«Να ξανασκεφτούμε τις εθνικές επετείους;» ήταν ο τίτλος του άρθρου του Καθηγητή Στάθη Καλύβα στην Καθημερινή της π. Κυριακής. Το άρθρο καταλαβαίνουμε όλοι πως γράφτηκε για το γνωστό θέμα του πώς γιορτάζουμε τις εθνικές μας επετείους κι αφορμή τη μεγάλη συζήτηση για το αν θα γίνονταν οι παρελάσεις στη γιορτή της 28ης Οκτωβρίου. Θυμάμαι πως κάποια χρόνια πριν γινόταν μεγάλη συζήτηση για την κατάργηση των παρελάσεων, καθώς κάποιοι τις θεωρούσαν παρωχημένο τρόπο εορτασμού των επετείων μας. Δεν ήταν το μόνο που κάποιοι ήθελαν να καταργήσουν, αφού δεν τολμούσε ομιλητής να αναφέρει το όνομα του Ιωάννη Μεταξά, ενώ στις 25 Μαρτίου ακούγαμε για επανάσταση-αντίγραφο της Γαλλικής, μολονότι η δική μας έγινε εναντίον του αλλόθρησκου κατακτητή μας, πράγμα που την έκανε να διαφέρει εντελώς από εκείνη των Γάλλων.
Ομολογώ ότι, προσωπικά, κάθε φορά που άκουγα κάτι παράξενο κι αποκλίνον ανέτρεχα στις πηγές. Το έκανα κυρίως από τη δική μου ανάγκη να ξέρω, έπειτα η γνώση που αποκόμιζα ψάχνοντας απλωνόταν και στους γύρω μου, τους μαθητές μου πρωτίστως και στη συνέχεια στους αναγνώστες της εφημερίδας μέσω της οποίας ένιωθα την ανάγκη να μοιραστώ και με τους άλλους αυτά που ανακάλυπτα. Αυτό έκανα, αυτό εξακολουθώ να κάνω. Προσωπικά, νιώθω κερδισμένη κι ελπίζω πως μέσω εμού έχουν κερδίσει κι όσοι με τιμούσαν διαβάζοντας τα γραφόμενά μου.
Λοιπόν, ήρθαν στον νου μου όλα αυτά σήμερα, διαβάζοντας το άρθρο του Σ. Καλύβα, ο οποίος κάνει λόγο για τρεις προσεγγίσεις των επετείων μας: τη νεωτεριστική, την πολιτική και την ιστορική. Η πρώτη, η νεωτεριστική, «στηρίζεται στην επιδερμική αναδιατύπωση του επετειακού αφηγήματος με όρους της εκάστοτε μόδας της εποχής». Εδώ υπάγονται όλα τα αποκλίνοντα που προανέφερα πως έχουμε ζήσει εμείς οι 60ρηδες, αυτά που μ’ έβαζαν να ψάχνω για να διαπιστώσω αν ευσταθούν ή όχι. Κοντά-κοντά μ’ αυτή την προσέγγιση έρχεται κι η πολιτική: υπακούω στη γραμμή του κόμματος κι αναμασώ αυτά που πρεσβεύουν τα προβεβλημένα στελέχη του. Είναι αυτό που άκουγα από πρόσωπο αγαπημένο μου που, βλέποντάς με να ψάχνω, προσπαθούσε να με απαλλάξει από τον κόπο λέγοντάς μου πως από κόρακα δεν μπορεί παρά «κρα» να ακούσεις, άρα τι το ψάχνεις;
Η τρίτη προσέγγιση, που αυτήν τελικά προτείνει ο Καθηγητής, είναι η ιστορική: ψάξε και εμβάθυνε, ανακάλυψε κι ευχαριστήσου! Μη μένεις στα ήδη πασίγνωστα, μην αλλάζεις μονάχα τις λέξεις, μένοντας κολλημένος στο ίδιο και το ίδιο, που ακόμη κι οι μαθητές σου γνωρίζουν, από το νηπιαγωγείο κιόλας. Ψάξε, βρες νέα στοιχεία, μοιράσου τα με τους άλλους! Ανακάλυψε τις γυναίκες αγωνίστριες που δε λείπουν από κανέναν αγώνα του Γένους μας, ανακάλυψε προπαντός τα παιδιά που παρόντα είναι κι αυτά σε κάθε αγώνα! Ανεπίτρεπτο να μας εκπλήσσουν, ακόμη και σήμερα, αυτές οι ανακαλύψεις, που έπρεπε να είναι ήδη γνωστές σε όλους, ιδίως στα παιδιά! Γιατί αυτά είναι που με τους δικούς μας κόπους πρέπει να προχωρήσουν περισσότερο απ’ όσο εμείς προχωρούσαμε όταν ήμασταν παιδιά, αυτά πρέπει ν’ ανεβούν ψηλότερα, να εκτιναχθούν από άλλη αφετηρία που εμείς θα τους προσφέρουμε. Αν θέλουμε να τα βοηθήσουμε ουσιαστικά κι αν θέλουμε να σηκώσουμε λίγο ψηλότερα την Πατρίδα μας, που το χρειάζεται αυτό το ανέβασμα και που, προπαντός, της αξίζει!...
ΥΓ: Παλιότερα ήταν αλλιώς τα πράγματα. Σήμερα έχουν προϋπάρξει μελετητές που έχουν κοπιάσει κι έχουν καταγράψει στοιχεία ως τώρα άγνωστα της τοπικής -κι όχι μόνον αυτής- Ιστορίας μας. Άρα, δεν έχουμε καμιά δικαιολογία πια. Μόνο ένα φταίει, πως δε μας ενδιαφέρει να μάθουμε, κι αυτό δε μας τιμά καθόλου…
Σόνια Ευθυμιάδου-Παπασταύρου
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 4 Νοεμβρίου 2021, αρ. φύλλου 1101.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.