13.3.11

ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΤΡΩΝΟΥ ΠΑΠΑΤΕΡΠΟΥ: Τρύπα στον ουρανό

στη μνήμη Μανιού Παπακώστα



 Πολύ παράξενο νονό βρήκαν για τα παιδιά τους: Τους είχε προειδοποιήσει, ότι τα ονόματα που θα έδινε θα τα καθόριζε αυτός, και όχι οι γιαγιάδες και οι παππούδες. Εξηγημένα πράματα, και αποφάσεις ειλημμένες... Καμιά αντίρρηση δεν έφεραν οι γονείς, άλλωστε τον εκτιμούσαν απεριόριστα.
Ήρθε στον κόσμο ο πρωτότοκος, το όνομα αυτού Δαμιανός.  Έθεσε όρο και για το δεύτερο: Κοσμάς αν ήταν αγόρι, Αργυρούλα, αν θα γεννιόταν κορίτσι. Θαύμαζε τους Αγίους Αναργύρους, εξήγησε, και, αν και ο ίδιος άθεος, θεωρούσε ότι ήταν ό,τι καλύτερο είχε να παρουσιάσει το "Τάγμα" των Αγίων.
Αγόρι και το δεύτερο, ο Κοσμάς. Ο πατέρας κατετάγη πολύ νέος, και πολύ νωρίς, στη στρατιά των Αγίων. Η μάνα, με τη βοήθεια των γέρων γονιών της, φρόντισε να μεγαλώσει τα ορφανά όσο ήταν δυνατόν, χωρίς να νοιώσουν την έλλειψη του πατέρα. Καθόλου εύκολη υπόθεση. Ο νονός ήρθε για συμπαράσταση έταξε να βοηθήσει οικονομικά στην ανατροφή τους, αλλά θα έπρεπε να σπουδάσουν και να γίνουν γιατροί "ανάργυροι".
Ο Δαμιανός, παλικαράκι ήδη, στάθηκε πιο ευάλωτος στην ορφάνια. Ο Κοσμάς, όμως, μόλις τριών ετών, δεν κατάλαβε και πολλά. Ώσπου να φτάσει τα έξι και να πάει στο νηπιαγωγείο. Εκεί πληροφορήθηκε, ότι οι άλλοι συμμαθητές είχαν και πατέρα. Ρώτησε σπίτι, και τού εξήγησαν, ότι ο δικός του βρισκόταν στον ουρανό! Όταν έβγαινε έξω να παίξει ο Κοσμάς, εξερευνούσε τα ουράνια, μήπως και ανακαλύψει καμία τρύπα, για να φέρει από κει πίσω τον μπαμπά  του.. Πώς νάταν άραγε; Θα ομόρφαινε καθόλου η ζωή του; Σίγουρα η μαμά του δεν θα φορούσε πια πάντα μαύρα, αν και αυτό δεν τον απασχολούσε και πολύ.
Τρύπα στον ουρανό δεν έβλεπε πουθενά. Αποφάσισε στην αρχή να ρίξει με τη σφεντόνα ψηλά μια πέτρα, δεν έγινε τίποτα...Τον προβλημάτιζε πολύ αυτό το θέμα, να βρει μια λύση ήθελε, οπωσδήποτε..
Μια μέρα, κι ενώ καθόταν σε έναν βράχο δίπλα στην λίμνη, είδε  την αντανάκλαση του ουρανού στα ακύμαντα νερά της. Να μια καλή ευκαιρία, σκέφτηκε. Θα ρίξω πέτρες στη λίμνη, Σίγουρα θα πετύχω ν`ανοίξω μία τρύπα! Οι πέτρες έπεφταν σιγά-σιγά στην αρχή, βροχή στη συνέχεια, όλο και πιο μανιασμένα, όσο η τρύπα δεν άνοιγε. Πέρασε από κει τυχαία ο νονός, ρώτησε γιατί πετούσε με τόσο άχτι πέτρες, πήρε την φουρκισμένη απάντηση.
-Δεν έχεις παρά να σπουδάσεις αστροφυσική, του απάντησε, θα ξεκλειδώσεις πολλά από τα μυστικά τ`ουρανού και τότε ίσως μπορέσεις και να πετύχεις αυτό που θέλεις.
Ο Δαμιανός λοιπόν, κατά τη βούληση και την προτροπή τού νονού έγινε γιατρός, ο Κοσμάς πράγματι σπούδασε κι έγινε αστροφυσικός στις Η.Π.Α. "Ανάργυροι". Μελετούσε κι έψαχνε ο Κοσμάς τα τού ουρανού, κι είχε την τιμή να ανήκει σ` εκείνους που ανακάλυψαν την τρύπα του όζοντος και εξήγησαν την προέλευση της... Χαμογελούσε όμως πικρά όταν αναλογιζόταν, πως ό,τι δεν πέτυχε ένα παιδί με τη σφεντόνα του, τα κατάφερε και με το παραπάνω η απρονοησία, η απληστία και η τυφλή απερισκεψία της πολιτισμένης ανθρωπότητας...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ