24.3.11

ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ: Αλαζονείας ένεκεν


Μέγας αρχιερατικός εσπερινός στην Ιερά Μητρόπολη Καστοριάς, χοροστατούντος του μακαριοτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος και αφιερωμένος στην πάνσεπτο μνήμη του εθνομάρτυρα Παύλου Μελά για τα εκατό χρόνια από το μαρτυρικό θάνατό του. Εκτός από τους επισήμους εκλήθησαν και τα τμή-ματα της σημαίας των σχολείων για να προσδώσουν περισσότερο χρώμα εθνικό στην εκδήλωση. Ως υπεύθυνος συνοδός της σημαίας του σχολείου, έφτασα μισή ώρα νωρίτερα ανηφορίζοντας τα στενοσόκακα της πόλης απ' την πλατεία "Ντολτσό" ως την μητρόπολη. Έγινα μουσκίδι απ' την βροχή, μα έμεινα με την ικανοποίηση πως συνέβαλα στην κυκλοφορική αποσυμφόρηση της ούτως ή άλλως επιβαρημένης περιοχής.


Κάθισα σε μια γωνιά της μικρής ασφαλτοπλατείας και περίμενα. Ένας αστυνομικός με πλησίασε και με αυστηρό ύφος μου ζήτησε να φύγω από εκεί γιατί εμποδίζω λέει τα αυτοκίνητα των επισήμων να σταθμεύσουν. Με τον σημαιοφόρο και τους παραστάτες σταθήκαμε στο πλατύσκαλο του σχολείου απέναντι απ' την μητρόπολη για να μην "εμποδίζει" η σημαία τα αυτοκίνητα των επισήμων που θα σταθμεύσουν στην στενόχωρη πλατεία. Σε λίγα λεπτά, μια μαύρη μερσεντές στάθμευσε μπροστά μας με πινακίδες κυκλοφορίας: "Δήμαρχος Καστοριάς" και λίγο αργότερα η μικρή πλατεία μεταμορφώθηκε σε εκθεσιακό χώρο πολυτελών αυτοκινήτων. Στο μεταξύ, ο αστυνόμος εξακολουθούσε να παραμερίζει τους απλούς πολίτες για να σταθμεύσουν τα αυτοκίνητα των επισήμων.

Λίγη ώρα μετά, ο χώρος (όσος είχε απομείνει), πήρε να γεμίζει από πηλικιοφόρους, κρανοφόρους, καλιμαυχιοφόρους, σημαιοφόρους και γραβατοφόρους. Να, τώρα κατηφορίζουν και δυο κύριοι ντυμένοι μακεδονομάχοι κάτω από μια εμπριμέ ομπρέλα, για να αποτίσουν φόρο τιμής στην μνήμη του εθνομάρτυρα. Στο μεταξύ το στρατιωτικό άγημα πότε με το όπλο παραπόδα, πότε επ' ώμου, πότε σε στάση ημιανάπαυσης, πότε σε στάση προσοχής, απέδιδε την πρέπουσα τιμή στους επισήμους που σαν σύγχρονοι Κολοκοτρωναίοι, ροβόλαγαν κατά την εκκλησιά καβάλα στ΄ άλογά τους. Ο βουλευτής Καστοριάς κ. Ανέστης Αγγελής, ήρθε στην εκδήλωση (προς τιμήν του) πεζοπορώντας. Ο δε κύριος νομάρχης, μόνο που δεν παρέσυρε το άγημα με την απαστράπτουσα μερσεντές του.

Γνωρίζοντας οι κ.κ. επίσημοι ότι ο συγκεκριμένος χώρος δεν προσφέρεται για κολοκοτρωνέϊκα ήθη, δεν θα μπορούσαν άραγε να έρχονταν πεζοί όπως ο βουλευτής του νομού μας; Γιατί τόση έπαρση, γιατί τόση αλαζονεία σε μια εκδήλωση τιμής ενός ήρωα, που πέραν των κακουχιών που υπέστη, έδωσε και την ζωή του ακόμα για την λευτεριά του τόπου μας; Λέει στο ημερολόγιό του ο ίδιος ο Παύλος Μελάς: «Η πεποίθησις (της του Θεού ευλογίας), μας έδωσε δυνάμεις υπερανθρώπους και χωρίς να το εννοήσωμεν σχεδόν εβαδίσαμεν επί εννέα ώρας, έκαστος φέρων βάρος 15-20 οκάδων». Επί εννέα ώρες κύριοι και ο νοών νοείτω!...

Ας επανέλθουμε όμως στην "εθνοπανήγυρη" της Μητροπόλεως. Λαϊκοί κληρικοί, στρατιωτικοί, αυτοκίνητα, σημαίες από δω, σημαίες από ΄κεί, όλοι μια μάζα ανάκατη. Κι έτσι το λησμονημένο εκείνο σύνθημα "Λαός στρατός ενωμένοι", μετουσιώθηκε σε πράξη όπως τον παλιό καλό καιρό, τότε που δεν φοβόσουν να χρησιμοποιήσεις την λέξη "έθνος".

Στο μεταξύ ο χρονοδιακόπτης του κωδωνοστασίου εδώ και μισή ώρα είχε πάρει φωτιά. Με τον ερχομό του Αρχιεπισκόπου ξεκίνησε και η μπάντα του στρατού εκείνη την γνωστή επί της υποδοχής μελωδία της "ατυχίας" και λέω ατυχίας γιατί οι ασίγαστες κωδωνοκρουσίες την είχαν επικαλύψει. Μετά την είσοδο του κλήρου στην εκκλησία ακολούθησε η είσοδος των επισήμων και των παρευρισκομένων κι ω του θαύματος οι τόσες σχολικές σημαίες έμειναν στα αζήτητα. Παραξενεύτηκα που είδα τους ανθρώπους να προπορεύονται του εθνικού συμβόλου.

Αναρωτήθηκα για ποιο λόγο κληθήκαμε να παραστούμε, τι ρόλο τέλος πάντων έπαιζαν οι σημαίες όταν ασεβώς τις άφησαν πίσω τους για να προλάβουν να πιάσουν θέση παρά τω Αρχιεπισκόπω; Κληθήκαμε να αποτίσουμε φόρο τιμής ή μήπως άραγε για να κοσμήσουμε το σκηνικό της υποδοχής; Αναρωτήθηκα επίσης τι θα ένοιωθε ο Παύλος Μελάς αν έβλεπε από καμμιά μεριά αυτό το "τιμής ένεκεν" σκηνικό. Θυμήθηκα κάτι απ' το ημερολόγιό του και νομίζω πως περίπου τα ίδια θα 'λεγε και σήμερα με μικρές παραφράσεις:
"Δεν φαντάζεσαι την κατάστασίν μου την ψυχικήν. Θέλω και πρέπει να μείνω εδώ αλλ' ο πολυτάραχος και σχεδόν άγριος βίος μου με κάμνει να νοσταλγώ τον ήσυχον και γλυκύν οικογενειακόν βίον... Αισθάνομαι ότι θυσιάζομαι, αλλά τουλάχιστον θα κατορθώσω τίποτα;".

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στο φύλλο 279 της 21.10.2004.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ