22.11.16

ΝΩΝΤΑ ΤΣΙΓΚΑ: Έρωτας για τον ουρανό




Πριν δέκα χρόνια στα Virgin Islands (St. Thomas & St. John-ανήκουν στις ΗΠΑ). Ζέστη αποπνικτική, υγρασία ανυπόφορη, η θάλασσα είναι ζεστή κάτουρο από τις πέντε το πρωί.

Θυμήθηκα τον Έρνεστ Χέμινγουέι, στο ίδιο σύμπλεγμα νησιών -λίγο πιο πάνω στην Κούβα όπου έζησε κάμποσο καιρό κι όπου έδωσε τέλος στη ζωή του με το ίδιο όπλο που σκότωνε αντιλόπες, ρινόκερους και λιοντάρια στην Αφρική, και προσπαθώ να μιμηθώ τις αντοχές του και τις παραξενιές του. Αγοράζουμε τρεις φίλοι τρία μεγάλα πούρα και στηνόμαστε στο μπαρ του ξενοδοχείου Ritz Carlton μετά τις έντεκα το βράδυ. Δεν κολλάει ύπνος, άπνοια, η υγρασία κάθεται με το κιλό στο σώμα. «Και τρία malt παρακαλώ χωρίς πάγο...». Μετά από λίγο ξανάρχονται γεμάτα τα ποτήρια. Τα θηριώδη πούρα στη μέση ακόμα.

Σε σανιδένιο σαν κατάστρωμα πλοίου πλατώ καθόμαστε σχεδόν ανάσκελα στις πολυθρόνες μας. Κοιτάμε βυθισμένοι τον αψεγάδιαστης καθαρότητας μακρινό ουρανό. Μέσα στο οπτικό μας πεδίο, λίγο πιο πέρα από μας, παρεμβάλλεται μια σκάλα κι ένα αντικείμενο -θυμίζει μπουρί…- σκεπασμένο με ύφασμα. Ξάφνου, προς τα μεσάνυχτα, ένας με πιτζάμες πλησιάζει τη σκάλα. Την ανεβαίνει με προσοχή και ξεσκεπάζει «το μπουρί»: Είναι ένα τηλεσκόπιο που σκοπεύει τον ουρανό!

Ταραγμένος κάπως -και καταφανώς αμφιβάλλοντας πια για το είδος του πούρου που καπνίζουμε- φοβούμενος πως αντί για Χέμινγουέι θα αρκεστώ σε ρόλο ...Μπομπ Μάρλεϋ- ρωτώ τους συνδαιτημόνες μου, ενώ από τα ηχεία ακούγεται ανάλαφρα η ρέγκε «Το είδατε κι εσείς αυτό;».
«Το ίδιο θέλαμε να σε ρωτήσουμε κι εμείς!» μου κάνουν μ’ ένα στόμα. Ησυχάζω. Όχι όμως ολότελα. Μπορεί να ’χουμε...  «επηρεαστεί» το ίδιο κι οι τρεις μας...

Ύστερα από λίγο κι άλλοι -εικοσάχρονα αγόρια, κορίτσια και μεγαλύτεροι άνθρωποι- πάντα με τις πιτζαμούλες τους, προσέρχονται ήσυχα, ανεβαίνουν την σκάλα ένας ένας, κοιτάζουν για ένα λεπτό μέσα από το τηλεσκόπιο, κατεβαίνουν και, δίνοντας θέση στον επόμενο, λαμβάνουν αναμνηστική περγαμηνή από τον… πιτζαμάρχη τους!

Ο σερβιτόρος μου εξηγεί ότι «οι άνθρωποι έχουν έρθει από τα πέρατα της γης για μια σύνοδο της Σελήνης με κάποιο... συγκεκριμένο αστέρι του οποίου αποτελούν fun club»!
«Μεγάλος και ακατανίκητος ο έρωτας για τον ουρανό» το συμπέρασμά μου…

Καλό καλοκαίρι σε όλους!

Κι αφουγκραστείτε τον μεγάλο κόσμο «εκεί έξω». Που μπορεί να ’ναι κι ένα μονάχα αηδόνι τη νύχτα. Ή ένα άγνωστο αστέρι που -νομίζουμε πως- τρεμοπαίζει το φως του, σφηνωμένο κάπου μακριά στον ανέφελο ουρανό. Ότι δεν πρόκειται να αγγίξουμε ποτέ ίσως μας επιτραπεί να το δούμε…



Υστερογραφώντας
-στο χώρο όπου σερβίρονταν το breakfast του ξενοδοχείου υπήρχε ένα τμήμα ξεχωριστό που περιελάμβανε μερικά όλως διόλου σπάνια και ποιοτικά πράγματα. Έφερε το όνομα Alexandros Iolas breakfast (=«πρωϊνό του Αλέξανδου Ιόλα»!).
Καλύτερα να μη θυμηθώ τη μοίρα που επιφύλαξε η μητριά-Πατρίδα στον Αιγυπτιώτη Έλληνα.
-Ξημερώματα πήγαμε για ύπνο. Στις πεντέμισι ξαναξύπνησα για να πάω να βουτήξω «στη θάλασσα κάτουρο». Ο φίλος που με περίμενε από ώρα εκεί μου λέει: «Το είδες το …ελάφι που κυκλοφορούσε στον κήπο ψες βράδυ;». Κόντεψαν να ανατραπούν με μιας όλα όσα πίστεψα.
Την άλλη μέρα -ευτυχώς! -καθώς πήγαινα στο δωμάτιό μου, και χωρίς να ’χω καπνίσει ή πιεί οτιδήποτε, ένα ελάφι πετάχτηκε και απομακρύνθηκε τρέχοντας μέσα από την πυκνή βλάστηση.
Το ξενοδοχείο ήταν και κανονικός βοτανικός κήπος γι’ αυτό και είχε και μερικά «άγρια» ζώα. Εκεί δε για πρώτη φορά στη ζωή μου αντίκρισα και φωτογράφησα κολιμπρί.


Φωτογραφία: Νώντας Τσίγκας
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 9 Ιουνίου 2016, αρ. φύλλου 839


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ