28.8.17

ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΟΡ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Από τη Ζαγορίτσανη στο Τσάριγκραντ [XI]




Σλαβόφωνοι Δυτικομακεδόνες στην Κωνσταντινούπολη


ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ

Με αφορμή τη μελέτη αυτή και όσα καταγράφονται παραπάνω για την ιστορική πορεία μιας ομάδας Δυτικομακεδόνων από την πατρώα γη στην Κωνσταντινούπολη και επειδή ζούμε σε μια κομβική εποχή, που πολλές έννοιες τελούν υπό επαναδιαπραγμάτευση, ο γράφων κρίνει σκόπιμο να σημειώσει εδώ κάποιες σκέψεις του.

Το δικαίωμα ατομικού αυτοπροσδιορισμού ενός ατόμου είναι αυτονόητο και δεν επιδέχεται περιστολές. Ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να αισθάνεται, όπως ο ίδιος επιθυμεί, να θεωρεί εαυτόν μέλος της μιας ή της άλλης εθνικής ή εθνοτικής ομάδας. Ομοίως απαράγραπτο και αδιαπραγμάτευτο είναι το δικαίωμα του να χρησιμοποιεί ιδιωτικά ή δημοσίως όποια γλώσσα επιθυμεί. Με μια ευρεία θεώρηση της θέσης αυτής, τα άτομα αυτά θα μπορούσαν να διδάσκονται τη γλώσσα που επιθυμούν – εφόσον η διδασκαλία αυτή γίνεται με ιδιωτική δαπάνη τους, στο βαθμό άλλωστε που ο οποιοσδήποτε κάτοικος αυτής της χώρας μπορεί να διδάσκεται σε ιδιωτικά εκπαιδευτήρια ή φροντιστήρια την οποιαδήποτε γλώσσα ή διάλεκτο επιθυμεί.

Ομοίως σεβαστά, κατοχυρωμένα και αδιαπραγμάτευτα είναι και οφείλουν να είναι τα κάθε είδους περιουσιακά δικαιώματα, που δεν πρέπει να σχετίζονται με εθνικότητα, ιθαγένεια ή υπηκοότητα, ούτε με πολιτικές αμοιβαιότητας, διότι το κράτος δικαιούται - και οφείλει – να ελέγχει μόνο τη νομιμότητα κτήσης τους.

Εντελώς διαφορετικό είναι όμως το ζήτημα των μειονοτήτων. Μια μειονοτική ομάδα -θρησκευτική, εθνική, εθνοτική ή γλωσσική- κατοχυρώνει μειονοτικά δικαιώματα, όταν και εφόσον έχει αναγνωριστεί θεσμικά ως μειονότητα μέσα από διμερείς ή διεθνείς συμβάσεις. Είναι παρ’ όλα αυτά αδιανόητο να υπάρχουν σήμερα πολίτες αυτής της χώρας που εξακολουθούν να μη μιλούν επαρκώς την ελληνική γλώσσα και ακόμη χειρότερα να επιμένουν στον ανύπαρκτο δικαίωμα τους στην άγνοια αυτή – και το φαινόμενο αυτό δυστυχώς παρουσιάζεται στη Θράκη, αλλά ευτυχώς όχι στη Δυτική Μακεδονία – και την ίδια ώρα το επίσημο ελληνικό κράτος να αγνοεί το πρόβλημα και να μη λαμβάνει κανένα μέτρο για την επίλυση του…

Η Ελλάδα, ως σύγχρονη χώρα, οφείλει να σέβεται και να εγγυάται τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών της, αλλά και όλων των νομίμων κατοίκων της χώρας, χωρίς αυτό να αποτελεί εφαλτήριο έκπτωσης εθνικών δικαίων της χώρας και αφετηρία ανεπίτρεπτων παραχωρήσεων στον οποιονδήποτε.

Με τις σκέψεις αυτές, ο γράφων θεωρεί ότι είναι αδιανόητο να υπάρχουν πολίτες αυτής της χώρας, οι οποίοι αγνοούν την επίσημη γλώσσα της χώρας ή αξιώνουν να χρησιμοποιούν διαφορετική γλώσσα στις συναλλαγές τους με τις αρχές [128].


(συνεχίζεται)

Σημειώσεις:

  • 128. Διαφορετικό είναι προφανώς το καθεστώς που αφορά τους νόμιμους μετανάστες, διότι αυτοί βρίσκονται στη χώρα με άδεια παραμονής τακτής προθεσμίας, χωρίς να έχουν πολιτικά δικαιώματα και γι’ αυτό δικαιούνται να κάνουν χρήση διερμηνέα στις συναλλαγές τους με τη διοίκηση. Ενώ η καλή γνώση της ελληνικής από αυτούς, αποτελεί βασική προϋπόθεση για να ζητήσουν την απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 26 Ιανουαρίου 2017,  αρ. φύλλου 870

Ζαγορίτσανη = Βασιλειάδα Καστοριάς. Τσάριγκραντ = Κωνσταντινούπολη.

Φωτογραφία Θ. Παπαστρατή: Βουλγαρικός ναός του Αγίου Ιωάννη της Ρίλας στην Κωνσταντινούπολη.


Σχετικά:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ