 |
| ΟΔΟΣ 5.4.2018 | 930 |
Υπάρχει μια φράση που την «έκαψε» όχι η πολλή, αλλά η κακή της χρήση. Είναι η φράση «Ο τόπος μας έγινε φτωχότερος». Κι όμως, με την αναχώρησή σου από τον κόσμο, η Καστοριά πράγματι έγινε φτωχότερη και τούτο στη δική σου περίπτωση είναι αυταπόδεικτο, καθώς ήσουν διαρκώς παρών προπαντός με τα ιστορικά σου κείμενα, που ήταν πάντοτε ξεχωριστά και μας γνώριζαν πράγματα που, αν δεν τα είχες γράψει εσύ, δε θα τα γνωρίζαμε.
Υπάρχει όμως και μια άλλη φράση με την οποία προσωπικά διαφωνώ κάθετα σε κάποιες πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις, για ελάχιστους ανθρώπους που φεύγουν, η φράση «Ουδείς αναντικατάστατος». Ναι, σ’ αυτές τις πολύ λίγες περιπτώσεις, για αυτούς τους ελάχιστους ανθρώπους δε γίνεται να βρεθούν αντικαταστάτες που να γεμίσουν, έστω κάπως, τη θέση τους. Αυτή η φράση, λοιπόν, πιστεύω ακράδαντα πως διόλου δεν ταιριάζει στη δική σου περίπτωση, γιατί εσύ, Κώστα Δούφλια, είσαι πραγματικά αναντικατάστατος.
Σήμερα το απόγευμα, Πρωταπριλιά του 2018, ποιος το περίμενε να μας περιμένει όλους, ανάμεσα σ’ αυτούς τους όλους και τους ανθρώπους της ΟΔΟΥ, της εφημερίδας όπου έγραφες ακατάπαυστα από το 1998, μια τέτοια ταραχή!... Πληροφορηθήκαμε τον θάνατό σου από τον αγαπητό μας συγχωριανό σου, τον κ. Γ. Αλεξίου. Λιτή μα περιεκτική η ανακοίνωσή του. Αλλά εμείς που συνεργαστήκαμε μαζί σου, εμείς οι φίλοι σου, εμείς τους οποίους τίμησες με τη φιλία σου –και ήξερες να είσαι πολύ καλός φίλος– από την ώρα εκείνη θυμόμαστε∙ κι έχουμε να θυμηθούμε τόσα πολλά!...
Εμείς οι δύο, αγαπητέ Κώστα, εσύ κι εγώ, υπήρξαμε από τα «ιδρυτικά μέλη» της ΟΔΟΥ, καθώς ξεκινήσαμε να δημοσιεύουμε μόλις η ΟΔΟΣ γεννήθηκε κι άρχισε την ξεχωριστή της πορεία. Η δική σου πορεία όμως είχε ξεκινήσει πολλά χρόνια πριν και ήταν πραγματικά ζηλευτή, αφού και με το περίφημο περιοδικό «Μακεδονική Ζωή» είχες συνεργαστεί καρποφόρα, αλλά και στο Δημοτικό μας Ραδιόφωνο είχες κάνει υπέροχες εκπομπές (αλήθεια, γιατί η Καστοριά μας δε διαθέτει πια δημοτικό ραδιόφωνο;) κι όταν άρχισες να γράφεις στην ΟΔΟ ήσουν ήδη φτασμένος συγγραφέας –είχες γράψει το περίφημο βιβλίο σου «Μακεδονία-Μακεδονικός Αγώνας», στο οποίο ανατρέχω συνεχώς, μια που είναι γραμμένο ιδιαιτέρως τρυφερά, με περιστατικά «της καθημερινότητας» των αγωνιστών της ελευθερίας, που κάνουν την ανάγνωση πιο ελκυστική και την καρδιά του αναγνώστη να γεμίζει με συγκίνηση.
Έγραψες στη συνέχεια και άλλα σπουδαία βιβλία: «Τα δημοτικά τραγούδια της Άνω Μακεδονίας» και «Ο Καστοριεύς Αλέξανδρος» δε θα υπήρχαν αν δεν είχες, από πολύ νέος ακόμα, τη μανία να μαγνητοφωνείς αφηγήσεις κι αν δεν είχες το «ένστικτο» να ξέρεις ποιος είχε να σου πει σπουδαία στοιχεία, σημαντικές κι ενδιαφέρουσες ιστορίες –αυτό αφορά τον Αλέξανδρο–, είχες το «ένστικτο» να ξέρεις ποιος θα σου τραγουδήσει έξοχα δημοτικά τραγούδια. Κι έπειτα ερχόταν η μεγάλη ώρα να τα αποτυπώνεις στο χαρτί, να τα κάνεις βιβλία και να τα μοιράζεσαι με όλους μας. Τα βιβλία σου αυτά είναι Ιστορία, είναι η ιστορία της μικρής μας πατρίδας, είναι η Ιστορία της Μακεδονίας μας, της Ελλάδας μας, είναι η Ιστορία της Μακεδονίας σου και της Ελλάδας σου, που τόσο πολύ αγαπούσες! Τις αγαπούσες τη μικρή και τη μεγάλη σου πατρίδα όχι «τυφλά», μονάχα με την καρδιά, μα και γνωρίζοντας την Ιστορία τους πολύ καλά. Άρα η αγάπη σου ήταν ιδανική: ο νους κι η καρδιά σου ήταν μονίμως εκεί προσανατολισμένα, στον ήλιο της πατρίδας μας. Κι από αντανάκλαση έφταναν μέσω των γραπτών σου οι ακτίνες αυτού του ζωογόνου ήλιου και σ’ εμάς τους άλλους.
Σήμερα, Πρωταπριλιά του 2018, που μάθαμε πως έφυγες, ο νους μου γυρίζει συνέχεια πίσω, εκεί όπου συναντήθηκαν οι δρόμοι μας -στην ΟΔΟ, τι σύμπτωση! Τι ευτυχής σύμπτωση! Μου τηλεφώνησες ένα απόγευμα που εγώ αναρωτιόμουν αν έχει νόημα να αρθρογραφώ, αν αυτά που γράφω ενδιαφέρουν κάποιους -πού και πού, εσύ το ήξερες πως αυτό το ερώτημα με απασχολούσε έντονα- και με εμψύχωσες όπως δεν το ‘κανε κανείς άλλος.
Εσύ φτασμένος, εγώ διστακτική, με δυνάμωσες. Αυτή ήταν η πρώτη μας επικοινωνία κι ακολούθησαν πολλές. Σε όλες σου τις κουβέντες ήταν ολοφάνερη η αγάπη σου για τη γυναίκα σου, για τα δύο παιδιά σου, για την εγγονή σου, για την οποία πολύ καμάρωνες και στην οποία έγραφες μια μακροσκελή επιστολή, για να της μάθεις τη ζωή, αυτό ήθελες. Για να ξέρει. Γιατί με την ίδια μαστοριά που έγραφες τα ιστορικά σου έγραφες και τα λυρικά σου∙ λογοτεχνήματα ήταν, μα έτσι όπως συνήθιζες να μη γεμίζεις τις σειρές και να σχηματίζονται στίχοι, σε ποίηση παρέπεμπαν, γεμάτη τρυφερότητα κι ευαισθησία.
Κι έγραφες, έγραφες, έγραφες ακατάπαυστα. Και τα προβλήματά σου τα σοβαρά, που από πολύ νωρίς εισέβαλαν στη ζωή σου, με το γράψιμο τα αντιμετώπιζες και τα ξεπερνούσες. Γινόσουν έτσι παράδειγμα δημιουργικής αντιμετώπισης και δύναμης σε όλους αυτούς που σε ζούσαν από κοντά. Σε όλους αυτούς που δεν πρόκειται να σε ξεχάσουν ποτέ. Δε θα σε ξεχάσουν και για πολλούς άλλους λόγους. Ένας απ’ αυτούς η παρρησία σου κι η αφοβιά σου να τα βάζεις με όποιον ξεστράτιζε, όσο ψηλά κι αν βρισκόταν. Το έκανες γενναία και παλικαρίσια, γιατί δεν ήξερες να χαϊδεύεις αυτιά. Ούτε να κολακεύεις, προτέρημα τόσο σπάνιο στην εποχή μας, που έχει γεμίσει οσφυοκάμπτες και ιδεολόγους του προσωπικού συμφέροντος και βολέματος.
Σήμερα το απόγευμα, μες στην ταραχή μου ένιωσα και μια ικανοποίηση: σε κάποιο από τα τελευταία μου άρθρα σε ευχαρίστησα για όλα όσα σε ρώτησα κι εσύ μου πρόσφερες το καταστάλαγμα από όλες τις μεστές σου γνώσεις. Με δυο λέξεις, μια κουβέντα. Μεγάλο προτέρημα για σένα, μεγάλο καλό για μένα. Σ’ ευχαριστώ για όλα! Είχα κι άλλα να μάθω, αλλά...
Κι άλλη μία ικανοποίηση μες στη σημερινή ταραχή: ευτυχώς πρόλαβε ο Δήμος Καστοριάς και σε βράβευσε πριν από λίγα χρόνια. Αυτό σου το βραβείο ήταν και το δικό μας σ’ ευχαριστούμε για όλα όσα μας έχεις προσφέρει, τα πολλά και τα σπουδαία! Κάτι μάλιστα μου λέει πως θα συνεχίσουμε να διαβάζουμε κείμενά σου στην εφημερίδα σου, γιατί συνήθιζες να δίνεις πολύ υλικό κάθε φορά. Κι έτσι θα είναι σαν να σ’ έχουμε ακόμη κοντά μας, σαν να μην έχεις φύγει, σαν να μην είναι αλήθεια πως έχεις φύγει...
Ο Θεός να αναπαύσει τη γενναία σου ψυχή, αγαπημένε μας Κώστα Δούφλια, αυτή την ψυχή που δε φοβόταν τον θάνατο και που έβλεπε τη ζωή σαν έπαθλο ενός αγώνα δύσκολου, ο Θεός να σε αναπαύσει, νικηφόρε Κώστα Δούφλια! Κι ας αφήνεις κενό πραγματι- κά δυσαναπλήρωτο!...
Σόνια Ευθυμιάδου Παπασταύρου
Φωτογραφία: Μακέτα της τρίτης ενότητας δημοσιεύσεων της στήλης «Ορεστίδος Αναγνώσματα» [1998 -2012] του Κωνσταντίνου Δούφλια [1941-2018] στην ΟΔΟ.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 5 Απριλίου 2018 (Μ. Πέμπτη), αρ. φύλλου 930
Σχετικά:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.