12.12.18

ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΤΡΩΝΟΥ ΠΑΠΑΤΕΡΠΟΥ: Ακύμαντη θάλασσα (το πείραμα)


ΟΔΟΣ 13.9.2018 | 951

Αποφάσισα να δεχτώ την πρόσκληση του φίλου μου, να συμμετάσχω ως εθελοντής-πειραματόζωο, σε ένα ερευνητικό πρόγραμμα μιας μεγάλης φαρμακευτικής εταιρίας. Άνεργοι και οι δύο μετά το τέλος των σπουδών μας, κάτι θέλαμε να κάνουμε, κάπως να βρούμε μια λύση για να ξεφύγουμε από την καθημερινή βαριεστημάρα και μελαγχολία που μας είχε καταλάβει το τελευταίο αυτό διάστημα. Η προσφορά: ταξίδι στη Νεκρά Θάλασσα, παραμονή σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο 5 αστέρων, φαγητό δωρεάν και αρκετά γενναιόδωρο χαρτζιλίκι. Μόνη προϋπόθεση: να μην είσαι δεινός κολυμβητής και να αντέχεις την παρατεταμένη παραμονή στον ήλιο. Λίγο τόχεις; Πού και πότε άλλοτε θα μας δινόταν μια τέτοια ευκαιρία; Άσε που υπολογίζαμε και σε προσφορά εργασίας από τους ίδιους, αν και κάτι τέτοιο δεν αναφερόταν στην αγγελία. Νεκρά Θάλασσα, λοιπόν, Θάλασσα του Αραβά, κατά την παλαιά Διαθήκη, Μπαχρ Λουτ την ονόμαζαν οι Άραβες. Εκείνη η Μπαχρ Λούτ ήταν που έκαμψε και τους τελευταίους μου δισταγμούς και είπα το ναι. Γιατί, όπως διάβασα στη Βικιπαίδεια, σημαίνει θάλασσα του Λωτ. Κάτι θυμόμουν ακόμη από το σχολείο για τον Λώτ, που γύρισε η γυναίκα του το κεφάλι -στα Σόδομα ήταν; στα Γόμορρα; κι έγινε στήλη άλατος.

Άρχισα πρώτα από τις πληροφορίες αυτές: Λωτ, γιος του Αρράν και ανιψιός του Αβραάμ. Αυτός ο ενάρετος άνθρωπος ήταν εκείνος που αποφάσισε να σώσει ο Γιαχβέ πριν καταστρέψει τα Σόδομα και τα Γόμορρα στην κοιλάδα του Σιδδίμ. Του είπε ο Αβραάμ, σαν εκπρόσωπος του Θεού, να πάρει τη γυναίκα και τις κόρες του και να φύγουν, διότι σκόπευε να καταστρέψει τις αμαρτωλές αυτές πόλεις, ρίχνοντας πάνω τους θειάφι και φωτιά. Τότε η γυναίκα του δεν άντεξε στον πειρασμό και γύρισε να κοιτάξει πίσω, οπότε μεταμορφώθηκε σε πέτρα. Ναι, αλλά ήθελα επίσης να μάθω, γιατί αυτή η τιμωρία των πόλεων, τι έκαναν που δυσαρέστησε και εξαγρίωσε τόσο το θεό τους; «Λόγω υπερηφανίας, πλησμονής άρτου και αφθονίας τρυφηλότητος», διαβάζω. Σκέφτηκα, ότι το πρώτο και το τελευταίο δεν μας αφορούσαν· όσο για την πλησμονή άρτου, σε πεντάστερο θα καταλύαμε, σίγουρα θα υπήρχε πλησμονή, αλλά τέλος πάντων, θα έλεγα στο φίλο μου να μην τα παρακάνουμε στο φαγοπότι, μόνο και μόνο επειδή θα μας προσφερόταν δωρεάν.

Δεινοί κολυμβητές δεν ήμασταν. Από τα βουνά της Ηπείρου ο φίλος, δεν είχε μάθει ποτέ του να βουτά στα ορμητικά νερά του Άραχθου. Όσο για μένα, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, νησιώτης, από παραθαλάσσιο χωριό, ούτε να τσαλαβουτήσω στην ακρογιαλιά δεν ήθελα. Θες γιατί η μάνα μου είχε χάσει το μικρό της αδέλφι στα ρηχά από ένα πελώριο κύμα “θεριό”, όπως έλεγε; Θες γιατί βρίσκαμε άλλα παιχνίδια πιο ενδιαφέροντα τότε; Μπάνιο δεν έμαθα. Βρεθήκαμε ανάμεσα σε πολλούς άλλους στα γραφεία των εκπροσώπων της εταιρίας στην πρωτεύουσα και, ώ του θαύματος, μας επέλεξαν πρώτους απ’ όλους. Υποψιάζομαι ότι έπαιξαν ρόλο τα πτυχία μας και η κορμοστασιά μας. Ηλιοκαμένοι και οι δυο, ο ένας απ’ τον βουνίσιο αέρα, ο άλλος από την αλμύρα της θάλασσας, και να 'μαστε στο αεροπλάνο της Ελ-Αλ. Μπίζνες κλας παρακαλώ, με συνοδό μια γοητευτική μεσόκοπη Ιορδανή, η οποία θα μας βοηθούσε και θα μας καθοδηγούσε σε όλη τη διάρκεια της παραμονής μας στην Ιορδανία, εκεί κοντά στα Σόδομα. Για το μόνο πράγμα όμως, που δεν ήθελε να επεκταθεί σε λεπτομέρειες, ήταν το ερευνητικό πρόγραμμα, στο οποίο θα παίρναμε μέρος. “Μην ξεχνάτε” έλεγε, “πως η Νεκρά Θάλασσα είναι το καλύτερο Σπα στον κόσμο και εκεί η περιποίηση του δέρματος είναι σωστή επιστήμη”.

Δεν το ξεχάσαμε ποτέ. Ούτε την πολυτελή διαβίωση στο ξενοδοχείο, ούτε την πλησμονή άρτου, κατά τας γραφάς. Όσο για το τοπίο, πράγματι, μοναδικό. Εφόσον βέβαια, σου έμενε χρόνος διαθέσιμος για να το εξερευνήσεις. Η φαρμακευτική εταιρία δεν έκανε τόσα έξοδα για να περνάμε εμείς καλά και να γυρίζουμε στις βιβλικές περιοχές. Πρωί-πρωί μπαίναμε στη θάλασσα και μέναμε εκεί ώρες ατέλειωτες - υπό το άγρυπνο βλέμμα της συνοδού κι ενός γιατρού, ο οποίος σε τακτά διαστήματα μας έπαιρνε το σφυγμό, μετρούσε την πίεσή μας, εξέταζε το πασαλειμμένο με ειδικές κρέμες κορμί και πρόσωπο, και έδινε εντολή να ξαναμπούμε στο νερό. Μέχρι που έδυε ο ήλιος, ευτυχώς όχι πολύ αργά, όπως στην πατρίδα το καλοκαίρι. Με μια περίεργη και ανεξήγητη κούραση από την ατέλειωτη ραστώνη, βγαίναμε το σούρουπο απ’ το νερό και το μόνο που σκεφτόμασταν ήταν το κρεβάτι. Τα πολυτελή εδέσματα μας έφερναν ναυτία. Πέφταμε για ύπνο, αλλά δεν ήταν και τόσο εύκολο να χαθούμε στην αγκαλιά του Μορφέα. Οι εφιάλτες επισκέφτηκαν στην αρχή τον φίλο μου. Έβλεπε συνεχώς ότι τον παρέσερναν τα ορμητικά νερά του Άραχθου και ξυπνούσε λουσμένος στον ιδρώτα. Με τίποτα δεν μπορούσα να τον καθησυχάσω. Οι εφιάλτες επισκέφτηκαν κι εμένα μετά από λίγες μέρες: προσπαθούσα να τον γλιτώσω από τον εφιάλτη και, την τελευταία στιγμή, όταν ήδη τον είχα πιάσει από πίσω για να τον σώσω, γινόμουν στήλη άλατος.

Δεν αντέξαμε περισσότερο από δυο βδομάδες. Με εντολή του γιατρού τα μπάνια μας -ποια μπάνια;- σταμάτησαν και μας έστειλαν στην πατρίδα με το πρώτο αεροπλάνο. Όσο για την αποζημίωση, μάλλον θα την ξοδέψουμε όλη σε παρακολούθηση από ειδικό ψυχίατρο, μήπως και γλυτώσουμε από τους εφιάλτες...


Φωτογραφία: Η Νεκρά Θάλασσα, χαρακτικό του William Miller που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό του Εδιμβούργου-Λονδίνου Waverley Novels volx το 1846.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 13 Σεπτεμβρίου 2018, αρ. φύλλου 951

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ