ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ-ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Αποχαιρετισμός

Απ’ τον Ιανουάριο του 1982, για 37 και κάτι χρόνια -δόξα τω Θεώ, που μου χάρισε όλον αυτόν τον χρόνο και υγεία- προσπαθούσα αδιάκοπα:

-να αγαπώ τους μαθητές μου επειδή η ανάγκη τους να αγαπιούνται είναι σαν την ανάγκη τους για φαγητό, άλλωστε μην ξεχνάτε πως και η αγάπη διδάσκεται,
-να μην περάσει κανένας τους χωρίς να τον έχω επιβραβεύσει για όσα έκανε. Άλλωστε, καθένας τους, ακόμη κι αν είναι αδύναμος μαθητής, βρίσκει πάντοτε απαντήσεις που δε βρίσκουν οι άλλοι και αυτό είναι πολύ σπουδαίο!
-φρόντισα να μην υπάρξει μαθητής που να μην εισπράξει το χαμόγελό μου: χαμόγελο αληθινό και μέσ’από την καρδιά κι όχι επιφανειακό και ψεύτικο, που τα παιδιά ξεχωρίζουν και απορρίπτουν, γιατί απλώς δεν το θέλουν.

37 χρόνια προσπάθησα:
- να τους διδάξω τη ζωή, το σημαντικότερο πράγμα που χρειάζονται μόλις έρθει η στιγμή να πατήσουν στα πόδια τους δίχως υποστηρίγματα, να ζήσουν χωρίς τη βοήθεια κάποιου μεγαλύτερου. Κάθε περιστατικό στο σχολείο, κάθε επεισόδιο στο βιβλίο γινόταν η αφορμή να εμβαθύνουμε μιλώντας σχετικά με τη σωστή στάση στη ζωή. Τα παιδιά πρέπει να ξεχωρίζουν με ακρίβεια το σωστό από αυτό που δείχνει σωστό χωρίς όμως να είναι,
-να πάρουν τα εφόδια για να γίνουν μορφωμένοι κι όχι απλώς γραμματισμένοι άνθρωποι. Είναι πολύ διαφορετικό το ένα από το άλλο!
-να καταλάβουν πως το διαβατήριο για μια καλύτερη ζωή είναι τα γράμματα, πάλεψα να τους κάνω να τ’ αγαπήσουν,
-ν’αγαπήσουν το χρέος και την ευθύνη, τις δύο βασικές αλλ’εξόριστες από τη σημερινή νοοτροπία έννοιες και να τις βάλουν στη ζωή τους
-να νιώσουν την ομορφιά της τέχνης, αυτής που κάνει τον άνθρωπο, ακόμη κι αν πατάει στις λάσπες, να σηκώνει τη ματιά του ψηλά στον ουρανό,
-να αγαπήσουν την Παράδοσή μας, που κράτησε τον λαό μας όρθιο μες σε ατέλειωτα χρόνια σκλαβιάς, που όμως τα διέσχισε όρθιος, γι’ αυτό και κατάφερε να κερδίσει τη λευτεριά του.

37 χρόνια τα πάλεψα όλα αυτά, δεν ξέρω τι ακριβώς κατάφερα, θα το δείξει η ζωή. Η ψυχούλα κάθε μαθητή μου το ξέρει πως τέλεια φυσικά δεν υπήρξα, απλώς γιατί τέλειος άνθρωπος δεν υπάρχει. Έβλεπαν όμως έναν άνθρωπο να λαθεύει, αλλά να παλεύει να διορθώνεται και να διορθώνει τα λάθη του, έτσι πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι που αναγνωρίζουν την ατέλειά τους.
Άλλωστε ο χρόνος τίποτ’ άλλο δεν είναι παρά η ευκαιρία που μας δίνει η ζωή να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, Άνθρωποι με Α κεφαλαίο. Γιατί σημασία έχει Άνθρωπος πρώτα να ‘σαι, μετά έρχονται όλα τ’ άλλα, με πρώτο από αυτά τ’ άλλα τα γράμματα!

Κλείνοντας, μια αφρικανική παροιμία θέλω να θυμίσω σε όλους:
“It takes a village to raise a child”. Χρειάζεται ένα χωριό, η κοινωνία ολόκληρη, για να μεγαλώσει σωστά ένα παιδί. Ένας δάσκαλος μόνος του, όσο κι αν παλέψει, κι αν αφιερωθεί εξ ολοκλήρου σε αυτόν τον ιερό σκοπό, είναι αδύνατον να το καταφέρει, αν δεν βοηθιέται από την οικογένεια, το πρώτο καταλυτικό σχολείο του κάθε παιδιού, αν δεν βοηθιέται από την κοινωνία ολόκληρη. Οικογένεια και κοινωνία οφείλουν να συμπαραστέκονται στο έργο του σχολείου, όχι να το ξεθεμελιώνουν, όπως δυστυχώς συμβαίνει κι οι προσπάθειες του σχολείου ακυρώνονται, βλάπτοντας τα παιδιά τα ίδια.
Τα παιδιά που είναι ολοφάνερο πόσο πολύ αγαπάμε!...

Πριν από το “γεια χαρά” του τέλους:
Αγαπημένοι μου συνάδελφοι κι ως τώρα καλοί μου συνεργάτες, (η θαυμαστή συνεργασία που είχαμε πάντα μου επέτρεπε να δουλεύω με τα φτερά μου ολάνοιχτα), μην ξεχνάτε πως ο καλός δάσκαλος, ο Δάσκαλος με Δ κεφαλαίο, δουλεύει με όλες του τις δυνάμεις να κάνει τον κόσμο καλύτερο κι ας ξέρει πολύ καλά πως παλεύει για το αδύνατον! Μην ξεχνάτε να παλεύετε να κρατάτε το σχολείο φάρο αναμμένο που δείχνει τον δρόμο μέσα στη φουρτουνιασμένη θάλασσα της σημερινής κοινωνίας.

Ευχαριστώ πολύ τη Συντονίστρια Εκπ/ κού Έργου κ. Έ.Ζυγούρη, παρούσα σήμερα εδώ, μα και όλους τους υψηλά ισταμένους στην Εκπ/ση, νυν και πρώην-χρωστώ ιδιαίτερη ευγνωμοσύνη στην κ. Αλίκη Καζταρίδου- που στήριξαν και αναγνώρισαν το έργο του Σχολείου μας. Ευχαριστώ και τον Δ/ντή μου κ. Ν. Παπασταύρο∙ εξασφάλιζε πάντα τις κατάλληλες συνθήκες για την ανάπτυξη των πολλών δράσεων του Σχολείου μας κι αυτό ξέρουμε πως δεν είναι πάντοτε δεδομένο.
Κάνω έκκληση σε σας τους γονείς να συμπορεύεστε με το σχολείο-σχολείο και οικογένεια έχουν την ίδια αποστολή, το καλό των παιδιών τους.

Όσο για τα παιδιά, τ’ αποχαιρετώ μ’ ένα τραγούδι που συνοψίζει, θαρρείς, τα όσα τους έχω διδάξει όλα αυτά τα χρόνια:

Ν’ αγαπάς τα βουνά και τα πέλαγα, 
τους γνωστούς και τους άγνωρους τόπους, 
τα πουλιά, τα λουλούδια, τα σύννεφα, 
και πολύ ν’ αγαπάς τους ανθρώπους.

Παιδιά, μην ξεχνάτε ποτέ πως κάθε άνθρωπος η εικόνα του Θεού πάνω στη γη είναι!
Σας ευχαριστούμε όλους για τον όμορφο αποχαιρετισμό σας! Καλή συνέχεια σε όλους σας!!!

Σόνια Ευθυμιάδου-Παπασταύρου

από σήμερα συνταξιούχος δασκάλα

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 2 Ιουλίου 2020, αρ. φύλλου 1037.