14.10.10

ΣΟΥΛΤΑΝΑΣ ΖΟΡΠΙΔΟΥ: Για τα αδέσποτα

Τι γίνεται τελικά με τα αδέσποτα; Είναι ένα απ΄ τα θέματα που θα έπρεπε να απασχολούν την τοπική κοινωνία, μιας και το φαινόμενο των αδέσποτων σκύλων και γάτων αντιμετωπίζεται προφανώς από την πλειοψηφία του κόσμου σαν πρόβλημα. Αλλά ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα;

Θα ξεκινήσω με κάποιες σκέψεις. Ο χώρος στον οποίο ζούμε και κινούμαστε, η πόλη, είναι ένας χώρος που στη χειρότερη μορφή του περιορίζει την ελευθερία κινήσεων ή αποφάσεων και δίνει προτεραιότητα στην “τεχνολογία” και όχι στη “φύση”. Με άλλα λόγια, για τον ορισμό της πόλης είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν ένα λειτουργικό οδικό δίκτυο, υλικοτεχνικές υποδομές και οι αντίστοιχοι φορείς που φροντίζουν για την καλή τους λειτουργία μέσω ενός κεντρικού μηχανισμού. Το κομμάτι “φύση” δεν παίζει κανένα λειτουργικό ρόλο, εκτός αν μιλάμε για χώρους πράσινου, πάρκα κτλ., τα οποία δεν είναι “φύση”, είναι απλά μια απομίμηση της, ένα σύμβολο της, είναι αυτό που με την παρουσία του μας θυμίζει τελικά την έλλειψη της πραγματικής φύσης.

Πολλοί άνθρωποι, θέλοντας να γεμίσουν αυτό το κενό που δημιουργείται αναπόφευκτα λόγω της στέρησης της “φύσης”, αναζητούν κομμάτια της και τα εντάσσουν στην καθημερινότητά τους με σκοπό την αναπαραγωγή της χαμένης αρμονίας ανθρώπου – φύσης. Φυτά και δέντρα σε γλάστρες και παρτέρια στα μπαλκόνια, λουλούδια στα βάζα, φωτογραφικές και εικαστικές απεικονίσεις τοπίων, ενυδρείο με χρυσόψαρα, κλουβί με καναρίνι ή χάμστερ, γάτα, σκύλος. Αυτά είναι μάλλον τα πιο διαδεδομένα υποκατάστατα.

Ας προσπαθήσουμε να τα δούμε όλα αυτά απ΄ την μεριά της φύσης, συμπεριλαμβανομένου και του ζωικού βασιλείου. Εκεί που η βλάστηση και το νερό είχαν τον πρώτο λόγο, ήταν βιότοπος εκατοντάδων φυτών, εντόμων, ερπετών, πτηνών, θηλαστικών, εκεί έχει απλώσει η πόλη τα πλοκάμια της και κυριαρχεί το τσιμέντο και η άσφαλτος, και τα δυο δείγματα “πολιτισμού”.

Εκεί που για αιώνες η λίμνη άπλωνε τα νερά της, εκεί έχει απλώσει η πόλη τα πλοκάμια της και κυριαρχεί η άσφαλτος και το τσιμέντο, και τα δυο δείγματα “εξέλιξης”. Και κάπου κάπου, αν το επιτρέπουν οι καιρικές συνθήκες, παίρνει η λίμνη πίσω τα “αρχαία” της, για λίγο όμως.

Και με τα ζώα τι γίνεται; Κάποια σπάνια, εξαφανίζονται για πάντα, κάποια τα προλαβαίνουν στο παρά πέντε και τα κάνουν αντικείμενο διάσωσης. Κάποια όμως ήταν μέχρι και τα τελευταία χρόνια αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής της πόλης, όπως παραμένουν να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του χωριού, στην καλύτερη περίπτωση βέβαια.

Ο σκύλος για παράδειγμα. Ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου, βοηθός και δάσκαλος στο κυνήγι από τις πρώτες κοινωνίες κιόλας, φύλακας, σύντροφος.
Στην πόλη επιβιώνει μόνο ως κατοικίδιο σε διαμέρισμα ή ως αδέσποτο, που μάλλον κάποτε ήταν κατοικίδιο. Γιατί τα αδέσποτα ζώα δεν είναι αδέσποτα από επιλογή, είναι αναγκασμένα να είναι αδέσποτα. Ως αδέσποτο λοιπόν έχει να αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα. Τα βασικά είναι στέγη και τροφή. Ακόμα και να ήξερε να κυνηγάει -πράγμα σχεδόν απίθανο για έναν από γενιές κατοικίδιο – στην πόλη δεν έχει κυνήγια. Μένουν λοιπόν τα “σκουπίδια” των πολιτισμένων κατά τ΄ άλλα πολιτών και οι ελεημοσύνες τους.Τι να σκέφτεται άραγε η αδέσποτη σκύλα που μόλις γέννησε οκτώ κουτάβια μυρίζοντας το στρωμένο τραπέζι της ταβέρνας; Ας απαντήσουν οι θηλάζουσες μητέρες.

Και εννοείται πως θα γίνουν συμμορίες αδέσποτων σκύλων γιατί στη φυσική τους ζωή ζούνε σε αγέλες και έχουν αρχηγό. Και εννοείται πως όταν πεινάνε, είναι τραυματισμένα ή έχουν κακοποιηθεί από ανθρώπους, θα έχουν και την ανάλογη “ανάρμοστη” συμπεριφορά. Δεν θα έχουν σταματήσει όμως ποτέ να είναι μέρος της φύσης, όπως τα πουλιά που πετάνε, τα έντομα που είναι παντού, τα ψάρια στη λίμνη και οι άνθρωποι που γνωρίζουμε. Και έχουν δικαίωμα να είναι ενταγμένα στο τοπίο και στην κοινωνία, αν αυτή η κοινωνία θέλει να ονομάζεται πολιτισμένη, με αρχές και ήθος, ανθρώπινη.

Αυτό που θα πρέπει να συζητήσουμε και να αποφασίσουμε είναι, τι είδους κοινωνία θέλουμε να είμαστε. Και αυτό έχει να κάνει με τον τρόπο που έχουμε αποφασίσει να συμπεριφερόμαστε απέναντι στις κάθε είδους μειονότητες και στα ζώα.
Ας κοιτάξουμε λιγάκι τι κάνουν οι υπόλοιποι της Ευρώπης, οι πιο αναπτυγμένοι. Στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη ο όρος αδέσποτο συνδυάζεται απόλυτα με διακοπές στη Μεσόγειο μιας και στις ίδιες τις χώρες δεν υπάρχουν αδέσποτα. Υπάρχουν σύλλογοι για την προστασία αδέσποτων που χρηματοδοτούν και οργανώνουν πρωτοβουλίες περίθαλψης, στείρωσης, υιοθεσίας στις μεσογειακές χώρες καθώς επίσης και μια σειρά από φορείς που μεριμνούν για τα κατοικίδια, όταν οι ιδιοκτήτες τους δεν είναι πια σε θέση να τα φροντίσουν. Υπάρχουν εθελοντές που βγάζουν βόλτα τους σκύλους που στεγάζονται σε άσυλο μέχρι να βρεθεί καινούριος ιδιοκτήτης, ένα οργανωμένο δίκτυο φορέων που ασχολείται αποκλειστικά με τα ζώα συντροφιάς και μια κοινωνική συνείδηση και παιδεία που επιβάλλει στον καθένα σεβασμό και αγάπη για τα ζώα. Εννοείται πως σε κάθε μεγάλη πόλη υπάρχουν κτηνιατρικές κλινικές.

Η Ελλάδα είναι γνωστή σε όλους σαν η χώρα που κακομεταχειρίζεται, δηλητηριάζει, βασανίζει και με πολλούς τρόπους κακοποιεί καθημερινά αδέσποτους σκύλους και γάτες, με την συναίνεση της πολιτείας και την ενεργή υποστήριξη των πολιτών της. Με φρίκη και αγανάκτηση περιγράφουν ξένοι επισκέπτες εικόνες κακοποιημένων, εγκαταλειμμένων ή βίαια θανατωμένων σκύλων και γάτων σε όλες τις όμορφες γωνιές της Ελλάδας από την Κρήτη ως την Καστοριά. Πνιγμένα κουτάβια σε κάδους απορριμμάτων, σκύλοι που ζουν ισόβια σε μια αλυσίδα κάτω από το λιοπύρι, θύματα σαδιστικής διάθεσης συμπολιτών μας (εγκαύματα, σπασμένα άκρα, κάθε είδους τραυματισμοί), για να μην αναφέρουμε τα εκατοντάδες νεκρά ζώα δεξιά και αριστερά που στολίζουν καθημερινά εθνικές οδούς και οδικά δίκτυα. 'Όλα αυτά και πάρα πολλά άλλα είναι τα δείγματα υψηλού πολιτισμού, ανθρωπιάς, ήθους και αξιοπρέπειας που καθημερινά προβάλλονται για να τιμήσουν όλους και όλες μας.

Για ποιόν πολιτισμό, για ποια παιδεία, για τι επίπεδο ανθρώπων και τι είδους κοινωνία μιλάει κανείς όταν έχει μπροστά του αυτές τις εικόνες; Σε τέτοια κοινωνία θέλετε να μεγαλώσουν τα παιδιά μας; Αυτά είναι τα πρότυπα πολιτισμού και καλλιέργειας που θέλουμε να εμπεδώσουν;

Και για να πούμε κάτι για τους μύθους. Το “μην το πιάνεις, είναι βρώμικο”, “ξουτ βρομόσκυλο”, “κλοτσάω το αδέσποτο που βρέθηκε στο δρόμο μου” και άλλα τέτοια παρόμοια που όλες και όλοι γνωρίζουμε, δεν είναι τίποτε άλλο από την λεζάντα και τις εισαγωγικές πληροφορίες στις εικόνες που περιγράψαμε πιο πάνω, μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας!

Στην Καστοριά έχουμε να αντιμετωπίσουμε το θέμα των αδέσποτων στην οξύτατη μορφή του, μιας και έχουμε καταφέρει να έχουμε κυνοκομείο χωρίς άδεια λειτουργίας που όμως (υπολειτουργεί, δεκάδες αδέσποτα στους δρόμους και καθημερινά φαινόμενα δηλητηριασμένων, κακοποιημένων, εγκαταλελειμμένων και θανατωμένων σκύλων και γάτων.

Eίναι καιρός να αρχίσουμε να παίρνουμε το θέμα στα σοβαρά, να δημιουργήσουμε μια καινούρια κοινή γνώμη και να υιοθετήσουμε μια νέα νοοτροπία απέναντι στα αδέσποτα που να μην μας κάνει να ντρεπόμαστε για τον τόπο και για την κοινωνία στην οποία ανήκουμε. Είμαστε όλες και όλοι υπεύθυνοι για τα αδέσποτα της πόλης μας, τα ζώα είναι και θα πρέπει να είναι μέρος της ζωής μας. Πρέπει να βρούμε μέσα από τον διάλογο λύσεις μακροπρόθεσμες και οργανωμένες, που να σέβονται τα δικαιώματα τόσο των πολιτών όσο και των αδέσποτων ζώων.

2 σχόλια:

  1. Ανώνυμος8/8/11

    Πρέπει να βρουμε μέσα από τον διάλογο λύσεις για την επιβίωση των.... λαμόγιων!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος9/8/11

    Αυτοί που βλέπουν παντού λαμόγια είναι συνήθως οι ίδιοι λαμόγια, ή χειρότερα, θα ήθελαν να είναι αλλά δεν το κατάφεραν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ