Φιλολογικό μνημόσυνο Χρ.Τζημάκα | συνέχεια

του ΖΗΣΗ ΤΖΗΚΑΛΑΓΙΑ

Κύριε δήμαρχε, κύριε πρόεδρε του νομαρχιακού συμβουλίου, κύριε αντιδήμαρχε, κύριε πρόεδρε του τοπικού Συμβουλίου του Βογατσικού, σεβαστοί κύριοι καθηγητές, κύριοι πρόεδροι του τοπικού συλλόγου Βογατσικού και του συλλόγου Βογατσιωτών Θεσσαλονίκης
Χαιρετίζω την οικογένεια του αείμνηστου Χρυσόστομου Τζημάκα, τους αγαπητούς συγχωριανούς μου που βρίσκονται ανάμεσά μας, τους πολλούς φίλους του Χρυσόστομου από όλο το νομό και από όλη την Ελλάδα θα έλεγα.
Με ιδιαίτερη χαρά αποδέχθηκα την πρόσκληση να πω δύο λόγια για τον Χρυσόστομο Τζημάκα. Η συγκίνηση είναι μεγάλη όχι μόνο από την θύμηση του Χρυσόστομου αλλά και από την απουσία σήμερα δύο ανθρώπων που θα μπορούσαν να μιλήσουν για τον Χρυσόστομο. Του Γιώργου Γκολομπία που δεν βρίσκεται καν στα επίγεια και του Νώντα Τσίγκα που ήταν στενός του φίλος και συνάδελφος και θα μπορούσε να μας πει και αυτός πολλά σημαντικά πράγματα.
Αποτελεί μεγάλη τιμή για μένα να μιλήσω γι αυτόν τον χαρισματικό άνθρωπο, τον πολυσήμαντο, για την πολύπλευρη, πολυσχιδή προσωπικότητά του.
Για τον Χρυσόστομο άκουγα πολλά από τους δικούς του ανθρώπους που ήταν περίπου στην ηλικία του. Τον γνώρισα καλά, αργότερα, όταν αποφάσισα να γίνω πνευμονολόγος και τον πλησίασα διστακτικά, τον Αύγουστου του ΄86 -τον Αύγουστο ο Χρυσόστομος ήταν πάντα στο Βογατσικό- για να του ανακοινώσω ότι ήθελα να μαθητεύσω δίπλα του, στο νοσοκομείο "Παπανικολάου". Πολύ εγκάρδια μου είπε "θα σε περιμένω"

Θα προσπαθήσω να είμαι κατά το δυνατόν σύντομος, αναφέροντας βιωματικές μνήμες από εκείνα τα τρία χρόνια που μαθήτευσα κοντά του. Είχα πάει στο ' Παπανικολάου ' τον Ιανουάριο του '88 και αμέσως βρέθηκα σε ένα φιλικό περιβάλλον. Όλοι ήξεραν ότι θα έρθει ο Ζήσης Τζηκαλάγιας, το δικό του παιδί από το Βογατσικό. Ένοιωσα ασφάλεια και σιγουριά γιατί ήξερα ότι ο Χρυσόστομος ήταν εκεί δίπλα μου να μου συμπαρασταθεί σε κάθε δύσκολη στιγμή.
Το ΄90 στα πλαίσια της ειδικότητας της πνευμονολογίας, βρέθηκα για δύο μήνες στο βρογχοσκοπικό τμήμα. Εκεί ο Χρυσόστομος έδωσε εντολή στους υφισταμένους του να μάθω άριστη βρογχοσκόπιση. Ενθουσιάστηκα από το χώρο του βρογχοσκοπικού. Υπήρχαν εκθέματα, πίνακες, όλη η παγκόσμια ιστορία της βρογχοσκόπισης σε φωτογραφίες και εκμαγεία, όλα κατασκευασμένα και αρχειοθετημένα από τον Χρυσόστομο. Το μεγαλύτερο ποσοστό των ασθενών του βρογχοσκοπικού ήταν βαριά περιστατικά, σε προχωρημένο στάδιο. Κι όμως ο Χρυσόστομος ποτέ δεν άφησε κανένα ασθενή να αντιληφθεί την σοβαρότητα της κατάστασής του.

Πάντα με χαμόγελο και ίσως λέγοντας και κάποιο αστείο, θα εξέταζε τον ασθενή, με την χαρακτηριστική ήρεμη φωνή του θα του έλεγε δύο παρήγορα λόγια και θα τον αποχαιρετούσε, γεμίζοντας τον ελπίδα. Το ενδιαφέρον του για μένα ήταν συνεχές. Σε ανύποπτο χρόνο με ρώτησε αν θα επιστρέψω στην Καστοριά για να ασκήσω το επάγγελμα του πνευμονολόγου ή θα μείνω στην Θεσσαλονίκη. Στην δεύτερη περίπτωση μου υποσχέθηκε να μου δώσει διδακτορική διατριβή και τη στήριξή του να ενταχθώ στην πανεπιστημιακή κοινότητα. Χωρίς αμφιβολία, αν είχα μείνει δίπλα στον Χρυσόστομο θα είχα μια λαμπρή πανεπιστημιακή καριέρα.

Όλη η ιατρική κοινότητα τον εκτιμούσε και τον σεβόταν ιδιαίτερα, και από τις επαφές που έχω με τους συναδέλφους μου διαπιστώνω ότι ένα χρόνο μετά τον χαμό μου, η εκτίμησή τους και η αγάπη τους παραμένουν αμείωτες. Γιατί ο Χρυσόστομος άφησε σχολή ήθους και ευπρέπειας. Δεν άσκησε το επάγγελμα του ιατρού ιδιωτικά. Σε ερώτησή μου γιατί, μου απάντησε με μεγάλη απλότητα. "έξι μήνες κράτησα το ιατρείο και μετά το έκλεισα. Δεν ήταν δυνατόν να παίρνω χρήματα από ανθρώπους που τους χτύπησε αρρώστια". Όλα αυτά τα χρόνια που συναντιώμασταν συζητούσαμε για πάρα πολλά θέματα, τόσο ιατρικά όσο και πολιτιστικά. Μοιραζόμασταν τις ανησυχίες μας για την ανάπτυξη του τόπου μας.

Τον χάσαμε τον Χρυσόστομο, αλλά άφησε πολλές παρακαταθήκες για μας και για τις νεότερες γενιές. Άφησε γλυπτά, μακέτες, πίνακες που κοσμούν δημόσιους χώρους της Καστοριάς. Άφησε πλούσια γραπτά κείμενα, κυρίως στην εφημερίδα "ΟΔΟ". Ο Χρυσόστομος θα μείνει στην ιστορία σαν μια προσωπικότητα του πνεύματος, του πολιτισμού και της τέχνης. Ας είναι αιώνια η μνήμη του, όλοι θα τον θυμόμαστε πάντα και θα τον αγαπάμε

***

της ΝΙΚΟΛΕΤΑΣ ΦΟΥΡΚΙΩΤΗ

Ο Σύλλογος Γυναικών Βογατσικού και εγώ με την σειρά μου ως πρόεδρός του, σας καλωσορίζω στο μνημόσυνο που διοργανώθηκε προς τιμή του εκλιπόντος και εκλεκτού συμπατριώτη μας. Πρόκειται για ιερό χρέος και την λιγότερη τιμή που μπορούμε να του αποδώσουμε. Άλλωστε και ο ίδιος τιμούσε με ιδιαίτερο τρόπο την πατρίδα του σε κάθε ευκαιρία.

Κάνοντας απολογισμό του βίου του, εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι επρόκειτο για έναν υπέροχο άνθρωπο, ο οποίος διέθετε αδαμάντινο και πολυτάλαντο χαρακτήρα. Ήταν ταγμένος στο χώρο της ιατρικής ως καθηγητής και ως επιστήμονας. Εκτός όμως από την δράση του και την ανεκτίμητη προσφορά του σ’ αυτόν τον τομέα, διέπρεψε και αλλού. Ήταν εξαίρετος συγγραφέας και καλλιτέχνης. Τα έργα, συγγράμματα, ποιήματα και ζωγραφικοί πίνακες, είναι πειστήρια της αξίας του ταλέντου του. Το πνεύμα του και η ευφυΐα του φώτιζε τους ανθρώπου γύρω του και αποτελούσε στολίδι για τον τόπο καταγωγής του. Αυτό τον τόπο, παρ’ όλο που ζούσε μακριά, δεν τον ξέχασε ποτέ. Προσπαθούσε να διασώσει, να μάθει και να διαιωνίσει τις παραδόσεις, την ιστορία, τα ήθη και τα έθιμα της πατρίδας του. Νοιαζόταν και βοηθούσε με κάθε δυνατό τρόπο την γενέτειρά του.

Μπορεί να μας άφησε πρόωρα, όμως σίγουρο είναι ότι θα μείνει στις ψυχές όλων αιώνια. Ο πλούτος του πνεύματος και του χαρακτήρα του θα διατηρηθούν αξέχαστα. Η κοινωνία μας θα είναι στο εξής πιο φτωχή αφού έφυγε ένα σπάνιος άνθρωπος. Μακάρι το έργου του και η ζωή του να εμπνέουν και να παραδειγματίζουν όλους τους συμπατριώτες μας.