Περί του μακεδονικού αγώνα IV
Μακεδονικός Ἀγῶνας | Σλαβόφωνοι Ἕλληνες
Ἐντυπωσιακή ἡ μελέτη τοῦ κ. Παπαστρατῆ «Ἀπό τήν Ζαγορίτσανη στό Τσάριγκραντ», ἀδιάφορη ὅμως ἀπό ἀπόψεως ἐνδιαφέροντος, ὅπως θέλω νά πιστεύω, γιά τό πλεῖστον τῶν Ἑλλήνων, πλήν πιθανῶς τῶν ὁλίγων αὐτοαποκαλούμενων «Μακεδόνων», ὑπό τήν ἔννοιαν τοῦ ὀνόματος «Μακεδών» πού ἀποδίδει στούς σλάβους ὑπηκόους του τό κράτος τῶν Σκοπίων, κατοίκων μιᾶς πολύ μικράς περιοχῆς τοῦ νομοῦ Φλωρίνης. Ὁ ὑπότιτλος τοῦ ἀνωτέρω πονήματος εἶναι «Σλαβόφωνοι Δυτικομακεδόνες στήν Κωνσταντινούπολη».
Ἡ Δυτική Μακεδονία , ὀρεινή περιοχή, πτωχή, μέ μικρή γεωργική παραγωγή καί γεωργούς σέ κατάσταση δουλοπαροικίας στούς τοπικούς μωαμεθανούς μπέηδες καί ἀγάδες, εἶχε πάντοτε μεγάλη μεταναστευτική κίνηση πρός τά μεγάλα ἀστικά κέντρα τῆς Ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας. Οἱ πλείστοι τῶν ἐκτός τῶν μεγάλων πόλεων τῆς περιοχῆς κάτοικοι, χωρικοί, οἱ περισσότεροι, ἀγράμματοι, εἶχαν ὡς κυρία γλῶσσα τό ἰδιόμορφο γλωσσικό ἰδίωμα τό ὀνομαζόμενο σλαβομακεδονικό, ἕνα κράμα ἑλληνικῶν λέξεων, μέ βουλγαρική κατάληξη, τουρκικῶν, βουλγαρικῶν καί ὁλίγων ἀλβανικῶν καί ὀνομάζονταν σλαβομακεδόνες· παρεμπιπτόντως ἡ ἐπίσημη σήμερα γλῶσσα τῶν Σκοπίων, ἡ ὀνομαζόμενη ἀπό αὐτούς «Μακεδονική», εἷναι μιά φτιαχτή γλῶσσα, σλαβική, ἀπό τήν ὁποία ἔχουν ἀφαιρέσει κατόπιν ἐντολῆς τοῦ Τίτο, τά ἑλληνικά καί βουλγαρικά στοιχεῖα καί τά ἀντεκατέστησαν μέ σερβοκροατικά γιά εὔσχημους λόγους, καί ὡς ἐκ τούτου δέν ἔχει καμμίαν σχέση μέ τό σλαβομακεδονικό γλωσικό ἰδίωμα.
Οἱ ὁμιλοῦντες τό σλαβομακεδονικό γλωσσικό ἰδίωμα, οἱ σλαβομακεδόνες, οἱ ἔχοντες βουλγαρική συνείδηση μετανάστευαν ἤ στήν Βουλγαρία ἤ στό μεγάλο χωνευτήρι τῶν λαῶν τήν Πόλη, οἱ δέ Ἕλληνες καί αὐτοί στήν Πόλη ἤ σέ μεγάλες πόλεις τῆς Εὐρώπης.
Θά εἶχε μεγάλο ἐδιαφέρον καί θά ἦταν πλήρης ἡ ἔρευνα καί τό πόνημα τοῦ κ. Παπαστρατῆ, ἐάν ἐρευνοῦσε καί τούς τάφους τῶν ἑλληνικῶν κοιμητηρίων τῆς Πόλης καί κατέγραφε τούς ταφέντας ἐκεί Δυτικομακεδόνες ἑλληνόφωνους καί σλαβόφωνους. Ἐπίσης καλόν θά ἦταν, ἐάν ἡ ἔρευνα ἀφοροῦσε καί τό ἐπάγγελμα τῶν ἀναφερομένων κατηγοριῶν.
Ὁ Μακεδονικός ἀγώνας ἦταν πόλεμος Ἑλλήνων καί Βουλγάρων, μέ σκοπό τῶν μέν Βουλγάρων νά ἀλλάξουν τό φρόνημα τῶν Ἑλλήνων Μακεδόνων σέ βουλγαρικό, καί νά ἀποδείξουν στίς Μεγάλες Δυνάμεις τῆς Εὐρώπης ὅτι ἡ Μακεδονία κατοικεῖται ἀπό βουλγάρους, τῶν δέ Ἑλλήνων νά διατηρήσουν τήν ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας. Ὁ Μακεδονικός Ἀγῶνας ἄρχισε τό 1865 μετά τό Πανσλαβικό συνέδριο τῆς Πράγας, στό ὁποῖο διετυπώθηκε τό δόγμα: «Σέ ὅποια χώρα ὁμιλεῖται ἡ σλαβική γλῶσσα, αὐτή ἡ χώρα πρέπει νά γίνει σλαβική» καί κατά κάποιο τρόπο συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Μέ τό δόγμα αὐτό καί τήν ἵδρυση τῆς βουγαρικῆς Ἐξαρχίας, οἱ Βούλγαροι ἐπιδόθηκαν σέ ἕναν ἀνελέητο ἀγῶνα κατά τῶν Ἑλλήνων τῆς Μακεδονίας.
Ὁ Μακεδονικός Ἀγῶνας διεξήχθη σέ τρεῖς φάσεις: Ἡ πρώτη διεξήχθη μέχρι τό 1894, μέ τήν ἐπιδίωξη τῶν Βουλγάρων νά παρασύρουν τούς ἑλληνόφρονες σλαβομακεδόνες στήν Ἐξαρχία μέ τήν χρήση τῆς βουλγαρικῆς γλώσσας στήν θεία Λειτουργία καί τήν ἵδρυση βουλγαρικῶν σχολείων σέ πόλεις καί χωριά. Ἐπειδή ὁ τρόπος αὐτός δέν ἀπέδωσε τά προσδοκώμενα ἀποτελέσματα, ἄλλαξαν τακτική καί ἐπιδόθηκαν σέ ἕναν ἀδυσώπητο ἀγῶνα βίας καί τρομοκρατίας. Τήν δεύτερη φάση τοῦ Μακ. Ἀγῶνα, ἡ ὁποία διήρκεσε μέχρι τοῦ 1903, ὅταν ἄρχισε ἡ τρίτη φάση, ὁ ἔνοπλός ἀγώνας μέ τήν ἀντιπαράθεση ἀνοικτά πλέον τῶν ἑλληνικῶν ἀνταρτικῶν ὁμάδων μέ τούς κομιτατζῆδες,
Κατά τήν δεύτερη φάση τοῦ ἀγῶνος, τῆς βίας καί τρομοκρατίας, τά δεινά πού ὑπέστησαν οἱ ἑλληνόφρονες σλαβομακεδόνες ἦταν ἀφάνταστα, τά ὁποία καί νά τά ἀναφέρει κανείς ἀνατριχιάζει. Ἡ κυρία Σόνια Εὐθυμιάδου – Παπασταύρου στό ἄρθρο-επιστολή της (εδώ) (πού δημοσιεύθηκε σέ προηγούμενο φύλλο τῆς ΟΔΟΥ, τό ὁποῖο καί προσυπογράφω ὀλοψύχως) ἀναφέρει μερικά μόνον ἀπό τά βουλγαρικά ἐγκλήματα καί τίς θηριωδίες.
Οἱ σλαβόφωνοι ὅμως Ἕλληνες παρ’ ὅλες τίς προσπάθειες τῶν Βουλγάρων καί τά δεινά πού ὑπέστησαν ἀπό τίς ἐγκληματικές πράξεις τους, δέν λύγισαν καί διατήρησαν τό ἑλληνικό τους φρόνημα. Εἶναι οἱ ἀποκαλούμενοι ἀπό τούς Βουλγάρους Γραικομάνοι, λόγω τῆς μετά μανίας προσήλωσή τους στόν ἑλληνισμό. Ἦταν τό κάρφος στούς ὀφθαλμούς τῶν Βουλγάρων καί ἁπτή ἀπόδειξη τοῦ φρονήματος τῆς πλειονότητος τοῦ χριστιανικοῦ μακεδονικο ῦ πληθυσμοῦ.
Ὁ μακεδονικός ἑλληνισμός ἀπό τήν ἀρχή τοῦ ἀγῶνα ἀντέδρασε δυναμικά, στήν μέν πρώτη φάση τοῦ ἀγῶνα μέ τήν ἐνίσχυση τῆς παιδείας τήν ὁποίαν παρεῖχε ἤδη στούς κατοίκους, μέ τήν ἵδρυση πολλῶν σχολείων στήν ὕπαιθρο, τήν ἐπάνδρωσή τους μέ δασκάλους, τήν ἵδρυση τῆς Φίλεκπαιδευτικῆς Ἑταιρείας μέ παραρτήματα στίς μεγάλες πόλεις, καί ἰδίως μέ τήν αὐτοθυσία τῶν ἱερωμένων καί ἰδιαίτερα τῶν ἁπλῶν παπάδων, ἐκατόμβες τῶν ὁποίων θυσιάσθηκαν στόν ἀγῶνα.
Κατά τήν δευτέρα φάση τοῦ ἀγῶνα γιά νά ἀντιμετωπισθεῖ ἡ βία καί τρομοκρατία τῶν κομιτατζήδων, συγκροτήθηκαν ἀνταρτικές ὁμάδες στήν Μακεδονία, ἀποτελούμενες ἀπό γηγενεῖς κυρίως κατοίκους τῆς ὑπαίθρου, οἱ περισσότεροι τῶν ὁποίων ἦταν σλαβόφωνοι, μέ τήν βοήθειαν ἐλαχίστων Κρητῶν ἐθελοντῶν, οἱ ὁποῖοι προσέτρεξαν νά βοηθήσουν τόν ἀγῶνα.
Δέν ἀναφέρω τήν δράση τῶν ἀειμνήστων Γερμανοῦ Καραβαγγέλη καί Ἰωνος Δραγούμη, γιατί ἡ ἱστορία καί δράση τους εἶναι γνωστή σ’ ὅλους. Λεπτομέρειες γιά τήν ζωή καί δράση τοῦ Μητροπολίτου Καστοριᾶς Γερμανοῦ Καραβαγγέλη, ἀναφέρονται στό δημοσιευόμενο πόνημα στήν ΟΔΟ τοῦ κ. Ε. Τσίγκα γιά τόν γεραρό ἱεράρχη.
Ἀλλά καί ὅταν ἡ ἑλληνική κυβέρνηση ἀπαφάσισε νά βοηθήσει τούς ἀγωνιζόμενους Μακεδόνες νά διατηρήσουν τήν ἐλληνικότητα τῆς Μακεδονίας καί διέβλεψε τόν ἐπικείμενο κίνδυνο τῆς βουλγαροποιήσεως καί ἐπέτρεψε νά συγκροτηθοῦν ἀνταρτικά σώματα στήν ἐλεύθερη Ἑλλάδα, μέ ἀρχηγούς Ἕλληνες ἀξιωματικούς, ἐπισήμως πλέον, γιά νά ἐνισχύσει τών ἀγῶνα τῶν γηγενῶν, τό πλεῖστον τῶν Μακεδονομάχων ἦταν γηγενεῖς Μακεδόνες.
Ἀπό τούς δύο χιλιάδες πεντακοσίους (2.500) Μακεδονομάχους, τούς ἐπισήμως ἀναγνωρισμένους ἀπό τό Γενικό Ἐπιτελεῖο τοῦ Στρατοῦ, οἱ ἑπτακόσιοι (700) μόνον προήρχοντο ἀπό τήν ἐλεύθερη τότε Ἐλλάδα καί δέν παρέμεναν συνεχῶς στήν Μακεδονία, ἀλλά γιά ἕνα μικρότερο ἤ μεγαλύτερο μόνον διάστημα, γιατί ἐπέστρεφαν στήν ἐλεύθερη Ἑλλάδα λόγω τῶν κακουχιῶν καί τῶν δυσμενῶν καιρικῶν ἰδίως συνθηκῶν, ἐνώ οἱ γηγενεῖς παρέμειναν στίς ἐπάλξεις κάθ’ ὅλην τήν διάκεια τοῦ ἀγῶνα, γιατί εἶχαν τίς οἰκογένειές τους στήν Μακεδονία, τίς ὁποῖες καί ὑπεράσπιζαν ἀπό τούς κομιτατζῆδες.
Αὐτοί οἱ γηγενεῖς, σλαβόφωνοι ἐπί τό πλεῖστον, συνετέλεσαν τά μέγιστα στήν νικηφόρο ἔκβαση τοῦ ἀγῶνα, πράγμα τό ὁποῖο πίστευε καί διαλαλοῦσε ὁ Καραβαγγέλης, ὅτι μόνο μὲ τοὺς ντόπιους κατοίκους θά κερδίζονταν ὁ ἀγῶνας. Ἔτσι στὴν ἀπὸ 18η Ἰουλίου 1905 ἐπιστολή του πρὸς τὸν καπετὰν Φιλώτα γράφει:
«Ὁ καιρὸς παρέρχεται καὶ δὲν ἐκερδήσαμεν οὐδὲ ἐν χωρίον, ὁ λόγος εἶνε διότι οἱ μὲν Κρητες ἔρχονται καὶ φεύγουν οἱ δὲ ἐντόπιοι περιφρονοῦνται. Πρέπει νὰ προτιμῶνται οἱ ἐντόπιοι καὶ προπάντων οἱ βουλγαρόφωνοι, ὁ Λάκης (πρόκειται γιὰ τὸν Νταηλάκη, σλαβόφωνο Μακεδόνα ὀπλαρχηγό) πρέπει νὰ ἐνισχυθῆ ἐξ ἁπάντων καὶ νὰ ἀποσταλῆ μὲ εἴκοσι (20) παιδιὰ εἰς τὴν περιφέρειαν Σμαρδεσίου… Ὁ Λάκης εἶχε καταρτίση συμμορίαν ἐν Ἀθήναις ἀπὸ ἐντοπίους καὶ τὴν διέλυσαν. Τὰ τοιαῦτα εἰνε ἀπελπιστικὰ καὶ θὰ παρακαλέσω νὰ μεταβῆς εἰς τὰς Ἀθήνας νὰ τοὺς διαφωτίσης, πρέπει νὰ ἐννοήσωμεν πλέον ὅτι μόνον δὶ΄ ἐντοπίων θὰ δυνηθωμεν νὰ ἐργασθῶμεν».
Σέ ὁμιλία μου στήν Παλαιά Βουλή τόν Ὀκτώβριο τοῦ 1996, μέ θέμα «Μακεδόνες καί Μακεδονικός Ἀγῶνας», στήν Ἐκδήλωση Μνήμης τῶν Ἀγωνιστῶν καί Θυμάτων τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγῶνα, πού διοργανώνει κάθε χρόνο ἡ Ὁμοσπονδία τῶν Δυτικομακεδονικῶν Σωματείων στήν Ἀθήνα, τόνισα μεταξύ ἄλλων ὅτι: Ὑπάρχει ἀπαράβατο ἀξίωμα στὴν στρατιωτικὴ τέχνη, νὰ μὴν ἀναλαμβάνεται ἀνταρτοπόλεμος, ἐὰν δὲν ἔχει ἐξασφαλισθεῖ ἡ συμμετοχὴ σ’ αὐτὸν τοῦ γηγενοῦς πληθυσμοῦ στὸν τόπο πού θὰ διεξαχθεῖ.
Οἱ Βούλγαροι παρέβλεψαν τὸν κανόνα αὐτόν, γιατί στὴν Μακεδονία μέρος μόνον τοῦ πληθυσμοῦ κατόρθωσαν νὰ παρασύρουν στὸν βουλγαρισμὸ, καὶ ἀπὸ τοὺς παρασυρθέντας, οἱ περισσότεροι δήλωναν ὅτι εἶναι Βούλγαροι κατόπιν πιέσεων, τρομοκρατικῶν ἐνεργειῶν καὶ βασανιστηρίων. Πολλοὶ ἀπ΄ αὐτοὺς μάλιστα ἀπεκήρυξαν τὸν βουλγαρισμὸ εὐθὺς ἀμέσως ἐμφανίσθηκαν τὰ πρῶτα ἑλληνικὰ ἀνταρτικὰ σώματα, τὰ ὁποῖα ἐμφύσησαν, καὶ μόνο μὲ τὴν παρουσία τους, τὴν αἴσθηση τῆς ἀσφαλείας στοὺς κατοίκους τῆς ὑπαίθρου καὶ τὴν πεποίθηση ὅτι ἡ ἀντίστασίς τους στὴν τρομοκρατία τῶν κομιτατζήδων ἐνισχύεται πλέον ἀπὸ τὸ ἐλεύθερο Ἑλληνικὸ κράτος, τὸ ὁποῖο ἐμπράκτως δείχνει τὸ ἐνδιαφέρον του γιὰ τὸν κατατρεγμένο χριστιανικὸ λαὸ τῆς Μακεδονίας. Γι΄ αὐτὸ καὶ δέχθηκαν μὲ ἐνθουσιασμὸ καὶ χαρὰ τὰ ἀνταρτικὰ σώματα καὶ τὰ συνέδραμαν σ’ ὅλες τους τὶς ἐνέργειες.
Στά σημεῖα, πού διαφωνῶ μέ τόν κ. Παπαστρατῆ εἶναι στό ὅτι παραθέτει στοιχεῖα στατιστικά τῶν Brancoff καί Λιθοξόου, γνωστοῦ ὄντος ὅτι καί οἱ δύο εἶναι στρατευμένοι, ὁ μέν πρῶτος ὡς χρηματοδοτούμενος ἀπό τήν βουλγαρική Ἐξαρχία (τό ἀναφέρει καί ὁ ἴδιος), ὁ δέ δεύτερος ἀπηχώντας τίς ἀπόψεις τῶν Σκοπιανῶν, καθʹ ὅσον κατέβηκε ὑποψήφιος βουλευτής τοῦ «Οὐράνιου Τόξου» τοῦ πολιτικοῦ κόμματος στην Ελλάδα, μέ ἔδρα τήν Φλώρινα, πού ἐκπροσωπεῖ μία ὁμάδα Σλαβόφωνων φιλοσκοπιανῶν, καί μέ τόν τίτλο τοῦ βιβλίου του «Ἑλληνικός Ἀντιμακεδονικός Ἀγών», τίτλος ὁ ὁποῖος ἀπηχεῖ τίς ἀπόψεις τῶν Σκοπιανῶν ὅτι ἀνέβηκαν στήν Μακεδονία, ἀπό τήν Ἑλλάδα τά ανταρτικά σώματα γιά νά ὑποδουλώσουν στούς Ἕλληνες τούς Μακεδόνες. Γι’ αὐτό τά στατιστικά στοιχεῖα τοῦ Brancoff εἶναι, κατά τήν γνώμη μου, ἀναξιόπιστα, διότι φέρουν ὡς ἐξαρχικούς ὅλους τούς σλαβομακεδόνες, παραγνωρίζοντας τήν ὕπαρξη τῶν Γραικομάνων σλαβόφωνων Ἑλλήνων.
Ἡ μάχη τῆς Ζαγορίτσανης, γιατί περί μάχης ἐπρόκειτο, ἦταν ἕνα στρατηγικό ἐγχείρημα τοῦ ἀρχηγοῦ τοῦ Ἀγώνα, Βάρδα, μέ σκοπό νά κτυπήσει τούς κομιτατζῆδες στήν σφηκοφωλιά τους, τήν νύν Βασιλειάδα, καί τότε ὀνομαζόμενη καί «Μικρή Σόφια», γιά νά τούς ἀποδυναμώσει τελείως καί νά ἀναπτερώσει τό ἠθικό τῶν Ἑλλήνων σλαβομακεδόνων. Δέν συγκέντρωσε ἑπτά ἀνταρτικά σώματα γιά νά πάει νά σφάξει ἀμάχους, ἀλλά γιά νά κτυπήσει στήν βάση τους τά βουλγαρικά σώματα τῶν κομιτατζήδων, τά ὁποία βρίσκονταν ἐκεί. Τό ὅτι δέ ὑπήρχαν βουλγαρικά σώματα καί ὅτι συνάφθηκε σκληρή μάχη τό ἀναφέρει δυό φορες στά ἀπομημονεύματά του ὁ θεῖος μου Φιλόλαος (καπετάν Φιλώτας), ἀναφέροντας ὅτι τούς διέφυγε ἡ συμμορία τοῦ βοεβόδα Κόλε, καί τήν συνάντησή του μέ τόν βούλγαρο συνταγματάρχη ὁ ὁποῖος τοῦ εἶπε ὃτι τόν γνωρίζει ἀπό τήν μάχη τῆς Ζαγορίτασνης στήν ὁποία ἔλαβε μέρος ὡς ἀξιωματικός βουλγαρικῆς ὁμάδος.
Ἡ σφαγή ἀμάχων καί ὁ πυρπολισμός τοῦ χωριοῦ ἦταν μιά κακή στιγμή τοῦ ἀγῶνα, μεμονωμένη καί κατακριτέα, τήν ὁποία μπορεῖ νά χαρακτηρίσει κανείς, μέ σύγχρονους ὃρους ὡς παράπλευρη ἀπώλεια καί δέν ἔγινε κατόπιν ἄνωθεν ἐντολῆς, ἀλλά ἦταν ἕνα αὐθόρμητο ξέσπασμα ὀργής τῶν ἀνδρῶν τῶν ἀνταρτικῶν σωμάτων κατόπιν τῶν τρομοκρατικῶν ἐνεργειῶν τῶν κομιτατζήδων, πού προηγήθησαν τῆς μάχης, τίς ὁποῖες ἀναφέρει ὁ κ. Ε. Τσίγκας στήν 5η ὑποσημείωση τοῦ πονήματός του γιά τόν Καραβαγγέλη, στό φύλλο τῆς ΟΔΟΥ τῆς 1ης Δεκεμβρίου 2016. Ἐξ ἄλλου δέν προέβηκαν ποτέ οἱ Ἕλληνες ἀντάρτες σέ ὀργανωμένες σφαγές καί βιαιότητες, οὔτε σέ λεηλασίες τῶν χωρικῶν, οὔτε σέ βιασμούς ἤ ἄλλες ἀκρότητες, ἀλλά ἔδρασαν πάντοτε ὡς ἀρωγοί τοῦ ἀγῶνα πού διεξήγαγαν οἱ Μακεδόνες γιά νά διατηρήσουν τήν πατρίδα τους Ἑλληνική.
Τελειώνω μέ τόν ἐπίλογο τῆς ὁμιλίας μου πού ἀνέφερα παραπάνω: Στὸν Μακεδονικὸ Ἀγώνα ἀντιπαρατάχθηκαν οἱ Ἕλληνες τῶν Βουλγάρων, μετὰ ἀπὸ 1000 περίπου χρόνια, ἀπὸ τοὺς Βυζαντινοὺς χρόνους, καὶ ὅπως τότε οἱ Αὐτοκράτορες τῆς Μακεδονικῆς δυναστείας κατατρόπωσαν τοὺς Βουλγάρους, ἔτσι καὶ τώρα οἱ Μακεδόνες ἀγωνιστές, οἱ περίφημοι ἡρωϊκοὶ Μακεδονομάχοι πολέμησαν στὰ αἱματοβαμμένα πεδία τῆς Μακεδονίας καὶ κατατρόπωσαν καὶ πάλιν τοὺς Βουλγάρους. Πολέμησαν σκληρά καὶ μὲ αὐτοθυσία γιατί ὁ ἀγῶνας ἦταν ἀγῶνας ζωῆς καὶ θανάτου, ἦταν ἀγῶνας ἐπιβιώσεως τοῦ Ἔθνους, ἔπρεπε νὰ πολεμήσουν καὶ νὰ τοὺς νικήσουν. Ἐὰν δὲν τοὺς νικοῦσαν θὰ ἔχαναν τὰ πάντα. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ ἀγῶνες καὶ οἱ θυσίες τους στεφανώθηκαν ἀπὸ ἐπιτυχία καὶ τοὺς νίκησαν.
Αἰώνιος τιμὴ καὶ εὐγνωμοσύνη πρέπει νὰ ἀπονέμεται σ’ αὐτοὺς πού διοργάνωσαν καὶ διηύθυναν τὸν Μακεδονικὸ Ἀγώνα. Δόξα ἀθάνατη σ’ αὐτοὺς πού ἀγωνίσθηκαν καὶ ἔπεσαν γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς Μακεδονίας. Ἡ μεγαλύτερη ὅμως τιμὴ καὶ εὐγνωμοσύνη ἀνήκει σ’ ὅλους τούς ἀφανεῖς ἥρωες, πού δὲν ἀναφέρονται στὰ ἐπίσημα ἔγγραφα ἀλλ΄ ὅμως θυσίασαν τὰ πάντα, καὶ τὴν ζωὴ τους ἀκόμη, καὶ διετήρησαν τὴν Μακεδονία Ἑλληνική. Δηλαδὴ σ’ ὁλόκληρο τὸν Μακεδονικὸ Ἑλληνισμό.
Μέ ἐκτίμηση
Ἀναστάσης Κων. Πηχιών
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 22 Δεκεμβρίου 2016, αρ. φύλλου 865
Σχετικά:
- Λόγος & Αντίλογος: Περί του μακεδονικού αγώνα Ι [Α. Πηχιών]
- Λόγος & Αντίλογος: Περί του μακεδονικού αγώνα ΙΙ [Σ. Παπασταύρου]
- Λόγος & Αντίλογος: Περί του μακεδονικού αγώνα IΙΙ [Θ. Παπαστρατής]
- Λόγος & Αντίλογος: Περί του μακεδονικού αγώνα IV [Α. Πηχιών]
- ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΟΡ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Από τη Ζαγκορίτσανη στο Τσάριγκραντ [I]
- ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΟΡ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Από τη Ζαγορίτσανη στο Τσάριγκραντ [II]
- ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΟΡ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Από τη Ζαγορίτσανη στο Τσάριγκραντ [III]
- ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΟΡ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Από τη Ζαγορίτσανη στο Τσάριγκραντ [IV]
- ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΟΡ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Από τη Ζαγορίτσανη στο Τσάριγκραντ [V]
- ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΟΡ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Από τη Ζαγορίτσανη στο Τσάριγκραντ [VI]
- ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΟΡ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Από τη Ζαγορίτσανη στο Τσάριγκραντ [VII]
- ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΟΡ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Από τη Ζαγορίτσανη στο Τσάριγκραντ [VIII]
- ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΟΡ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Από τη Ζαγορίτσανη στο Τσάριγκραντ [IX]
- ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΟΡ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Από τη Ζαγορίτσανη στο Τσάριγκραντ [X]
- ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΟΡ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Από τη Ζαγορίτσανη στο Τσάριγκραντ [XI]
- ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΟΡ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Από τη Ζαγορίτσανη στο Τσάριγκραντ [XII]
- ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΟΡ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Από τη Ζαγορίτσανη στο Τσάριγκραντ [XIII]
Αι εν Ζαγοριτσάνη σφαγαί
ΑπάντησηΔιαγραφή_________________________
[απόσπασμα εγγράφου]
Εξηκριβώθη ότι υπό του σώματος του υπολοχαγού του πεζικού Στεφάνου Δούκα εν Ζαγοριτσάνη διεπράχθηκαν σφαγαί κατά αόπλων πληθυσμών, και ότι ουδεμία συμπλοκή εγένετο προς Βουλγάρους-διότι βούλγαροι δεν είχον καταφύγει εις Ζαγοριτσάνην. Εφονέυθησαν οι εξής [παρατίθενται περί τα 40 ονόματα όλα με με ελληνικό επώνυμο, συχνά με ηλικία και τις ιδιότητές τους ενώ και σημειώνεται και ο αριθμός 4 θυμάτων χωρίς τα ονόματά τους/ «ελληνόβλαχοι»].
[…] Κατά τας προς ημάς πληροφορίας του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ. Καραβαγγέλη (σημ. άρα υπάρχει τέτοια επιστολή…) η Ζαγορίτσανη κατοικείται υπό ορθοδόξων και υπό σχισματικών και αμφότεροι εκκλησιάζονται εν τω αυτώ ναώ της ενορίας. Δεν ήτο δε κέντρον βουλγαρισμού ως παρίσταται μ’ όλον ότι είνε πατρίς του Γιανκώφ ούτινος οι συγγενείς εισίν ορθόδοξοι, ο πρωτεξάδελφος δε αυτού ο φονευθείς Φίλιππος Γιανκώφ ορθόδοξος.
Εκ των φονευθέντων μόνον περί τους 5 ήσαν ίσως θανάτου άξιοι ως υποκινηταί του κομιτάτου. Οι δε φονευθέντες ορθόδοξοι έχουσι συγγενείς και εις τα περίχωρα και εννοείτε ποίον αίσθημα φρίκης κατέλαβε αυτούς προς τα ελληνικά σώματα παρ’ ών ανέμενον προστασίαν ζωής, τιμής , περιουσίας.
Αθήναι 19 Απριλίου 1905]
[υπογραφή Δραγούμης Στ.]
-δική μου μεταγραφή από φωτοτυπία του
πρωτοτύπου το οποίο φυλάσσεται στη
Γεννάδειο-
Σημειώνεται ότι απέναντι στο θόρυβο που ξέσπασε [αναφορές διεθνούς παρατηρητηρίου αλλά και τα εκτενή καταγγελτικά άρθρα στον Ευρωπαϊκό τύπο που ακολούθησαν τα γεγονότα] ο Γερμ. Καραβαγγέλης σιώπησε μέχρι το 1907 (!!!) οπότε και απάντησε αρμοδίως με επιστολή –υπόμνημα προς το Πατριαρχείο προβάλλοντας τα δικά του επιχειρήματα στην προσπάθεια να αιτιολογήσει την εκατόμβη…
"Διότι βούλγαροι δεν είχον καταφύγει εις Ζαγοριτσάνην" (!!!!!!)
ΔιαγραφήΆλλο: βούλγαροι
Διαγραφήκαι άλλο: βουλγαρίζοντες Εξαρχικοί...
Τί δεν καταλαβαίνεις μπρε "έλεος";
Άλλο: βούλγαροι
Διαγραφήκαι άλλο: βουλγαρίζοντες Εξαρχικοί...
Έλεος!!! (2 φορές)
#Ελεος απαξ και δις#, να υποθέσω πως αυτήν την λέξη μοναχά ξέρεις;
ΔιαγραφήΗ αφορμή της εκδίκησης ήταν αναμενόμενη, μετά την πυρπόληση δύο Ελληνικών Μοναστηριών, Εκκλησιών κλπ από Κομιτατζήδες, οι οποίοι κρύβονταν στη Βασιλειάδα. Η Βασιλειάδα (δυστυχώς Ζαγορίτσανη κατά μερικούς, όπως προφανώς και Ιστανμπούλ) δεν ήταν ένα απλό "φιλήσυχο" χωριό, και φυσικά η επίθεση –που όλοι την περίμεναν- δεν έγινε αιφνίδια, αλλά με στρατιωτικές σάλπιγγες κλπ. Απλώς η Βουλγαρική Διπλωματία (όπως και σήμερα η Σκοπιανή) φούσκωσε το γεγονός προκειμένου να το εκμεταλλευτεί διπλωματικά και όχι μόνο: διότι το αποτέλεσμα το… βλέπουμε σήμερα!
ΑπάντησηΔιαγραφή#οι οποίοι κρύβονταν στη Βασιλειάδα. Η Βασιλειάδα (δυστυχώς Ζαγορίτσανη κατά μερικούς, όπως προφανώς και Ιστανμπούλ)#
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας διορθώνω :
[...] "οι οποίοι κρύβονταν στη Ζ α γ ο ρ ί τ σ α ν η. Η Βασιλειάδα (που λεγόταν Ζαγορίτσανη ως το 1928 και όχι κατά μερικούς, όπως προφανώς και παλαι ποτε Κωνσταντινούπολη που ως τουρκική πλέον ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ονομάζεται Ιστανμπούλ)."
Καλή χώνεψη!
ΥΓ. Ο φανατισμός σας πάντωςδεν έχει όρια. Δηλαδή τί μας λέτε εδώ πέρα; Πως ήχησαν σάλπιγγες πριν απο τη σφαγή... Εντάξει τότε. Σφαγή μετά μουσικής λοιπόν για να σας γίνει και το χατήρι. Κάπως δεν έπρεπε να δοθεί το σύνθημα για την έναρξη της αγριότητας [ας την ονομάσουμε έτσι επιεικώς...] από τους θερμοκέφαλους του Δούκα και του Τσόντου Βάρδα;
Ο Στέφανος Δραγούμης [ο περίφημος "Μακεδνός"] που είχε ήδη χάσει στην "υπόθεση" τον γαμπρό του τον Π. Μελά κι έστειλε τον γυιό του τον Ιώνα να οργανώσει τον Μακεδονικό Αγώνα, ήταν αυτός που φούσκωσε το γεγονός κι έκανε φιλοσκοπιανή προπαγάνδα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι ύστερα μας φταίει ο Σώρρας, ο Καμένος κι ο Πολάκης κι οι ψεκασμοί!
Ήμαρτον Θέ μου...
α υ τ ό χ θ ω ν
[...] διεπράχθηκαν σφαγαί κατά αόπλων πληθυσμών, και ότι ουδεμία συμπλοκή εγένετο προς Βουλγάρους-διότι βούλγαροι δεν είχον καταφύγει εις Ζαγοριτσάνην.
ΑπάντησηΔιαγραφήδιάβαζε! Εκτίθεσαι!
(από το διαδίκτυο)
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Ελληνική πλευρά θεωρεί ότι ήταν μία επιχείρηση με αντικειμενικό στόχο την εξόντωση των κομιτατζήδων και την επίτευξη ισχυρού πλήγματος, τέτοιου ώστε η εντύπωση που θα προκαλούσε να αχρήστευε ουσιαστικά την επιλογή του συγκεκριμένου χωριού, ως προωθημένο προς Νότο, προγεφύρωμα του Βουλγαρικού κομιτάτου. Οι απώλειες αμάχων χαρακτηρίζονται σε τέτοιες επιχειρήσεις, παράπλευρες απώλειες. Είναι όπως γίνεται σήμερα με τις Νατοϊκές ή Αμερικανικές επιχειρήσεις. Μπορεί να σκοτώσουν με μια επέμβαση πλήθος αμάχων, αλλά εφόσον επιτευχθεί ο αντικειμενικός στόχος, που είναι καθαρά στρατιωτικός, η επιχείρηση βαπτίζεται "επιχείρηση" και όχι "σφαγή". Και αυτό γίνεται αποδεκτό από το σύνολο του Δυτικού κόσμου. Άρα δεν είναι ούτε θέμα εθνικισμού, ούτε θέμα Βαλκανικής ακρότητας. Μπορούμε κάλλιστα να την ονομάσουμε "σφαγή της Ζαγορίτσανης" (όπως οι Βούλγαροι) αλλά και "επιχείρηση της Ζαγορίτσανης". Δεν αλλάζει κάτι. Απλά στο συγκεκριμένο θέμα, νομίζω ότι η Βουλγαρική εξωτερική πολιτική, ήδη από τότε, είχε καταφέρει να παρουσιάσει το θέμα σε όλη την Ευρώπη, σύμφωνα με τα δικά της συμφέροντα (είχε καλέσει ανταποκριτές από Ευρωπαϊκές εφημερίδες και μέχρι να 'ρθούν, για 4 ημέρες δεν έθαβαν τα πτώματα και δεν έσβηναν τις φωτιές) και τελικά η οπτική γωνία που αντανακλά στο "σφαγή της Ζαγορίτσανης" να είναι ισχυρότερη από την "επιχείρηση της Ζαγορίτσανης". Δεν χρειάζεται να το βλέπουμε συναισθηματικά (τουλάχιστον μετά από τόσα χρόνια).
"Δεν χρειάζεται να το βλέπουμε ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΑ..."
ΔιαγραφήΑς το δουμε τότε ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΑ
Ας το δουμε ΞΕΣΤΡΑΒΩΤΟΙ!
Το πιό αποτρόπαιο που γράφει αυτή η ανωνυμη εθνικιστική εξυπναδοβλακεία που μας παραθέτεις είναι πως αν το θέαμα των σφαγμένων ανθρώπων και των καμμένων σπιτιών είχε κουκουλωθείή θαφτεί τότε τα θύματα θα ήταν λιγότερα και η σφαγή μικρότερης έκτασης... και άρα η "επιχείρησις" επιτυχής.
Ανατριχίλα!
Φυσικά το διαδίκτυο δεν αποτελει πάντοτε την αντικειμενικότερη πληροφόρηση. Εδώ μας παραπέμπετε σε μια συζήτηση ...που προσπαθεί ...να αποτελεσει το "λήμα της Βασιλειάδας [παλιά Ζαγορίτσανης] και όπου διάφοροι γραφικοί αντιπαλαίουν ο καθείς με το μακρύ του και το κοντό του...
Διαγραφήhttps://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%B6%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7:%CE%A3%CF%86%CE%B1%CE%B3%CE%AE_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%96%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B1%CE%BD%CE%B7%CF%82
Αυτό παντως με την"στρατιωτική επιλογή" της στοχευμενης "καταρομοκράτησης" τους εχθρού με την δημιουργία σκοπίμως "παραπλευρων απωλειών" [κυρίως μεταξύ των ελλήνων αόπλων χωρικών] είναι μια εκδοχή που κανένα λογικό αυτί δεν την ακούσει και σαν πολυ νορμάλ. Ανηκει στις ιδεοληψίες που χρήζουν ιατρικής αντιμετώπισης...
α υ τ ό χ θ ω ν
-Γράφει ο κ. Τσίγκας: «απόσπασμα εγγράφου».
ΑπάντησηΔιαγραφή-Ενώ, το ορθό είναι: «απόσπασμα ΑΝΥΠΟΓΡΑΦΟΥ εγγράφου» .
-Στην συνέχεια, ενώ αναφέρει «4 ελληνόβλαχους».
-Ξεχνάει, φαίνεται ο αγαπητός κ. Τσίγκας, να αναφέρει ότι, η συντριπτική πλειοψηφία των υπόλοιπων, χαρακτηρίζονται στο έγγραφο, ως ΣΧΙΜΑΤΙΚΟΙ (Σλαβόφωνοι Εξαρχικοί). Μία παράληψη διόλου ευκαταφρόνητη. Ποιος ο λόγος να αναφέρει μόνο τους 4 ελληνόβλαχους, και όχι τους πολλούς Σλαβόφωνους Εξαρχικούς;
-Γράφει ο κ. Τσίγκας: «ΟΛΑ με ελληνικά επώνυμα».
-Όμως, στο έγγραφο διαβάζουμε: Φίλιππος Γκιών, ορθόδοξος ελληνίζων, και ο υιός αυτού Στογιάν, Κάντζος, Κάλφας, Λάζου, Μπούας, Ρόνζας, Φίλτσας, Γιανκώφ, Τορωφίας, Μητάλκα, Πατσιτίκωφ…
-Στο τέλος του εγγράφου, σημειώνει ο κ. Τσίγκας: «Αθήνα 19 Απριλίου 1905 υπογραφή Δραγούμης κλπ…», δίνοντας, κατά λάθος την εντύπωση ότι, το πιο πάνω ανυπόγραφο, άγνωστης πηγής έγγραφο, είναι του Δραγούμη. Ενώ απλώς συμπεριλαμβάνεται στο αρχείο του, όπως θα μπορούσε να συμπεριλαμβανόταν στο αρχείο του Γιανκώφ, του Λιθοξόου, ή του περιπτερά στη γωνία.
-Τέλος, με λύπη διαπιστώνουμε ότι ο κ. Τσίγκας δεν αναφέρει, τελικά, τι είπε ο κυριότερος ΑΥΤΟΠΤΗΣ της ιστορίας: ο Γερμανός Καραβαγγέλης.
-Η Ιστορία δε γράφεται ΜΟΝΟΜΕΡΩΣ, και ο κ. Τσίγκας δεν σχολιάζει στο ιστολόγιο του Λιθοξόου. Μας «ενημερώνει», λοιπόν, με ανυπόγραφα, νον-πέιπερ έγγραφα, που εκμεταλλεύεται η ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ, και αποσιωπά το επίσημο υπόμνημα του Γ. Καραβαγγέλη προς το Πατριαρχείο. Κι όχι μόνο δεν μας το γνωστοποιεί, αλλά, φαίνεται, να μας προκαταβάλλει κι αρνητικά: «… ο Καραβαγγέλης σιώπησε (!) μέχρι το 1907 και απάντησε με επιστολή-υπόμνημα στο Πατριαρχείο, προβάλλοντας τα δικά του (!) επιχειρήματα στην προσπάθεια (!) να αιτιολογήσει (!) την εκατόμβη (!)».
Και εις άλλα με υγείαν!
[Ι]
ΔιαγραφήΠρώτα-πρώτα στον «ανώνυμο» απαντώ ότι είναι αγενές και τουλάχιστον άκομψο να κρύβεται πίσω από την ανωνυμία του και να παραθέτει όλα αυτά τα νόστιμα που μου καταμαρτυρεί. Φαντάζομαι έχει όνομα και θα μπορούσε να μας διευκολύνει με την αποκάλυψή του για να γνωρίζουμε και με τί έχουμε να κάνουμε.
#-Γράφει ο κ. Τσίγκας: «απόσπασμα εγγράφου».
-Ενώ, το ορθό είναι: «απόσπασμα ΑΝΥΠΟΓΡΑΦΟΥ εγγράφου» .#
Σε προηγούμενη ανάρτηση της ΟΔΟΥ όπου αναφέρω σχετικά με το αρχείο του ΣΔ. Γραφω για το συγκεκριμένο έγγραφο: “Είναι πρωτότυπο χειρόγραφο και έχει τον γραφικό χαρακτήρα του Σ.Δ.”
Επομένως δεν είναι καθόλου ανυπόγραφο-φέρει τα αρχικά του Σ.Δ. και ο εγγονός του μουσικολόγος Μάρκος Φ. Δραγούμης ο οποίος εντρύφησε και διαχειρίστηκε επί πολλά χρόνια τα αρχεία των επιφανών μελών της οικογενείας του, προτού τα παραδώσει στην Γεννάδειο, όταν εξετάσαμε το συγκεκριμένο αντίγραφο επιβεβαίωσε και την γνησιότητά και τον …γράψαντα που δεν είναι φυσικά άλλος από τον Στέφανο Δραγούμη
#-Στην συνέχεια, ενώ αναφέρει «4 ελληνόβλαχους».
-Ξεχνάει, φαίνεται ο αγαπητός κ. Τσίγκας, να αναφέρει ότι, η συντριπτική πλειοψηφία των υπόλοιπων, χαρακτηρίζονται στο έγγραφο, ως ΣΧΙΜΑΤΙΚΟΙ (Σλαβόφωνοι Εξαρχικοί). Μία παράληψη διόλου ευκαταφρόνητη. Ποιος ο λόγος να αναφέρει μόνο τους 4 ελληνόβλαχους, και όχι τους πολλούς Σλαβόφωνους Εξαρχικούς;#
Μήπως έχεις υπόψη σου άλλο έγγραφο; Είκοσι από τους δολοφονημένους χαρακτηρίζονται ως «σχισματικοί» [δεν αναφέρεται η λεξη «Εξαρχικοί» πουθενά!] σε μερικούς συμπληρώνεται «εκ φόβου» [υπόψη σε άοπλους δολοφονημένους χωρικούς αναφερόμαστε]. Αναφέρεται και ένας Εβραίος εκ Καστορίας ενώ οι υπόλοιποι χαρακτηρίζονται ως "Ορθόδοξοι".
Δεν μπήκα στον κόπο να αναφέρω τα ονόματα. Δεν κάνουμε επίσημη δημοσίευση εδώ πέρα. Αλλά αφού το θέλετε ας το κάνουμε και αυτό:
Φ. Γκιών, Κ. Σαμαρτζής, Β. Κολοκοτρωνης, Α. Ράπος, Γ. Καντζος, Χ. Καντζος, Ν. Κωστάντζας, Γ. Κωνστάντζας, Κ. Σαπουνάρης, Μ. Δούκας, Ν. Δούκας, Παπαστέφανος, Ν. Φιλίππου, Γ. Φιλίππου, Π. Ματσούρης, Δημ. Λάζου, Μ. Κάλφας, Δ. Κόντας, Χ. Ναούμ, Κ. Μπούσιος, Κ.Χ. Τσουτσουλίδης-ΕΛΛΗΝΟΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ, σύζυγος Π. Μητάλκα[;],Α. Μόδης, Γ. Κοροβεσης, Α. Κοροβέσης, Β. Τσίτσος, Δημ. Κωστάντας, Γ. Ρούλας, Χ. Μάζαρης, Μ. Μαντσης, Ναούμ Χατζή-Μωρέας, Πέτρος Τύπου, Δ. Φίλτσας, Δ. Κωνσταντίνου, Δ. Παγώνης, Ι. Τορωφίας, Κ. Νάνος,
[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ].
[ΙΙ]
ΔιαγραφήΚαι ναι! Υπάρχουν πράγματι μόλις δύο …«ύποπτα» επώνυμα στον κατάλογο. Τα εξής: Αντώνιος [ίσως] Ποτσιτίκωφ [και δεν αναφέρεται αν είναι ορθόδοξος ή σχισματικός] όπως και ο Στογιάν. Αυτό που σημειώνεται για τους Στογιάν και Γκιών [θυμίζω ότι ο Γκιών αναφέρεται ως «Ορθόδοξος»!] και προκαλεί φρίκη είναι το εξής: «Οι αντάρται τους εσκότωσαν συγχρόνως λαβόντες 150 λίρας»…
#-Γράφει ο κ. Τσίγκας: «ΟΛΑ με ελληνικά επώνυμα».
-Όμως, στο έγγραφο διαβάζουμε: Φίλιππος Γκιών, ορθόδοξος ελληνίζων, και ο υιός αυτού Στογιάν, Κάντζος, Κάλφας, Λάζου, Μπούας, Ρόνζας, Φίλτσας, Γιανκώφ, Τορωφίας, Μητάλκα, Πατσιτίκωφ…#
Δεν είμαι δυστυχώς γλωσσολόγος κύριε ώστε να κάνω ανάλυση και εθνολογική ταξινόμηση των επωνύμων. Εσείς που προφανώς έχετε και ικανότητες και την επιστημονική επάρκεια καλείστε να μας ξεστραβώσετε!
#Στο τέλος του εγγράφου, σημειώνει ο κ. Τσίγκας: «Αθήνα 19 Απριλίου 1905 υπογραφή Δραγούμης κλπ…», δίνοντας, κατά λάθος την εντύπωση ότι, το πιο πάνω ανυπόγραφο, άγνωστης πηγής έγγραφο, είναι του Δραγούμη. Ενώ απλώς συμπεριλαμβάνεται στο αρχείο του, όπως θα μπορούσε να συμπεριλαμβανόταν στο αρχείο του Γιανκώφ, του Λιθοξόου, ή του περιπτερά στη γωνία#.
Ράβδος εις την γωνίαν άρα βρέχει…
#Τέλος, με λύπη διαπιστώνουμε ότι ο κ. Τσίγκας δεν αναφέρει, τελικά, τι είπε ο κυριότερος ΑΥΤΟΠΤΗΣ της ιστορίας: ο Γερμανός Καραβαγγέλης#.
Αυτά που είπε ο Καραβαγγέλης βρίσκονται καταχωρισμένα στα [ταλαίπωρα] «απομνημονευματά» του. Εκεί να ανατρέξετε να βρείτε λεπτομέρειες. Επειδή όμως έχω αναφερθεί εκτενώς με δημοσίευση στην ΟΔΟ επ’ αυτού -κι εσείς προφανώς τέτοια κείμενα δεν είστε σε θέση να τα προσεγγίσετε άρα για αυτό δεν το έχετε υπόψη σας και κάθεστε και βαυκαλίζεστε υβρίζοντας και προκαλώντας– παραθέτω απόσπασμα από τις …σημειώσεις του Α΄ μέρους της δημοσίευσης «Απομνημονεύματα Γερμανού Καραβαγγέλη» (Αμφιβολίες «πιστότητας» και αντινομίες «επιμέλειας»…)/ΟΔΟΣ 1.12.2016 αρ. φ. 862
[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]
[ΙΙΙ]
Διαγραφή[...] Χαρακτηριστική είναι η στάση του Γερμανού Καραβαγγέλη στην υπόθεση άγριας σφαγής στη Ζαγορίτσανη (σημερινή Βασιλειάδα) στις 25.3.1905 από τους Έλληνες, αριθμού περισσότερων των εξήντα «βουλγαριζόντων/Εξαρχικών». Τον κατηγόρησαν ότι αυτό έγινε με δική του εντολή ως αντίποινα για τις προκλητικές, βάρβαρες και δολοφονικές επιθέσεις των Βουλγάρων στην περιοχή –πυρπολήσεις μοναστηριών (μονή Τσιριλόβου, μονή Ζηκόβιστας, μονή Σιληβένης) και της δολοφονίας των μοναχών και των ηγουμένων τους– στις αρχές του 1905. Στην Έκθεσή του, δυο χρόνια αργότερα, προς τον Πατριάρχη Ιωακείμ τον Γ΄ (στις 24 Μαρτίου 1907) αφού δείχνει την έντονη δυσφορία του για την αποτελεσματική προπαγάνδα, την συκοφαντική δράση «της βουλγαρικής πανουργίας» καθώς και για τις φρικτές και αλλοπρόσαλλες ενέργειες τους ακόμα και για την …αχαριστία τους:
[…] Μόλις δε οι περισωθέντες [εννοεί από τον ίδιο και από τους Έλληνες] Βούλγαροι ιερείς και συν αυτοίς πολλοί τυχόντες της προστασίας της Μητροπόλεως επάτησαν το βουλγαρικόν έδαφος, σύμπας ο βουλγαρικός τύπος, η «Νοβόγια Βρέμια» της Πετρουπόλεως, οι «Τάϊμς « του Λονδίνου, ο «Τemps» των Παρισίων, η «Freie Presse» της Βιέννης και η άλλη στρατιά του προσηλυτισθέντος ευρωπαïκού τύπου διασαλπίζουσιν ότι παραλαβών πολυάριθμον στρατόν, περιφέρομαι ανά τα όρη της Κλεισούρας, πυρπολών χωρία, εξολοθρεύων, καταδιώκων, φονεύων Βουλγάρους! Ταύτα δε πάντα γέγονε, ίνα πληρωθεί το ρηθέν των πατέρων ημών ότι «τη αχαριστία έπεται η αναισχυντία»[…].
Προηγουμένως σημειώνει στην έκθεσή του τα εξής:
[…] Αρχομένου του 1905 έτους καίεται ολόκληρος η ιερά μονή Τσιριλόβου, μετ’ ολίγον η μονή Ζηκοβίστης, μετ’ ολίγον πυρπολείται η μονή Σιληβένης, φονεύονται οι μοναχοί, ο ογδοηκοντούτης ηγούμενος κατακερματίζεται και το στόμα αυτού επληρώθη εκ των ακαθαρσιών των καθαρμάτων […]
Και καθώς εξιστορεί τα γεγονότα [«παρεκτροπήν»] της Ζαγορίτσανης καταφέρεται με αγανάκτηση στον αντίκτυπο που είχαν στη διεθνή κοινή γνώμη αυτά:
[…] Εν μια στιγμή εγένετο ανάστατος ο ευρωπαϊκός κόσμος, το γεγονός εξωγκώθη κατά τον πλέον υπερβολικό τρόπον και σύμπας ο ευρωπαϊκός τύπος, ως εκ συμφώνου κραυγάζει υπέρ των βουλγάρων οίτινες ληστεύονται, πυρπολούνται, σφαγιάζονται. Χωρίς να επιδοκιμάσωμεν Παναγιώτατε, την αξιοκατάκριτον ταύτην παρεκτροπήν, δεν δυνάμεθα βεβαίως να αποκρύψωμεν και την απορίαν ημών, διά τίνα λόγον αι σφαγαί τόσων χιλιάδων ομογενών δεν εκίνησαν τόσον πάταγον, όσον αι σφαγαί ολίγων δεκάδων της Ζαγοριτσάνης, ας πάλιν αυτοί προυκάλεσαν δι’ επιτηδείου και κακούργου πολιτικής; […]
[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]
[ΙV]
Διαγραφή#-Η Ιστορία δε γράφεται ΜΟΝΟΜΕΡΩΣ, και ο κ. Τσίγκας δεν σχολιάζει στο ιστολόγιο του Λιθοξόου. #
ΕΔΩ ΟΜΩΣ ΟΦΕΙΛΕΙ Η ΟΔΟΣ ΝΑ ΣΑΣ ΠΕΙ ΤΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΙ ΚΑΙ ΠΟΥ Ο …κ. Τσίγκας. Εγώ παραιτούμε από κάθε άλλη προσπάθεια μαζί σας. Είστε απλούστατα πολύ ανόητος!
#Μας «ενημερώνει», λοιπόν, με ανυπόγραφα, νον-πέιπερ έγγραφα, που εκμεταλλεύεται η ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ, και αποσιωπά το επίσημο υπόμνημα του Γ. Καραβαγγέλη προς το Πατριαρχείο. Κι όχι μόνο δεν μας το γνωστοποιεί, αλλά, φαίνεται, να μας προκαταβάλλει κι αρνητικά: «… ο Καραβαγγέλης σιώπησε (!) μέχρι το 1907 και απάντησε με επιστολή-υπόμνημα στο Πατριαρχείο, προβάλλοντας τα δικά του (!) επιχειρήματα στην προσπάθεια (!) να αιτιολογήσει (!) την εκατόμβη (!)».
Και εις άλλα με υγείαν!#
ΜΩΡΑΙΝΕΙ ΚΥΡΙΟΣ… λέω εγώ.
[ΤΕΛΟΣ!]
Σχετικά: Ανώνυμος 2/9/17: «…και ο κ. Τσίγκας δεν σχολιάζει στο ιστολόγιο του Λιθοξόου…».
ΔιαγραφήΟ κ. Ν. Τσίγκας είναι στενός συνεργάτης της ΟΔΟΥ για πάρα πολλά χρόνια. Η συμμετοχή του στην φυσιογνωμία της ΟΔΟΥ είναι σημαντική και συνεπώς, εφ’ όσον η ΟΔΟΣ συνυφαίνεται σε καθημερινή προσπάθεια με την αντικειμενικότητα και τον πλουραλισμό των απόψεων, κάθε άλλη συζήτηση περιττεύει, αν δεν είναι εκ του πονηρού. Η έξωθεν καλή μαρτυρία του κ. Ν. Τσίγκα είναι ο δημόσιος λόγος του και τα γραπτά του.
Όσο για το ...ΣΛΑΒΙΚΟ επώνυμο "Γκιών" παραπέμπω σε πιο ειδικούς:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Οι Γκιων, οι Βλων και άλλες απορίες"
https://sarantakos.wordpress.com/2015/11/18/qa-2/
Κάρολος Ι. Γκιών (Σίφνος, 1840 – 1902)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣχολάρχης Σίφνου, συγγραφέας του «Ιστορία της Νήσου Σίφνου», Σύρος, 1876.
O James Theodore Bent, Άγγλος περιηγητής του 19ου αιώνα τον είχε συναντήσει και στο βιβλίο του «The Cyclades; Or Life Among the Insular Greeks» αναφέρει:
«The schoolmaster of Siphnos rejoices in the name of Γκιών. «Mine is a family of french origin», he said, «the name was formerly spelt Jean».
Το Γκιών (με τόνο στο ωμέγα) βρίσκεται στο google.