ΝΩΝΤΑ ΤΣΙΓΚΑ: Ο… κ. Θεοτούμπης

ή πώς η ασθένεια προβάλλεται σαν θεραπεία

H Ελλάς κατηνάλωσεν ολόκληρον  τεσσαρακονταετίαν εις αγόνους συζητήσεις περί κομμάτων και κομματαρχών. άπαν δε το χρήμα, αντί έργων χρησίμων προς πόλεμον ή προς ειρήνην, εδαπάνησε εις συντήρησιν κοπαδίου κομματικών κηφήνων, χάριν των οποίων στέργει την πενίαν, την κακοπραγίαν, την ασημότητα και τους εμπαιγμούς του κόσμου όλου. Βαρύ οπωσδήποτε αποβαίνει το θέαμα ολοκλήρου της Ελλάδος μεταβαλλομένης εις λιβάδιον κομματικής κτηνοτροφίας. 

Εμμανουήλ  Ροϊδης

Κοπρίτης (ο) [μεσν.] [κοπριτών] (κακοσ.) 1. άνθρωπος που ζει, που δεν εργάζεται ούτε προσφέρει κάποιου είδους υπηρεσία ΣΥΝ. τεμπέλης, φυγόπονος, κοπρόσκυλο, τεμπελόσκυλο, 2. (ειδικοτ. για σκύλους) αυτός που προέρχεται από επιμιξία, που δεν είναι ράτσας και γυρίζει αδέσποτος στους δρόμους ΣΥΝ. Κόπρος, κοπρόσκυλο ΑΝΤ. Καθαρόαιμο, σκυλί ράτσας- κοπρίτισσα (η).

Γ. Μπαμπινιώτη  

Λεξικό της Νέας Ελληνικής γλώσσας

ΝΑ ΥΠΟΘΕΣΟΥΜΕ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ πρόσωπο στην παρούσα κυβέρνηση, που κυβερνά τον τόπο, ονόματι… «Θεοτούμπης». Προτιμώ αυτό το όνομα από το πραγματικό του γιατί δεν επιθυμώ να συγχέεται με τον συνονόματο παππού του ο οποίος -εκτός από εξαιρετικός στρατιωτικός- υπήρξε και δικτάτορας για πολύ μικρό χρονικό διάστημα (προφανώς …ως φιλελεύθερος δικτάτορας καθώς ανήκε στους ένθερμους υποστηρικτές του «Εθνάρχη» Ελευθέριου Βενιζέλου ο οποίος ουδέποτε και σε καμιά περίπτωση είχε σχέση με παρόμοιες εκτροπές!).
«Αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα» -που λέει κι ο λόγος- αλλά διόλου δεν θέλω να το μακρύνω και να υπαινίσσομαι πως φταίει τάχα ο κ. Θεοτούμπης για τις δημοκρατικές παραξενιές του παππού του. Το «Θεοτούμπης» ορίζει αυτόν που εύκολα μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω -ακόμα και τον ίδιο τον Θεό- μα ίσως και το κατάντημα να κάνει κι ο ίδιος επίσης αστείες κολοτούμπες μπροστά Του σαν ένα είδος γελωτοποιού-διασκεδαστού του μεγάλου και σιωπηλού συμπαντικού σκότους. Κι αυτό το λέω γιατί τον έχω δει συχνά, πολύ συχνά, τον πολιτικό αυτόν ν’ ανατρέπει ή να «μαζεύει» εκ των υστέρων πολλές από τις παρορμητικά πως εκφρασμένες δηλώσεις του. Τυχαία τώρα μου έρχεται στο νου εκείνο το «η Γερμανία είναι ένας γίγαντας με πήλινα πόδια»…



Το πρόσωπο στο οποίο αναφερόμαστε, κρατά σταθερή την παρουσία του για πάνω από πενήντα χρόνια στα πολιτικά πράγματα του τόπου. ΄Ελκοντας από αριστοκρατική καταγωγή διαθέτει, λέγουν, ικανή ακίνητη περιουσία που οφείλεται -όπως διευκρινίσθηκε με κάθε λεπτομέρεια προσφάτως- στη μεταθανάτια γενναιοδωρία κάποιας ευκατάστατης θείας της οικογένειας. (Tούτο διόλου δεν αποτελεί μομφή ή υπαινιγμό καθώς προτιμώ κάποιον που θα μπει στην πολιτική ευκατάστατος ή πλούσιος και θα διατηρήσει τα πλούτη του από εκείνον που θα μπει φτωχός και θα βγει από τον στίβο …ζάμπλουτος!)
Ο κ. Θεοτούμπης με τον ιδιαίτερο τρόπο που συνήθιζε πάντοτε να προβάλλει και να δημοσιοποιεί τις απόψεις του, και ιδίως με τις τοποθετήσεις και τα αποφθέγματα του τελευταίου καιρού, μοιάζει σαν να προσπαθεί να υποβάλλει σε σκληρή δοκιμασία την προσωπική μας αισθητική μα και να διεγείρει κάπως ανορθόδοξα το κοιμώμενο δημόσιο αίσθημα. Είναι -λένε-ειλικρινής, ευθύς, άτεγκτος, σκληρός. Εχει το προσόν με την αυστηρότητα και την βλοσυρότητα να προκαλεί ένα είδος στρατιωτικού «ψαρώματος» των μαζών και των λιγότερο ψύχραιμων ή ανίδεων πολιτικών αντιπάλων. Ο παρορμητικός και συχνά εκρηκτικός αυτός άνθρωπος, ο τόσο άνισος - φορές ανερμάτιστος και άλλοτε υποδειγματικά εγκρατής, προσεκτικός και ακριβολόγος- δεν έχει κανένα από τα στοιχεία του «χαρισματικού» για τα ελληνικά πρότυπα πολιτικού άνδρα. Δεν τον έχω δει για παράδειγμα -ή ακούσει ποτέ- να μιλά από μπαλκόνι. Δεν αντίκρισα να τον αποθεώνουν ποτέ παραληρούντα και μαγεμένα πλήθη κάτω από τα δυσθεώρητα ύψη ενός πολιτικού εξώστη. Μοιάζει να μην επιθυμεί να χαϊδεύει αυτιά, να μην έχει καμιά ανάγκη να προσεταιρισθεί τον άλλον, κι ακόμα πως δεν λογαριάζει διόλου το πολιτικό κόστος. Κάποιοι τον έχουν χαρακτηρίσει και ως «ταύρο εν υαλοπωλείω» ή ως ανατρέποντα «την καρδάρα με το γάλα». Ο Θεοτούμπης κρατώντας την νάϋλον ρομφαία του αλάνθαστου και αδιάφθορου με μια κατά μέτωπον επίθεση καταφέρνει να κατατροπώνει και να νικά τους αντιπάλους του...
Με τα κομψά και σαφή ελληνικά του, την συμπαθητική ευφράδειά του, την αυστηρότητα, την ευστροφία και τους παροιμιώδεις δηκτικούς αφορισμούς του καταφέρνει να βρίσκεται συχνά - πυκνά στο προσκήνιο. Κάποτε προέβλεψε ότι «εδώ θα γίνει Πεκίνο!». (Όμως στην πορεία πάλι διαψεύσθηκε αφού προτιμήσαμε να γίνουμε Ιρλανδία πριν από την …Ιρλανδία! Αντίθετα, όλως διόλου, και με τον κατηγορηματικό ισχυρισμό πρώην πρωθυπουργού του κόμματος του κ. Θεοτούμπη που είχε προβλέψει με στόμφο και παρρησία -και αυτός!- πως «δεν θα γίνουμε Ιρλανδία!»).

Όμως φαίνεται πως όλα τα παραπάνω αποτελούν το επίχρισμα, μια επίφαση προσήλωσης τάχα σε ηθικούς στόχους, αξίες, θεσμούς. Τον κ. Θεοτούμπη δεν τον ενδιαφέρουν τα πλήθη. Τον ενδιαφέρει κυρίως ο εαυτός του. Αυτόν λατρεύει, αυτόν εξαιρεί και εξαίρει.
Ο συγκεκριμένος πολιτικός άνδρας πέτυχε να είναι υπουργός σε εννέα αυτοδύναμες κυβερνήσεις του κόμματός του. Ανήκε στους πρώτους των σχεδιασμών, πολιτικών και άλλων εισηγήσεων στο κόμμα του. Πρώτος ανάμεσα στους πρώτους. Κι είναι ο μόνος από το παλιό ΠΑΣΟΚ που απομένει τόσο κοντά στον μειλίχιο και ευγενή Γεώργιο τον Τρίτο (ή και «Γιωργάκη» αποκαλούμενο παλιότερα - αλλά πάει αυτό το ξεχάσαμε διότι η μνήμη του λαού αυτού συναγωνίζεται τα ψάρια στην μνημονική ανάκληση) ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης. Θυμάται στο φτωχικό και πρόχειρο αυτοβιογραφικό του βιβλίο τα χρόνια που υπηρέτησε δίπλα στον «Ανδρέα»:

«Το καλοριφέρ, που ήταν σαράντα ετών, έκανε θορύβους, πέταγε ατμούς και κάθε τόσο έσπαγε και πλημμύριζε νερά τους διαδρόμους. Αποφάσισα λοιπόν να αλλάξω αυτό το προϊστορικό τέρας. Για να βγει όμως ο παλιός καυστήρας από το κτίριο, έπρεπε να γκρεμίσουμε έναν εξωτερικό τοίχο. Οπερ και έγινε. Την τρύπα την είχαν κλείσει με ένα κόντρα πλακέ. Μια ημέρα που επιθεωρούσα τα γραφεία όπου γίνονταν οι διαγωνισμοί προμηθειών του Δημοσίου, πέρασα από το σημείο αυτό και είδα ότι το κόντρα πλακέ είχε μια αρκετά μεγάλη τρύπα. Και, ω του θαύματος, εμφανίσθηκε και μια ανθρώπινη κεφαλή. Κάποιος έμπαινε με τα τέσσερα στο υπουργείο. Τον άρπαξα αμέσως από τα μαλλιά και τον ακινητοποίησα σε ένα σημείο όπου, όποια κι αν ήταν η δύναμή του, ήταν αδύνατο να σηκωθεί, να φύγει προς τα έξω ή να μπει προς τα μέσα. Τον ερώτησα το όνομα του και μου είπε ότι ήταν κάποιος τμηματάρχης. Εστειλα λοιπόν τους ανθρώπους του γραφείου μου, που με συνόδευαν, και εκάλεσαν όλους τους υπαλλήλους από τα διπλανά γραφεία, προς τους οποίους, κρατώντας πάντα το θύμα μου από τα μαλλιά, γονατιστό στα τέσσερα, εξεφώνησα λογύδριο. Τους είπα πόσο μεγάλος πρέπει να είναι ο εξευτελισμός κάποιου ο οποίος το σκάει από τη δουλειά του με αυτόν τον ποταπό τρόπο και να θαυμάσουν την κατάσταση πλήρους ανυποληψίας στην οποία είχε περιέλθει ο ατυχής τμηματάρχης. Στο τέλος του είπα ότι δεν πρόκειται να τον τιμωρήσω, γιατί αυτό που έπαθε είναι ό,τι χειρότερο μπορούσε να πάθει ένας άνθρωπος που έχει στοιχειώδες φιλότιμο».

Φαντάζομαι ο αηδιαστικός και ελεεινός τμηματάρχης αφού κατατροπώθηκε και εξευτελίστηκε με τον παραπάνω αίσχιστο τρόπο, έπαθε στα σίγουρα συγκοπή σαν γύρισε στο σπίτι του. Μπορεί όμως και ν’ αυτοκτόνησε. (Να πήδηξε από το μπαλκόνι, να πήρε ίσως παραθείο…). Προσωπικά στη θέση του αυτό θα έκανα. Εκτός κι αν …ούτε ο τμηματάρχης ούτε το παραπάνω περιστατικό ανήκουν στη χώρα του πραγματικού εκδοχή που θεωρώ και ως πιθανότερη! Αποτελούν ίσως κάποια λίαν αρεστή στον κ. Θεοτούμπη φαντασίωση όπου σαν άλλος Περσέας κρατά στα χέρια του το κομμένο κεφάλι της βδελυρής Ανδρομέδας - δημοσιοϋπαλληλίας, της εξωνημένης. Αυτού του εσμού των ανίκανων, του κηφηναριού της μισθωτής αργοσχολίας και της αντιπαραγωγικότητας. Το κρατημένο κεφάλι από τα μαλλιά αντιπροσωπεύει στο υποσυνείδητο του κ. Θεοτούμπη την πανστρατιά όλων εκείνων των εσχάτων και ασήμαντων που υπηρετούν στο «Δημόσιο»: Στρατιωτικών, αστυνομικών, εκπαιδευτικών κάθε λογής και κάθε βαθμίδας, γιατρών, δικαστικών, διπλωματών, ιερέων κλπ, κλπ…
 Ο ίδιος βέβαια δεν πρέπει να ’χει κολλημένο «με το σπαθί του» ούτε ένα ένσημο από πραγματική εργασία. Κι επειδή στην τωρινή κυβέρνηση αρέσκονται στις στατιστικές και δίνουν μεγάλη σημασία στην αληθινή παραγωγικότητα πως γίνεται κάποιος που δεν έχει εργασθεί ποτέ στη ζωή του είναι σε θέση να αποτιμά, ακόμα κι αυτήν, την ελεεινή σχόλη των αργόσχολων και με μέσον διορισμένων «κοπριτών»; Κι αν λοιπόν αποκαλείς «κοπρίτη» έναν διορισμένο από το φαυλοκρατούμενο καθεστώς τότε πως άραγε θα πρέπει να ονομάσεις αυτόν που διορίζει «αβέρτα» για να κερδίσει καμιά εικοσάδα ψήφους; Όμως ο ευφραδής πολιτικός όταν διάφορα τραγικά συνέβαιναν, και επί τριάντα μάλιστα συναπτά έτη, είχε περίεργα και μονομερώς μουγγαθεί, είχε χάσει την δίκαιη οργή του, είχε χάσει την παρρησία με την οποία τώρα συνηγορεί και υπερθεματίζει για κάποια από «τα αληθινά αίτια της κρίσης».

Όμως «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω» κι επομένως ας δούμε πόσοι και πόσοι δεν έχουν φάει τζάμπα το ψωμί τους στη χώρα αυτή που μοιάζει εδώ και διακόσια σχεδόν χρόνια να μην έχει βγει ποτέ από το ζυγό της τουρκοκρατίας. Η εξώλης και προώλης δημοσιοϋπαλληλία «παράγει» Εθνική ασφάλεια-Υγεία-Εκπαίδευση και γίνεται «πάροχος» κοινωνικών αγαθών (φως, νερό, τηλέφωνο, συγκοινωνίες κλπ). Παρουσιάζει όμως και τρομερές δυσλειτουργίες, αγκυλώσεις και μια αδιαμφισβήτητη παθολογία η οποία διατηρείται σε μια αμφίδρομη σχέση με το πολιτικό σύστημα («το ’να χέρι νίβει τ’ άλλο….»). Το αλισβερίσι των πολιτικών μας δεν θα μπορούσε να γίνεται με τα ιδιωτικά μικρομάγαζα, συντελείται όμως κάλλιστα με τον, ελεγχόμενο απολύτως, Δημόσιο τομέα. Όλα αυτά όμως δεν θα είναι εκείνα που θα ορίσουν την συλλήβδην απαξίωση και κατάργηση κάθε παρουσίας του Δημοσίου. Κι ύστερα ποιός είναι άραγε σε θέση να κατονομάσει τους πιο ακριβοπληρωμένους δημοσίους υπαλλήλους του ελληνικού κράτους; Θα σας παραξενέψει αν ισχυρισθώ πως αυτοί είναι (και δεν έχουν ταίρι): Οι εργολάβοι δημοσίων έργων (μικροί και μεγάλοι). Και οι προμηθευτές των δημόσιων νοσοκομείων. Και οι Δυτικοί μεγάλοι προμηθευτές οπλικών συστημάτων! Μονίμως διαιτώμενοι και παχυνόμενοι από το δημόσιο χρήμα…

Αλλά ας προσπαθήσουμε ν’ ανακαλέσουμε στη μνήμη κάποιο έργο ή επίτευγμα σημαντικό για το οποίο έχει να καυχάται ο κ. Θεοτούμπης όπου κι αν θήτευσε. Στα υπουργεία Μεταφορών, Πολιτισμού, Eξωτερικών και όπου αλλού αυτός βρέθηκε ποιό έργο του αλήθεια παρέμεινε και πόσο σημαντική ήταν η συνεισφορά του ώστε να τον ανέχεται -και να τον αντέχει- η πολιτική σκηνή επί δεκαετίες;
Το 1977 ήταν υποψήφιος για τη Δημαρχία της Ελευσίνας αλλά απέτυχε να εκλεγεί. Το 1994 ως αντίπαλος του «κ. Τίποτα» στάθηκε αδύνατο πάλι να εκλεγεί στο αξίωμα του δημάρχου Αθηναίων. Τότε αντιμετώπιζε κάποιον …ανύπαρκτο και παρ’ όλα αυτά ηττήθηκε!
Το 1996 κατά την περίφημη κρίση των Ιμίων παρακολούθησε ως υπουργός εξωτερικών από την τηλεόραση (δεν την έχανε με τίποτα εκείνη τη συνέντευξη…) μαζί με τους υπόλοιπους ΄Ελληνες την απόβαση των τούρκων κομμάντος στην αγριοκατσικονησίδα ενώ έφτασε κατά τις μεταμεσονύκτιες ώρες στην έκτακτη κυβερνητική σύσκεψη- πολύ αργά. Τα media κέρδισαν εκείνον τον πόλεμο. η Ελλάδα ηττήθηκε σε κάθε περίπτωση. Την επόμενη μέρα ο τότε Πρωθυπουργός κρατώντας στα χέρια το κάνιστρο με τα τρία κεφάλια των -οικτρά πλέον «αντιπαραγωγικών»- αξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού, ευχαρίστησε την Αμερική για την …ομαλή διέξοδο από την κρίση (ο θάνατος και η φρίκη λέγονταν τότε ομαλότητα…).
 Λίγο μετά ο πολιτικός αυτός άνδρας εκπαραθυρώθηκε κακήν- κακώς από την κυβέρνηση για τους χειρισμούς του στο θέμα Οτσαλάν όπου γίναμε κατά κοινή ομολογία «ρεζίλι των σκυλιών» σ’ ολόκληρο τον πλανήτη γη.

Επί τριάντα και πλέον χρόνια ο άνθρωπος αυτός εκλέγεται βουλευτής (ανήκει δηλαδή ουσιαστικά στο …μόνιμο προσωπικό της Βουλής των Ελλήνων) απολαμβάνοντας, μαζί με τους εκάστοτε τριακόσιους πατέρες του γένους, την «βουλευτική …αποζημίωση (!!!) » λες κι είναι τίποτα αγρότες που επλήγησαν από χαλαζόπτωση ή άλλη Θεομηνία.
 Ο πληθωρικός πολιτικός αντίκρισε με ψυχραιμία το τρομερότερο μεταλλαγμένο προϊόν της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής, ένα είδος νεκραναστημένου Φράγκεσταϊν, αυτό του ΠΑΣΟΚ, να μεταλλάσσεται και να μεταστρέφεται από αριστερίστικο κόμμα σε κόμμα εξουσίας, να εδραιώνεται και στη συνέχεια ελέω λαού (και άκρατου λαϊκισμού) για τριάντα χρόνια να θριαμβεύει μονοπωλώντας την ελληνική πολιτική σκηνή. Ζιβάγκο, μουστάκια, γενειάδες και αμπέχονα, φωτογραφίες του Τσε και του Αρη σιγά σιγά έδωσαν την θέση τους σε κόντρα ξύρισμα, κολόνια και γραβάτα, γεύματα με σούσι, ακαταπόνητο μπονβιβερισμό και μετακίνηση στα ρετιρέ της κοινωνίας με κότερα, μετοχές και off shore. Είδε μαζί με τους παλιούς συντρόφους του «τα νέα τζάκια» να αναδύονται, είδε τις μίζες να πηγαινοέρχονται, τα δώρα να καταφθάνουν, είδε το ροζ ενδιαίτημα του ιδρυτή του κόμματος (ή και «κολόσπιτο» κατά Ευάγγελο Γιαννόπουλο), είδε τον πακτωλό, είδε τον αμίμητο γκανγκστερισμό, είδε όλες τις μεγάλες κλοπές. Είδε το κόλπο grosso του χρηματιστηρίου όπoυ έγινε το πρώτο μεγάλο γιουρούσι να φανερωθεί και να αρπαγεί το μαύρο χρήμα που είχε παραχθεί μέσα σε είκοσι χρόνια «λαϊκής κυριαρχίας». Είδε «το ιππικό» των αποθεματικών των ταμείων να στηρίζει τις τελευταίες ώρες των συνεδριάσεων του Χρηματιστηρίου Αθηνών τον δείκτη που έμπαινε σε τροχιά καταβαράθρωσης (πάνε οι συντάξεις, πάνε «τα εφ’ άπαξ»…). Ακουσε τους ξένους να επαινούν για τον μεγάλο ρυθμό ανάπτυξής της την Ελλάδα-που έξη χρόνια μετά θα ήταν το δαχτυλοδειχτούμενο μαύρο πρόβατο της υδρογείου-, είδε τους ίδιους πάλι να κλείνουν όλες τις δουλειές για την «Χρυσή Ολυμπιάδα της Αθήνας». Είδε τον «στρατηγό» Τσουκάτο, τον σύντροφο Ακη, τον τίμιο σύντροφο Μαντέλη, τις στρατιές των «έξυπνων» ελλήνων στις ΔΕΚΟ, τη βουερή σφηκοφωλιά των συνδικαλιστών. Αντίκρισε τη μεγάλη καταστροφή των πανεπιστημίων, είδε και προέβλεψε πολύ νωρίς την ανεπάρκεια του νυν πρωθυπουργού. Όμως δεν μίλησε τότε!

Πρόσφατα όμως ο κ. Θεοτούμπης αποφάνθηκε σχεδόν ότι «μαζί τα φάγαμε» σε μια προσπάθεια κατανομής, σε βάθος και σε πλάτος, της τρομερής μομφής και επιμερισμού της ευθύνης για την άθλια οικονομική κατάσταση της χώρας. Σε μια προσπάθεια -με την διασπορά προτεσταντικών ενοχών σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας επικεντρωμένη στα μεσαία και κάτω- ώστε να κατευνασθεί και να ελεγχθεί κάθε αντίδραση από την εφαρμογή των σκληρών (σκληρότατων, βίαιων, κοινωνικά άδικων και οριζόντιων) μέτρων λιτότητας που απεφάσισαν πια οι δανειστές της προ πολλού διαλυμένης, χρεοκοπημένης και οικτρά εξευτελισμένης χώρας.
Καθώς ήρθε η ώρα του λογαριασμού, οφείλουμε να παραδεχθούμε πως ζήσαμε αφρόνως για παρά πολλά χρόνια. Ζήσαμε καλά οι πιο πολλοί αλλά κάποιοι -πολύ λιγότεροι αυτοί- πολύ καλύτερα. Τι να κάνουμε έπεσαν και μερικά ψίχουλα από το τραπέζι τους κι έφαγαν και τα σπουργίτια, έφαγαν και τα ποντίκια, έφαγαν κι οι γάτες και ασφαλώς-ασφαλέστατα- και «οι κοπρίτες»…
Κι ενώ ο λογαριασμός αυτός περιμένει απλήρωτος, σκέφτομαι πως κανείς τζέντλεμαν δεν θα ζητούσε από τα γατιά, τα σπουργίτια και τα ποντίκια που έφαγαν από τα ψίχουλα που παράπεσαν να πληρώσουν έστω ένα μέρος του λογαριασμού. Σε αντίθεση με τους δικούς μας καλοφαγάδες που τους βλέπω να ’χουν στείλει ολόκληρο το λογαριασμό subito στο υπόγειο και από κει περιμένουν να πληρωθεί μέχρι την τελευταία δεκάρα κι ας μην έχουν δοκιμάσει οι δόλιοι υπόγειοι πληθυσμοί τίποτε από τις δικές τους
γαρδουμποχαβιαροαστακοκρασογουρουνομπονφιλεπουτιγκοσαμπανοαχλαδοτυροκαφεδούμπες...

Είναι σίγουρο πως όλοι αυτοί αν συνεχίσουν να βλέπουν την περίφημη ασυλία των βουλευτών, τις πριγκηπικές αποδοχές τους και τα απίστευτα προνόμιά τους, την ατιμωρησία των αποδεδειγμένα ενόχων να στέκουν ακλόνητα δεν θα μπουν ποτέ «κάτω από τη μπάρα» να σηκώσουν τα βάρη, δεν θα γυρίσουν τον τροχό της άμαξας κι έτσι το ταξίδι δεν θα συνεχισθεί («πέραν αυτού του σημείου το εισιτήριό σας δεν ισχύει κύριοι») για όλους!
…………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………

«The party is over» φωνάζουν τα μεγάφωνα! Μήπως όμως εννοούν το τέλος της εποχής των κομμάτων (parties); Eνας υπέρβαρος άνδρας ίσως ζαλισμένος από το κρασί της γιορτής συνεχίζει να φλυαρεί υπερθεματίζοντας υπέρ της ανομίας και της Αυτού Ελεεινότητος όλων αυτών των υπό …Τραπεζίων υποκειμένων: γατιών, γουρουνιών, σκυλιών και τρωκτικών. Ως άλλος Φάλσταφ αναπολεί τις ημέρες του σφριγηλού εκείνου νεανικού και λίαν ερωτικού παρελθόντος. Τότε που θεμελιώνονταν στις 3 του Σεπτέμβρη η Εθνική Ανεξαρτησία, η Λαϊκή Κυριαρχία και η Κοινωνική Απελευθέρωση…( και ξεθεμελιώνονταν απ’ άκρου σ’ άκρον ή Ελλάδα!).
 Υπομειδιά πικρά πικρότατα, ο κ. Θεοτούμπης-Φάλσταφ που δεν βλέπει κανέναν από τους πταίσαντες συντρόφους του, ούτε έναν, ούτε τον παραμικρό υπερευαίσθητο λαϊκό αγωνιστή, απ’ αυτούς του σκοινιού και του παλουκιού που πλημμύρισαν με ξύλινες φλυαρίες και κακογουστιά τον τόπο, να ’χει το φιλότιμο έστω ν’ αποπειραθεί ν’ αυτοκτονήσει για το ανεκδιήγητο χάλι που οδηγήθηκε το επαναστατικό γλέντι και το ακατάσχετο φαγοπότι.
 Κι ετοιμάζεται ο παχουλός άνδρας, επιστρατεύοντας όσες δυνάμεις ακόμα του απομένουν, με ύπουλο και φθονερό τρόπο, ίσως για να προσθέσει μια νότα ευθυμίας στη διαλυμένη γιορτή και στη γενική συνιστώσα της κατάθλιψης που επικρατεί, να δώσει μια γερή κλωτσιά στον πρώτο ψωραλέο κοπρίτη που θα ξεμυτίσει κάτω από το τραπέζι ανασηκώνοντας με τη μουσούδα του το λευκό τραπεζομάντηλο!



Υ.Γ.
(Απαραίτητη διευκρίνιση…)
 Δεν επιθυμώ να προσθέσω «πρόθυμον κάλαμον» στην κατακραυγή που έχει ξεσπάσει εναντίον του πολιτικού αυτού. Να τον καταστήσω εξιλαστήριο θύμα και αποδιοπομπαίο τράγο, ενώ επείγουν το ζήτημα της επανάκρισης του ρόλου των κομμάτων και η συνολική αποτίμηση της αχρειότητας της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Επίσης, κανέναν «λαό» δεν θέλω να αθωώσω από τις χιλιάδες ευθύνες του.
 Ο πολιτικός στον οποίο αναφέρομαι έχει το τρομερό μειονέκτημα να επιδιώκει να εξηγεί, να διορθώνει και να ερμηνεύει κάθε φορά -κατόπιν εορτής και εκ των υστέρων- όσα βαθυστόχαστα εκπέμπει ανά το πανελλήνιο. Πρώτα πετάει μια μπαρούφα ή μια ατάκα κι ύστερα κάθεται αφού προκαλέσει σάλο και αναταραχή να εξηγήσει. Μια διαρκής ευκαιρία ώστε να προβάλλεται στο γυαλί και στα πρωτοσέλιδα. Χρειάστηκε μια δίωρη σχεδόν εκπομπή τις προάλλες στην τηλεόραση για να εξηγήσει τι εννοούσε κάθε φορά που έλεγε αυτά που είπε πρόσφατα. Λες και το προφίλ είναι αυτό που έχει σημασία. (Σκέφτομαι ποιά κυρία θα επιθυμούσε να πάει μακιγιαρισμένη στον πάτο του ωκεανού όταν βούλιαζε ο Τιτανικός ώστε να νοιαστεί να τρέξει την τελευταία στιγμή στον καθρέφτη της καμπίνας της;). Οι πολιτικοί μας ωστόσο -ο Θεοτούμπης πρώτος και καλύτερος- φαίνεται πως νοιάζονται πολύ για την υστεροφημία τους ενώ το ναυάγιο έχει συντελεσθεί. Αλλιώς πως εξηγούνται τα αλλεπάλληλα σούρτα φέρτα του ανθρώπου αυτού κατά τις τελευταίες μέρες σε πλείστα όσα τηλεοπτικά κανάλια προκειμένου να διορθωθούν και να συμμαζευτούν -γι’ ακόμα μια φορά- τα ασυμμάζευτα...
 Έγραψα τα παραπάνω ίσως γιατί ποτέ δεν φαντάστηκα ότι ο Θ.Π. θα έκλεινε μια πολιτική σταδιοδρομία πενήντα χρόνων σαν ένας «χοντρός» που ξεστόμισε διάφορες κατά καιρούς εξυπνάδες ενώ δεν κατάφερε ποτέ να κάνει τίποτα αξιοπρόσεκτο. Το κείμενο είναι ένας μέγας θυμός κυρίως για την «ματαίωση» αυτή (το λέω με τον ψυχαναλυτικό όρο) κι όχι το λάδι στη φωτιά για το κάψιμο μιας ακόμα «σιχαμένης μάγισσας»!


(*) Θεοτούμπης: Ψευδώνυμο που χρησιμοποιούσε ο Εμμ. Ροϊδης όταν έγραφε στο περιοδικό Ασμοδαίος τις επιφυλλίδες του.