23.12.16

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ-ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Νίκαια



34 παιδιά νεκρά, 50 τραυματισμένα σε νοσοκομεία της πόλης


Καλοκαιρινό βράδυ στην όμορφη παραθαλάσσια πόλη που φιλοξενούσε και τουρίστες, καθώς γιόρταζε την εθνική της επέτειο, την επέτειο που θύμιζε σε όλους τον ξεσηκωμό των προγόνων τους πριν από πολλά χρόνια, τότε που αγωνίστηκαν για την ελευθερία, την ισότητα και την αδελφοσύνη, αξίες που και σήμερα δεν είναι δεδομένες, ιδανικά που αποτελούν ακόμη ζητούμενο σε πάρα πολλά μέρη του κόσμου, ίσως παντού.

Μέρες ολόκληρες την περίμεναν τη γιορτή όλοι, μικροί και μεγάλοι. Μιλούσαν για όσα θα έβλεπαν και θα άκουγαν, για όσα θα ζούσαν. Κι είναι σίγουρο πως πολλές μαμάδες και γιαγιάδες κι ίσως και μπαμπάδες και παππούδες έλεγαν στα παιδιά πως θα πήγαιναν όλοι μαζί να δούνε τη γιορτή. Ιδίως την τελευταία της μέρα, που όλοι περίμεναν με λαχτάρα, για να χαρούνε τα πολύχρωμα πυροτεχνήματα που θα στόλιζαν την όμορφη πόλη τους αυτήν την ξεχωριστή νύχτα.

Τακτοποιημένα, λοιπόν, ήταν όλα τα του ουρανού. Και τα της γης έτσι φαίνονταν. Οι γονείς πήραν τα παιδιά τους, κάποια με τα ποδήλατά τους, βάλαν τα αγαπημένα τους μωρά στα καροτσάκια τους και βγήκαν να χαρούν. Κι είναι αυτή η επιθυμία να μην τελειώσει η χαρά, που σίγουρα θα έκανε πολλούς να μη θέλουν να κλειστούν στο σπίτι τους νωρίς. Αυτοί θα κάθονταν να φάνε ένα δροσερό παγωτό συζητώντας τα της γιορτής, σε μια υποσυνείδητη προσπάθεια να παρατείνουν κι άλλο το αίσθημα της χαράς που ένιωσαν νωρίτερα.

Και να που το σκηνικό το επιβεβαίωσε: ένα φορτηγό που πουλούσε παγωτό φάνηκε καθυστερημένα προκειμένου να εφοδιάσει τις καφετέριες, για να ανταποκριθούν στα αιτήματα των πελατών που θα ‘θελαν να δροσιστούν και να γλυκαθούν, κουβεντιάζοντας χαρούμενα.

Γι’ αυτό και το φορτηγό της τελευταίας στιγμής δε φάνηκε παράξενο σε κανέναν. Μόνο που αυτό τρελάθηκε και, αντί να μοιράζει το παγωτό, άρχισε να χτυπάει τον ανυποψίαστο κόσμο της γιορτής. Μέσα στον τρελό πανικό –ήταν το τρίτο δυνατό χτύπημα του τέρατος μέσα στην ίδια χώρα σε ενάμιση χρόνο- έχασαν μάνες και πατεράδες τα παιδιά τους. Άλλοι έπεφταν στη διπλανή θάλασσα για να σωθούν, άλλοι έκαναν ό,τι μπορούσαν. Όμως ήταν πολλοί αυτοί που δεν τα κατάφεραν. Και, καθώς σε γιορτή ήταν ο κόσμος και ως γνωστόν είναι τα παιδιά που τις χαίρονται περισσότερο τις γιορτές, ήταν πολλά τα παιδιά που έπεσαν χτυπημένα από τις τρελές ρόδες του τρελού φορτηγού.

«Σαν κορίνες του μπόουλινγκ έπεφταν ο ένας μετά τον άλλον οι χτυπημένοι» είπε κάποιος που περιέγραφε το τραγικό συμβάν, αλλά όλοι εμείς θα θέλαμε να ήταν ψέμα και παρανόηση όλο αυτό που ακούγαμε, θα θέλαμε πολύ να επρόκειτο για ένα «παρόμοιο» σκηνικό όπου τα παιδιά της γιορτής, τρελαμένα από τη χαρά τους, να είχαν προγραμματίσει ένα υπέροχο ντόμινο καθισμένα καταγής, το ένα πολύ κοντά στο άλλο, και, αμέσως μετά το σύνθημα που κάποιος διοργανωτής θα έδινε, το κορμί του ενός παιδιού θα ακουμπούσε το άλλο κορμί και όλα θα έπεφταν αμέσως μετά το παιχνιδιάρικο άγγιγμα, παίζοντας ένα αλλιώτικο ντόμινο με παιδιά, το πιο ζωντανό ντόμινο που είχε συμβεί ποτέ πάνω στη γη. Ίσως, μάλιστα, τη λέξη «ειρήνη» να είχαν σχηματίσει με τα κορμάκια τους τα παιδιά σ’ αυτό το ντόμινο που ποτέ δεν σχεδιάστηκε έτσι.

Γιατί, τελικά, ναι, ντόμινο ήταν, αλλά όχι ζωντανό. Ήταν ένα απροσδόκητο ντόμινο θανάτου, ντόμινο τελείως απρογραμμάτιστο. Και τα παιδιά που έπεφταν το ένα μετά το άλλο δεν τα ακουμπούσε κορμί, αλλά ρόδα τρελή και ξέφρενη, ρόδα που επέλεξε να διαγράψει πορεία ζιγκ ζαγκ για να καταφέρει να χτυπήσει όσα γινόταν περισσότερα ανθρώπινα κορμιά, ανάμεσά τους και πολλά τρυφερότατα κορμάκια παιδιών.

Κι ας το ξέρουμε όλοι πως οι άνθρωποι γεννάνε τα παιδιά τους και τα μεγαλώνουν με όνειρα στην τρυφερή τους ηλικία. Τα μεγαλώνουν ζώντας την καθημερινότητά τους με διαρκή φροντίδα για το καλύτερο που μπορούν να τους εξασφαλίσουν: το φαγητό και τα ρούχα τους, ένα σπίτι με τα απαραίτητα, αλλά και βόλτες στις κοντινές παιδικές χαρές και στα λούνα παρκ, όπου ακόμη και μία βόλτα με το πολύχρωμο τρενάκι, ακόμη και λίγα πηδηματάκια στο ζωηρό τραμπολίνο τούς αρκούν για να πέσουν για ύπνο κουρασμένα, αλλά μ’ ένα πλατύ χαμόγελο ευτυχίας στα όμορφα κι αθώα προσωπάκια τους.

Και αρκούν ακόμη και λίγα πολύχρωμα πυροτεχνήματα που ανοίγουν σε όμορφα σχέδια στον ουρανό για να κοιμηθούν τρισευτυχισμένα όλα τα παιδιά που λίγο νωρίτερα τα είδαν και τα χάρηκαν∙ όλα τα παιδιά του κόσμου εκτός από τα παιδιά της Νίκαιας που προχτές το βράδυ προσπάθησαν να αποφύγουν τις ρόδες του τρελού φορτηγού που υποτίθεται πως παγωτά για χάρη τους θα μοίραζε στην πόλη που γιόρταζε, μα δεν μοίρασε τίποτ’ άλλο παρά θάνατο, τραύματα, πόνους, θλίψη και φόβο.

Θλίψη και φόβο σε όλον τον κόσμο που έχει καταλάβει πια πως δεν είναι πόλεμος αυτός, είναι κάτι χειρότερο. Γιατί στον πόλεμο τα νεκρά παιδιά είναι παράπλευρες κι αναπόφευκτες απώλειες, ενώ σ’ αυτό το κακό τα αθώα παιδιά είναι κι αυτά στόχος. Και αυτό είναι που μας τρελαίνει όλους…


Σημ: Το καλοκαίρι του 1982 στον εμπόλεμο Νότιο Λίβανο ένας Ισραηλινός ιπτάμενος χειριστής αρνήθηκε να βομβαρδίσει ένα σχολείο στην πόλη Σαϊντά, άλλαξε πορεία και ξεφορτώθηκε τις βόμβες στη θάλασσα. Η ιστορία αυτή κυκλοφορούσε πάντα σαν φήμη, μέχρι που 20 χρόνια μετά, επιβεβαιώθηκε από τον ίδιο τον πιλότο: η ιστορία ήταν τελικά αληθινή, μόνο που η άρνησή του προς τους ανωτέρους του παρέμεινε επτασφράγιστο μυστικό. Προσωπικά την απόλαυσα στην Καθημερινή της Κυριακής 10.7.16, όταν τίποτε απολύτως δεν προμηνούσε την τραγωδία της Νίκαιας, που είχε θύματα τόσα παιδιά, στην ιερή μνήμη των οποίων δημοσιεύεται το παραπάνω κείμενο που ομολογώ πως έγραψα τελείως αμήχανα, καθώς δυσκολεύομαι ακόμη να χωνέψω το κακό που συνέβη εκεί δίπλα στη θάλασσα… 

Φωτογραφία: Ο άτυχος Yanis Coviaux, 4½ ετών, που σκοτώθηκε από το φορτηγό του Mohamed Lahouaiyej Bouhlel,  στην Promenade des Anglais, στη Νίκαια της Γαλλίας. (The New York Times)

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 21 Ιουλίου 2016, αρ. φύλλου 845


2 σχόλια:

  1. Ανώνυμος23/12/16

    Τελευταίες μέρες του 2016, μέρες που γίνονται οι απολογισμοί του έτους που φεύγει, το γεγονός αυτό θεωρείται από τα σημαντικότερα του 2016. Συγχαρητήρια στον κ. Μπαϊρακτάρη, που το ανέβασε στην πιο κατάλληλη στιγμή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ