14.12.16

ΛΑΖΑΡΟΥ ΝΙΚΗΦΟΡΙΔΗ: Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική

ήτοι περί του ορθώς λέγειν τε και γράφειν

-α) 19.6.2016 Καθημερινή, άρθρο. Προηγουμένως γίνεται λόγος για το «τζάμπα» και προσθέτει ο αρθρογράφος: Το δοκίμασαν στις συγκοινωνίες και κατέρρευσαν. (Κάπως βιαστικός λόγος). Πιο πλήρες: Το δοκίμασαν στις συγκοινωνίες, αλλ’ αυτές κατέρρευσαν. (εδώ το και λόγω νοήματος επέχει θέση αντιθετικού συνδέσμου).
β) Στα σχολεία ψυχολόγοι συνδράμουν(!). Όχι δα, από την Καθημερινή, εφημερίδα δηλαδή την οποία οι εκπαιδευτικοί συνιστούν και υποδεικνύουν για την καλή χρήση της ελληνικής. Να χρησιμοποιεί το συνδράμουν ως ενεστωτικό, αντί του ορθού συντρέχουν, σπεύδουν και βοηθούν, συμπαρίστανται. γ) Τι είδους σχέση θα επιδιώξουν με την Ε.Ε. Πιο καλά: Ποιου είδους σχέση…

-17.6.2016 Τι να θυμίσει κανείς για κενά και πλημμελή (μη ολοκληρωμένη) διδασκαλία στα σχολεία; Σ’ ένα Γυμνάσιο, π.χ. στη Γ’ τάξη ούτε καν μνεία έγινε για τα περίφημα… ρήματα της αρχαίας ελληνικής εις –μι (δείκνυμι, ίστημι, κλπ). Ο καθηγητής (-τρια) είπε στα παιδιά: Αυτά θα τα μάθετε στο Λύκειο! Πώς ο μαθητής, απόφοιτος Γυμνασίου, θα κατανοεί και θα χρησιμοποιεί και ό ίδιος π.χ. το ρήμα συμπαρίσταμαι στα διάφορα πρόσωπα ή χρόνους του ρήματος; Π.χ. Ο πατέρας μου συμπαρίστατο στις δυσκολίες… ή κατατίθενται, κατετέθησαν μηνύσεις.

-20.6.2016 Σε μεταβυζαντινό ανάγνωσμα βρήκα το όνομα: το Μαχώ (η Μαχούλα, η Μάχη, η Ανδρομάχη) ως υποκοριστικό προφανώς. Στις Κυκλάδες έχουν χαϊδευτικά όπως π.χ. το Μαρουσώ (το Μαράκι, η Μαρούλα). Αυτά μας παραπέμπουν κατ’ ευθείαν στην αρχαία ελληνική: η Σαπφώ, η Θεανώ, η Καλυψώ.

-16.6.2016 τίτλος άρθρου στην Κιβωτό. Ανάκλημα πανίερο ημερών αρχαίων. Η λέξη ανάκλημα (αρχαίας και λογίας παραδόσεως) εδώ έχει την έννοια: ανακαλητό, θρήνος. Πρβλ και το άσμα θρηνώδες για την Άλωση: Το ανακάλημα της Κωνσταντινούπολης. Το ανάκλημα, γενικότερα, ό,τι και η ανάκλησις με τις πολλές σημασίες: κλάση για επιστροφή, κλήση εκ νέου, επίσης σημαίνει και ματαίωση, ακύρωση. Π.χ. ανάκληση του τάδε αναγκαστικού νόμου. Η γνωστή σημασία: ανάκληση στην τάξη ή επιτίμηση για παρεκτροπή, π.χ. να πάρεις πίσω την απρεπή, την ανοίκεια, την μη προσήκουσα λέξη ή φράση. Αυτονόητο: η ανάκληση από το ανακαλώ.

-20,6,2016 Δώσε τόπο στην οργή, όπως λέει η παροιμία. (είπε φίλος σε σχετική συζήτηση). Μόνο που δεν είναι παροιμία, παροιμιώδης φράση. Είναι από αυτά που μας μένουν από την λόγια, θρησκευτική ή άλλη παράδοση, από αρχαία κείμενα, κείμενα της Παλαιάς ή της Καινής Διαθήκης, κλπ, που τα γνωρίζουν οι πολλοί, ο λαός ή από τα διαβάσματα, μεταφράσεις, από τα κηρύγματα, κλπ. Εν προκειμένω: Η φάση είναι του Αποστόλου των Εθνών Παύλου. … μη εαυτούς εκδικούντες, αλλά δότε τόπον τη οργή. (προς Ρωμαίους, κεφ. ΙΒ, 19). Εμείς σήμερα το εννοούμε: σταμάτα να οργίζεσαι, άσε κατά μέρος την οργή σου. Δεν αφιστάμεθα πολύ, αλλά πάντως το χωρίο της επιστολής του Παύλου έχει βαθύτερο θεολογικώς νόημα. Να μη θέλετε εκδίκηση υπερασπίζοντας τους εαυτούς σας απέναντι των άλλων που σας αδικούν, αλλά να αφήνετε ελεύθερο τον τόπο να ενεργήσει η δίκαιη οργή του Θεού. (Παρακάτω το εξηγεί: Ο Θεός λέγει: Σ’ εμένα ανήκει η εκδίκηση γι αυτούς που αδίκησαν, εγώ θα ανταποδώσω το δίκαιο.)

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 30 Ιουνίου 2016, αρ. φύλλου 842



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ