10.12.16

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ-ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Αξιοζήλευτη η αφθονία τους…




Πέτρου και Παύλου σήμερα, των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων. Γιορτάζουμε και τους δύο μαζί τους Αποστόλους, οι οποίοι μοιράζονται από κοινού, ισότιμα και ισάξια, τον τίτλο των πρωτοκορυφαίων. Χωρίς να θυμώνει κανείς τους. Ούτε καν ο Πέτρος, που έζησε με τον Ιησού όλον τον καιρό της διδασκαλίας Του, που είδε τα θαύματά Του, άκουσε τα λόγια Του, αλλά, προπαντός, Τον άκουσε να του λέει εκείνο το μνημειώδες: «Συ είσαι ο Πέτρος και πάνω σε τούτη την πέτρα θα οικοδομήσω την Εκκλησία μου», μετονομάζοντάς τον από Σίμωνα σε Πέτρο.

Ο ένας τους, λοιπόν, ο Πέτρος έγινε ο θεμέλιος λίθος της Εκκλησίας μας. Ο άλλος, το ξέρουμε όλοι, από τους Εθνικούς προερχόμενος –σοβαρότατο μειονέκτημα αυτό για τους περισσότερους τότε-, υπήρξε φανατικός διώκτης των χριστιανών. Αυτό και μόνο θα ήταν λόγος σοβαρός να μη γίνει αποδεκτός από τους μαθητές του Ιησού. Μα ο Σαούλ μεταστρέφεται με θαυμαστό τρόπο και γίνεται ο Παύλος. Κι ενώ όλα αυτά είναι γνωστά, αυτό που θα ‘πρεπε να παραξενεύει εντελώς εμάς τους σημερινούς Έλληνες τουλάχιστον είναι το πώς τον δέχτηκαν ανάμεσά τους εκείνοι οι παλιοί μαθητές του Χριστού και τον έκαναν ισότιμό τους. Και θα ‘πρεπε να μας παραξενεύει γιατί εμείς δεν φημιζόμαστε για την αφθονία μας, το αντίθετο μάλιστα…

Για μας σήμερα αφθονία σημαίνει μπόλικα αγαθά-και χρήματα φυσικά. Η λέξη αφθονία όμως σημαίνει βασικά το να μη φθονείς τον άλλον, το να μη διακατέχεσαι από εκείνο το αρνητικό συναίσθημα απέναντι σε κάποιον που διαθέτει κάτι που θεωρείς πως αποκλειστικά σε σένα ανήκει. Το ζούμε καθημερινά εδώ στη χώρα όπου ανθεί όχι μόνον η φαιδρά πορτοκαλέα, αλλά και το αγκάθι του φθόνου, που δηλητηριάζει όχι μονάχα την ψυχή όπου ανθίζει, αλλά και τη ζωή αυτού που φθονεί και εκείνου που φθονείται∙ τουλάχιστον τις δύο αυτές ζωές, μα ο φθόνος δηλητηριάζει συνήθως και τον περίγυρο, καθώς έχει και φοβερές παρενέργειες που διαχέονται τριγύρω. Μία από αυτές, π.χ., είναι η συκοφαντία, ο ευκολότερος και γι’ αυτό συνηθέστερος τρόπος να εξουδετερώσεις το σκοτεινό αντικείμενο του φθόνου σου, το ξέρουμε όλοι. Και κάποιοι από εμάς, δυστυχώς, το έχουμε ζήσει κιόλας. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται…

Πέτρου και Παύλου σήμερα και θα είχε σοβαρότατο λόγο ο πρώτος να φθονεί τον δεύτερο. Γιατί, ας πούμε, από πού κι ως πού έρχεται ο δεύτερος, ο μέχρι τώρα διώκτης τους, και τολμάει να εισχωρήσει στις τάξεις των χριστιανών; Κι όχι μόνον αυτό, μα εισχωρεί με αξιώσεις μάλιστα. Άλλωστε δεν είναι τυχαίος. Είναι μορφωμένος, άνθρωπος των γραμμάτων, κι έχει όρεξη μεγάλη να αγωνιστεί για την εξάπλωση του Χριστιανισμού. Καλά, ο Πέτρος, ο μέχρι τώρα πρώτος, που ένας ψαράς ήταν όταν συναντήθηκε με τον Χριστό, πώς τον δέχεται; Δεν το βλέπει πως κινδυνεύει η θέση του; Πως υπάρχει ο φόβος να χάσει την πρωτιά, που ο ίδιος ο Χριστός μάλιστα του είχε αναγνωρίσει; Και, αν αυτός είναι αγαθός και δεν το πήρε χαμπάρι, δεν έχει κάποιον να τον συμβουλέψει; Να του ανοίξει τα μάτια; Όπως ανοίγουν κάποιοι τα μάτια των άλλων (στην πραγματικότητα στραβώνοντάς τους, όταν πρόκειται για διαβολή ή για υπόδειξη απάτης) ώστε, όταν δεν μπορούν να ακολουθήσουν τον δρόμο που οδηγεί σ’ έναν στόχο, να πάρουν τον παράδρομο, το πλάγιο μονοπάτι, και να βρεθούν και πιο μπροστά ακόμα από τον «αντίπαλο» που προχωράει με τον σταυρό στο χέρι; Ποιος από εμάς δεν τις έχει ζήσει ή δεν τις ξέρει όλες αυτές τις πονηριές που πολλοί δίπλα μας χρησιμοποιούν και τελικά τα καταφέρνουν να φτάσουν εκεί όπου οι άλλοι αγωνίζονται να φτάσουν με τον σωστό τρόπο; Και πόσοι είναι εκείνοι που δεν έχουν καταλάβει πως δεν ισχύει φυσικά το «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», γιατί αυτά τα μέσα, δηλαδή ο τρόπος, το πώς, κάνουν τη διαφορά και πως δεν υπάρχει περίπτωση, αργά ή γρήγορα, τα πλάγια μέσα θα πληρωθούν όπως τους αξίζει…

Σήμερα που γιορτάζουμε και τους δύο Αποστόλους μαζί, τους χαρήκαμε για άλλη μία φορά σε κείνη την υπέροχη εικόνα του ασπασμού τους∙ σ’ εκείνη την εικόνα που αγκαλιάζει ο ένας τον άλλον με απέραντη τρυφερότητα –τη δείχνουν τα χέρια του ενός τα τυλιγμένα με στοργή γύρω από τον άλλον-, σ’ εκείνη την εικόνα όπου ακουμπάνε με ακόμα πιο μεγάλη τρυφερότητα τα μάγουλά τους μεταξύ τους. Τι έξοχη εικόνα! Πόσα έχει να μας πει! Πόσα πολλά και αληθινά σπουδαία!... Με πρώτο απ’ όλα πως όλες οι κακές σκέψεις που πριν από λίγο αραδιάσαμε δεν έχουν καμία θέση στις δικές τους καρδιές. Πως ο Πέτρος, αντί να φθονήσει, αγάπησε αυτόν που πολλοί από εμάς, αν ήμασταν στη θέση του, θα θεωρούσαμε αντίπαλο, ακόμα και εχθρό.

Και μη βιαστείτε να πείτε πως, αφού μιλάμε για αγίους, δεν θα μπορούσε να είχε συμβεί κάτι τέτοιο. Μα και οι άγιοι στην αρχή άνθρωποι σαν εμάς ήταν, με ελαττώματα και μειονεξίες και αδυναμίες σαν τις δικές μας. Θυμηθείτε τον Πέτρο, που αρνήθηκε τον Διδάσκαλό Του τρεις φορές από φόβο για τη ζωή του. Άρα, δεν ήταν τέλειοι. Αλλά είχαν την τελειότητα να μη φθονεί ο ένας τον άλλον. Γιατί το φοβερότατο ελάττωμα του φθόνου θα μπορούσε να είχε φυτρώσει και μες στην καρδιά του Παύλου, αφού αυτός ήξερε γράμματα, ενώ ο άλλος τι ήταν; Ένας απλός ψαράς ήταν και τώρα πώς διεκδικούσε τη θέση του μεγάλου αποστόλου; Πώς τολμούσε να νομίζει κάτι τέτοιο;

Έτσι θα σκεφτόταν, λοιπόν, ο καθένας από τους δύο μεγάλους Αποστόλους μας, αν είχε τον δικό μας τρόπο σκέψης. Όμως αγκαλιάζονται οι δυο τους, ο ένας χώνεται στην αγκαλιά του άλλου, η τρυφερότητα χύνεται από την εικόνα τους και προσπαθεί να φτάσει στις δικές μας μικρές, στενές και μίζερες καρδιές, να τρυπώσει μέσα μας και να διώξει το σκοτάδι του φθόνου, αυτήν την κακιά ζήλια που κρύβεται πάντα κάτω από το «Γιατί αυτός κι όχι εγώ;», που κυριαρχεί στις περισσότερες καρδιές σήμερα και στους ανθρώπους που δεν έχουν ούτε μια στάλα αυτογνωσίας.

Γιατί, αν είχαν έστω και λίγη αυτογνωσία, λίγο από το εντελώς απαραίτητο για τον καθένα μας γνώθι σαυτόν, θα ήξεραν πως ο καθένας μας έχει κάτι που δεν το ‘χει ο άλλος, άρα κανείς δεν είναι για πέταμα, ούτε ο εαυτός μας φυσικά, που αξίζει τον σεβασμό μας και την προσοχή μας και τη φροντίδα μας, ώστε να γίνει καλύτερος, να γίνεται κάθε μέρα όλο και καλύτερος.

Και, αν αυτή η αυτογνωσία πήγαινε μαζί με την ανάγκη μας να ανακαλύπτουμε πού υπερτερεί ο διπλανός μας και να τον θαυμάζουμε γι’ αυτό, παλεύοντας ταυτόχρονα για την αυτοβελτίωσή μας, τότε και μόνο τότε θα ανέβαινε το επίπεδο όλων μας και θα φτάναμε στο ποθούμενο, που είναι αυτό που λέμε τόσα χρόνια τώρα: αυτή η κρίση που ξέσπασε πάνω μας και μας βασανίζει, αφού δε γινόταν να την αποφύγουμε (γιατί αποτέλεσμα και των δικών μας λαθών είναι), ας μας κάνει καλύτερους. Αυτό μονάχα, που είναι και το πιο σπουδαίο απ’ όλα τελικά, αν το σκεφτούμε λίγο βαθύτερα…

29/6/2016, των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, την ευχή τους να ‘χουμε όλοι μας….
Εκφράζοντας τις (αυθαίρετες) σκέψεις μου, βλέποντας την πανέμορφη εικόνα τους 

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 30 Ιουνίου 2016, αρ. φύλλου 842


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ