19.4.14

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ-ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Το κρασί στην Ορθόδοξη πίστη και λατρεία


ΟΔΟΣ 2.1.2014 | 721
ΤO ΚΡΑΣΙ, με τη λογική του χρήση, πάντοτε, μαζί με το σιτάρι και το λάδι, θεωρούνταν και φυσικά εξακολουθούν να θεωρούνται ως δώρο του Θεού σε μας τους ανθρώπους, ένα δώρο που προκαλεί την ευχαρίστηση και τη χαρά στην καρδιά μας και μας προδιαθέτει θετικά στην καθημερινή μας επικοινωνία. Γιατί, όπως λέει κι ο Δαβίδ στους ψαλμούς του:«Οίνος ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου και άρτος καρδίαν ανθρώπου στηρίζει», που θα πει πως το κρασί ευχαριστεί την καρδιά του ανθρώπου και το ψωμί την στηρίζει, τη δυναμώνει.
Γιατί, αντίθετα με ό,τι πιστεύουν πολλοί, η Ορθοδοξία πάει μαζί με τη χαρά κι όχι με τη λύπη. Γιατί ο Θεός μάς θέλει χαρούμενους κι όχι λυπημένους.

ΕΙΠΕ ο Χριστός: «Εγώ ειμί η άμπελος και υμείς τα κλήματα». Που σημαίνει: «Εγώ είμαι η άμπελος κι εσείς τα κλήματα. Όποιος μένει κοντά μου μένω κι εγώ κοντά του και αυτός θα προκόψει πολύ, γιατί χωρίς Εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτε» (Ιωάνν. 15,5).
Γι’ αυτό σχεδόν σε όλες τις εκκλησιές μας βλέπουμε στο ξυλόγλυπτο τέμπλο σκαλισμένο το αμπέλι και τα κλήματα, που συμβολίζει το Χριστό και Θεό μας.

«ΚΥΡΙΕ, Κύριε, ρίξε τη ματιά Σου από τον ουρανό και δες κι έλα στο αμπέλι αυτό και τελειοποίησέ το, αυτό το αμπέλι που φύτεψες με το δεξί Σου χέρι.»
 Προσευχή που λένε μονάχα οι επίσκοποι για την Εκκλησία του Χριστού και για μας τους πιστούς της, που είμαστε το αμπέλι του Θεού.

ΣΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ Δείπνο ο Χριστός ευλόγησε το ψωμί και το κρασί και στη συνέχεια:
Κομμάτιασε το ψωμί λέγοντας: «Πάρτε, φάτε, αυτό είναι το Σώμα μου, που κομματιάζεται για σας, για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες σας». Κι αμέσως μετά, πήρε το ποτήρι με το κρασί και, αφού ευχαρίστησε τον Πατέρα Του, έδωσε στους μαθητές Του, λέγοντάς τους: «Πιείτε από αυτό όλοι, αυτό είναι το Αίμα μου, που χύνεται για πολλούς για τη συγχώρεση των αμαρτιών τους». Και συμπλήρωσε: «Αυτό να το κάνετε για να με θυμάστε».
 Έτσι μας παρέδωσε ο Χριστός και Θεός μας το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας , ένα από τα τέσσερα υποχρεωτικά μυστήρια της Εκκλησίας μας.

«ΤΑ ΣΑ εκ των σων σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα» λέει ο ιερέας στη διάρκεια της πιο ιερής στιγμής της Θείας Λειτουργίας, όταν προσεύχεται μέσα στο ιερό και παρακαλεί να γίνει ο άρτος σώμα και το κρασί αίμα του Χριστού. «Σου προσφέρουμε τα δώρα αυτά, που η αγάπη Σου μας πρόσφερε. Εσύ μας δώρισες έναν κόσμο γεμάτο ευλογία. Εμείς τι μπορούμε να Σου προσφέρουμε που να μην είναι δικό Σου; Σου επιστρέφουμε λοιπόν το ίδιο Σου το δώρο, γεμάτο μ’ ευγνωμοσύνη. Και αυτή είναι η απάντηση η δική μας στη δική Σου αγάπη. Αυτό θα πει ευχαριστία» (Γ. Γρηγοριάδου-Σουρέλη «Αύριο είναι Κυριακή»).

ΣΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ  του γάμου (μυστήριο γιατί με την ευλογία του Θεού δυο ξένοι μεταξύ τους ως τώρα άνθρωποι ενώνονται και δημιουργούν μία οικογένεια, τη δική τους οικογένεια) ο ιερέας ευλογεί το κρασί που βρίσκεται σ’ ένα ποτήρι και δίνει στο ζευγάρι να πιει ο καθένας τους από το ποτήρι αυτό τρεις φορές. Το κοινό ποτήριο συμβολίζει την κοινή συμμετοχή στις χαρές και τις λύπες που θα συναντήσουν.

ΑΛΛΑ και το πρώτο θαύμα του Χριστού πάλι με το κρασί έχει σχέση:
Ο Χριστός βρέθηκε σε γάμο στην Κανά κι όταν τέλειωσε το κρασί που κερνούσαν τους καλεσμένους, ο Χριστός μετέτρεψε το νερό που ζήτησε να του φέρουν σε κρασί. Κι ήταν το κρασί αυτό τόσο ωραίο, τόσο καλό, ώστε είπαν οι καλεσμένοι πως το σωστό είναι πρώτα το καλό κρασί να κερνιέται και μετά το κατώτερο, όταν οι καλεσμένοι θα ‘ναι πια ζαλισμένοι και δε θα καταλαβαίνουν και όχι όπως έγινε στην Κανά. Βλέπετε, δεν ήξεραν πως το πολύ καλό κρασί που γεύτηκαν στο τέλος ήταν το νερό που έγινε κρασί από θαύμα του Χριστού μας…

ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ χρόνια του Χριστού το κρασί χρησιμοποιούνταν για φάρμακο. Στην παραβολή του καλού Σαμαρείτη τον πληγωμένο που βρήκε στο δρόμο του ο Σαμαρείτης τον περιποιήθηκε πλένοντας τις πληγές του με κρασί.

ΤΕΛΟΣ, στην παραβολή των εργατών του αμπελώνα που είπε ο Χριστός, ο ιδιοκτήτης ενός αμπελώνα παίρνει εργάτες για να δουλέψουν στο αμπέλι του, άλλους νωρίτερα κι άλλους αργότερα, και δίνει σε όλους την ίδια αμοιβή κι ας δυσαρεστούνται οι πρώτοι.
Με την παραβολή αυτή ήθελε ο Χριστός να πει σε όλους μας ότι μπορούμε να κερδίσουμε τον Παράδεισο αγωνιζόμενοι μια ζωή, μπορούμε όμως να τον κερδίσουμε ακόμα και την τελευταία στιγμή, με την ειλικρινή μας μετάνοια.
Και αυτό είναι πολύ σημαντικό, καθώς κρατάει μέσα μας ολοζώντανη την ελπίδα πως η πόρτα του Παράδεισου μένει ανοιχτή για τον καθένα μας σε ολόκληρη τη ζωή του. Κι ότι ποτέ δεν είναι αργά για να τον κερδίσουμε αυτόν τον Παράδεισο που νοσταλγούμε και θα νοσταλγούμε πάντα…

Με τις ευλογίες του Θεού, αλλά και του αγίου Τρύφωνα, του προστάτη των αμπελιών, και στην υγειά όλων σας, με μια κούπα γεμάτη κρασί Μάγγελ...


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 2 Ιανουαρίου 2014, αρ φυλλου 721.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ