4.4.14

Λόγος & Αντίλογος




Θεέ μου, μη γίνει πόλεμος !

Οι παλαιοί, ακόμη και οι παλαιότεροι που υπηρέτησαν την θητεία τους στο στράτευμα, ιδίως όσοι επολέμησαν κιόλας (κατά τα έτη 1946 - 1949, αλλά και στην Κύπρο, αφήνω έξω τους ήρωες πολεμιστές του 1940 - 1941) γελούν, μειδιούν, αλλά και μελαγχολούν απογοητευμένοι, όταν ακούουν παράπονα των σημερινών παιδιών μας, που «υποφέρουν» στην 9μηνη θητεία τους. Φυλάγουν σκοπιά, καλέ, τους βάζουν θαλαμοφύλακες, «κουράζονται», το φαγητό δεν είναι της μαμάς τους, τους ξυπνούν νωρίς, δεν έχουν έξοδο, όταν θέλουν διασκέδαση, ο λοχίας είναι αυστηρός και άλλα όμοια ευτράπελα.

Είναι τα παιδιά σοκολατόπαιδα των τελευταίων 30-40 ετών, της καλοπέρασης του ευδαιμονισμού, με τις πολλές ελευθερίες και τις ανέσεις, με τα ξενύχτια και τις περισσές περιποιήσεις των γονέων, κυρίως των μητέρων. Ευθυνόμαστε οι γονείς για την μαλθακότητα, με την οποία τα αναθρέψαμε και τα γαλουχήσαμε.
Είναι έπειτα οι αντιπολεμικές… σειρήνες της γνωστής Διεθνούς, για να αλώσουν με την ευκολία τους τον κόσμο ( χωρίς τούτο να σημαίνει ότι είμαστε υπέρ του πολέμου). Είναι και τα διάφορα είδη τραγουδιών με νόημα δήθεν αντιπολεμικό (αηδιαστικά και στο περιεχόμενο και στη μουσική τους), που επηρεάζουν κατά κάποιον τρόπο τις αντιλήψεις των ανώριμων νέων. Τυχαία σ' ένα ραδιοφωνικό σταθμό, προετοιμαζόμενο και «θερμαινόμενον» για τις εκδηλώσεις του Πολυτεχνείου, μεταδίδονταν κομμάτια κλασικής μουσικής σε στυλ εμβατηρίων και ταυτόχρονα εθνικά μας τραγούδια («περνάει ο Στρατός μας – φρουρός…» και άλλα) με διάθεση του παρουσιαστή ειρωνική – περιπαικτική, επειδή πράγματι, ατυχώς τα εκμεταλλεύθηκαν οι άνθρωποι της Παπαδοπουλικής δικτατορίας.

Όχι, καλόπαιδα! Ανεξάρτητα από την συγκεκριμένη κακή εκμετάλλευση, είναι τραγούδια δικά μας (!), που ενέπνεαν γνήσιο πατριωτισμό, θάρρος και φρόνημα, ενθουσίαζαν και τα στρατευμένα ηρωϊκά νιάτα και διήγειραν και φρονημάτιζαν το λαό με υπερηφάνεια, που είναι Έλληνες και ανήκουν στο Ελληνικό Έθνος. Αν δεν έχετε τον παλμό και την ψυχική διάθεση να τα ακούτε, δεν έχετε καθόλου το δικαίωμα να ειρωνεύεσθε τραγούδια εθνικά, που διέθρεψαν γενιές ελληνικές.

Τί να σκεφθεί κανείς και τί να υποθέσει για περιπτώσεις νέων (ίσως και γονέων) που μηχανεύονται πώς να απαλλαγούν από το… στρατιωτικό! Μακάρι και εύχομαι να είναι ελάχιστες αυτές οι απαίσιες περιπτώσεις και ακόμη καλύτερα, να μην υπάρχουν.

Έγινε λόγος προηγουμένως για την «συμμετοχή» των γονιών στην νοοτροπία και στην στρεβλή αντίληψη για το «δυσβάστακτον» της θητείας, και μάλιστα – άτοπο – για τις σημερινές εποχές της διαρκούς – ευτυχώς – ειρήνης στον τόπο μας. Από το γνωστό περιβάλλον, μιά μητέρα, πεπαιδευμένη ωστόσο, σε φίλες της «ωδύρετο» για τον κανακάρη της (με δυό μεταπτυχιακά, παρακαλώ), που φυλάγει σκοπιά τη νύχτα, δεν χορταίνει ύπνο και καταπονείται στις ασκήσεις! Καλύτερα να μη ήταν υποψήφιος Αξιωματικός! Να υπηρετεί τόσο μακριά μας. Ετοίμαζα το πρωϊνό του και έφευγε το καημένο, ευχαριστημένος, και άλλες τέτοιες αστειότητες. Φίλος και συγγενής εξ αγχιστείας από περιοχή Σερρών εξομολογούνταν τα ίδια παράπονα∙ Τί σαν υπηρετεί ο γιός του έξω από την Θεσσαλονίκη; Θέλει μετάθεση το παιδί κοντά μας, να είναι κοντά στους φίλους του και κάτι τέτοια.

Ο καθένας από τους αναγνώστες θα έχει, πιστεύω, ένα ή περισσότερα παρόμοια περιστατικά να παρουσιάσει. Τα διαπλάσαμε λοιπόν τα παιδιά μας με κάποιο βαθμό σχετικών ικανοτήτων να αντιμετωπίζουν την πρώτη δυσκολία και τις αντιξοότητες της ζωής; Έχω την συναίσθηση και την γνώση πόσο ριψοκινδυνευμένο πράγμα είναι η γενίκευση. Βεβαίως, αλλάζουν οι καιροί, οι εποχές, οι θεωρίες και οι νοοτροπίες περί πολέμου και ειρήνης και δεν γίνεται σύγκριση των σημερινών με τα παλιά. Γι΄ αυτό είπαμε ∙ μη γίνει ποτέ πόλεμος !

 Θεόφραστος ο νεώτερος 


Ο συντάκτης του κειμένου που ζει στην Καστοριά, εξέφρασε την επιθυμία να υπογράψει ως «Θεόφραστος ο νεώτερος».


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 28 Νοεμβρίου 2013, αρ. φύλλου 717


3 σχόλια:

  1. Ανώνυμος5/4/14

    Ελικρινά πιό αντιδραστικό κέιμενο από αυτό εδω δεν έχω ξαναδιαβάσει στην ΟΔΟ...
    κυριε Θεόφραστε δε μας τα λετε καλά...
    Προτιμω τα παιδια μου σοκολατόπαιδα παρα πολεμικους ιέρακες...
    Λυπάμαι για φρικτότο στρατοκρατικο σας πνευμα και τις αντλήψεις σας ,περί υπηρεσιών στην Πατρίδα.
    Υπαρχει κι άλλος τροπος να δειξεις την αγάπη σου γι' αυτήν απο τον να παριστάνεις τον πολεμιστή και κάνοντας πλάτες στον κάθε Τζοχατζόπουλο να πλουτίζει πουλώντας λογιών φόυμαρα όπως "εθνικη ανεξαρτησία" -¨εθνικη κυριαρχία" ,"και άλλα ηχηρα παρομοια"
    Στη μηχανή του κιμά κύριε κανένας λογος δεν υπαρχει να στείλουμε και παλι τον "ανθό" πραγμα που ανελλιπώς επιτελέσαμε κατα τον 20 αιώνα σε όλες τις συγκυρίες!

    Γιάννης Σκαριμπας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ρούλα Ζουπανιώτη6/4/14

    Και ασφαλώς δεν είναι ο στρατός ο καλύτερος δρόμος για να μην είναι κανείς μαμόθρεφτος.
    Υπάρχει η εργασία, η προσφορά, η κοινωνική συμμετοχή, η ουσιαστική μελέτη, οι σπουδές, η προσπάθεια για ισορροπία και αρμονία στον εαυτό αλλά και στο περιβάλλον- ανθρώπινο και φυσικό- η ίδια η ζωή εντέλει, αν αποφασίσει κανείς να τη ζήσει καλά, γεμάτα, με νόημα. Δεν είναι κι εύκολα όλα αυτά ...
    Από τέτοιου είδους εκπαίδευση ίσως στερούμε τα παιδιά μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος6/4/14

    στην κυρία "Ζουπανιώτη"

    «Μόνο έπεφταν με τα μούτρα ή ανάσκελα. Σωριάζονταν μ’ έναν υπόκωφο γκντούπο... Ένα γριφώδικο θόρυβο άφηναν τα σιδερικά τους στην πτώση. Τι καλόπιστοι άνθρωποι! Δέχονταν, φίλε μου, πείθονταν, να κυλιστούν μ’ έναν γκντούπο, ν’ αφήσουν να τους χυθεί απ’ τον κρόταφο λίγο μυαλό ματωμένο...»

    Γιάννης Σκαρίμπας
    [απο το βιβλίο μου "Περίπολος Ζ΄ " (ή "Φυγή προς τα εμπρός")]

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ