22.4.14

ΟΥΡΑΝΙΑΣ ΜΠΑΓΓΟΥ: Victoria

KAI TO ONOMA AYTHΣ  Βικτωρία ή Βικτώρια ή Βικτωρίδιο ή Βικτωράκι. Όλα αντιστοιχούν στο κορίτσι μας, αυτό με τα γκριζοπράσινα μάτια  και τα ξανθά μαλλιά. Που γεμίζει την αγκαλιά μας και το μυαλό μας με χαρούμενες και μεγαλόπνοες  σκέψεις. Θα μεγαλώσει, Θα μιλάει, Θα γίνει αυτή που ονειρευόμαστε. Συγκεντρώνει στο πρόσωπο της τις συλλογικές μας  επιθυμίες, όπως σε κάθε  Ελληνική οικογένεια.

Και ούτε έχει ιδιαίτερη σημασία το όνομα της ή το χρώμα των μαλλιών της. Θα την αγαπούσαμε το ίδιο αν είχε κόκκινα μαλλιά και την έλεγαν Αφροξυλάνθη ( θα μας φαίνονταν χαριτωμένη σαν τον αφρό της θάλασσας που κολλάει πάνω στα  αποτραβηγμένα στις ακτές ξύλα). Θα παρέμενε γοητευτική  ακόμα κι αν τα αυτάκια της θύμιζαν ελεφαντάκι και τα δοντάκια της λαγό που τρώει καρότα.Και η βάπτιση, πέρα από την θρησκευτική της σημασία, αποτελεί ένα μέρος της κοινωνικοποίησης της.

Η Βικτώρια έγινε πολίτις του κόσμου και θα μεγαλώνει σε σχέση πάντα με τους άλλους ανθρώπους. Θα την επηρεάσουν και θα τους επηρεάσει με τα στοιχεία της προσωπικότητας της, που ελπίζω να είναι σημαντικά και για το καλό όλων. Στην αρχή μέσα στην οικογένεια της και ύστερα κι έξω απ' αυτήν. Γιατί τα παιδιά μεγαλώνουν στη αγκαλιά μας, αλλά ανήκουν στην ανθρωπότητα-  πράγμα που δεν πρέπει να το ξεχνάμε εμείς οι μεγάλοι.
Ήδη συλλαβίζει αρκετές λέξεις, μαμά- μπαμπά, νάλα (το γάλα), παππού και φυσικά γιαγιά. Την τελευταία λέξη την λέει με γαλλική προφορά και με τρελαίνει, με δικαιώνει σαν άνθρωπο (που δεν ξέρει- βέβαια- γαλλικά).

Στον κόσμο της, από τότε που περπατά, ανήκουν όλα τα αντικείμενα στο σπίτι, κάθε φυτό στην αυλή και όλες οι γάτες και τα σκυλιά που κυκλοφορούν.( Φαντάζομαι ότι το βάδισμα συμπλήρωσε την ανθρώπινη υπόσταση της, την έσπρωξε να εξερευνήσει τον κόσμο. Είναι πιο σημαντικό κι από την ανακάλυψη του τροχού  και το έκανε μόνη της). Ενθουσιάζεται ιδιαίτερα με τα συνομήλικα της παιδάκια ή τα λίγο μεγαλύτερα.

Θαυμάζει τα κοριτσάκια και χαμογελά στα αγόρια. Είναι ένα κανονικό κορίτσι. Αρκετά  είπα και ας την αφήσω να μιλήσει.
Γιαγιά- γιαγιά, μου λέει και σηκώνει τις θαλασσί παντόφλες. Ναι παιδί μου απαντώ, είναι οι παντόφλες της γιαγιάς.
Επαναλαμβάνει ακριβώς το ίδιο κι εγώ της απαντώ με τις ίδιες λέξεις. Ανοίγει τα μάτια της και μου τις δείχνει. Όχι,  μου λέει, Μημήμο ( της Δήμητρας). Έχει απόλυτο δίκιο, είναι οι παντόφλες της θείας Δήμητρας, που εγώ με κάποιον τρόπο τις σφετερίστηκα.
Έχεις δίκιο της λέω, είναι της Δήμητρας.  Τις βγάζω και φοράω τις δικές μου. Με κοιτάει ικανοποιημένη, η  τάξη αποκαταστάθηκε. Η εγγονή μου ήδη σκέφτεται λογικά, πρέπει να προσέχω τι κάνω για να μη χάσω την εκτίμησή της.

-Είμαι η Βικτώρια, παίρνω το ξύλινο κουτί του τάβλι στα χέρια, το μεταφέρω στη μέση του χαλιού. Το ανοίγω και βάζω τα πούλια από την μία πλευρά στην άλλη, ένα- ένα. Δε μετράω τα κομμάτια αλλά τις κινήσεις που κάνω:  μία, μία. Σήμερα έμαθα ακόμα κάτι. Ένα πούλι μπορεί να σταθεί και όρθιο, σαν εμένα. Και μπορώ να τα μαζέψω και να τα απλώσω. Αλλάζω το χώρο και είμαι πολύ περήφανη γι' αυτό.  Επίσης, η  κατσαρόλα μπορεί να γίνει ταμπούρλο και μόνο τα βυζιά της μαμάς μου έχουν γάλα για μένα, άρα είναι δικιά μου.
Στέκομαι μπροστά στον καθρέφτη. Με ξαφνιάζει αυτό που βλέπω, αλλά μου αρέσει. Ένα παιδάκι κάνει ό,τι κάνω κι εγώ. Μου αρέσω πολύ! Οι γονείς μου χαμογελούν, επομένως έχω δίκιο. Κοιμάμαι δικαιωμένη.


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 12 Δεκεμβρίου 2013, αρ. φύλλου 719.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ