-Είμαι ο Βαγγέλης Διαμαντόπουλος βουλευτής Συ ΡιζΑ Καστοριάς.
Θα ήθελα να πω λίγα λόγια για τον Περδίκκα τον Παπακώστα.
Είμαι σίγουρος πως από όσες και όσους βρίσκονται σήμερα εδώ για να τιμήσουν τον Περδίκκα τον γνώρισα το μικρότερο χρονικό διάστημα.
Είχα λοιπόν την ευτυχία να ζήσω την διορατικότητα την διαύγεια του μυαλού του την αισιοδοξία και το χιούμορ του δυστυχώς μόνο για ενάμιση χρόνο.
Θέλησα να πάρω τον λόγο σήμερα όχι τόσο για να μιλήσω για την ζωή του Περδίκκα αλλά για να δώσω μια υπόσχεση:
Πρώτα πως επιτέλους θα διαβάσω το βιβλίο του Μπάτση για την βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα και δεύτερο πως όλοι εμείς οι νέοι θα παλέψουμε για την ενότητα της αριστεράς και την κυβέρνηση της.
Καλό ταξίδι σύντροφε!
Ευάγγελος Διαμαντόπουλος
* * *
Από τους φίλους και συντρόφους του από την εποχή της δικτατορίας και μετά, τον αποχαιρέτησε και μίλησε για τη δράση του ο Νίκος Μανιός, μέλος της κεντρικής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ
* * *
Δεν έγινε ποτέ πραγματικά Αθηναίος, ούτε καν Θεσσαλονικιός - μου έκανε πάντα εντύπωση που παρόλα όσα είχε ζήσει, παρέμενε παιδί της Καστοριάς, και καμάρωνε γι’ αυτό, σαν να ‘ταν αυτό το πιο πολύτιμο κομμάτι του. Είχε δίκιο σ’ αυτό. Σ’ αυτό το κομμάτι, το πιο γνήσιο, που το διατήρησε σ’ όλη του την ζωή, κρυβόταν και αυτή η φλόγα που είχε.
Η σκέψη του και οι πράξεις του είχαν, σ’ όλη του τη ζωή, έναν ενθουσιασμό νεανικό, την ειλικρινή απορία και την αναζήτηση ενός εφήβου που θέλει να καταλάβει τον κόσμο, για να τον κάνει καλύτερο. Γι’ αυτό και του άρεσε να συζητάει με τους νέους, δεν του άρεσαν τα ”γερασμένα” μυαλά. Κανείς μας δεν είχε ποτέ αμφιβολία πως δεν ήταν κανένας βολεμένος μικροαστός διανοούμενος, απ’ αυτούς που παίζουν ευχαριστημένοι με τις ιδέες τους, σαν να παίζουν με τους κύβους τους. Αγωνιζόταν με το μυαλό του και η σκέψη του τον παρέσυρε, πολύ ορμητικά και παθιασμένα μερικές φορές. Η σκέψη που έπρεπε να εκφραστεί και να γίνει πράξη, για να πέσουν, με επιστημονική μέθοδο, μία-μία, οι συμβάσεις και οι αδικίες, οι ανοησίες και τα λάθη, η άγνοια που μας εμποδίζει να πάμε μπροστά. Ο Περδίκκας ήταν σημαντικός σαν σκεπτόμενος άνθρωπος, πιο σημαντικός από τους περισσότερους “αναγνωρισμένους” ψευτοδιανοούμενους, ένα αληθινά σπουδαίο μυαλό. Πιο σημαντικό όμως κι απ’ αυτό, ήταν ένας ατόφιος άνθρωπος, που δεν σταμάτησε ποτέ να ονειρεύεται και να προσπαθεί να μοιραστεί το όραμά του με όλους μας.
Μου μετέδωσε (ή πιο σωστά με μετέδωσε, όπως θα ’λεγε κι αυτός) την ειλικρινή αγάπη του για τη γνώση και δεν μπορώ να εκφράσω πραγματικά πόσο τον ευχαριστώ γι’ αυτό. Δεν τον θυμάμαι ποτέ χωρίς βιβλία κοντά του. Θυμάμαι που κουβαλούσε στις διακοπές αμέτρητα βιβλία, διαβάζοντας δίπλα στη θάλασσα το ‘να πίσω απ’ το άλλο, για να φουντώνουν οι συζητήσεις το βράδυ, όταν έριχνε σ’ αυτές τις ιδέες του. Όλοι όσοι τον ζήσαμε, πάντα το ξέραμε πόσο ζωντάνεψε τη ζωή μας, πόσο μας άλλαξε, πόσο τυχεροί είμαστε που πέρασε απ’ τη ζωή μας.
Πως να μιλήσεις για όλα αυτά; Δεν είναι εύκολο να βάλεις σε λόγια τα ουσιαστικά πράγματα, αυτό που ήταν ο Περδίκκας για μας: τις χαρές και τους θυμούς του, τις ανησυχίες και τις ελπίδες του, πως μας κοίταζε και πόσο μας αγαπούσε… Δεν μπαίνουν σε λόγια όλες οι στιγμές που ζήσαμε μαζί του, πως να μπουν; Όμως, αυτό είναι τελικά η ζωή, αυτό έχει σημασία: αυτό που δεν μπορεί να ειπωθεί, ότι ζήσαμε μαζί.
Αυτό που θα πω θέλω να μην το πάρετε σαν κάτι τυπικό, από αυτά που λέγονται σε τέτοιες περιστάσεις, θέλω να νιώσετε πόσο αληθινό είναι, όπως το νιώθω κι εγώ: Τελικά, δεν χρειάζεται να τον αποχαιρετίσουμε τον Περδίκκα. Γιατί παρόλο που έφυγε τελικά, ήταν πάντα μέσα μας και θα είναι πάντα μέσα μας, στον τρόπο που σκεφτόμαστε και στον τρόπο που φερόμαστε, όλοι εμείς που βρεθήκαμε κοντά του…
Εμένα πάντως, πέρα απ’ όλα αυτά, πιο πολύ θα μου λείψει ο νονός μου, που μ’ έπαιρνε στους ώμους του όταν ήμουν μικρός, που με πάλευε αφήνοντάς με κρυφογελώντας να τον νικήσω, που με ρώταγε πειραχτικά όταν ήμουν ακόμα στο δημοτικό αν έχω γκόμενα, και που μ’ έπαιρνε στα βιβλιοπωλεία, μαζί με όλα τα παιδιά, για να πάρουμε όσα περισσότερα βιβλία μπορούσαμε, καμαρώνοντας όπως γυρίζαμε, κι εμείς κι αυτός.
Γιώργος Καμπούρης
* * *
-Εκ μέρους της διοικούσας επιτροπής της Ένωσης Ελλήνων Χημικών (ΕΕΧ) θα πω λίγα λόγια (με κάλυψαν ήδη αυτοί που μίλησαν πριν από μένα) για την προσωπικότητα του Περδίκκα Παπακώστα και θα του απευθύνω τον ύστατο χαιρετισμό στο στερνό του ταξίδι.
Ο Περδίκκας υπήρξε μέλος της ΕΕΧ, την οποία υπηρέτησε πολλές φορές είτε ως μέλος του ΔΣ αυτής είτε συμμετέχοντας δραστήρια σε επιτροπές της, όντας μαχόμενος χημικός ακόμη και μετά τη συνταξιοδότησή του.
Προσωπικά με συγκίνηση τον θυμάμαι, όταν σαν νέος χημικός άρχισα να πηγαίνω στην ΕΕΧ αμέσως μετά τη μεταπολίτευση (γιατί στη διάρκεια της χουντικής επταετίας, με τις διορισμένες διοικήσεις, δεν ήμασταν καλοδεχούμενοι), σαραντάρη περίπου, να συμμετέχει στις ανοιχτές συζητήσεις που γινόντουσαν τότε, κάθε Παρασκευή απόγευμα, στα γραφεία της ΕΕΧ, πάντα ζωηρός σαν έφηβος, με τεκμηριωμένες και ρηξικέλευθες απόψεις (από αριστερή, βέβαια, σκοπιά) για θέματα που αφορούσαν είτε στη βιομηχανία και στην οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας είτε στην πολιτική.
Τον συνάντησα για τελευταία φορά φέτος τον Ιούλη, στο 1ο συνέδριο του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ, όπου συμμετείχαμε κι οι δυο μας σαν αντιπρόσωποι, εκείνος από την Καστοριά κι εγώ από την Αθήνα. Σε αυτό το συνέδριο ο Περδίκκας, ακάματος αγωνιστής, τοποθετήθηκε, για μια ακόμη φορά, με προτάσεις για τη βιομηχανία και την οικονομική ανάπτυξη του τόπου!
"Χαίρε" Περδίκκα!
Καλοτάξιδος στο τελευταίο σου ταξίδι.
Αλέξης Χρίστου
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 21 Νοεμβρίου 2013, αρ. φύλλου 716
Σχετικά κείμενα: Περδίκκας Παπακώστας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.