28.10.17

Η δεύτερη γενιά του Ολοκαυτώματος





Το κείμενο που ακολουθεί είναι ο επίλογος της κ. Εσθήρ Φράνκο, από το βιβλίο της «Το παιχνίδι των ρόλων και η δεύτερη γενιά του Ολοκαυτώματος» (εκδ. Γαβριηλίδη 2010, Οδός Πανός 2012):


* * *

«Θυμάμαι την Καστοριά, αγέννητη τότε, μέσα από τον μπαμπά μου, τον μπαμπά μου που ποτέ δε γνώρισα, όταν ήρθε στην Καστοριά από το Μοναστήρι, με τον αδελφό του Ντάριο, λίγα χρόνια μικρότερό του»

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ μας ήθελε ηττημένους και εξιλαστήρια θύματα. Δύο χιλιάδες χρόνια εκτόνωνε τα πάθη της πάνω μας, αρχίζοντας από τη Σταύρωση του Ιησού, κι έτσι, διαμέσου των αιώνων, πάντα για ό,τι κακό ή λάθος συνέβαινε, σε οποιαδήποτε κοινωνία, μικρή ή μεγάλη, φτωχή ή πλούσια, αναπτυγμένη ή μη, συντηρητική ή προοδευτική, πάντα έφταιγαν οι Εβραίοι.

Κατά έναν παράξενο τρόπο, πολύ μικρή, πέντε έως και δώδεκα χρονών, πριν μάθω καν ποια ήμουν, συνεχώς παραπονιόμουν και γκρίνιαζα γιατί όλοι οι μεγάλοι τα έβαζαν μαζί μου μέσα στο σπίτι και με μάλωναν για ό,τι λάθος γινότανε, πάντα τα έριχναν όλα σ’ εμένα, κι εγώ διαμαρτυρόμουν γι’ αυτή την αδικία. Όμως, κατά μια παράξενη ή «μάλλον» διαβολική σύμπτωση, ήταν η άποψη της μαμάς περί ανατροφής των παιδιών της.

Και σκεφτόμουν πώς είναι δυνατόν τα λάθη των μεγάλων να τα πληρώνουν οι μικροί; Αργότερα σκέφτηκα ότι αυτό γινόταν γιατί δεν ήμουν το πραγματικό τους παιδί και δεν με πονούσαν, γι’ αυτό τα φόρτωναν όλα σ’ εμένα. Και πολύ αργότερα έδωσα μια ακόμα πιο διευρυμένη ερμηνεία λέγοντας ότι οι Εβραίοι πάντα φταίγανε για όλα. Να ήταν η μοίρα της φυλής μου που με κυνηγούσε;
Όταν μια κοινωνία έχει πού να εκτονωθεί, ηρεμεί. Και όταν δεν έχει, ψάχνει να βρει.

Η κορυφαία στιγμή ήταν το Ολοκαύτωμα. Ήταν η έκφραση αυτού του συναισθήματος στην πιο τέλεια μορφή του. Αυτό που όλοι πίστευαν για τους Εβραίους εκφράστηκε και υλοποιήθηκε από τους καταραμένους. Το κοινό αίσθημα εις βάρος των Εβραίων βρήκε τους εκφραστές του. Γι’ αυτό και όλοι σιώπησαν. Και οι Εβραίοι σιώπησαν και γι’ αυτό μας κατέκριναν, αλλά μιαν άλλη σιωπή, τη σιωπή των ηττημένων. Των ενόχων. Γιατί την ενοχή μάς την φόρεσαν σαν κοστούμι. Μας έπεισαν για τη θανάτωση του Ιησού.

Αυτήν τη σιωπή που έγινε ρόλος εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια, ο ρόλος των απατρίδων, των φιλοξενουμένων, των ενόχων, που έπρεπε να σιωπούν, γιατί μπορούσαν και να τους διώξουν, αν τολμούσαν να εκφράσουν τη σκέψη τους και τα συναισθήματά τους, όντας φιλοξενούμενοι σ’ έναν ξένο τόπο. Κι έτσι ο ρόλος των ηττημένων έγινε τόσο βαθύ βίωμα, που την ώρα της βαθιάς κρίσης μπορείτε να πείτε ότι η φυλή μας πήγε «σαν πρόβατο για σφαγή».

Eίχα την τύχη το 1965 να γνωρίσω τον καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ κ. Καλοκύρη στην Νέα Υόρκη και δεν θυμάμαι πώς ακριβώς έγινε μια τέτοια συζήτηση. Μου εξήγησε ότι την ευθύνη για τη Σταύρωση την είχαν οι Ρωμαίοι,που ήταν οι κατακτητές όλης της περιοχής τότε. Κι έτσι από τότε που ήμουν είκοσι χρόνων είχα απαντήσει σε αυτό το ερώτημα μέσα μου με μια ιστορική αλήθεια.

Χρειάστηκαν 2.000 χρόνια για να «μπούμε» σε αυτόν τον ρόλο. Και όταν ήρθε η μεγάλη στιγμή, η στιγμή να γίνει το κράτος μας, το Ισραήλ, τότε όλοι σχεδόν θύμωσαν. Όλοι ξεβολεύτηκαν που δεν θα έβρισκαν πια τα εξιλαστήρια θύματα. Σε τίνος την πλάτη θα φόρτωναν τα δεινά, τα κακώς κείμενα της ανθρωπότητας;

Όταν οι Εβραίοι απέκτησαν ανάστημα και ήρθε η ώρα να πρέπει δυστυχώς να γίνουν και θύτες, σε ώρες πολέμου εννοώ, από θύματα που ήταν μόνον έως τότε, ε, τότε πια ήταν που σχεδόν όλοι εκφράστηκαν αντισημιτικά. Γιατί; Παραπήγαινε αυτή η αντιστροφή των ρόλων, στην οποία όλοι οι άνθρωποι είχαν συνηθίσει. Πώς να δεχτούν λοιπόν έτσι εύκολα μια τέτοια κάθετη αλλαγή στα ήθη και τα έθιμα της ανθρωπότητας που κράτησε 2.000 χρόνια.

Tότε όλοι εκφράστηκαν αντισημιτικά, απολύτως υποσυνείδητα οι περισσότεροι και πολύ συνειδητά οι άλλοι. Τα προσχήματά τους ήταν κάτι ανόητες εκλογικευμένες προτάσεις. Φτάσανε ακόμη σε ορισμένες περιπτώσεις να μας ταυτίσουν με τους καταραμένους, επειδή έπρεπε να σκοτώσουμε στην προσπάθειά μας να επιζήσουμε, δηλαδή να προστατεύσουμε το κράτος μας.

Σαν να μην ξέρανε ότι οι πόλεμοι έχουν θύματα, σε όποιο σημείο της γης κι αν γίνονται. Κάποιοι είπαν πως οι Εβραίοι κάνουν στους Άραβες ό,τι τους έκαναν οι ναζί. Ήταν πολύ χοντροκομμένες συγκρίσεις, όσοι τα έλεγαν πρόδιναν το ποιόν τους... Ήταν τόσο αντισημιτικά τοποθετημένοι, που δεν αντιλαμβάνονταν δυστυχώς ότι εκφράζανε με αυτές τις βαθιά ριζωμένες πεποιθήσεις τους.

Έως σήμερα είναι σπάνιο ένα τηλεοπτικό κανάλι να μιλήσει υπέρ των Ισραηλινών. Πάντα λένε πόσους σκότωσαν οι Ισραηλινοί, ενώ ό,τι κάνουν οι Άραβες άλλοτε το καμουφλάρουν και άλλοτε το παρουσιάζουν ως ελάσσονος σημασίας γεγονός έως ασήμαντο ή ότι το έκαναν για να αμυνθούν.

Αυτό που όλοι οι λαοί κάνανε εκατομμύρια χρόνια, άλλοτε από ανάγκη επιβίωσης και άλλοτε κάποιοι από «χόμπι», εμάς μας το απαγόρευαν, όταν αποκτήσαμε πια κι εμείς τις σωστές ανθρώπινες διαστάσεις μας. Δυστυχώς ακόμη βλέπω πολλούς να κουβαλάνε αυτό τον κακό σπόρο του θύματος μέσα τους.

Το Ισραήλ σήμερα είναι μια υγιής κοινωνία που τα έχει όλα. Έχει καλούς και κακούς, κλέφτες και φονιάδες... Στη διασπορά ο Εβραίος ήταν καταπιεσμένος και τέτοιες «πολυτέλειες» δεν τις επέτρεπε εύκολα στον εαυτό του, δεν αφηνόταν δηλαδή εύκολα να εκφραστεί, να εκτονωθεί, γιατί και η κατακραυγή θα ήταν δυσανάλογη του παραπτώματος.

Υπάρχουν Εβραίοι με χαλαρές συνειδήσεις, αυτοί που ξεχνούν ή δεν ενοχλούνται από σχόλια και κριτικές εναντίον της φυλής μας. Δεν αγγίζουν βαθιά τη ρίζα της ύπαρξής τους για να ψάξουν να δουν και να καταλάβουν τι είχε συμβεί. Όλα αυτά τα νιώθω σαν φτυσιά στα μούτρα αυτών που έφυγαν ή αυτών που επέζησαν από τα τόσα δεινά, μέσα στα ελεεινά στρατόπεδα.

Mερικοί λένε «Ε, ας τα ξεχάσουμε τώρα» και είναι σαν να λένε «ναι» στους δολοφόνους. Σε αυτούς που προσπάθησαν να μας εξαφανίσουν, όλους αυτούς που πάλεψαν με τέτοια λύσσα για να χαθούν τα ίχνη της φυλής μας. Τόσο πολύ τους απειλούσε η παρουσία μας, που θέλανε να μας διαγράψουν από προσώπου γης. Αυτή η εξαφάνιση της ύπαρξής μας και όχι της σάρκας είναι που με εξοργίζει.

Συχνά παντρεύονται ακόμη και καταραμένους! Ζουν εκεί στη χώρα των καταραμένων! Τους κάνουν παρέα! Φιλοξενούν και φιλοξενούνται στα σπίτια τους! Πήγαιναν να δουν, όπως λέγανε, το θαύμα της χώρας τους, κι εγώ τότε γίνομαι έξω φρενών. Πώς τολμούν να θαυμάζουν έναν δολοφόνο; Πώς τολμούν να ξεχνούν τόσο γρήγορα;

Η λήθη και η σιωπή είναι λάσπη στη μνήμη όσων φύγανε. Πώς είναι δυνατόν οι άνθρωποι να συγχωρούν τον δολοφόνο τους; Τι είναι τέλος πάντων; Θεοί; Δεν είναι η φυσική κατάσταση του ανθρώπου αυτή. Και όποιος λέει ότι μπορεί να συγχωρέσει τον φονιά του παιδιού του ή του γονιού του ή του αδελφού του, λέει ψέματα, υποκρίνεται ή είναι ακόμη πολύ φοβισμένος ή νιώθει ακόμη θύμα και υποτάσσεται στον θύτη του. Αυτοί για εμένα είναι άρρωστοι άνθρωποι και καθόλου απαλλαγμένοι από το άρρωστο σύμπλεγμα θύτη-θύματος.

O άνθρωπος μισεί μέχρι θανάτου, όταν του κάνουν τόσο μεγάλο κακό, και αυτή είναι η φυσιολογική αντίδραση κάθε υγιούς ατόμου, καθώς και το να μην μπορεί να απαλλαχτεί από αυτό το μίσος όσο ζει και υπάρχει. Όσο κι αν τον καταπονεί αυτό, όσο κι αν τον κουράζει, αφού διαθέτει μνήμη.

Θα έπρεπε να ξεχάσει για να μη μισεί, αλλά πώς να ξεχάσεις όταν σε βύθισαν στο πένθος πριν ανοίξεις καν τα μάτια σου και δεις το φως της ημέρας, πριν ανασάνεις και αισθανθείς;
«Παραμένει στη μνήμη μόνον ό,τι δεν παύει να πονάει», λέει η κόρη του Φρόιντ.

Λυπάμαι για όσους δεν έχουν μνήμη, για όσους έχουν λειψές αισθήσεις και στοχασμούς για το τι θα πει υπάρχω. Πόσο λίγο ένιωσαν το πώς μια ολόκληρη φυλή θέλησε να εξαφανίσει τη δική μας ύπαρξη. Γιατί αν το ένιωθαν και πονούσαν, δεν θα έκαναν αυτά που βλέπω να κάνουν, δεν θα ζούσαν όπως ζουν, δε θα σκέφτονταν όπως σκέφτονται και τότε θα είχε άλλη τύχη ο Εβραϊσμός στην διασπορά.

Bαρέθηκα να ακούω και να διαβάζω πενήντα χρόνια τώρα αυτές τις μισές αλήθειες. Εμπειρίες διαστρεβλωμένες υπό το πρίσμα του τρόμου, για τον ακόμα υπάρχοντα αντισημιτισμό, αυτή την αρρώστια την τόσο καλά ριζωμένη στα σπλάχνα της ανθρωπότητας, που ακόμη δεν έχει εξαφανιστεί ούτε και με το πέρας της δεύτερης χιλιετίας. Γι’ αυτό φταίνε πολύ και οι Εβραίοι, που ακόμη δεν τολμούν να τα πουν όλα με το όνομά τους.

Χαίρονται όταν διαβάζουν μερικούς, παράδειγμα, χριστιανούς που τολμούν να βγουν και να τα πουν όλα και όταν έρθει η σειρά τους να γράψουν ή να πουν κάτι, αρχίζουν πάλι τις «εκπτώσεις», δεν λένε όλη την αλήθεια, την αποκρύπτουν, την κουκουλώνουν, προσποιούνται ότι δήθεν δεν υπήρχε και ούτε υπάρχει πρόβλημα αντισημιτισμού και μερικοί, ακόμη χειρότερα, τα γράφουν αυτά.

Μα τι λέτε; Δεν καταλάβατε επιτέλους, ότι όλα αυτά είναι γελοίες υποκρισίες και ότι έτσι δεν θα ξεριζωθεί ποτέ το κακό; Φτάνει πια να γελοιοποιείτε ένα σοβαρό πρόβλημα και μαζί με αυτό και τους εαυτούς σας. Όχι μόνο δεν προσφέρετε με τη στάση σας στη φυλή μας, αλλά την βλάπτετε, συνεχίζετε να διαιωνίζετε το ίδιο μοτίβο, δηλαδή τη βαθιά ριζωμένη ενοχή των Εβραίων που θα πρέπει να κρύβεται συνεχώς.

Η αλήθεια θέλει τόλμη και αρετή, θέλει δύναμη, αλλά είναι και η μόνη λύση, το μόνο φάρμακο για όλα αυτά που μας αφορούν και μας καίνε. Έρχεται κάποτε η στιγμή που η ζωή η ίδια ξερνάει το ψέμα. Βγείτε, επιτέλους, και πείτε ότι υπήρχε και υπάρχει αντισημιτισμός. Τα τελευταία δυο-τρία χρόνια η ελληνική κοινωνία έγινε πιο ανοιχτή και πιο ανεκτική, λόγω των πολλών οικονομικών μεταναστών.

Δεν μπορεί να γράφει κανείς για τη μοίρα της φυλής μας χωρίς να γίνεται τραγικός, γιατί η πορεία της ήταν τραγική, αφού το ένα τρίτο του παγκόσμιου Εβραϊσμού αφανίστηκε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Είμαστε ένας λαός συκοφαντημένος και υβρισμένος, χτυπημένος, φτυσμένος, καταφρονημένος και εξοντωμένος. Αυτή ήταν η στάση όλης της ανθρωπότητας, πλην ορισμένων εξαιρέσεων, απέναντί μας όλα αυτά τα χρόνια.

Κάποτε στην Βυζίτσα, ήταν Πάσχα, άκουσα πώς θρηνούσε ένα ζωντανό και πώς αντιστεκότανε όταν το σέρνανε, το σπρώχνανε με βία και επιμονή στον θάνατο, και αυτό αντιστεκότανε και στην κυριολεξία ικέτευε να μην το θανατώσουν.

Τέσσερις άνθρωποι το έσπρωχναν για σφαγή και πώς έκλαιγε -σαν άνθρωπος-, όρθιο στα δύο πισινά του πόδια. Το ύψος του ήταν ίδιο με των ανθρώπων και ήξερε πως θα το σκότωναν. Και άρχισα να τρέχω σαν τρελή και ακόμα η εικόνα αυτού του ζωντανού με κυνηγάει.

Κι όμως υπάρχουν άνθρωποι που σκότωναν ανθρώπους, άκουγαν τον θρήνο 6.000.000 ανθρώπων, χωρίς τον ελάχιστο πόνο. Και κάποιοι άλλοι τολμούν ακόμη να κάνουν κακή φιλολογία για το αν είχαν δίκιο ή όχι οι Παλαιστίνιοι, για το αν φέρθηκαν σκληρά ή όχι οι Ισραηλινοί.

Οι αρχαίοι Έλληνες, πρώτοι απ’ όλους, μίλησαν για δικαιοσύνη και αδικία. Να τι διαβάζω στο βιβλίο Ποιος σκότωσε τον Όμηρο των Hanson και Heath: «Η διάπραξη αδικίας έρχεται δεύτερη στην κλίμακα της αήθους συμπεριφοράς, καθώς μεγαλύτερο όλων και πρώτο ανάμεσα στα κακά είναι το ν’ αδικεί κάποιος και να μην τιμωρείται». [Πλάτων]

Επίσης, στο ίδιο βιβλίο γράφει «Για τους Έλληνες, μια κοινωνία που δεν μπορεί να τιμωρεί αλλά μόνο να συγχωρεί και να εκλογικεύει είναι εξίσου ένοχη, εξίσου αήθης όσο και ο ίδιος ο εγκληματίας. Μας ζητάει περισσότερο να μπούμε στην κονίστρα και να βρομιστούμε με το κακό, να τιμωρήσουμε πρόσωπο με πρόσωπο τον άξαφνα μετανοημένο, παρά να ξεχνάμε και να αγνοούμε από ασφαλή και αυτάρεσκη απόσταση».


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 4 Μαΐου 2017 αρ. φύλλου 884 | πηγή «Χρονικά», έκδοση του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου της Ελλάδος, τ.33, φ.229/2010, σ.2 & 15

8 σχόλια:

  1. Ανώνυμος29/10/17

    Διάβασα μετά προσοχής το κείμενο της Εσθήρ Φράνκο με όλα αυτά που λέει για τους αντισημιτισμούς, το μίσος, τους κατατρεγμούς, τα ολοκαυτώματα [.......] κ.λ.π. Αυτό που εγώ αποκομίζω είναι ότι η στάση της δεν είναι ανεξήγητη αλλά οπωσδήποτε αδικαιολόγητη. Οπωσδήποτε αδικαιολόγητη είναι και η [.......], εκτός κι εάν τα γράφει για ενίσχυση της ήδη υπάρχουσας προπαγάνδας. Ο αντισημιτισμός ως επιχείρημα δεν υφίσταται για τον απλούστατο λόγο ότι Σημίτες είναι και οι Άραβες.
    Επίσης σχετικά με τους κατατρεγμούς [.......] από άλλους λαούς, ε, θα πρέπει να δει τα ιστορικά γεγονότα και στοιχεία δια μέσω των αιώνων και να απευθυνθεί στον οικείο ραββίνο και στους ηγέτας της φυλής της για την απάντηση των [.......] αδιεξόδων και συμπλεγμάτων.
    Άφησα τελευταίο τον μύθο του ολοκαυτώματος. Δεκαετίες τώρα [.......] για τα έξ εκατομμύρια νεκρών που χάθηκαν κατά την διάρκεια του πολέμου στην Γερμανία. Ας εκδώσουν κάποτε μία λίστα με ονόματα και ημερομηνίες γεννήσεως. Γιατί οι Γερμανοί όταν τους συνελάμβαναν [.......] ; Πόσα εκατομμύρια εβραίοι υπήρχαν στην Ευρώπη αμέσως πριν τον πόλεμο και πώς σκοτώθηκαν έξ εξ αυτών; Και πόσες άλλες εθνικότητες έχασαν ομοφύλους τους αλλά κανείς δεν διεκδικεί συντάξεις από το γερμανικό κράτος όπως αυτοί!!!
    Τέλος και σπουδαιότερο, το λήμμα ολοκαύτωμα σε όλα τα λεξικά σημαίνει σύνολο ατόμων, φυλή, που θυσιάζονται αυτοβούλως για σκοπό της ομάδος φυλής και λοιπά. Αυτούς τους μάζευαν οι Γερμανοί [.......] δίχως αντίσταση (αλήθεια γνωρίζει η κυρία Εσθήρ ότι οι Γερμανοί στην Θεσσαλονίκη μάζεψαν τους ομοεθνείς της με την βοήθεια του [.......];).

    Ο καθένας έχει το δικαίωμα να μην συμπαθεί τους Ιάπωνες, τους Βέλγους, τους Βραζιλιάνους (εξαιρούνται δια προφανείς λόγους οι Βραζιλιάνες!!!! Μάλιστα κυρία μου άλγη οφθαλμών...!!!!) και όποιον άλλον λαό. Αλλά προς θεού όχι τους εβραίους!! Αυτοί είναι οι ''εκλεκτοί''. Μπά, τι μας λές; Από πού κι ως που εγώ πρέπει να αισθάνομαι φιλοσημίτης; Αυτά τα ολίγα για την κυρία Εσθήρ και τους ομογάλακτους της.
    Σαλόμ....και
    Έρρωσθε οι μη εβραιόπληκτοι

    Δημήτριος Αγιασοφίτης
    (διαθέσιμα στοιχεία προς κάθε δίωξη από ΜΚΟ, κυριακάτικο σχολείο Μεταναστών, ένωση μουσουλμάνων Ελλάδος, παρατηρητήριο του Ελσίνκι, παρατηρητήριο της Μακρακώμης και τινά άλλα ευαγή ''ιδρύματα '')

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος29/10/17

    Η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την αμάθεια.
    Κι εγώ δεν συμφωνώ με τον σιωνισμό, αλλά μη λέμε κι ό,τι νάναι τώρα.
    Αυτοβούλως; Δίχως αντίσταση τους μάζευαν οι Γερμανοί;
    Κι εμένα μ' έλεγε η γιαγιά μου ότι μια Εβραιοπούλα γειτόνισσα της τής έδειχνε τα μποτάκια που αγόρασε, γιατί εκεί που θα τους πηγαίναν "για δουλειά" είχε κρύα... Και μια άλλη γειτόνισσα της τής εμπιστεύτηκε λίγα κοσμήματα, να τα φυλάξει ώσπου να γυρίσει.
    Όχι στην Καστοριά.
    Κι εγώ και άλλοι δεν συμφωνούμε σε κάποια συμπεράσματα που οδηγείται η Φράνκο, άλλο οι ερμηνείες όμως και άλλο τα γεγονότα.
    Αλήθεια, γιατί μάς λέει τους Χριστιανούς "καταραμένους";

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος29/10/17

    Πολλά τα λογοκριμένα (!!) στο σχόλιο του κ.Δ. Αγιασοφίτη.... Μήπως υπερβάλλετε κ. Μπαϊρακτάρη;
    Πάντως, σε αυτά που καταλαβαίνουμε, φαίνεται να 'χει δίκιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος29/10/17

    Διαβάζοντας την τελευταία παράγραφο αναρωτιέμαι. Δεν της είχε πει κανείς ότι η αρχαία Ελλάδα έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί και ότι στη σύγχρονη εποχή οι Έλληνες έχουμε επαναπροσδιορίσει τις αξίες; Ω ναι! Με θεμέλια ιστορικά από τους ομόφυλους της που παραδέχθηκαν όμως τον Χριστό ως Σωτήρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος30/10/17

    Μπορεί, οι Εβραίοι να υπερβάλλουν, κάποιες φορές, δικαιολογημένα φυσικά, μετά από αυτά που πέρασαν. Όμως, κάποιοι-ιες που ξαφνικά ανακάλυψαν τη "Γη της Επαγγελίας" στη Καστοριά, κι έκαναν μπαντιέρα την Εβραϊκή Κοινότητα Καστοριά, που πριν λίγα χρόνια ούτε καν την είχαν ακουστά, είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον, υπερβολικό, έως γραφικό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος30/10/17

      Πες τα χρυσόστομε κι αρχίσαμε να ψαχνόμαστε όλοι ότι τόσα χρόνια ήμασταν κοιμισμένοι και σαν να κρύβαμε ότι υπήρχαν Εβραίοι στη Καστοριά κι ήρθε η ξύπνια να μας ανοίξει τα μάτια!

      Διαγραφή
    2. Κολλητήρι30/10/17

      Θα συμφωνήσω μαζί σου, με μια μικρή επιφύλαξη για κει που λες "ενδιαφέρον".
      Γιατί από την άλλη πλευρά, είναι "αδιάφορο" όταν μεμονομένα άτομα ό,τι θυμούνται χαίρονται! Που θέλουν να την κάνουν την Καστοριά Τζουράσικ Παρκ, να ξυπνήσουν σούμπιτο το παρελθόν, κλείνοντας τα μάτια στο παρόν.
      Γιατί ΣΗΜΕΡΑ στην Καστοριά ζουν πολλοί Αλβανοί, Ρωσοπόντιοι, Κύπριοι, Κρητικοί... Αυτοί δεν έχουν κοινότητα άξια προσοχής;
      Και Φοιτητές επίσης, που δεν την παλεύουν όμως! Ποιος νιάστηκε για τους Φοιτητές;
      (γιατί για τις φοιτήτριες υπάρχει ένα ενδιαφέρον, πατρικό αν μη τι άλλο...)
      Άντε να συνέλθουμε λίγο και να μπει κάθε κατεργάρης στον πάγκο του!!!

      Διαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ