23.10.17

ΚΟΣΜΑ ΡΕΚΑΡΗ: Άγνωστος για εκατό χρόνια




Το 1910 η Ελλάδα ήταν κάτω από την οθωμανική επιρροή. Με τον μακεδονικό αγώνα το 1905, οι ακτίνες της απελευθέρωσης είχαν αρχίσει να χρυσοφέγγουν και να δίνουν σημεία λευτεριάς. Πολλοί κάτοικοι της σκλαβωμένης Μακεδονίας είχαν μεταναστεύσει ή μετανάστευαν την εποχή αυτή στην Ευρώπη, Καναδά και Αυστραλία. Οι περισσότεροι προτιμούσαν τις ΗΠΑ, με σκοπό να εργαστούν για ένα χρονικό διάστημα και να επιστρέψουν, αν όχι πλούσιοι, τουλάχιστον με ένα σεβαστό χρηματικό ποσό, για να κάνουν ένα καλύτερο νοικοκυριό, ή να κάνουν ένα έμβασμα για να εξασφαλίσουν ένα πάγιο μελλοντικό εισόδημα.Ιστορικά γνωρίζουμε ότι ο Έλληνας πάντοτε είχε την τάση να μεταναστεύει, όχι μόνο για την δική του ύπαρξη, αλλά περισσότερο να εξασφαλίσει μια καλύτερη ζωή για τους απογόνους του.

Στην αρχή του εικοστού αιώνα, από το απομακρυσμένο χωριό της δυτικής Μακεδονίας, το Νεστόριο, είχαν μεταναστεύσει ομαδικά πολλοί άντρες στις Η Π Α. Θα ήθελα να σταθώ στο ιστορικό του μετανάστη Παύλου Πάτση (τότε Πάτσα) και τον μόλις δεκατριάχρονου γιου του Δημήτρη (φωτογραφία δεξιά).

Το 1910 παίρνουν τον μακρινό δρόμο να διασχίσουν θάλασσες και ωκεανούς για να αποβιβαστούν στη Αμερική. Ποιά μάνα δεν θα έκλεγε και δεν θα οδύρονταν για τον μικρό γιο και τον άντρα της που πήγαιναν τόσο μακριά και στο άγνωστο. Σκληρός, πολύ σκληρός ο χωρισμός, προς τον τότε απομακρυσμένο και άγνωστο τόπο. Υποθέτω για τον Δημήτρη θα ήταν ακόμα σκληρότερος αυτός ο χωρισμός.

Περνώντας τα χρόνια η μάνα περίμενε άντρα και γιο να επιστρέψουν στην οικογενειακή τους εστία. Με δάκρυα περίμενε για πέντε ολόκληρα χρόνια να δει τα αγαπημένα της πρόσωπα, όταν μία μέρα με μερικά χρήματα, τα οποία για εκείνη την εποχή ήταν αρκετά για τον τόπο, επέστρεψε ο Παύλος ο άντρας της γιαγιάς Αικατερίνης, χωρίς τον Δημήτρη τον γιο της.

Δεν την είδα, δεν την άκουσα, αλλά όπως όλες οι μάνες θα είπε: "Πάγωσα όταν δεν είδα τον Δημήτρη μου. Πού είναι ο Δημήτρης μου;" Μετά την επιστροφή στο χωριό και στην οικογένειά του ο Παύλος, κανείς δεν γνώριζε τι είχε απογίνει ο Δημήτρης. Ο πατέρας το γνώριζε ή το είχε κρατήσει μυστικό, μυστικό για τον εαυτόν του; Αργότερα οι πληροφορίες που και μέχρι πρόσφατα μας έλεγαν ότι "ο Δημήτρης έφυγε από την Αμερική, ίσως με κάποια παρέα συνομηλίκων, συνεννοημένοι να καταταχτούν στην Λεγεώνα Των Ξένων στο Παρίσι, για να πολεμήσουν τους Γερμανούς, και αυτό έγινε χωρίς την συγκατάθεση των γονέων (του).


ΟΔΟΣ 13.4.2017 | 881

Λίγα χρόνια αργότερα οι γονείς του Δημήτρη, ο Παύλος και η Αικατερίνη, λαμβάνουν σύνταξη από το γαλλικό κράτος. Δυστυχώς εξηγήσεις πώς και γιατί, και τι έγινε ο Δημήτρης τους, δεν υπάρχουν, γιατί το 1943 οι Γερμανοί έκαψαν ολοκληρωτικά το αρχοντικό, που με μόχθους και ιδρώτα το έκανε στα χρόνια που εργάσθηκε ο παππούς και ο Δημήτρης στις Η Π Α. Όλο το αρχείο και το μετάλλιο ανδρείας που του είχε απονέμει το Γαλλικό κράτος εξαφανίστηκαν, έγιναν στάχτη από την φωτιά που έβαλαν στο αρχοντικό τους οι Γερμανοί τον Νοέμβριο του 1943. Από τότε για τους νεότερους κοντινούς συγγενείς, ο Δημήτρης έμεινε άγνωστος, γιατί οι γονείς του μετά την ολοκληρωτική καταστροφή του χωριού, από τον πόνο τους που έχασαν τα πάντα, αποδήμησαν.

Ο πρώην πρωθυπουργός της Αυστραλίας Paul Kiting, σε γραπτό λόγο του που βρίσκεται σε γαλλικό μουσείο (Îl de France and Pilardy), το οποίο επισκεφθήκαμε στις 22 Ιουλίου 2016, γράφει για τους Αυστραλούς που χάθηκαν. "We do not know this Australians name and never will".

Ο Δημήτρης έμεινε άγνωστος μέσα στα εκατομμύρια σκοτωμένους του Α ´Παγκοσμίου Πολέμου και η μόνη πληροφορία που μπορούσε να δοθεί για να βρεθεί πού βρίσκεται ήταν το ονοματεπώνυμο (για το οποίο υπήρχαν αμφιβολίες πώς το είχε δηλώσει), η καταγωγή του και η σύνταξη που ελάμβαναν οι γονείς του Δημήτρη μέχρι τον θάνατό τους. Για φανταστείτε τον πόνο όλης της οικογένειας. Ο πόνος ήρθε και πάλι με την μετανάστευση του δεύτερου γιου τους Σωτήρη, στην Αυστραλία το 1924, ο οποίος επέστρεψε στην πατρίδα το 1938, για να ξαναεπιστρέψει και πάλι στην Αυστραλία το 1954, χωρίς να έχει κάτι το νεότερο για τον αδερφό του Δημήτρη. Τον είχα ακούσει πολλές φορές να λέει. "Ο Δημήτρης ήταν πολύ έξυπνο και θαρραλέο παιδί".

Τα χρόνια τρέχουν και σέρνουν τα πάντα μαζί τους, αλλά και ο άνθρωπος γεράζοντας γίνεται περισσότερο συνετός. Εδώ και πολλά χρόνια η σύζυγός μου Κατίνα, είχε την επιθυμία με κάθε θυσία να μάθει τι συνέβη στον θείο της (αδελφό του πατέρα της) τον Δημήτρη. Το 1972 περαστικοί από την Γαλλία και με υποχρεώσει,ς δεν μας δόθηκε η κατάλληλη ευκαιρία να δούμε και να ψάξουμε να τον βρούμε. Το 2005 επισκεφθήκαμε την πατρίδα μας, αλλά παρά την επιθυμία της δεν τα καταφέραμε και πάλι να επισκεφτούμε την Γαλλία, εκεί που έπρεπε να ψάξουμε για να βρούμε τις πληροφορίες που χρειαζόμασταν. Πέρσι τοον Ιούλιο του 2016, πήραμε την απόφαση να επισκεφτούμε την πατρίδα, αφού πρώτα θα πηγαίναμε στην Γαλλία με σκοπό να αποκομίσουμε πληροφορίες για τον Δημήτρη. Στις 14 Ιουνίου 2016 πετάμε για Γαλλία.

Με την ευκαιρία που μας δόθηκε να ψάξουμε για τον Δημήτρη, επισκεφτήκαμε τόπους που έγιναν μάχες στον Α’ και στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στους οποίους πολέμους σκοτώθηκαν και από τις δυο πλευρές εκατομμύρια στρατιώτες (σε μια μόνο μάχη, όπως μας είπε ο ξεναγός, σκοτώθηκαν 60.000 από την μια και άλλοι τόσοι από την άλλη). Επισκεφτήκαμε νεκροταφεία από των δύο Παγκοσμίων Πολέμων. Στις τρεις εβδομάδες που προσπαθήσαμε να συλλέξουμε πληροφορίες για το πού θα μπορούσε να βρίσκεται ο αδικοχαμένος Δημήτρη ήμασταν άτυχοι.

Είναι προ τελευταία μέρα, 20 Ιουνίου, βρισκόμαστε στην βελγική πόλη Amiens η οποία βρίσκεται κοντά στα γαλλοβελγικά σύνορα όπου θα ήταν και η τελευταία μας βραδιά από το τουριστικό μας ταξίδι. Μας είχε δοθεί η ευκαιρία να δούμε την πόλη μόνοι μας και να παρακολουθήσουμε μια επιμνημόσυνη δέηση η οποία γίνεται με την δύση του ηλίου κάθε μέρα από διαφορετικά Στρατιωτικά Συντάγματα . Ήταν κάτι πολύ συγκινητικό, γιατί γίνεται για πολλά χρόνια και με μεγάλη τάξη και σεβασμό.

Μας είχε δοθεί αρκετός χρόνος να γνωρίσουμε την πόλη, όταν έπεσε στην αντίληψή μου το μουσείο της πόλης. Από περιέργεια με την σύζυγό μου το επισκεφθήκαμε. Στην έξοδό μας θεωρήσαμε καλό, να ζητήσουμε πληροφορίες για τον Δημήτρη. Με κάποιες δυσκολίες τα αγγλικά μας και λίγα ελληνικά τα καταφέραμε, και τελικά το e-mail που αφήσαμε πίσω ήταν αυτό που έφερε τα αποτελέσματα. Η κοπέλα που εργάζονταν στο μουσείο, μετά από τρεις εβδομάδες, μέσου του e-mail μου ζήτησε περισσότερες πληροφορίες τις οποίες ανέλαβε η κόρη μας Γεωργία να διεκπεραιώσει. Και έτσι μείναμε σε αναμονή με αγωνία για κάτι που για εκατό χρόνια δεν είχαν και δεν έχουμε ακούσει.

Περίπου στις 7 το απόγευμα της 22ας Φεβρουαρίου 2017  το τηλέφωνο χτύπησε και με κομμένη φωνή και ανάσα ακούγεται η φωνή της Γεωργίας." Μπαμπά, μαμά βρέθηκε ο θείος Δημήτρης. Μου τηλεφώνησε από το Βέλγιο ο Ντομινίκ. Μαμά τον βρήκαμε τον θείο!!! Βρήκαμε τον θείο Δημήτρη πού είναι θαμμένος.Το αφήσαμε εκεί για να μας πει τα γεγονότα από κοντά.

Την επόμενη εβδομάδα, στις 21 Απριλίου 2017 κλείνει τα εκατό χρόνια που δεν γνωρίζαμε πού είναι θαμμένος, και σύμφωνα με τις επίσημες πληροφορίες, είναι θαμμένος σε ομαδικό τάφο 10.000 στρατιωτών (φωτογραφία επάνω) που σκοτώθηκαν την ίδια μέρα. Τι τραγικό. Ο τότε στρατηγός τους Henri Gouroud πριν πεθάνει είχε ζητήσει να τον ενταφιάσουν με του δέκα χιλιάδες στρατιώτες του. Η σύζυγός μου είχε μείνει άφωνη, νομίσαμε τα φώτα λάμψανε και κάτι περίεργο γύριζε στο δωμάτιο που ήμασταν γιατί η σύζυγό μου είχε υποσχεθεί στο πατέρα της μια μέρα θα βρει τον θείο της και τελικά με υπομονή τον βρήκε, έστω και μετά από εκατό χρόνια που συμπληρώνει στις 21 Απριλίου 2017. Μόλις πριν τρεις εβδομάδες είχαμε μνημονεύσει τον Δημήτρη. "Ας αναπαύεται εκεί που είναι".

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 13 Απριλίου 2017, αρ. φύλλου 881

Σχετικά:



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ