28.10.17

Der Ring des Nibelungen [I]



trailer

Ο Κύκλος του Δαχτυλιδιού ή το Δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν (Der Ring des Nibelungen) η περίφημη τετραλογία του Ρ. Βάγκνερ: Ο Χρυσός του Ρήνου (Das Rheingold), H Βαλκυρία (Die Walküre), Ζίγκφριντ (Siegfried) και το Λυκόφως των Θεών (Götterdämmerung), με περισσότερες από 15 αξέχαστες ώρες μουσικής και πάθους, σε μια δραματική συναυλιακή μαραθώνια παράσταση από την Opera North, παρουσιάζεται κατανεμημένη σε 10 εβδομαδιαία επεισόδια. Η παρουσίαση ξεκινάει σήμερα Σάββατο 28 Οκτωβρίου 2017 και θα ολοκληρωθεί στις 30 Δεκεμβρίου 2017.
Το σύνολο της τετραλογίας του Βάγκνερ, θεωρείται μία από τις σημαντικότερες δημιουργίες στην ιστορία της μουσικής.


 Der Ring des Nibelungen [I]

Ο Χρυσός του Ρήνου | Das Rheingold | Opera North




Λιμπρέτο στα γερμανικά. Υπότιτλοι στα αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά (ενεργοποιούνται στο κάτω μέρος της οθόνης. Στις ρυθμίσεις παρέχεται και η δυνατότητα αυτόματης μετάφρασης σε άλλες γλώσσες μεταξύ αυτών και ελληνικά). Το βίντεο θα είναι διαθέσιμο έως τις 29 Απριλίου 2018 στις 00:59.


Wotan: Michael Druiett
Loge: Wolfgang Ablinger-Sperrhacke
Alberich: Jo Pohlheim
Fricka: Yvonne Howard
Mime: Richard Roberts
Freia: Giselle Allen
Donner: Andrew Foster-Williams
Froh: Mark Le Brocq
Fasolt: James Creswell
Fafner: Mats Almgren
Erda: Claudia Huckle
Woglinde: Jeni Bern
Wellgunde: Madeleine Shaw
Flosshilde: Sarah Castle

Orchestra of the Opera North΄
υπό την διεύθυνση του Richard Farnes.


Ο Βάγκνερ δεν ήταν ικανοποιημένος από την παραδοσιακή δομή της όπερας ως μία σειρά διακριτών μουσικών τμημάτων. Στη σύνθεση του Δαχτυλιδιού αποφάσισε να υϊοθετήσει ένα νέο ύφος, όπου κάθε πράξη μιας όπερας θα ήταν ένα πλήρες μουσικό κομμάτι χωρίς παύσεις. Για το σκοπό αυτό, χρησιμοποίησε αυτό που αποκαλούσε ο ίδιος Grundthemen, δηλαδή βασικά θέματα, γνωστά περισσότερο με τον όρο Leitmotifs.

Πρόκειται ουσιαστικά για καθοδηγητικά μουσικά θέματα που επαναλαμβάνονται κατά τη διάρκεια του έργου και ταυτίζονται με την παρουσία ενός χαρακτήρα ενώ άλλες φορές βοηθούν στην κατανόηση των δρώμενων ή της συναισθηματικής κατάστασης ενός ήρωα. Για παράδειγμα, όταν ένας χαρακτήρας εμφανίζεται μεταμφιεσμένος στη σκηνή, το άκουσμα του μουσικού θέματος που σχετίζεται με το συγκεκριμένο χαρακτήρα επιτρέπει στον θεατή να αντιληφθεί ποιος είναι στην πραγματικότητα.

Αν και άλλοι συνθέτες έκαναν χρήση των Leitmotif, πριν τον Βάγκνερ, στο Δαχτυλίδι θεωρείται πως βρήκαν την πλέον άρτια εφαρμογή τους ενώ επιπλέον χρησιμοποιήθηκαν σε πολύ μεγάλη έκταση και με πολλούς διαφορετικούς συνδυασμούς και συσχετίσεις. Ορισμένα από τα μοτίβα λειτουργούν ως σχολιασμός μιας σκηνικής δράσης ή μιας αναφοράς των διαλόγων. Παράλληλα μπορεί να συνδέονται μεταξύ τους υπονοώντας ταυτόχρονα και σύνδεση μεταξύ των θεμάτων που αντιπροσωπεύουν.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της μεθόδου αποτελεί η μετάβαση από την πρώτη στη δεύτερη σκηνή στο Χρυσό του Ρήνου, όταν το μουσικό θέμα του δαχτυλιδιού δίνει τη θέση του στο μουσικό θέμα της Βαλχάλλα, του ανακτόρου του Βόταν από το οποίο μπορεί να επιβάλει την εξουσία του. Με αυτό τον τρόπο, ένα μουσικό θέμα στην όπερα του Βάγκνερ, αποκτά πολλαπλά επίπεδα συμβολισμού, χωρίς να περιορίζεται στην απλή αναγνώριση ενός χαρακτήρα.

Ένα ακόμα βασικό μουσικό χαρακτηριστικό της όπερας του αποτελεί η χρήση της ορχήστρας. Ο Βάγκνερ χρησιμοποίησε πολλά όργανα, μεταξύ αυτών και την τούμπα Βάγκνερ (όργανο που εφηύρε ο ίδιος) και συνολικά 17 διαφορετικές οικογένειες οργάνων προκειμένου να διαθέτει πολλές δυνατότητες συνδυασμών με απώτερο σκοπό την καλλιέργεια πολλών διαφορετικών συναισθημάτων κατά τη διάρκεια των σκηνικών δρώμενων. Για τον ίδιο λόγο αποδυνάμωσε την παραδοσιακή έννοια της τονικότητας, υπό την έννοια πως το μεγαλύτερο μέρος του Δαχτυλιδιού και ειδικά μετά την τρίτη πράξη της όπερας Ζίγκφριντ, δεν μπορεί να θεωρηθεί πως βρίσκεται σε κάποια μουσικά κλειδιά όπως παραδοσιακά καθορίζεται, αλλά μάλλον σε περιοχές κλειδιών, κάθε μια από τις οποίες μετακυλά ομαλά στην επόμενη.



Ο Χρυσός του Ρήνου (Das Rheingold) είναι το πρώτο μέρος της ρομαντικής επικής τετραλογίας του Ρίχαρντ Βάγκνερ Το Δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν (Der Ring des Nibelungen). Αρχικά γράφτηκε ως εισαγωγή της τριλογίας του Δαχτυλιδιού των Νιμπελούνγκεν, αλλά πλέον θεωρείται ότι ο κύκλος αποτελείται από τέσσερις επιμέρους όπερες.

Ο Βάγκνερ, ξεκίνησε τη συγγραφή του λιμπρέτου της όπερας περίπου το 1851 και ολοκληρώθηκε το 1853 οπότε ακολούθησε και η σύνθεση της μουσικής, η οποία ολοκληρώθηκε στις 28 Μαΐου του 1854.

Η όπερα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο θέατρο του Μονάχου στις 22 Σεπτεμβρίου του 1869. Ο Βάγκνερ επιθυμούσε η όπερα να κάνει πρεμιέρα ως μέρος ολόκληρου του κύκλου, αλλά αναγκάστηκε να επιτρέψει την παρουσία της μετά την επιμονή του προστάτη του, βασιλιά Λουδοβίκου Β΄ της Βαυαρίας. Η όπερα έκανε πρεμιέρα ως μέρος του πλήρους κύκλου στις 13 Αυγούστου του 1876 στην Όπερα του Μπαϊρόιτ.

Αν και ο Χρυσός του Ρήνου είναι η πρώτη στη σειρά παρουσίασης από τις όπερες που συνθέτουν το Δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν, ήταν η τελευταία που ολοκληρώθηκε.

Τα σχέδια του Βάγκνερ για τον κύκλο επεκτείνονταν προς τα πίσω ξεκινώντας από την ιστορία του θανάτου του ήρωα Ζίγκφριντ, για να συμπεριλάβει τα νεανικά του χρόνια και στη συνέχεια την ιστορία των γεγονότων γύρω από τη σύλληψή του και για το πως η Βαλκυρία Βρουνχίλδη τιμωρήθηκε για την προσπάθειά της να σώσει τους γονείς της ενάντια στις οδηγίες του Βόταν.

Έτσι, τον Αύγουστο του 1851, ο Βάγκνερ έγραψε στο "Eine Mittheilung an meine Freunde" (Μία Ανακοίνωση στους Φίλους μου) "Προτείνω να αναπτύξω τον μύθο μου σε τρία πλήρη δράματα...".




Ωστόσο, τον Οκτώβριο, αποφάσισε ότι αυτή η τριλογία απαιτούσε ένα προοίμιο και το κείμενο του "Eine Mittheilung" τροποποιήθηκε ώστε να αντικατοπτρίζει αυτή την αλλαγή. Στην πρόταση, λοιπόν, που αναφέρθηκε παραπάνω πρόσθεσε τη φράση "από τα οποία θα πρέπει να προηγηθεί ένα σπουδαίο πρελούδιο".

Ξεκίνησε να εργάζεται πάνω στο πρελούδιο παράγοντας τρεις παραγράφους πρόζας εκείνο το μήνα, αν και παρέμενε αβέβαιος σε ό,τι αφορά τον τίτλο του έργου. Μία επιστολή που έγραψε ο Βάγκνερ επιβεβαιώνει ότι εκείνη την εποχή η όπερα επρόκειτο να έχει τρεις πράξεις.

Ο Βάγκνερ συνέχισε να αναπτύσσει το κείμενο και την ιστορία του πρελούδιου παράλληλα με εκείνα της "Βαλκυρίας". Το σχέδιο της πρόζας του "Χρυσού του Ρήνου" ολοκληρώθηκε μεταξύ 21 και 23 Μαρτίου του 1852 και το σχέδιο των στίχων μεταξύ 15 Σεπτεμβρίου και 3 Νοεμβρίου. Ένα ικανοποιητικό αντίγραφο του κειμένου ολοκληρώθηκε στις 15 Δεκεμβρίου.

Κατά τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1850, ο Βάγκνερ έγραψε μερικά μουσικά νούμερα για μέρη του "Δαχτυλιδιού των Νιμπελούνγκεν" και σημείωσε διάφορα μοτίβα που επρόκειτο να χρησιμοποιηθούν στο έργο.

Στην αυτοβιογραφία του με τίτλο "Η Ζωή μου" (Mein Leben), ο Βάγκνερ ισχυρίζεται ότι στις 5 Σεπτεμβρίου του 1853 τού ήρθε η μουσική ιδέα ενώ ο ίδιος ήταν μισοκοιμισμένος σ' ένα ξενοδοχείο στη Λα Σπέτσα της Ιταλίας, αλλά αυτό αμφισβητείται από διάφορους μουσικολόγους.

Υπάρχουν επίσης τρεις σειρές μεμονωμένων μουσικών νούμερων για τον "Χρυσό του Ρήνου", που γράφτηκαν μεταξύ της 15ης Σεπτεμβρίου του 1852 και του Νοεμβρίου του 1853. Η πρώτη από αυτές εντάχθηκε στο σχέδιο των στίχων, η δεύτερη σ' ένα αντίγραφο εκτύπωσης του κειμένου του 1853 και η τρίτη γράφτηκε σ' ένα αχρονολόγητο πεντάγραμμο. Και οι τρεις σειρές χρησιμοποιήθηκαν στη συνέχεια από τον Βάγκνερ.

Η σωστή διαδοχική ανάπτυξη της μουσικής άρχισε την 1η Νοεμβρίου του 1853. Στις 14 Ιανουαρίου, ο Βάγκνερ είχε ολοκληρώσει το πρώτο σχέδιο της όπερας. Το επόμενο στάδιο αφορούσε την ανάπτυξη ενός πιο λεπτομερούς σχεδίου που περιελάμβανε τις περισσότερες από τις φωνητικές και οργανικές λεπτομέρειες.

Αυτό ολοκληρώθηκε στις 28 Μαΐου. Παράλληλα με αυτό, ο Βάγκνερ άρχισε να δουλεύει πάνω στη μουσική στις 15 Φεβρουαρίου, ένα στόχο που ολοκλήρωσε στις 26 Σεπτεμβρίου του 1854, οπότε άρχισε επίσης να δουλεύει πάνω στα νούμερα της "Βαλκυρίας".Ο

"Χρυσός του Ρήνου" παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Μόναχο στις 22 Σεπτεμβρίου του 1869. Η πρώτη φορά που παρουσιάστηκε ως μέρος του πλήρους κύκλου του "Δαχτυλιδιού των Νιμπελούνγκεν" ήταν στις 13 Αυγούστου του 1876 στο Μπαϊρόιτ. Το έργο συνεχίζει να παρουσιάζεται σε τακτική βάση τόσο στο Μπαϊρόιτ όσο και αλλού είτε χωριστά είτε ως μέρος του πλήρους κύκλου.

Ο "Χρυσός του Ρήνου" είναι σημαντικά μικρότερος σε διάρκεια από τις τρεις συνέχειές του. Αποτελείται από τέσσερις σκηνές οι οποίες εκτελούνται χωρίς διακοπή.

Ο Βάγκνερ, για τη συγγραφή του λιμπρέτου της όπερας, όπως και για το σύνολο του Δαχτυλιδιού, στηρίχθηκε κατά κύριο λόγο στη σκανδιναβική μυθολογία και ειδικότερα στις πηγές των Έντα και τον κύκλο Βέλσουνγκ καθώς επίσης και στο έπος των Νίμπελούνγκεν της Δυτικής Γερμανικής παράδοσης. Επιπλέον προσπάθησε να ακολουθήσει το λογοτεχνικό ύφος της ποιητικής Έντα.

Για τον Χρυσό του Ρήνου υπάρχουν πολλές κατά καιρούς ερμηνείες. Είτε το ότι στην προϊστορική εποχή ο Ρήνος έφερε ψήγματα χρυσού, είτε ο μύθος των χαμένων λάφυρων παλαιών πολεμιστών. Οι νύμφες του ποταμού που προστατεύουν το χρυσό καθώς και η ιδέα περί αποκήρυξης του έρωτα προκειμένου να κατέχει κανείς το θησαυρό, αποτελούν μάλλον δημιούργημα του ίδιου του Βάγκνερ καθώς δεν υπάρχει κάποιος ανάλογος μύθος.




Σύνοψη

Σκηνή 1η

Η πρώτη σκηνή αποτελεί μουσικά το πρελούδιο του έργου ενώ η πλοκή εκτυλίσσεται στον ποταμό του Ρήνου. Στους μυθικούς χρόνους, όταν οι θεοί κατοικούσαν στη Βαλχάλλα και στην κοίτη του Ρήνου κολυμπούσαν οι νεράιδες, ζούσε ένας νάνος που λεγόταν Άλμπεριχ κι είχε έρθει από τα υπόγεια σπήλαια του Νίμπελχαϊμ. Στο βάθος του Ρήνου, οι κόρες του ποταμού (Βογκλίντε, Βελγκούντε και Φλοσχίλντε) είναι επιφορτισμένες με την φύλαξη του θησαυρού του ποταμού. Την εμφάνισή του κάνει ο χαρακτήρας του απλοϊκού μα και απωθητικού νάνου Άλμπεριχ, ο οποίος προσπαθεί να σαγηνεύσει τις κόρες. Εκείνες τον περιφρονούν περιγελώντας τόσο αυτόν όσο και τις ερωτικές του ορμές. Στο μεταξύ μια λάμψη εμφανίζεται από το βάθος του ποταμού. Μέσα στην αφέλειά τους οι κόρες τού εξηγούν για τον χρυσό του Ρήνου και πως μόνο κάποιος που έχει αποκηρύξει τον έρωτα θα μπορέσει να κλέψει τον θησαυρό αυτό. Απ' το χρυσάφι αυτό, θα έφτιαχνε ένα δαχτυλίδι που θα του άνοιγε την πόρτα της δύναμης και του πλούτου και θα γινόταν κυρίαρχος του κόσμου. Ο Άλμπεριχ έμαθε ακόμα ότι οι κόρες του Ρήνου φύλαγαν το χρυσάφι, αλλά ήταν βέβαιες ότι κανείς δεν θα απαρνιόταν τον έρωτα. Έτσι δεν δίνουν καμία προσοχή στις ερωτήσεις του Άλμπεριχ. Ο τελευταίος όμως, οργισμένος από την ερωτική του αποτυχία, αποκηρύσσει τον έρωτα και την αγάπη, κλέβει τον χρυσό και φεύγει.




Σκηνή 2η

Ο χαρακτήρας του θεού Βόταν και η συμβία του η Φρίκα κάνουν την ειδυλλιακή εμφάνισή τους στη σκηνή, ενώ με το χάραμα κάπου σε μακρινή απόσταση φαίνεται στον ορίζοντα το επιβλητικό κάστρο των θεών, η Βαλχάλλα, χτισμένο στην κορυφή ενός βουνού. Ο Βόταν, ο οποίος είχε αναθέσει στους γίγαντες Φάφνερ και Φάζολτ να του χτίσουν αυτό το κάστρο, είναι κατενθουσιασμένος βλέποντας την αποπεράτωσή του. Οι γίγαντες παρουσιάζονται στην σκηνή και ζητούν για πληρωμή, τη θεά του έρωτα, Φράια, η οποία μάταια προσπαθεί να ξεφύγει από τους γίγαντες. Ο Βόταν, εν γνώσει του ότι αδυνατεί να τους πληρώσει για την κατασκευή του κάστρου, είχε δελεαστεί υπό την επιρροή του Λόγκε και είχε υποσχεθεί ως αμοιβή στους γίγαντες την Φράια. Αυτό το έκανε επειδή οι γίγαντες ήταν οι μόνοι που θα μπορούσανε να του χτίσουν το κάστρο. Εκτός αυτού, οι δύο γίγαντες ήτανε εργένηδες, τελευταίοι εκπρόσωποι της τερατόμορφης φυλής τους, και αναζητώντας την συντροφιά μίας γυναικείας ύπαρξης, η ανταμοιβή αυτή θα ήταν η μόνη που θα τους δελέαζε. Ο Βόταν ήλπιζε δε, ότι το εφευρετικό μυαλό του Λόγκε κάποια στιγμή θα σκαρφιζότανε μία λύση για να τους αλλάξει τη γνώμη.
Ο Βόταν αρνείται να παραχωρήσει την θεά Φράια γιατί η Φράια κρατά τα χρυσά μήλα που δίνουν στους θεούς τη δύναμη να διατηρούν τη νεότητά τους. Χωρίς αυτήν, οι θεοί θα γερνούσαν και θα πέθαιναν. Η μη παραχώρηση της Φράια γίνεται αφορμή να ξεσπάσει μία λογομαχία μεταξύ των θεών και των γιγάντων. Ο Βόταν έχει στείλει τον Λόγκε να βρει μία γυναίκα να τη δώσουν αντί για τη Φράια. Ο Λόγκε επιστρέφει άπρακτος. Η θεά του έρωτα παρακαλεί τον Βόταν να την προστατέψει από τους γίγαντες. Προς βοήθεια σπεύδουν οι αδελφοί της Φράιας, Ντόναρ και Φρο, θεοί του κεραυνού και του φωτός αντίστοιχα. Ο Βόταν όμως τους σταματάει, αφού το αίτημα των γιγάντων ήταν δικαιολογημένο και βασισμένο σε συμφωνία. Εκτός αυτού, ο Βόταν όντας θεός προστάτης του νομικού δικαίου, ήταν αδύνατον να μην τηρούσε τη συμφωνία.
Τότε, ξαφνικά, ο Λόγκε, στον οποίο ο Βόταν έχει εναποθέσει τις ελπίδες του σε ότι αφορά την εύρεση λύσης, εμφανίζεται και με επινοητικότητα αναφέρει όσα συνέβησαν στα νερά του Ρήνου λέγοντας ότι οι κόρες του Ρήνου ζητούν την μεσολάβηση του Βόταν, ο οποίος θα πρέπει να τις βοηθήσει να επαναποκτήσουν τον χαμένο θησαυρό. Με δελεαστικές αφηγήσεις αποκαλύπτει τις μαγικές ιδιότητες του μετάλλου, το οποίο ο Άλμπεριχ έχει ήδη μετατρέψει σε ένα δαχτυλίδι που θα του δώσει απόλυτη εξουσία επί της υφηλίου. Με το κόλπο αυτό, οι γίγαντες Φάζολτ και Φάφνερ δελεάζονται και ζητούν το θησαυρό του Άλμπεριχ ως αντάλλαγμα για τη Φράια, την οποία κρατούν ως όμηρο μέχρι να τους δοθεί ο θησαυρός. Εν τω μεταξύ, χωρίς τη Φράια, οι θεοί γερνούν. Τότε ο Βόταν και ο Λόγκε κατεβαίνουν στα σπλάχνα της γης, στο Νίμπελχαϊμ, και αναζητούν το θησαυρό του Άλμπεριχ.



Σκηνή 3η

Στο Νίμπελχαϊμ (γερμανικά: Nibelheim, Nibel = Νέφος, ομίχλη, σκότος, heim = βασίλειο), όπου διαδραματίζεται η τρίτη σκηνή του έργου, ο Άλμπεριχ χάρη στη δύναμη του δαχτυλιδιού έχει καταφέρει να σκλαβώσει τους υπόλοιπους νάνους του Νιμπελούγκεν και τους εξαναγκάζει να συγκεντρώνουν για λογαριασμό του άπειρα πλούτη. Επιπλέον έχει εξαναγκάσει τον αδελφό του Μίμε να κατασκευάσει ένα χρυσό μαγικό κράνος (Tarnhelm) με το οποίο ο Άλμπεριχ μπορεί να πάρει οποιαδήποτε μορφή ή να μετατραπεί σε αόρατο. Ο Βόταν και ο Λόγκε εμφανίζονται και κολακεύοντας τον Άλμπεριχ τον βάζουν να τους περιγράψει τα σχέδιά του να γίνει κυρίαρχος του κόσμου. Ο Λόγκε παραπλανάει τον Άλμπεριχ ζητώντας του να τους επιδείξει τις μαγικές δυνατότητες του κράνους. Αρχικά ο Άλμπεριχ μεταμορφώνεται σε δράκο και στη συνέχεια σε βάτραχο, γεγονός που εκμεταλλεύονται οι δύο θεοί προκειμένου να τον αιχμαλωτίσουν. Ο Βόταν πιάνει τον Άλμπεριχ, τον δένει και τον φέρνει στη Βαλχάλλα.




Σκηνή 4η

Το δαχτυλίδι και όλοι οι θησαυροί του Άλμπεριχ, μαζί κι ένα φυλαχτό που δίνει στον κάτοχό του τη δύναμη ν' αλλάζει τη μορφή των άλλων, πρέπει να δοθούν στους θεούς. Ο Βόταν θέλει για τον εαυτό του το δαχτυλίδι και το φυλαχτό. Μαζί με τον Λόγκε υποχρεώνει τον Άλμπεριχ να ανταλλάξει το θησαυρό του, με την ελευθερία του. Ο Βόταν του αποσπά το δαχτυλίδι, το οποίο τοποθετεί στο δάχτυλό του. Μέσα στην απόγνωσή του ο Άλμπεριχ καταριέται όποιον κατέχει το δαχτυλίδι: "Είθε το δαχτυλίδι μου να φέρει την καταστροφή και το θάνατο στον κάτοχό του". Εν τω μεταξύ η Φρίκα, ο Ντόνερ και ο Φρο εμφανίζονται και υποδέχονται τον Βόταν και τον Λόγκε, οι οποίοι τους επιδεικνύουν το θησαυρό με τον οποίο θα καταφέρουν να απελευθερώσουν την Φράια. Οι γίγαντες Φάζολτ και Φάφνερ επιστρέφουν φέρνοντας πίσω τη Φράια. Ο όρος της παράδοσής της είναι να τους δοθούν τόσοι θησαυροί ώστε να καλύψουν το σώμα της θεάς ώσπου να μην φαίνεται καθόλου. Ο χρυσός συσσωρεύεται αλλά δεν αρκεί. Ο Βόταν υποχρεώνεται να παραδώσει και το μαγικό κράνος προκειμένου το μέγεθος του θησαυρού συνολικά να καλύπτει την Φράια. Ο Φάζολτ μέσα στην πλεονεξία του νομίζει ότι αντιλαμβάνεται μια ρωγμή στο σωρό από χρυσό και ζητά επιπλέον το δαχτυλίδι. Ο Βόταν αρνείται και οι γίγαντες προετοιμάζονται να απαγάγουν την Φράια. Τότε ξάφνου ανοίγει η γη και παρουσιάζεται η θεά Έρντα προειδοποιώντας τον Βόταν να παραδώσει αμέσως το δαχτυλίδι γιατί αλλιώς τον περιμένουν μεγάλες καταστροφές. Ο Βόταν τότε παραχωρεί το δαχτυλίδι στους γίγαντες και ελευθερώνει την Φράια. Ενώ οι γίγαντες μοιράζονται τον θησαυρό τους, διαφωνούν για το δαχτυλίδι και ο Φάφνερ σκοτώνει τον Φάζολτ, γεγονός που αποδεικνύει στον Βόταν την ισχύ της κατάρας του Άλμπεριχ.
Στην τελική σκηνή του έργου, ο ήλιος δύει και οι τελευταίες αχτίδες του πέφτουν πάνω στο κάστρο της Βαλχάλλα. Ένα ουράνιο τόξο σχηματίζεται πάνω απ' την κοιλάδα και μία πελώρια γέφυρα οδηγεί στο κάστρο των θεών. Οι θεοί, έχοντας μαζί τους τη Φράια, ξαναποκτούν τη νεότητα και τη δύναμή τους. Οι κόρες του Ρήνου θρηνούν για το χαμένο χρυσό τους. Ο Λόγκε, κατά διαταγή του Βόταν, τους λέει να μην ενοχλούν τους θεούς. Οι κόρες απαντούν με κατάρες και βρισιές.

Στοιχεία από την Βικιπαίδεια

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ