ΑΝΑΣΤΑΣΗ Κ. ΠΗΧΙΩΝ: Το όνομα

ΟΔΟΣ 24.5.2018 | 937

Στίς συνεχιζόμενες διασκέψεις μεταξύ τῶν κυβερνήσεων Ἑλλάδος καί ΠΓΔΜ γιά τήν ἐπίτευξη συμφωνίας πρός λύση τῶν διαφορῶν μας, οἱ ὁποῖες ὑφίστανται λόγω τῆς ἀνακηρύξεως τοῦ κράτους αὐτοῦ ὡς «Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας», προβάλλεται ὡς τό κύριο κώλυμα ἡ ἀλλαγή τῆς ὀνομασίας του καί ἡ εὔρεση κονῶς ἀποδεκτοῦ ὀνόματος τοῦ κράτους αὐτοῦ μέ τό ὁποῖο θά ὀνομάζεται στό ἐξῆς erga omnes, καί μέ τό ὁποῖο θά μπορέσει νά ἐνταχθεῖ στούς Εὐρωπαϊκούς ὀργανισμούς. Δέν εἶναι τό μόνο οὔτε τό κυριώτερο πού πρέπει νά ἀλλάξει διότι ὑπάρχουν καί ἄλλα οὐσιαστικώτερα πού πρέπει νά ἀλλάξουν, ὄπως τό Σύνταγμά τους ὡς πρός τά ἀλυτρωτικά στοιχεῖα πού περιλαμβάνει, ἡ ὀνομασία τῆς γλώσσας καί τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας των, οἱ ὁποῖες ἀναφέρονται τῶρα ὡς «Μακεδονικές», οἱ ἐμπορικές ὀνομασίες τῶν προϊόντων τους –τό brant name– καί ὅ,τι ἄλλο μπορεῖ νά ἔχει σχέση μέ τό ὄνομα Μακεδονία.

Τό ὄνομα ὄμως ἔχει μιά ἰδιαίτερη σημασία στήν ἐπικοινωνία καί κατανόηση τῶν ἀνθρώπων, γιατί μέ αὐτό γίνεται γνωστή ἡ δήλωση ἀνθρώπων, ζῶων καί ἀντικειμένων. Ἡ ὀνομασία ἑνός ἀντικειμένου δηλώνει καί τά χαρακτηριστικά γνωρίσματά του. Ἡ ἑλληνική γλῶσσα ὡς ἡ μόνη νοηματική γλῶσσα τοῦ Δυτικοῦ κόσμου (δέν γνωρίζω ἄν ὑπάρχει ἄλλη νοηματική γλῶσσα σέ ἄλλους λαούς), ὀνοματοδοτεῖ τά διάφορα πράγματα καί διάφορες ἔννοιες ἀνάλογα μέ τά χαρακτηριστικά τους, ἐνώ οἱ ἄλλες γλῶσσες δίδουν σʹ αὐτά συμβατικές ὀνομασίες.

Ἡ ὀνομασία Μακεδονία σέ ἕνα τμῆμα τοῦ βορείου μέρους τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου δόθηκε λόγω τῶν κατοίκων του, τῶν Μακεδόνων, οἱ ὁποῖοι ἤσαν μία ἀπό τίς ἑλληνικές φυλές καί ὀναμάσθηκαν Μακεδόνες ἤ Μακεδνοί λόγω τοῦ ὅτι ἦσαν ὐψηλοί ἤ ἀπό τό ὄνομα τοῦ γενάρχη τους, ὁ ὁποῖος ὀνομάζονταν Μακεδών καί θεωροῦνταν ὑιός τοῦ Δία. Ἦταν μία ἀπό τίς ἑλληνικές φυλές, δέν διεκρίνονταν τῶν ἄλλων ὡς πρός τά ἤθη, ἔθιμα καί τήν θρησκευτική τους ζωή, στό μόνο πού διακρίνονταν ἦταν ὁτι εἴχαν συγκεντρωτική ἐξουσία, ἦταν βασίλειο. Ἡ ἔκταση τοῦ μακεδονικοῦ χώρου δέν ἦταν σταθερή ἀλλά ἐποίκιλε ἀνάλογα μέ τίς κατακτήσεις τῶν Μακεδόνων, μέ κορύφωμα τήν ἐκστρατεῖα τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου πού ἔφθασε μέχρι τίς Ἱνδίες. 

Ὅταν λοιπόν λέμε καί ἀναφερόμαστε στήν Μακεδονία ἐννοοῦμε ὄχι μόνον τήν γεωγραφική τώρα ἔκτασή της,  ἀλλά καί τήν ταυτότητα τῶν κατοίκων της, τήν καταγωγή τους, τῆς γλώσσας τους, τῆς ἱστορίας των, τῶν παραδόσεών τους καί λοιπῶν στοιχείων τά ὁποία καθορίζουν τήν ἐθνικότητά τους. Ὅλα αὐτά τά ἀνωτέρω στοιχεῖα τά ἔχουμε μόνο ἐμεῖς οἱ γνήσιοι Μακεδνοί (γιά νά χρησιμοποιήσω τήν ἀρχαῖα δωρική – μακεδονική διάλεκτο).

Τό κράτος τῆς ΠΓΔΜ σφετερίστηκε τό ὄνομα «Μακεδονία» γιά πολιτικούς λόγους καί δέν ἔχει κανένα ἀπό τά ἀνωτέρω ἀναφερόμενα στοιχεῖα γιά νά ἀποκαλεῖται μέ τό ὄνομα αὐτό. Ἀπό γεωγραφικῆς καί ἐδαφικῆς πλευρᾶς μόνον ἕνα τμῆμα αὐτοῦ ἀποτελεῖ μέρος τοῦ Μακεδονικοῦ χώρου, αὐτό πού ἐπιδικάστηκε καί ἀποδώθηκε, μετά τούς βαλκανικούς πολέμους, στό ἄλλοτε βασίλειο τῆς Σερβίας, Κροατίας καί Μαυροβουνίου. Δέν ἔχει ὁμοιογένεια πληθυσμοῦ, οἱ κάτοικοί του, στήν πλειονότητά τους εἶναι Σλάβοι, πολλοί τῶν ὁποίων ἔχουν βουλγαρική συνείδηση, οἱ ὁποῖοι ἐγκατάστάθηκαν ἐκεί τόν 6ο μέ 7ο μεταχριστιανικό αἰῶνα. 

Ὑπάρχει μία ἰσχυρή ἀλβανική μειονότητα, τό ἕν τέταρτο περίπου τοῦ πληθυσνοῦ. Ἡ γλῶσσα τους, αὐτή τήν ὁποίαν κατασκεύασαν τό 1944, εἶναι μία ἀπό τίς σλαβωνικές γλῶσσες τῶν Βαλκανίων καί θεωρεῖται, ἀπό πληθῶρα γλωσσολόγων, ὅτι ἀποτελεῖ μιά διάλεκτο τῆς βουλγαρικῆς γλώσσας, ἡ ἱστορία τους ἀρχίζει ἀπό τήν περίοδο τοῦ Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, ὅταν ὁ κομουνιστής ἡγέτης Τίτο, ἵδρυσε τήν Ὁμόσπονδο Δημοκρατία τῆς Γιουγκοσλαβίας καί τήν νότιο περιοχή, ἡ ὁποία ὀναμάζετο Βαρδάσκα τήν μετονόμασε σέ «Ὁμόσπονδη Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας», οἱ παραδόσεις τους, τά ἤθη καί ἔθιμα καί ὅλα τά στοιχεῖα τά ὁποία καθορίζουν τήν ἐθνική ταυτότητα ἑνός λαοῦ ἦταν και εἶναι σλαβικά καί οὐχί ἑλληνικά. 

Ὅταν διαλύθηκε ἡ Γιουγκοσλαβία τό 1991 ἡ «Ὁμόσπονδος Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας» ἀνεξαρτοποιήθηκε καί ὀνομἀσθηκε «Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας» καί ὡς ἀνεξάρτητο πλέον κράτος περιέλαβε τήν ὀνομασία αὐτήν στό Σύνταγμά της, πλήν ὅμως κατόπιν ἀντιδράσεως τῆς Ἑλλάδος ὁ ΟΗΕ τήν ἀναγνώρισε μέ τό προσωρινό της ὄνομα πΓΔΜ τὀ ὁποῖο καί πρέπει νά χρησιμοποιεῖ σʹ ὅλες τίς διεθνείς της σχέσεις. Τήν ἀπόφαση αὐτήν τοῦ ΟΗΕ δέν τήν ἐφαρμόζουν, δυστυχῶς, οἱ ἐκάστοτε κυβερνήσεις τῆς πΓΔΜ, κατὀρθωσαν μάλιστα νά ἀναγνωριστούν ἀπό πολλά κράτη, συμπεριλαμβανομένων καί τῶν ΗΠΑ και Ρωσίας μέ τό ὄνομα «Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας». 

Δυστυχῶς ὅλα αὐτά τά χρόνια τά ὁποία διέλευσαν άπό τήν δημιουργία τῆς «Ὁμοσπόνδου Δημοκρατίας τῆς Μακεδονίας» ἐπί Τίτο καί ἐν συνεχεία τήν ἀνακύρηξη αὐτῆς ὡς ἀνεξαρτήτου κράτους μέ τό συνταγματικό της ὄνομα «Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας», ἄστοχες καί λαμθασμένες ἐνέργειες ἤ πλήρης ἀπραξία τῆς Ἑλληνικῆς πολιτείας νά ἐνημερώσει τήν διεθνῆ κοινή γνώμη γιά τίς ἄτοπες, ἀνιστόριτες καί ἐπίβουλες ἐνέργειες τοῦ κράτους αὐτοῦ, ὡς καί τόν ἐξαναγκασμό, ἔστω καί διά τῆς βίας, τοῦ κράτους αὐτοῦ νά ἀλλάξει τό Σύνταγμά του καί τίς ἀλυτρωτικές κορῶνες κατά τῆς Μακεδονίας, δηλαδή τῆς Ἑλλάδος. Σʹ ὅλο αὐτό τό χρονικό διάστημα ἀναπτύχθηκαν δύο καί πλέον γενιές, οἱ ὁποῖες ἀνδρώθηκαν μέ τό ἰδεολογημα τοῦ μακεδονισμοῦ τῆς χώρας τους καί πιστεύουν πραγματικά ὅτι εἶναι «Μακεδόνες». Αὐτό δέν πρέπει νά μᾶς διαφεύγει καί νά τό παραβλέπουμε.

Ἀναγκαστικά λοιπόν, τώρα, καλούμαστε νά διαπραγματευτοῦμε ὑπό τίς ἀνωτέρω προϋποθέσεις καί νά δεχθοῦμε δυστυχῶς ἕνα κοινῶς ἀποδεκτό ὄνομα στό ὁποῖο θά περιέχεται καί ἡ λέξη «Μακεδονία». Βέβαια τό ἰδανικό γιά μᾶς θά ἦταν νά μή συμπεριλαμβάνεται ἡ λέξη «Μακεδονία» στό ὄνομα, πλήν ὅμως, ὅπως ἔχουν σήμερα τά πράγματα, φαίνεται δύσκολο νά ἐπιτύχουμε κάτι τέτοιο. 

Αὐτό, τό ὁποῖο πρέπει νά ἐπιδιώξουμε καί νά τό πετύχουμε εἶναι τό σύνθετο ὄνομα που ἀναγκαστικά θά περιλαμβάνει τήν λέξη «Μακεδονία» νά εἶναι ἀποσυνδεδεμένο, νά εἶναι ἐνιαῖο, δηλαδή μία λέξη πού θά περιλαμβάνει ὡς πρόθεση τοῦ «Μακεδονία» τόν χρονικό ἤ ἐδαφικό προσδιορισμό, ὥστε στά διάφορα λεξικά καί λοιπά ἔγγραφα νά ἀναζητεῖται καί ἀνευρίσκεται στό ἀρκτκό γράμμα τοῦ προσδιορισμοῦ καί οὐχί στό γράμμα «Μ» τῆς λέξεως «Μακεδονία». 

Π.χ. τό ὑπό συζήτηση ὄνομα «Novamacedonia» (Νέα Μακεδονία) θά ἀναζητεῖται καί ἀνευρίσκεται στό γράμμα «Ν» καί ὄχι στό γράμμα «Μ». Αὐτό, κατά τήν γνώμη μου, ἔχει μεγάλη σημασία γιατί μέ τόν τρόπο αὐτό ὅλη ἡ πνευματική καί μή κοινότητα τῆς Οἰκουμένης θά συνειδητοποιήσει καί ἀποδεχθεῖ ὅτι τό κράτος αὐτό καί οἱ πολίτες αὐτοῦ, δέν ἔχουν καμίαν σχέση μέ τούς γνήσιους Μακεδόνες.

Ὅσον ἀφορᾶ τό ὄνομα τό ὁποῖο τελευταῖως πρότεινε ὁ πρωθυπουργός τῆς πΓΔΜ καί φαίνεται ὅτι τό δέχθηκε εὐμενῶς πρός συζήτηση ὁ πρωθυπουργός μας, τό ὄνομα "Republika Ilindenska Makedonija" (Δημοκρατία της Μακεδονίας του Ίλιντεν) erga omnes, ἀποτέλεσε μιά παγίδα τήν ὁποία ἔστησε ο σκοπιανός πρωθυπουργός στόν δικό μας, ὁ ὁποῖος ὄπως φαίνεται, δέν γνωρίζει καλῶς τήν Ἱστορία τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγῶνος, τί εἶναι ἡ ψευδοεπανάσταση τοῦ Ἴλιντεν, ποιοί τήν προκάλεσαν τί ἐπεδίωκε, πῶς ἐξελίχθηκε καί τί ἐπιπτώσεις εἶχε. Ὁ ἀρμόδιος ὅμως Ὑπουργός του, ὁ ὁποῖος διεξαγάγει τίς διαπραγματεύσεις, θά γνωρίζει ὁπωσδήποτε τό τί ἐπεδίωκε ἡ ἀπό τούς Βουλγάρους προκληθεῖσα ἐξέγερση καί ἔπρεπε νά προφυλάξει τόν πρωθυπουργό του ἀπό τήν στημένη παγίδα τῶν Σκοπιανῶν. 

Κατά πληροφορίες ὁ πρωθυπουργός τῶν Σκοπίων ὑποσχέθηκε στόν δικό μας πρωθυπουργό ὅτι θά ἀπαλείψει ἀπό τό Σύνταγμα τῆς χώρας του, ὅ,τι ἔχει σχέση μέ τήν ἱστορία τῆς ἀρχαιότητος μέ τήν Μακεδονία, τόν μακεδονισμό, καί μέ τήν ὄνομασία αὐτή θά ἀρχίζει ἡ ἱστορία τοῦ κράτους αὐτοῦ ἀπό τόν ξεσηκωμό τους τοῦ 1903. Ἦταν καλά στημένη παγίδα καί θά ἔπεφτε στά καλά ὁ πρωθυπουργός μας, ἐάν σύσσωμη ἡ ἀντιπολίτευση δέν ἀντιδροῦσε στό φιάσκο αὐτό. 

Κατ’ ἀρχάς δέν μποροῦμε νά ξέρουμε πῶς θά ἀντιδροῦσε ἡ Βουλγαρία. Ὁ ξεσηκωμός τῶν βουλγαριζόντων σλαβόφωνων κατοίκων τῆς Δυτικῆς κυρίως Μακεδονίας, ὁ ὁποῖος συντελέστηκε ἐν πολλοίς κατόπιν βίαιων ἀπειλῶν καί πράξεων τῶν κομιτατζήδων ἐπʹ αὐτῶν ἦταν καλῶς κατηρτησμένο σχέδιο τῆς «Ἐσωτερικῆς Ἐπαναστατικῆς Ὀργανώσεως» τῆς Βουλγαρίας καί ἀποσκοποῦσε σέ πρώτη φάση νά πείσει τίς Μεγάλες Δυνάμεις νά ἐξαναγκάσουν τήν τουρκική κυβέρνηση νά χορηγήσει αὐτονομία, μέ ἐπικυριαρχία τοῦ Σουλτάνου, στήν Μακεδονία καί σέ ἕνα ἐπόμενο στάδιο νά ἐνσωματώσει τήν αὐτόνομη πλέον Μακεδονία στό Βουλγαρικό βασίλειο, ὅπως ἔκαμε καί μέ τήν Ἀνατολική Ρωμυλία.

Τό σχέδιο εὐτυχῶς ἀπέτυχε. Επαναλήφθηκε ὅμως καί ἄλλες φορές ἡ αὐτονόμηση τῆς Μακεδονίας μέ τά διάφορα σχέδια τῶν Σοβιετικῶν (Κομιντέρν), τά ὁποία δυστυχῶς συνυπέγραψε καί τό δικό μας ΚΚΕ, μέ τελευταῖα προσπάθεια κατά τήν διάρκεια τῆς κομμουνιστικῆς ἀνταρσίας, τοῦ κατʹ ἐφημισμό ἀποκαλουμένου «ἐμφυλίου», ὅταν ὁ αὐτοκαλούμενος «Δημοκρατικός Στρατός» τῶν κομμουνιστῶν ἐνέταξε στίς τάξεις του σώματα Σλαβομακεδόνων, μέ τό δέλεαρ ὅτι μετά τήν νίκη του ἐπί τῶν ἐθνικῶν δυνάμεων, θά παραχωροῦσε ἄν ὄχι ὅλην τήν Μακεδονία, τουλάχιστόν τήν Δυτική τοιαύτην στήν ἤδη δημιουργηθείσα ἀπό τόν Τίτο «Ὁμόσπονδο Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας» τῆς Γιουγκοσλαβίας. 

Εὐτυχῶς μέ τήν νίκη τῶν ἐθνικῶν δυνάμεων ἐπί τῶν κομμουνιστῶν ἀπετράπηκε καί ἡ προσπάθεια αὐτή τῆς ἐπιβουλῆς κατά τῆς Μακεδονίας. Οἱ Σλαβομακεδόνες συμπολεμιστές τῶν κομμουνιστῶν διέφυγαν μετά τήν ἧττα των στά Σκόπια καί ἀποτέλεσαν τόν σκληρό πυρήνα τῶν ἀλυτρωτιστῶν. Αὐτά τά γνωρίζει πολύ καλά ὁ ἐπί τῆς ὕλης ἀρμόδιος Ὑπουργός, ὁ ὁποῖος στήν νεότητά του ὑπῆρξε ἐνεργό μέλος τοῦ ΚΚΕ.

Ἡ ἐνδεχόμενη, ἡ ὁποία ἀποκλείεται νά γίνονταν ἀποδεκτή ἀπό τό σύνολο τῶν Ἑλλήνων, ἀποδοχή τοῦ προταθέντος ὀνόματος «Republika Ilindenska Makedonija» (Δημοκρατία της Μακεδονίας του Ίλιντεν) θά εἰσήγαγε ἀπό τό παράθυρο τόν ἀλυτρωτισμό, πάγιο σχέδιο καί διακαῆ πόθο τοῦ Πανσλαβισμοῦ. 

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 24 Μαΐου 2018, αρ. φύλλου 937