Εις μνημόσυνον ζωής αιωνίου
Επί πολλά έτη ο Γέροντας Ιερόθεος υπήρξε πιστός διακονητής του ναού του Πρωτάτου στις Καρυές. Η μακρά του θητεία στη διακονία του Πρωτάτου και της εικόνας της Παναγίας «Άξιον Εστί», τον είχε ταυτίσει σε τέτοιο σημείο με το ναό, ώστε λέγοντας «Πρωτάτο» να σκεφτόμαστε τον πατέρα Ιερόθεο, και λέγοντας «πατέρας Ιερόθεος» να σκεφτόμαστε το Πρωτάτο.
Η γνώση της ζωγραφικής του Μανουήλ Πανσέληνου και ο τρόπος που μιλά γι’ αυτόν, στο περιεκτικότατο και άκρως διαφωτιστικό άρθρο του που αναφέρεται στον «Κόσμο του Πανσέληνου», οι λεπτομέρειες που περιγράφει στις ιστορήσεις, δίνουν την εντύπωση ότι είναι και ο ίδιος παρών την ώρα που ο Πανσέληνος ζωγραφίζει, περιδιαβαίνοντας στις εικόνες, συμμετέχοντας στα ιστορούμενα.
Ότι είναι μαζί με τους μαθητές στην πορεία προς Εμμαούς, όταν ο Χριστός ευλογεί τον άρτο και ανοίγονται οι οφθαλμοί τους ώστε να τον αναγνωρίσουν. Ότι συμμετέχει στη βάπτιση του Χριστού, όταν ο προσωποποιημένος Ιορδάνης γυρίζει πάνω νερά, και στον θρίαμβο του Κυρίου, όταν σκορπίζει τα κλείθρα, τα τζάρτζαλα και τα μάνταλα, του διπλοκλειδαμπαρωμένου Άδη.
Η μεταμορφωτική δύναμη του Εμμανουήλ Πανσέληνου αναπλάθει τις μορφές των καθημερινών ανθρώπων που ιστορεί, στολίζοντάς τες με ουράνιο φως.
Στον ονομαστό ενδιαίτημά του «ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ» στην πλατεία των Καρυών, η παρουσία και ο τρόπος του Γέροντα Ιερόθεου προσέφεραν στον επισκέπτη μιας μοναδικής υφής φιλοξενία, ανάπαυση και αναψυχή. Μπορεί να σε έβλεπε για πρώτη φορά, αλλά στεκόταν απέναντί σου σαν να σε γνώριζε χρόνια. Δεν ήταν ο ιδιοκτήτης που προσπαθούσε απλώς να εξυπηρετήσει, αλλά ο συμπαραστάτης, ο αρωγός, ο γνώστης των ψυχών. Σε ανάπαυε η οικειότητα της υποδοχής, η αγάπη που εξέπεμπε ο ίδιος ο χώρος, ο ποτισμένος από την παρουσία του. Ο ίδιος δεν χωρούσε σε καλούπια, και γι’ αυτό το ενδιαίτημά του έμοιαζε με κήπο ευωδών ανθέων.
Εγκαταλείποντας το κελλί του και τον «ΠΑΝΣΕΛΗΝΟ», ο μοναχός Ιερόθεος δεν διεκδίκησε τίποτα από όσα του ανήκαν. Απλώς αναχώρησε. Τούτη την παραίτηση από κάθε διεκδίκηση θεωρώ ύψιστη πνευματική στάση, καθοριστική για την σχέση με τα εγκόσμια, που ορίζει και τη βιωτή του ανθρώπου.
Ο Γέροντας δεν είχε πλέον εαυτό. Είχε αποκτήσει τα χαρακτηριστικά του περιπλανώμενου μοναχού, του βοσκού, που άγεται και φέρεται από την πνοή του πνεύματος. Η στάση αυτή δεν είναι αποτέλεσμα της καλλιέργειας αρετών, αλλά μια εσωτερική εκχώρηση στον Χριστό, χωρίς όρους και όρια. Ο Γέροντας διακήρυττε με τον τρόπο της βιωτής του ότι ο μοναχός είναι ελεύθερος, αρκεί να είναι παντού και πάντοτε αγκιστρωμένος στον Χριστό. Οι άρρωστοι, οι ανήμποροι, οι φυλακισμένοι είναι τα σύμβολα της έλλειψης επιθυμίας για ισχύ και επιβολή. Οι φτωχοί, οι ενδεείς, οι διασκορπισμένοι, οι εξόριστοι, οι εξορισμένοι από τον ίδιο τους τον εαυτό, είναι εκείνοι που μπορούν να εκτεθούν στον Χριστό, να αποκτήσουν τη δύναμη που φανέρωσε ο Πατήρ ο εν τοις ουρανοίς διά του Ιησού Χριστού.
Όταν κάποτε ρωτήθηκε πόσα χρόνια έχει στο Άγιον Όρος, απάντησε ότι η εντύπωσή του ήταν πως είχε έρθει το προηγούμενο βράδυ. Ο Γέρων Ιερόθεος εκμετρούσε τον χρόνο γνωρίζοντας ότι «ο βίος του ανθρώπου μία ημέρα εστί».
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 31 Μαΐου 2018, αρ. φύλλου 938
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.