23.10.18

ΟΔΟΣ: Δυτική Μακεδονία


ΟΔΟΣ 14.6.2018 | 940

Για την Ελλάδα, η εξέλιξη αποτελεί τραγικό λάθος, σκέτη τραγωδία για την ελληνική πολιτική ηγεσία και ειδικά την κυβέρνηση που παίζει στα ζάρια και επιδεινώνει ακόμη περισσότερο τις ανασφάλειες της Μακεδονίας. 



Για την δήθεν ιστορική τους απόφαση να συμβιβάσουν Σκόπια και Ελλάδα στο θέμα της ονομασίας της γειτονικής χώρας, ορισμένοι θα μείνουν στην ιστορία του μικρού αυτού κράτους με χρυσά γράμματα. Ιδίως όσοι από το πολιτικό προσωπικό των Σκοπίων, κατοχυρώνουν ονομασία με σαφή τον γεωγραφικό και συνεπώς αλυτρωτικό προσδιορισμό. Δηλαδή “Bόρεια Μακεδονία” με τις Κεντρική, Ανατολική και φυσικά Δυτική Μακεδονία να μπορούν να παρουσιάζονται «σκλαβωμένες».

Ενέργεια και προπαγάνδα, που δεν θα διεξάγεται απαραίτητα από την επίσημη κρατική μηχανή, αλλά από την δήθεν «ανεπίσημη» και πιο ειδικά από τους «ομογενείς» τους σε όλο τον κόσμο, που ούτως ή άλλως δεν μπορούν να ελεγχθούν νόμιμα καθώς δραστηριοποιούνται σε τρίτα κράτη, αλλά και από τους δήθεν ιδιωτικούς φορείς στο εσωτερικό των Σκοπίων, την ελεύθερη δράση των οποίων θα εγγυώνται διεθνείς συνθήκες για ατομικά και συλλογικά δικαιώματα. Συνθήκες που υπερτερούν των θριάμβων της παιδαριώδους ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.

Θα μείνουν στην Ιστορία, με την πρόσκλησή τους για την έναρξη των διαδικασιών ένταξής τους σε Ευρωπαϊκή Ένωση και ΝΑΤΟ. Προπαντός θα μείνουν στην Ιστορία με χρυσά γράμματα, και για το μέγιστο κατόρθωμά τους, να παρασύρουν την Ελλάδα, τον μεγάλο ηττημένο, να αναγνωρίσει σύγχρονο «μακεδονικό έθνος» και «μακεδονική γλώσσα» με κρατικό εκφραστή τους την «Βόρεια Μακεδονία», σε αυτόν τον ανάμεικτο λαό, μερικά χιλιόμετρα μακριά από την Καστοριά.

Οι αναφορές ότι η αναγνώριση της σλαβομακεδονικής γλώσσας ανάγεται στο 1977 και ότι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις συζητούσαν ονομασία με τον όρο «Μακεδονία» ως συνθετικό, προσδιορίζουν το μέτρο της εσωτερικής επιπολαιότητας και φαυλότητας. Οι θρίαμβοι ότι στο τελικό κείμενο της συμφωνίας θα υπάρχουν διευκρινιστικοί «αστερίσκοι» πώς δεν σχετίζονται (γλώσσα και λαός) με την αρχαία Μακεδονία και την ελληνική ιστορία, θα άξιζε να είναι θρήνοι.

Δεδομένου ότι το ουσιαστικό πρόβλημα με τα Σκόπια είναι ότι επιβουλεύονται την σημερινή Ελλάδα και σφετερίζονται τους σημερινούς Έλληνες της Μακεδονίας, όλα τα ανωτέρω που παρουσιάζονται ως ελληνική νίκη, -δηλαδή τα δεδομένα και αυτονόητα- προσδίδουν στοιχεία διεθνούς γελοιοποίησης και εμπαιγμού στο εσωτερικό. Στο οποίο τονώνουν τους ακραίους αντιευρωπαϊκούς, αντιδυτικούς και αντιδημοκρατικούς κύκλους, με στόχο να ανακοπεί ή να αντιστραφούν οι πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, τις επόμενες εκλογές.

Για την Ελλάδα, η εξέλιξη αποτελεί τραγικό λάθος, σκέτη τραγωδία για την ελληνική πολιτική ηγεσία και ειδικά την κυβέρνηση που παίζει στα ζάρια και επιδεινώνει ακόμη περισσότερο τις ανασφάλειες της Μακεδονίας. Πέρα από το μέγιστο φραστικό και πολιτικό ατόπημα της βουλευτή Καστοριάς κ. Ολυμπίας Τελιγιορίδου ["εδώ"] να ειρωνευθεί τις αντιρρήσεις (και των καστοριανών ψηφοφόρων), επιδεικνύοντας αδιαφορία ακόμη και εάν ονομαζόταν το γειτονικό κράτος «Τυνησία» [sic], ο «συμβιβασμός» συνιστά κόλαφο για την Ελλάδα και ιδίως την Βόρειο Ελλάδα, με την Καστοριά στο επίκεντρο, ειδικά στο μέλλον.

Αυτό θα συμβεί έστω κι αν τελικά ναυαγήσει η προσπάθεια στο εσωτερικό της γειτονικής χώρας και δεν εγκριθεί η συμφωνία στο επικείμενο δημοψήφισμα των Σκοπίων, ή έστω κι’ αν την τελευταία στιγμή η Ελλάδα υπαναχωρήσει, όπως ελπίζουν πολλοί, από την κάκιστη συμφωνία μιας κυβερνητικής συμμαχίας η οποία και στο εθνικό αυτό θέμα παριστάνει τον Dr Jekyll (*).

Η πιθανότητα ο λαϊκισμός της ελληνικής πολιτικής σκηνής να μην επιστρέψει την επικύρωση αυτής της απαράδεκτης συμφωνίας που αναγνωρίζει μακεδονική εθνότητα, δεν μειώνει σημαντικά τους κινδύνους. Διότι αφ’ ενός μεν τα πρακτικά των διαπραγματεύσεων θα έχουν μείνει για πάντα στα αρχεία του υπουργείου Εξωτερικών των Σκοπίων και θα τα επικαλούνται κάθε φορά που θα τολμά κάποιος να αντιδράσει στην ανελέητη προπαγάνδα σε βάρος της Ελλάδας και της σημερινής Μακεδονίας.

Αφ’ ετέρου με την συμφωνία αυτή και την ακατανόητη τακτική της ελληνικής κυβέρνησης (που αποδεικνύεται κυβέρνηση-πασπαρτού για όλες τις δουλειές, καθαρές ή όχι), πυκνώνουν οι συνθήκες διχασμού στον ελληνικό λαό, -τις οποίες ίσως και να επιδιώκουν τελικά- ανάλογες με αυτές του ελληνικού δημοψηφίσματος του 2015 για την παραμονή στο ευρώ.

Δίνοντας πιθανότητα επιβεβαίωσης σε όσους υποστηρίζουν ότι η κυβέρνηση των ΣυΡιζΑ-ΑνΕλ επιχειρώντας να αποσπάσει το ενδιαφέρον της ελληνικής κοινής γνώμης από τα αδιέξοδά της, δημιουργεί νέα, έστω κι αν αυτά είναι διπλά επικίνδυνα, καθώς σχετίζονται με την υπόσταση και την ακεραιότητα της Ελλάδας. Και με προβλήματα που θα βρεθούν στον δρόμο σύντομα, αφού προστίθεται η Εκκλησία των Σκοπίων σ’ αυτά.

Υπενθυμίζεται ότι η «Μακεδονική» Ορθόδοξη Εκκλησία των Σκοπίων (η οποία δεν έχει αναγνωριστεί ως σήμερα από καμιά άλλη ορθόδοξη Εκκλησία), ζήτησε αίφνης να υπαχθεί και πάλι στην δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου με την παλιά της ονομασία: Αρχιεπισκοπή Αχρίδας. Άρα, εύλογα δημιουργείται η υπόνοια ότι, εφ’ όσον ολοκληρωθεί αυτή η διαδικασία, θα τεθεί προφανώς θέμα επιστροφής της Επισκοπής Καστοριάς στην δικαιοδοσία της Αρχιεπισκοπής Ο-[Α]χρίδος που ανήκε παλαιότερα.

Έμπρακτη απόδειξη για την αποτυχία είναι το γεγονός ότι στις πρόσφατες κινητοποιήσεις, η Κοζάνη (που παριστάνει την πρωτεύουσα της Δυτικής Μακεδονίας μόνο όταν πρόκειται να εισπράξει και να εξαργυρώσει τα προνόμιά της από την Αθήνα και τις Βρυξέλλες), ήταν απούσα, με την πολιτική ηγεσία της να υποκύπτει στις κομματικό-κυβερνητικές πιέσεις να μην οργανωθούν συλλαλητήρια για να μη χαλάσει το προξενιό της Ελλάδας με την «Βόρεια» «Μακεδονία». 

Όπως και η σχετική αποτυχία των συγκεντρώσεων στις άλλες πόλεις ιδίως, και στην Καστοριά, στην οποία η τοπική Μητρόπολη έως πρόσφατα σιωπούσε και τώρα αίφνης επιχειρεί να διεισδύσει σε πλήθος πολιτικών (και οικονομικών) δραστηριοτήτων που ανάγονται στην κοσμική ζωή. Υποκαθιστώντας Δήμους, Αντιπεριφέρεια, πολιτικά κόμματα, ακόμη και όσα έχουν ανεκτή στάση έναντι στο ζήτημα της ονομασίας και της προπαγάνδας.



Προπαντός  θα μείνουν στην Ιστορία με χρυσά γράμματα και για το μέγιστο κατόρθωμά τους,  να παρασύρουν την Ελλάδα, τον μεγάλο ηττημένο, να αναγνωρίσει σύγχρονο «μακεδονικό έθνος» και «μακεδονική γλώσσα» με κρατικό εκφραστή τους την «Βόρεια Μακεδονία» σε αυτόν τον ανάμεικτο λαό, μερικά χιλιόμετρα μακριά από την Καστοριά. 





Με χαρακτηριστικό (αλλά όχι μοναδικό) παράδειγμα την άδικη αποδοκιμασία από το μικρό πλήθος της απούσας βουλευτή Καστοριάς (με την Ν.Δ.) κ. Μαρίας Αντωνίου, που ωστόσο έχει ξεκάθαρη θέση, την στιγμή που ήταν παρόντες στο καστοριανό συλλαλητήριο πολιτικοί παράγοντες με διφορούμενη στάση.

Ή, ήταν απόντες κάποιοι άλλοι, που τρέπονται σε άτακτη φυγή κάθε φορά που πρόκειται να υποστηριχθεί η ελληνικότητα της Μακεδονίας (και συνεπώς η ακεραιότητα της Ελλάδας), ή να φανεί ότι δεν συμφωνούν με τους κυβερνητικούς χειρισμούς.

Αλλά και με την επίσημη και ιδιαίτερα προβαλλόμενη συμμετοχή στο συλλαλητήριο της Καστοριάς της περασμένης εβδομάδας, ατόμων και συλλογικών φορέων, που με την αμφιλεγόμενη στάση τους να ενθαρρύνουν στο παρελθόν την «αλληλεπίδραση» Καστοριάς και Σκοπίων, και τον εκμαυλισμό της τοπικής ιστορίας και των πολιτιστικών παραδόσεων και στοιχείων, επιτρέπουν ερωτηματικά.

Εντάξει, η χρονική σύμπτωση της «ιστορικής» συνάντησης του αυταρχικού κομμουνιστή κληρονομικού δυνάστη Κιμ Γιονγκ της Βόρειας Κορέας με τον πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ  Τραμπ στην Σιγκαπούρη, με το (στην ίδια ημέρα) τελευταίο τηλεφώνημα των πρωθυπουργών των Σκοπίων Ζόραν Ζάεφ και της Ελλάδος Αλέξη Τσίπρα, δεν μπορεί να είναι απολύτως τυχαία. Ούτε μπορεί ακριβώς να θεωρηθεί άσχετη η σύμπτωση, καθώς είναι περίπου σαφές ότι οι δεύτεροι, απευθυνόμενοι στην εσωτερική κοινή γνώμη των κρατών τους, ήθελαν να συγκριθούν με τους πρώτους για την τόλμη και το ηγετικό προφίλ τους.

Με την βασική διαφορά, ότι στην περίπτωση των πρώτων, πρόκειται για συνάντηση κορυφής την οποία επιδιώκει ο πρόεδρος των ΗΠΑ, είτε για να διεκδικήσει ένα βραβείο Νόμπελ Ειρήνης, είτε για επιτύχει ένα θετικό βήμα στην παγκόσμια ασφάλεια και ειδικά στον Δυτικό κόσμο. Μόνο που η διαφορά δεν είναι μόνο αυτή.

Στην δεύτερη περίπτωση, δηλαδή του «τηλεφωνήματος» Ζάεφ προς Τσίπρα, η ελληνική κοινή γνώμη βρίσκεται απέναντι σε μια κολοσσιαία εθνική ήττα. Σε ταπείνωση.

Αφού όχι μόνο η σύνθετη ονομασία στην οποία φέρονται να κατέληξαν οι διμερείς συνομιλίες περιλαμβάνει τον όρο «Μακεδονία» και είναι κυριολεκτικά αλυτρωτική. Αλλά και διότι η χώρα των Σκοπίων πετυχαίνει ταυτόχρονα αφ’ ενός όλους του στόχους της (σε ό,τι αφορά το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε.) χωρίς να αποδώσει τίποτε. Αφ’ ετέρου κατοχυρώνει, με την βούλα της ίδιας της Ελλάδος, το copyright της ονομασίας της γλώσσας τους ως «μακεδονικής» και της εθνότητας τους, ενώ ταυτόχρονα περιορίζει σημαντικά την erga omnes ισχύ της ονομασίας.

Πρόκειται ασφαλώς για την μεγαλύτερη και πιο ανεξήγητη ήττα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, τις ανυπολόγιστες συνέπειες της οποίας, σύντομα θα διαπιστώσει η Ελλάδα, η Καστοριά και όσοι δεν ανησυχούσαν από την  επιχείρηση «αλληλεπίδρασης» ατόμων και συλλογικών φορέων της Καστοριάς ["εδώ" και "εδώ"].


(*) Η παράξενη υπόθεση του Δόκτωρ Τζέκιλ και του Κύριου Χάιντ (The strange case of Dr Jekyll and Mr Hyde) ή αλλιώς Δόκτωρ Τζέκιλ και κύριος Χάιντ (Dr. Jekyll and Mr. Hyde) είναι μια νουβέλα φανταστικής λογοτεχνίας γραμμένη από τον Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον, που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1886 στο Λονδίνο. Το βιβλίο βασίστηκε σε έναν εφιάλτη που είχε ο συγγραφέας, και έγινε ένα από τα πιο γνωστά του έργα:
Ο κ. Άτερσον, ο δικηγόρος, μαθαίνει από τον εξάδελφό του, τον κ. Ένφιλντ, πως ένας απεχθής άντρας με το όνομα Χάιντ έχει πληγώσει ένα μικρό κοριτσάκι. Ο Άτερσον ξέρει πως ο Χάιντ είναι ο μοναδικός κληρονόμος του πελάτη και φίλου του δόκτορ Τζέκιλ. Ο Άτερσον αρχίζει να παρατηρεί παράξενα φαινόμενα μεταξύ των Τζέκιλ και Χάιντ, που ποτέ δεν τους βλέπει μαζί: ο κύριος Χάιντ μπαινοβγαίνει στο σπίτι του Τζέκιλ, είναι ένοχος για το φόνο του μέλους του κοινοβούλιου σερ Ντάνβερς και επίσης, φαίνεται να είναι δεμένος μαζί με τον Τζέκιλ στον ξαφνικό θάνατο του δόκτορ Λάνιον, ενός φίλου του δόκτορ Τζέκιλ. Ο γιατρός κλειδώνεται στο εργαστήριό του και στέλνει τους υπηρέτες του σε αναζήτηση ενός φάρμακου. Ο Άτερσον ειδοποιείται από τον μπάτλερ του γιατρού και οι δύο μπαίνουν μετά βίας στο εργαστήριο. Εκεί βρίσκουν τον Χάιντ, που έχει αυτοκτονήσει και ένα γράμμα από τον δόκτωρ Τζέκιλ, που αποκαλύπτει πως ο Χάιντ και εκείνος ήταν ο ίδιος άνθρωπος: O δόκτωρ Τζέκιλ είχε κάνει ένα πείραμα πάνω του με ένα φάρμακο που υποτίθεται πως θα χώριζε το καλό και το κακό από τον άνθρωπο. Το πείραμα πήγε στραβά, και ο γιατρός μεταμορφώθηκε στον κακό εαυτό του, τον Χάιντ.


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 14 Ιουνίου 2018, αρ. φύλλου 940



Επιλογή σχετικών αναρτήσεων:


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ