Marilena Nik: Ζλάτκα

Η ΖΕΣΤΗ ανυπόφορη για μεσημέρι στα μέσα της άνοιξης και η κίνηση ακόμα πιο ανυπόφορη στο κέντρο της πόλης. Στάθηκε στο φανάρι της Τσιμισκής, δυσφορούσε λόγω της ζέστης. Έβγαλε τη ζακέτα της και το μόνο που θα ήθελε τώρα, θα ήταν να κάθεται στη δροσιά της βεράντας της. Μια εκθαμβωτική αντανάκλαση την τύφλωσε για μια στιγμή, μια στιγμούλα τόση δα, από το απέναντι πεζοδρόμιο. Βάζει το χέρι της αντήλιο και βλέπει ένα χείμαρρο από ξανθά μακριά μαλλιά να λούζονται στις ακτίνες του ήλιου. Πέρασε απέναντι κι ενστικτωδώς ακολουθεί, αυτό το χείμαρρο, με την καρδιά της σφιγμένη γροθιά έτοιμη να την χτυπήσει. Αναμνήσεις που θα ‘θελε να ήταν ξεχασμένες, κλειδωμένες, κυνηγούσαν τη «χρυσαφένια θημωνιά». Πού το θυμήθηκε τώρα αυτό;

ΗΤΑΝ ένα καλοκαίρι πριν πολλά χρόνια, Ιούλιος θα ‘ταν, που πρωτοείδε έναν ίδιο ξανθό χείμαρρο. Βρισκόντουσαν στο εξοχικό τους, δίπλα στη θάλασσα, όταν μπήκε στη ζωή τους η Ζλάτκα. Ένα όμορφο κοριτσάκι από τη Σερβία, συνομήλική της, που θα την φιλοξενούσαν για δύο μήνες. Τα καστανά της μάτια είχαν μια θλίψη, κουβαλούσαν τον πόλεμο μαζί τους. Την αγκάλιασαν όλοι με πολλή αγάπη, οι γονείς της, ξαδέλφια και θείοι και παππούδες. Ποιά θα πρωτοχτένιζε τα μαλλιά της! Τι κοτσίδες με χρωματιστούς φιόγκους! Τι πλεκτές περίτεχνες πλεξούδες και πιαστράκια για τα μαλλιά σε πολλά σχέδια και χρώματα! Σαν “χρυσαφένια θυμωνιά” είπε η γιαγιά της, κι έμεινε μέσα στα γέλια όλων, αυτή η παρομοίωση.
Τα ελληνικά τα πήρε πολύ εύκολα και τα μιλούσε με μια προφορά που την έκαναν τόσο διαφορετική. Μοναχοκόρη αυτή όμως, με τον καιρό ζήλεψε τη Ζλάτκα.
Ένοιωθε όλη η αγάπη των δικών της να τυλίγει τη μικρή Σέρβα κι αυτή παραγκωνισμένη με τα κοντά καστανά μαλλιά της. Αόρατη κι άχρωμη ένοιωθε.
Ένα μεσημέρι που όλοι είχαν παραδοθεί στη μεσημεριανή σιέστα, εκεί που κοιμόταν η Ζλάτκα, την πλησίασε, πήρε τα μαλλιά στα χέρια της και... ένα χέρι έπιασε το δικό της, πήρε το ψαλίδι και την τράβηξε έξω... η μαμά της, που την αγριοκοιτούσε. Από τότε, μετρούσε τις μέρες, πότε θα ξεκουμπιζόταν η παλιο Σέρβα, η Χρυσούλα όπως την φώναζαν όλοι τελευταία.

Η ΞΑΝΘΟΜΑΛΛΟΥΣΑ  μπήκε στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ. Τάχυνε το βήμα της. Θα την χάσει. Έψαχνε στους διαδρόμους να την βρει. Ξαφνικά, να ‘την, «Ζλάτκα Ζλάτκα» την φώναξε αυθόρμητα, η καρδιά της χτυπούσε δυνατά όσο την πλησίαζε. Την πιάνει απ’ το μπράτσο, μια όμορφη γυναίκα γύρισε... δυο μάτια καστανά την κοιτούσαν με απορία κι ένα δειλό χαμόγελο άρχισε να τα φωτίζει.
Μια νοσοκόμα ήρθε βιαστική και της είπε «γιατρέ, γρήγορα στο 214».
Πρόλαβε και είδε τ’ όνομά της στη λευκή ιατρική μπλούζα της «Χρυσούλα Καλαϊτζίδου» ... ελληνικό όνομα αλλά Χρυσούλα και τα μάτια καστανά... και τα μαλλιά μακριά ξανθά...

ΤΗΝ ΑΛΛΗ μέρα το απόγευμα, ένα υπέροχο ανοιξιάτικο απόγευμα με υπέρλαμπρο ήλιο και καθαρό γαλανό ουρανό, τα ζουμπούλια στις γλάστρες τρέλαιναν με τη μυρωδιά τους τον αέρα, καθόταν με τις ξαδέλφες της στη βεράντα του σπιτιού της πίνοντας καφέ... «αυτή είναι σίγουρα, τους είπε, ρώτησα κάποια νοσοκόμα και μου είπε ότι είναι Σέρβα παντρεμένη με Έλληνα κι ότι θεωρείται πολύ καλή γιατρός». Άρχισαν να συζητούν με θέρμη και να θυμούνται εκείνους τους καλοκαιρινούς μήνες με τη Ζλάτκα και φυσικά, τί άλλο, τα ξανθά μαλλιά της, “τη χρυσαφένια θημωνιά” και γελούσαν... «κι εσύ πόσο την αγαπούσες, της είπαν, σαν αδελφή την πρόσεχες». Τον πρώτο καιρό που έφυγε, είχαν κάποια επικοινωνία μαζί της αλλά σιγά σιγά σταμάτησε. Η συζήτηση τη βύθισε σ’ ένα ταξίδι αναμνήσεων, σε συναισθήματα που πίστευε ότι είχε ξεπεράσει. Το κουδούνι της πόρτας χτύπησε, «περιμένουμε κάποια;» την ρώτησαν, τους χαμογέλασε αινιγματικά.
«Η Χρυσούλα;» ρώτησαν ξαφνιασμένες όλες μαζί κι έφυγαν τρέχοντας προς την πόρτα. Σηκώθηκε κι αυτή, μια λάμψη στο τραπεζάκι δίπλα... και το είδε, το ψαλίδι.

Στη Χρυσούλα

(*) Η αναγνώστρια της ΟΔΟΥ εξέφρασε την επιθυμία να υπογράψει με ψευδώνυμο

Φωτογραφία: H Natalie Dessay στην Sonnambula (Υπνοβάτιδα) του Bellini από την ΜΕΤ.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 31 Μαΐου 2018, αρ. φύλλου 938