ΟΔΟΣ 8.9.2016 | 850 |
Tο καλοκαίρι μοιάζει να πέρασε –όπως πέρασε– στην Καστοριά, με νέα, σαφή υποχώρηση. Υποβάθμιση παντού, σε όλα τα επίπεδα, οριζόντια και κάθετα. Με τον μήνα Αύγουστο πιο ειδικά μπορεί να θεωρηθεί καταλυτικός. Όχι ότι συνέβησαν πολλά κατά την διάρκειά του. Αλλά αυτά που συνέβησαν είναι αξιοσημείωτα.
Βεβαίως, αν αρκούσε μια φευγαλέα ανάγνωση των τίτλων της επικαιρότητας, κυρίως από το διαδίκτυο, θα μπορούσε να προκύπτει ως συμπέρασμα το (περίπου) ακριβώς αντίθετο: Διότι τις περισσότερες φορές, από τις φωνές και τα φερέφωνα, αυτό που διέρρεε τους καλοκαιρινούς μήνες είναι ότι η Καστοριά, «βούλιαζε». Ότι βασικά «βούλιαζε» από επιτυχίες, από τουρίστες, από πολιτιστικές εκδηλώσεις, πλάζ, γαλάζιες σημαίες και πολυκοσμία.
Ότι η πόλη και η περιοχή πιο γενικά, χωρίς καμμιά αναφορά στην θερινή έστω ραστώνη και οκνηρία, κατέγραφε διαρκώς επιτυχίες. Όπως κάποτε, πριν αρκετά καλοκαίρια, μια κάποτε δημοτική αρχή, διατυμπάνιζε ότι η Καστοριά, έναντι της Ρόδου, κατέγραφε ρεκόρ στον τομέα των τουριστικών αφίξεων μέσα στο θέρος της εποχής εκείνης. Ενώ στην Ρόδο μειώθηκε ο τουρισμός. Έτσι είναι η Καστοριά τα τελευταία πολλά χρόνια. Απόλυτα παρακμιακή. Και απόλυτα ψευδαισθησιακή. Της αρέσει που βρίσκεται πίσω από τον κόσμο.
Ήλθε όμως ο Σεπτέμβριος. Που δεν φέρνει μαζί του απλά την σταδιακή προσγείωση στην βλοσυρή πραγματικότητα της Καστοριάς –και όχι μόνο. Ούτε (μόνο) τις πρώτες καταιγίδες των τελευταίων ημερών που υπογραμμίζουν την δύναμη του χρόνου. Μια αλήθεια, την οποία πολιτικοί και δημοτικοί προύχοντες και εκλεγμένοι, δεν δείχνουν να αντιλαμβάνονται επαρκώς. Η επιστροφή στην καθημερινότητα με την μείωση των συντάξεων, την παράταση της κρίσης, την φοροεπιδρομή, επιδεινώνει το αίσθημα.
Αποκάλυψε έτσι ο φρέσκος ακόμη Σεπτέμβριος, ότι την ώρα που η Καστοριά «βούλιαζε» από τις λαμπρές επιδόσεις και επιτυχίες, ιδίως των ρηχών πολιτιστικών εκδηλώσεων, και παρά τις περί αντιθέτου διαβεβαιώσεις και διαψεύσεις των θεσμικών και κυβερνητικών αξιωματούχων, με μια επιχείρηση αστραπή που εξελίχθηκε σε κανόνες συνωμοτικότητας και σιωπής, Σύροι πρόσφυγες, εγκαταστάθηκαν στην περιοχή του Δήμου Καστοριάς. Και ότι για την στέγασή τους, διατέθηκε μεγάλο ξενοδοχειακό συγκρότημα συμφερόντων πολιτευτή κάποτε της Νέας Δημοκρατίας.
Το παράλογο δεν είναι ότι πίστεψαν κάποιοι στ’ αλήθεια ότι θα μπορούσε ή θα έπρεπε για κάποιο λόγο παγκόσμιας εμβέλειας και αναγνώρισης να εξαιρεθεί η Καστοριά από το πρόβλημα της προσφυγιάς, της παράνομης και νόμιμης μετανάστευσης. Αλλά ότι έσπευσε η Νέα Δημοκρατία, όπως εκφράζεται από το πολιτικό γραφείο της βουλευτή Καστοριάς κυρίας Μαρίας Αντωνίου, μεγαλόστομα ή μικροπολιτικά, να εκμεταλλευθεί το γεγονός.
Διεγείροντας ταυτόχρονα –προφανώς χωρίς να είναι ο κύριος σκοπός αυτός– ξενοφοβικά και κρυπτορατσιστικά ένστικτα των συνωμοσιολόγων. Και όσων από παντού βλέπουν κινδύνους κατά του έθνους. Υποτίμησε το γεγονός ότι από τα ρατσιστικά σύνδρομα, πολύ υπέφερε και υποφέρει ο τόπος.
Και αγνόησε ταυτόχρονα στοιχειώδεις κανόνες και υποχρεώσεις των διεθνών σχέσεων και συσχετισμών. Αδιαφορώντας φυσικά για το ότι η ανθρώπινη απόγνωση δεν γνωρίζει ούτε θρήσκευμα, ούτε εθνική καταγωγή. Πόσο μάλλον όταν αυτά αφορούν μεγάλους, ιστορικούς και προπαντός γειτονικούς λαούς. Τους οποίους δεν μπορεί να ανοίξει η γη ή η θάλασσα να τους καταπιεί – εξαιρούνται τα χημικά όπλα της υποκινούμενης από την (φίλη και ομόδοξη) Ρωσία, κυβέρνησης της Δαμασκού.
Βέβαια, σε μια χώρα στην οποία εκπρόσωποι αθεϊστικών οργανώσεων στην Αθήνα, για να εκδηλώσουν την συμπαράστασή τους στο δικαίωμα των μουσουλμάνων γυναικών να κολυμπούν στις θάλασσες της Γαλλίας μόνο όπως η Σαρία (ισλαμικός νόμος) μπορεί να ανεχθεί, διαμαρτυρήθηκαν φορώντας οι ίδιοι… μπουρκίνι, δεν θα περίμενε ίσως και πολύ περισσότερα από την περιφερειακή βουλευτή ενός κόμματος που προσπαθεί να «μαντρώσει» εκλογικά χρήσιμες ψήφους υπερσυντηρητικών.
Ωστόσο καίριο πλήγμα για όλα αυτά, δόθηκε και από το γραφείο τύπου του ΣυΡιζΑ στην Καστοριά, του προφανούς κλίματος της ετέρας τοπικής βουλευτή κ. Ολυμπίας Τελιγιορίδου. Καθώς με μια πρωτοφανή στα πολιτικά ιστορικά της Καστοριάς ανακοίνωση τα πέρασε όλα αυτά, από κόσκινο και γενιές 14. Όχι μόνο τον πολιτευτή ξενοδόχο, σαρκάζοντας με την ανακοίνωσή του την επιχειρηματική πρωτοβουλία – δείχνοντας να αγνοεί το οικονομικό περιβάλλον που πνίγει τον ιδιωτικό τομέα. Ή κρίνοντάς τον με βάση την κομματική ταυτότητα του επιχειρηματία.
Κατακεραύνωσε κυρίως την ίδια την βουλευτή, χρεώνοντάς της περίπου προσωπικά –κληρονομικώ δικαίω– κοινωνικές προκαταλήψεις που εκδηλώθηκαν ενδεχομένως, αλλά σε φραστικό μόνο επίπεδο σε βάρος των ανταλλαγέντων ελληνικών και χριστιανικών πληθυσμών που αντάλλαξε η Τουρκία μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης το 1923. Γύρισε έτσι πίσω τους δείκτες του πολιτικού διαλόγου, όχι μόνο χρονικά, ένα περίπου αιώνα πριν, αλλά και ποιοτικά.
Επαναφέροντας το χρονοντούλαπο της ιστορίας και προκαλώντας εύλογα το ερώτημα, του τι είναι συντηρητικό, αν αυτό θεωρείται προοδευτικό. Και σαν να μην έφθανε αυτό, με βάση το γνωστό πια φωτογραφικό στιγμιότυπο της κ. Μαρίας Αντωνίου με βουλευτή της Χρυσής Αυγής στο Βίτσι, ο τοπικός ΣυΡιζΑ υποβάθμισε ακόμη περισσότερο το επίπεδο του πολιτικού αντιλόγου της Καστοριάς. Σε επίπεδο πόζας.
Παραβλέποντας το γεγονός ότι πρόσφατα κυκλοφόρησαν κοινές φωτογραφήσεις των δύο βουλευτών Καστοριάς (κυρίων Τελιγιορίδου-Αντωνίου). Που θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν το ρητορικό ερώτημα «πες μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι», ή «ο φίλος του φίλου μου και δικός μου φίλος», σε βάρος βεβαίως της βουλευτή του ΣυΡιζΑ που έχει φωτογραφική φίλη, μια φωτογραφική φίλη της Χρυσής Αυγής.
Χωρίς αμφιβολία όλα αυτά δεν μπορούν να συγκροτούν τον πολιτικό λόγο του κυβερνητικού κόμματος και αυτού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και μάλιστα υπ’ αυτές τις συνθήκες. Και ούτω καθ’ εξής.
Και ούτω καθ’ εξής, διότι στον Δήμο Καστοριάς έγιναν (και γίνονται) ακόμη χειρότερα. Ξέσπασε πόλεμος μεταξύ ιδιωτών και του δημάρχου Καστοριάς που ενδέχεται να οδηγηθεί στα δικαστήρια. Αφορμή στάθηκαν, αναρτήσεις περιθωριακού περιεχομένου με προσβλητικές τουλάχιστον αναφορές που ο ίδιος ο κ. Ανέστης Αγγελής θεωρεί ότι αναμφίβολα τον φωτογραφίζουν.
Ως αποτέλεσμα αυτής της γραφικής διελκυστίνδας, είναι η ανταλλαγή εξωδίκων, επισήμων και ανεπισήμων, οι απειλές, οι ακόμη χειρότερες αναρτήσεις, καθώς και η παρά φύση διάδοσή τους από βήματα, υποτιθέμενης κοινωνικής δικτύωσης. Και τα οποία μέσα στο κλίμα ατιμωρησίας, αυθαιρεσίας και χαλάρωσης προσπαθούν να καταστούν ρυθμιστές και προαγωγοί του δημόσιου βίου. Το πολιτικά κωμικό σ’ όλα αυτά είναι ότι κάνει like η βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας. Από βιασύνη κάποιου άλλου προφανώς, αλλά αυτό δεν αλλάζει την γκάφα.
ΟΔΟΣ 8.9.2016 | 850 | σελ. 3 |
Κάποτε στην Ελλάδα της παλιότερης εποχής, που δεν είχε καμμιά σχέση με την σημερινή, και όπου μεταξύ των ανθρώπων υπήρχαν αποστάσεις, πραγματικές και συμβολικές που δεν καλύπτονταν από κανένα επιστημονικό ή τεχνολογικό επίτευγμα, όπως αντίθετα συμβαίνει σήμερα με τα blogs, το διαδίκτυο, τα ραδιόφωνα, τις τηλεοράσεις, -τα μικρόφωνα γενικά- και βεβαίως και τις εφημερίδες, υπήρχε σε χρήση ο όρος τσαρλατάνος. Με αυτόν προσδιορίζονταν κάποιος, ως ρηχός, κενός, κωμικός, γραφικός. Αλλά αποκλειστικά με βάση την ποιότητά του και όχι με βάση το κίνητρό του. Το οποίο στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά μόνο η προσωπική του ματαιοδοξία, και μερικές φορές και ο αγνός, ρομαντισμός.
Αντίθετα, σήμερα στην Καστοριά, που δείχνει να φιλοξενεί αρκετούς από δαύτους –και στις δυο όχθες του πολιτικού διαλόγου, ο όρος τσαρλατάνος έχασε την γραφική του διάσταση. Καθώς προέχει το κίνητρο το οποίο στις περισσότερες περιπτώσεις είναι ιδιοτελές, προσωπικό και ταπεινό. Πρωτίστως το χρήμα, ο βιοπορισμός δηλαδή που καθώς οι ανάγκες διευρύνονται και τσιμπούν στα δολώματα, προσλαμβάνει την μορφή κολάκων επί χρήμασι, και καθαρών εκβιαστών. Ο όρος «λαμόγιο» υποκατέστησε τον «τσαρλατάνο». Όλοι γνωρίζουν, αλλά κανείς δεν μιλά γι’ αυτά. Κι’ ας είναι σοβαρό πρόβλημα της καστοριανής κοινωνίας.
Η εκλογή του κ. Ανέστη Αγγελή με τον συνδυασμό «Εν τιμή», υποτίθεται ότι συμβόλιζε και την απόφασή του να διεμβολίσει το νοσηρό αυτό κύκλωμα. Που βρίσκει έκφραση, εκπροσώπους και διαχειριστές. Αν πάλι με το «εν τιμή» ήθελε προεκλογικά ο νονός του συνδυασμού να υποσχεθεί απλά και μόνο ότι θα διοικήσει έντιμα, χωρίς καταχρήσεις διαχειριστικού είδους, τότε προφανές είναι, ότι δικαιολογημένα βρέθηκε ο Δήμος Καστοριάς στο μάτι του κυκλώνα. Ενός ευτελούς δημοτικού κλίματος που προσομοιάζει σ’ αυτό που λέγεται μαλλιοτράβηγμα και ξεκατίνιασματα. Ρηχοί οι όροι, αλλά δεν μπορεί αλλιώς να αποδοθεί η κατάσταση.
Δείχνουν να αγνοούν οι ταγοί της Καστοριάς, ότι στην μακρινή ανατολική Ασία θεωρείται έκφραση μεγάλης προσωπικής προσβολής –που δεν γνωρίζει κάστες, αξιώματα και κοινωνικές τάξεις– να αγγίξεις το τριχωτό της κεφαλής ενός προσώπου ή να καθίσεις απέναντί του με προτεταμένα τα πέλματα των ποδιών. Έτσι στην Καστοριά, που μπροστά σε κάμερες, επί δεκαετίες τώρα, πολιτικοί, δημοτικοί και εποχούμενοι αντάλλασσαν καρπαζιές και φάπες, με πόδια, μικρόφωνα και χέρια με τους προφανείς εκβιαστές τους, μοιραίο ήταν να καταλήξει κάποτε η κατάσταση στο σημερινό αδιέξοδο. Πού δυστυχώς δεν σταματά, έχει κι’ άλλο, πιο κάτω. Διότι οι τσαρλατάνοι -και οι στην καλύτερη περίπτωση μικροαπατεώνες- διεκδικούν πλέον με συνείδηση κεκτημένου δικαιώματος, μια θέση στον παράδεισο της Καστοριάς. Του Άργους Ορεστικού και του Νεστορίου.
Στο πλαίσιο αντιμετώπισης αυτής της πραγματικότητας, έγινε μια προσπάθεια να τεθούν φραγμοί και όροι λειτουργίας του χώρου του δημοτικού συμβουλίου Καστοριάς (για το Άργος Ορεστικό ούτε σκέψη, απεναντίας). Όμως η προσπάθεια ούτε προχώρησε όπως έπρεπε, ούτε αρκεί για την πάταξη του προβλήματος που δείχνει τα δόντια του.
Αυτό αντιμετωπίζει σήμερα η δημοτική αρχή Καστοριάς, που εξέθρεψε το φαινόμενο με την σειρά της. Χωρίς όμως να πείθει ότι έχει ξεκινήσει κάτι περισσότερο από μια προσπάθεια περιστασιακής και συμπτωματικής αντιμετώπισης του φαινομένου. Με ρηχά προσωπικά κίνητρα και όχι στο πλαίσιο μιας οργανωμένης προσπάθειας πάταξης του προβλήματος. Που έχει χαρακτηριστικά λούμπεν και εγκληματικής οργάνωσης ταυτόχρονα. Όντως, η Καστοριά βούλιαξε.
Σε αυτό το βλοσυρό περιβάλλον του πρώϊμου Φθινοπώρου, όχι μόνο οι πρόσφατες καταιγίδες θύμιζαν πρωτοβρόχια, αλλά επιπλέον –εν όψει και της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης, και της πολιτικής αντιπαράθεσης που θα προκαλέσει από το Σαββατοκύριακο αυτό, εύλογες είναι οι ανησυχίες για το αν πράγματι, φέτος ειδικά, ο χειμώνας ξεκίνησε ήδη από τον Αύγουστο.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 8 Σεπτεμβρίου 2016, αρ. φύλλου 850
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.