6.1.17

ΚΟΣΜΑ ΡΕΚΑΡΗ: Αγαπημένα μας παιδιά



Σπλάχνο μου, παιδί μου, παιδιά μου, …θα πει η μάνα, η χαρά μου και η ζωή μου είστε εσείς, γιατί η φύση την έχει κάνει έτσι και την έχει προικίσει να δίνει και να προσφέρει απεριόριστη αγάπη στο παιδί, στα παιδιά της. Ο πατέρας είναι συμμέτοχος, αλλά περιορίζεται στην πατρική αγάπη, που διαφέρει από την αγάπη της μάνας. Η μάνα λέει στο παιδί της, «σπλάχνο μου», σε αυτό συντελεί η φύση, ενώ ο ρόλος του πατέρα είναι λίγο διαφορετικός, είναι προστατευτικός και είναι έτοιμος να θυσιαστεί για να σώσει από κάθε κίνδυνο το παιδί του. Τα παιδιά μπορεί πολλές φορές, για κάποιο χρονικό διάστημα, να παραβλέπουν το ενδιαφέρον των γονιών τους, αλλά βαθιά στο υποσυνείδητο τους υπάρχει η φλόγα της αγάπης προς τους γονείς.

Έψαχνα σε παραμερισμένους και ίσως ξεχασμένους φακέλους μου, τους οποίους είχα παραμελήσει και δεν γνώριζα τι περιείχαν. Από περιέργεια άνοιξα τον φάκελο, που βρέθηκε πάνω πάνω στο χάρτινο κουτί.

Έκπληκτος βρήκα ένα γράμμα, το οποίο ήταν γραμμένο από τους γονείς μου τα πρώτα χρόνια που ήρθαν σ’ αυτήν εδώ την μακρινή χώρα, την Αυστραλία. Για μία στιγμή πίστεψα ότι το γράμμα αυτό μόλις είχε σταλεί από την πρώτη γραμμή του πολέμου και δεν ήθελα να πιστέψω ότι και οι δύο γονείς μου, εδώ και πολλά χρόνια, έχουν αποδημήσει εις Κύριον.

Το πήρα και διάβασα λαίμαργα. Διαβάζοντάς το, ήταν σαν ν’ άκουγα τα γραφόμενά τους να βγαίνουν από το στόμα τους την ίδια στιγμή. Μάταια προσπαθούσα να πείσω τον εαυτόν μου ότι τους χάσαμε εδώ και πολλά χρόνια. Δεν τους ξεχνώ στιγμή ούτε την καλοσύνη και την αγάπη τους. Η αγάπη που έτρεφαν στα παιδιά τους, τούς έκανε να αφήσουν την πατρίδα και να θυσιάσουν τον εαυτό τους σε ηλικία που θα έπρεπε να απολαμβάνουν ήρεμα το υπόλοιπο της ζωής τους. Με πόνο και ψυχική οδύνη εγκατέλειψαν τον τόπο που δημιουργήθηκαν και αξιώθηκαν να κάνουν αυτά που ο άνθρωπος επιθυμεί στην ζωή του, και όλα αυτά, για να είναι κοντά στα παιδιά τους.

Προσκλήθηκαν από τα παιδιά τους να μεταναστεύσουν, να έρθουν σ’ αυτήν εδώ την μακρινή πατρίδα και να είναι κοντά τους. Αγόγγυστα δέχτηκαν την πρόσκληση. Με υγρά μάτια διάβασα την ξεχασμένη επιστολή που την υπογράφουν και οι δύο γονείς μας:

«Αγαπημένα μου παιδιά, παίρνω τον λόγο για να σας πω ολίγα πράγματα, εκ μέρος μου και εκ μέρους της αγαπημένης σας μητέρας. Είμαι πολύ συγκινημένος που σας βλέπω όλους μαζεμένους γύρω μας, γύρω από τους γονιούς σας. Το πράγμα αυτό είναι πολύ σπάνιο και εξαιρετικό. Διότι, αν αναλογισθείτε τι μεγάλους και τρομερούς κινδύνους περάσαμε, κινδύνους θανάτου και καταστροφής, εκεί στην Ελλάδα, θα με δικαιολογήσετε που λέγω ότι είναι μεγάλη ευτυχία, τύχη αγαθή, που σωθήκαμε και είμαστε συγκεντρωμένοι όλοι γύρω σε τούτο το ευλογημένο τραπέζι. Ευχαριστούμε τον Θεό που αξίωσε την οικογένειά μας, να μαζευτούμε όλοι σ’αυτό τον ευλογημένο τόπο, χωρίς να κλάψουμε τον χαμό κανενός μας. Είναι εξαιρετικά, μεγάλη ευτυχία δι’ ημάς τους γονιούς σας να βλέπουμε τώρα εδώ, που είμαστε σε μέρος ασφαλές από πολέμους και από άλλους κινδύνους και συνεχείς ταραχές, τα παιδιά μας, τα βλαστάρια μας, ευτυχισμένα, έτσι ακριβώς, όπως τα ονειρευτήκαμε. Γιατί δεν υπάρχει άλλο όνειρο πιο μεγάλο και πιο τρανό για τους γονιούς από αυτό που εμείς σήμερα βλέπουμε και ζούμε στην πραγματικότητα.

»Δεν θα σας ειπώ πόσο παλέψαμε και αγωνιστήκαμε για να πραγματοποιήσουμε το όνειρο τούτο. Αλλά τώρα που σας βλέπω όλους αγαπημένους, έτοιμους να θυσιαστείτε ο ένας για τον άλλο, η ψυχή μου πλημμυρίζει από χαρά, ευτυχία και ικανοποίηση. Πώς να μη συγκινούμαι, όταν βλέπω τον αδελφό σας, Βασίλη, που χωρίς να υπολογίζει κόπους και θυσίες μας πήρε όλους κοντά του; Εύχομαι σε αυτό το αγαπημένο μου παιδί να έχει την ευλογία του θεού, αλλά και σε όλα τα παιδιά μου την ίδια ευχή μου δίνω και τούτη τη συμβουλή: Να είσθε μεταξύ σας αγαπημένοι και να διδάξετε και τα παιδιά σας, τα εγγόνια μου, να είναι όλα αγαπημένα στη ζωή για να προκόψουν και να αναδειχθούν μία μέρα σαν ευεργέται ολοκλήρου της ανθρωπότητας. Αυτή την ευχή και συμβουλή δίνω σε σας, τα παιδιά μας, μαζί με την αγαπημένη μητέρα σας, γιατί είστε το αίμα μας και μας χαρίζετε αυτή την χαρά ετούτη τη μεγάλη μέρα της ζωής μας».

Το γράμμα δεν έχει ημερομηνία και πιθανόν να είναι γραμμένο το 1963 με 1965. Είναι υπογεγραμμένο και από τους δύο γονείς και απευθύνεται σε όλα τα παιδιά τους.


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 21 Ιουλίου 2016, αρ. φύλλου 845

Σχετικά:


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ