ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Επίκαιρο

Γνωστοί ψυχίατροι και ψυχολόγοι σχολίασαν τον φριχτό φόνο της 5χρονης Στελλίτσας από τον ίδιο τον πατέρα της –μέσ’ από τον σχολιασμό τους προκύπτουν δύο πολύ αξιοπρόσεχτα σημεία:

1. Δεν είναι η αιτία κάθε απρόσμενου εγκλήματος κάποια ψυχική νόσος, καθώς κάθε ψυχικό νόσημα έχει τα δικά του σταθερά χαρακτηριστικά, που τα γνωρίζουν πολύ καλά οι ειδικοί επιστήμονες. Άρα, είναι αβάσιμο και άδικο κάθε έγκλημα να φορτώνεται σε ψυχασθένεια και ψυχασθενείς. Πρέπει να μιλούν οι ειδικοί και να τους ακούμε όλοι εμείς πολύ προσεχτικά πριν μιλήσουμε για τέτοια σοβαρά πράγματα.

2. Ο ένας ψυχίατρος, μάλιστα, ξεκίνησε την τοποθέτησή του με μια γενική διαπίστωση, που μας αφορά όλους: Είναι αλήθεια πως τα περιστατικά αυτά είναι πολύ αυξημένα τα τελευταία χρόνια στην Πατρίδα μας, όπου πριν δεν συνέβαιναν τόσα πολλά. Άρα;
(Συχνά σπεύδουμε να πούμε πως απλώς προβάλλονται περισσότερο και δεν συμβαίνουν πιο συχνά. Αυτό δεν είναι αλήθεια, ας ακούσουμε τους ειδικούς κι ας μη λέμε αυτό που μας βολεύει περισσότερο, μακάρι να ήταν έτσι, ποιος από μας δεν θα το ‘θελε;)

Αν στην παραπάνω διαπίστωση προσθέσουμε και την επισήμανση του πολυδιαβασμένου Πόντιου δικηγόρου Θάνου Κωνσταντινίδη από τη Φλώρινα πως καμία αυτοκτονία δεν έγινε το 1922 στον ξεριζωμό των Ποντίων από τη γενέθλια γη τους, σε αντίθεση με το σήμερα, όπου και οι αυτοκτονίες που συμβαίνουν είναι πολλές-πρέπει να αναρωτηθούμε πολύ σοβαρά σχετικά με το γιατί.

Γιατί, όσο κι αν κάποιοι μάλλον απερίσκεπτα ταυτίζουν την κρίση με πόλεμο, πόλεμος δεν είναι κι επιπλέον ακόμα και στην παρηκμασμένη σημερινή Ελλάδα υπάρχουν φορείς που στηρίζουν τους αναγκεμένους συνανθρώπους μας, όπως π.χ. η Εκκλησία, που εξασφαλίζει φαγητό για κάθε άνθρωπο που το χρειάζεται. Άρα;

Ας σκεφτεί ο καθένας μας κι ας προσπαθήσει να βρει το γιατί. Κι ας μην το ρίξει στους υποτιθέμενους ψεκασμούς! Είναι καιρός, εμείς οι Έλληνες, που «αεί παίδες» είμαστε, να σοβαρευτούμε και ν’ αρχίσουμε να ξεμπερδεύουμε πια με τη δεδομένη μας ανευθυνότητα και την πάγια τακτική μας να μην αναλαμβάνουμε τις δικές μας ευθύνες για ό,τι συμβαίνει στον τόπο μας, ρίχνοντάς τες μονίμως στους άλλους. Αν είμαστε στ’ αλήθεια έξυπνος λαός (ο πιο έξυπνος, ισχυρίζονται με περηφάνια κάποιοι από μας), τότε γιατί επιμένουμε να ακολουθούμε τακτικές που διαπιστώνουμε όλοι μας πόσο μας βλάπτουν; Γιατί άραγε, μπορεί κάποιος να μας πει;


Για πρώτο υστερόγραφο πιστεύω πως ταιριάζει η ευχή που έστειλα πριν από λίγες μέρες. Την παραθέτω γιατί πιστεύω επίσης πως είναι πάντοτε επίκαιρη και διαχρονική, καθώς μάλιστα η Πασχαλιάτικη περίοδος κρατάει 40 μέρες ή, όπως λέμε στον τόπο μας, «το Πάσχα δεν έχει βγει ακόμη»:

Ανάσταση επί γης σημαίνει να παραμένεις ολόρθος, όταν όλοι και όλα γύρω σου έχουν βαλθεί να σε γονατίσουν.
Ανάσταση είναι, σε αντίθεση με όλους τους γύρω σου που σε θέλουν δυστυχισμένο και μίζερο, εσύ να συνεχίζεις να χαμογελάς πλατιά και με ειλικρίνεια.
Ανάσταση είναι να σκάβει τα θεμέλιά σου η απαισιοδοξία κι η κατήφεια των άλλων κι εσύ να παραμένεις ακλόνητα καρφωμένος στην ελπίδα και τη χαρά.
Ανάσταση είναι να βλέπεις την πραγματικότητα απαραμόρφωτη, μα να εξακολουθείς ν' αγωνίζεσαι αλλάζοντας το τοπίο και γύρω σου κι όχι μόνο εντός σου.
Ανάσταση είναι και να γίνεσαι σημαία σε έπαρση κι όχι σε υποστολή-ατενίζοντάς σε έτσι, ίσως κάποια ψυχή να μπορέσει να βρει τον δρόμο που έχει χάσει.

Καλή Ανάσταση σε όλους μας!

ΥΓ 2: Σε όσους χειρίζονται Η/Υ προτείνουμε ανεπιφύλακτα να ακούσουν τη συζήτηση του πολύ καλού ψυχίατρου Παύλου Νταφούλη με τον επίσης πολύ καλό δάσκαλο Δημήτρη Νατσιό με το εξαιρετικά ενδιαφέρον θέμα «Η “εθνική” μας κατάθλιψη»:

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 11 Μαΐου 2017, αρ. φύλλου 885