ΣΧΕΤΙΚΑ με το δημοσίευμα «Αχ, αυτοί οι πανηγυρικοί!...» (ΟΔΟΣ 30.3.2017) της κ. Σόνιας Ευθυμιάδου – Παπασταύρου: Με πρόλαβε η αγαπητή συνάδελφος και συγγραφεύς (είχα κρατήσει σημείωση για σχολιασμό), η οποία καλώς ποιούσα ελέγχει την ένδεια, απουσία και απροθυμία ωρίμων ομιλητών στις εθνικές της Πατρίδος επετείους.
Διερωτώμαι και θλίβομαι εθνικά, έτσι εννοούν τους επισήμους εορτασμούς οι εν ενεργεία συνάδελφοι εκπαιδευτικοί, όσοι σοφίσθηκαν ή εμπνεύσθηκαν την ανάθεση του πανηγυρικού λόγου σε παιδιά; Η συνάδελφος κρίνει και αντιμετωπίζει το θέμα πολυπλεύρως και παιδαγωγικώς.
Τα παιδιά – περιττό να τονίσουμε ότι όλοι τα αγαπούμε και τα χαιρόμαστε – με τα εφόδιά τους, τα όποια προτερήματα και τον αγνό ενθουσιασμό τους, τα καμαρώνουμε και τα χαιρόμαστε στα ποιήματα που απαγγέλλουν και στα θεατρικά σκετς στις σχολικές γιορτές, εθνικές και θρησκευτικές γιορτές και εκδηλώσεις.
Είναι τουλάχιστον αντικανονικό και υποβάθμιση η εκφώνηση του επισήμου πανηγυρικού λόγου από μαθητή-μαθήτρια, έστω και αν αριστεύει. Ποιος ο σκοπός της εκφωνήσεως πανηγυρικού σε μιαν εθνική μας επέτειο; Ο ομιλητής, όχι μόνο θα συγκινήσει, αλλά θα αναπτύξει ιδέες, σκέψεις, θα προτρέψει προς παραδειγματισμό, θα ειπεί τα προσήκοντα στην εθνική επέτειο. Θα διατυπώσει και θα εκφράσει το βάθος και το εύρος του νοήματος της ημέρας της 25ης Μαρτίου, διπλής εορτής, όπως επιβάλλεται, ο μικρός μαθητής;
Η περίπτωση με κινεί να αναφερθώ σε δύο περιστατικά: Προ ετών στην εκκλησία του χωριού μου, 25η Μαρτίου και 28η Οκτωβρίου, ομιλήτριες δασκάλες αναπληρώτριες. Ομιλία και στις δυο περιπτώσεις 2 ½ σελίδων, κατεβασμένη από το διαδίκτυο, καρμπόν, χωρίς καμιά αλλαγή! Ούτε καν είχαν την προθυμία να προετοιμασθούν για καλήν εκφώνηση… Όζει το πράγμα οκνηρίας.
Το δεύτερο, πιο εμφαντικό οκνηρίας και ασύγγνωστης αδιαφορίας. Προ 27 (;) ετών υπηρετούσε στην Κομοτηνή ως διευθυντής Γυμνασίου ένας ξεχωριστά σεβαστός μας καθηγητής, ο μακαρίτης Κων. Πεσιρίδης, μαθηματικός, που τον θυμούμαστε όλοι με θετικές και ευχάριστες αναμνήσεις.
Την 20ή Μαρτίου εκείνης της χρονιάς, στην Θεσσαλονίκη, με επισκέφθηκε στο σπίτι ο τότε σεβαστός καθηγητής και μου εξέθεσε το... παράπονό του, τον προβληματισμό του: Στην συνεδρίαση του Συλλόγου των Διδασκόντων Καθηγητών δεν υπήρξε προθυμία κανενός να αναλάβει την εκφώνηση του πανηγυρικού της 25ης Μαρτίου στην Εκκλησία. (Η νόσος της ραθυμίας και τότε;).
Καθησύχασα τον αγαπημένο μας καθηγητή – γυμνασιάρχη τότε – δίνοντάς του μια από τις 4 ομιλίες για την εν λόγω επέτειο που είχα στο αρχείο μου, για να βγει από το αδιέξοδο. Στην ανάγκη, αποφάσισε να εκφωνήσει ο ίδιος τον πανηγυρικό.
Στην εποχή μας, τότε, το θεωρούσαμε όλοι οι συνάδελφοι τιμή μας και συναίσθηση εθνικού χρέους να εκφωνήσουμε τον επετειακό λόγο. Παρήλθον οι χρόνοι! Άλλα tempora σήμερα, άλλοι mores! Ας μη δικαιολογούμαστε με το φθηνό για την περίπτωση: τόπο στα νιάτα. Υπάρχουν πολλά άλλα περιθώρια στην κοινωνία και στην πολιτική ζωή για να παραχωρούμε τόπο και ευκαιρίες στα νιάτα. Ας μη λουστράρουμε την οκνηρία ή την αδιαφορία μας με άλλα...
Ευχαριστών διά την φιλοξενίαν
Λάζαρος Γ. Νικηφορίδης
Σχετικά:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.