Γέμισε το Πολιτιστικό Κέντρο του Άργους Ορεστικού με κόσμο που ήρθε να καμαρώσει τα παιδιά και τα εγγόνια του, ήρθε να καμαρώσει τα νηπιαγωγεία που δούλεψαν τόσο όμορφα και τόσο δημιουργικά, με τόση φαντασία κι αφορμή ένα μπαούλο. Χίλια μπράβο στις καλές νηπιαγωγούς για όσα σπουδαία έκαναν στα σχολειά τους, μα και καλά που υπάρχει αυτός ο χώρος και στεγάζει τόσες πολιτιστικές εκδηλώσεις από την ευρύτερη περιοχή, όχι μόνο από το Άργος! Ιδιαιτέρως τέτοιον καιρό γίνεται η σκηνή όπου σχολεία παρουσιάζουν τις εκδηλώσεις λήξης της κάθε σχολικής χρονιάς.
Μαζεύτηκαν, λοιπόν, τα «νηπιαγωγάκια» από 5 νηπιαγωγεία του τόπου μας. Μπήκαν σαν χαρούμενο ποταμάκι μες στην αίθουσα αφού τελείωσαν οι χαιρετισμοί, κι επειδή ένα από τα πολλά νήπια ήταν ο πολυαγαπημένος μου εγγονός, η κ. Όλγα Αντωνίου, που ενεργότατη συνταξιούχος είναι, παρερμήνευσε έναν άλλο ποταμό που έτυχε να δει, τα δάκρυά μου. Όχι, δεν έκλαψα για τον Νικόλα μας, γιατί, δόξα τω Θεώ, τον χαίρομαι συχνά και δεν τον στερούμαι.
Βλέποντας, όμως, αυτό το ζωηρό ποτάμι από παιδιά, με τις χρωματιστές τους μπλούζες –κάθε νηπιαγωγείο με το δικό του χρώμα– κι όλα τα παιδιά με το ίδιου χρώματος σημαιάκι που με χάρη κι αποφασιστικότητα το ανέμιζαν στο υψωμένο τους χεράκι, βλέποντας λοιπόν αυτή την εικόνα, «απασφάλισα» και με πήραν τα κλάματα. Είχα μέσα μου, εδώ και καιρό, συσσωρευμένα αρνητικά συναισθήματα, με πρώτο την τεράστια απογοήτευση, «πιο τεράστια» από κάθε άλλη φορά. Τον τελευταίο καιρό ζούμε μια κατρακύλα ανελέητη. Κάθε μέρα σχεδόν ακούμε και κάτι καινούριο που λίγο θέλει για να μας ρίξει στη σκοτεινή απελπισία. Θα προσπαθήσω να τα θυμηθώ με τη σειρά:
Είδαμε έναν πρώην πρωθυπουργό να κλαίει στο βήμα της Βουλής, λέγοντας πως θα περίμενε να του συμπεριφερθούν με περισσότερο σεβασμό. Είδαμε έναν κορυφαίο Έλληνα επιστήμονα που τον σέβεται η διεθνής επιστημονική κοινότητα να επαναπατρίζεται με τη λαχτάρα να προσφέρει, να θέτει το υψηλό του κύρος στην υπηρεσία μιας πατρίδας που, δυστυχώς, ούτε το εκτίμησε ούτε τον τίμησε όπως του αξίζει. Κι εγκατέλειψε. Κι είδαμε, μόλις προχτές, έναν διαπρεπή νομικό εν Ελλάδι να παραιτείται, λέγοντας, με φωνή σπασμένη από τη συγκίνηση σε κάποια σημεία της δήλωσής του, για την πίκρα που έζησε μετά από 40 χρόνια προσφοράς στην Πατρίδα του από την ξεχωριστή του θέση.
Και οι τρεις αυτοί ξεχωριστοί Έλληνες έχουν κοινό γνώρισμα την πολυετή προσφορά τους, στον τομέα του ο καθένας∙ μια πορεία που κάποιοι, νεότεροι κατά κανόνα, δε σεβάστηκαν όπως όφειλαν, δυστυχώς περισσότερο για τους ίδιους τους νεότερους και λιγότερο για τα πρόσωπα που πικράθηκαν. Οι δεύτεροι έχουν διαγράψει την ξεχωριστή τους πορεία ήδη, οι πρώτοι είναι που ξεκινάνε ή προχωράνε στραβά και κανένας δεν μπορεί να τους γλιτώσει από τον κακό εαυτό τους!
Κι έπειτα και τα άλλα κακά: η απομάκρυνση της Ελλάδας από τη Unicef λόγω οικονομικών σκανδάλων, τι ντροπή! Πόσο άσχημα ένιωσα απέναντι στους μαθητές μας που για χρόνια ολόκληρα, στην ερώτηση αν γνωρίζουν κάποιον που βοηθάει ανθρώπους σε ανάγκη, τη Unicef έλεγαν πάντα κι ύστερα σταματούσαν. Γιατί άλλος τέτοιος φορέας δεν τους ερχόταν στον νου. Αυτό ήταν μάλιστα που μας έκανε από νωρίς να αρχίσουμε να βοηθάμε και άλλους όπως η Κιβωτός του κόσμου, η ΕΛΕΠΑΠ, η Φλόγα,…, γιατί δεν ήταν μόνο η πασίγνωστη Unicef, ευτυχώς!
Κι έπειτα η Επιτροπή των βραβείων Νόμπελ, που, λόγω σκανδάλου δε θα δώσει φέτος το βραβείο Λογοτεχνίας, αλλά κι η Επιτροπή των βραβείων Πούλιτζερ, τι κρίμα! Πόση κατάντια ακόμη! Δεν αφήσαμε τίποτε όρθιο; Έμεινε κανείς καθαρός κι ακέραιος, για να ‘χουν τα παιδιά κάπου να στυλώσουν το βλέμμα τους και να ‘χουν οδοδείκτη; Έμεινε κανείς;
Το ξέρω πως υπερβάλλω, αλλά έχουν συμβεί πολλά τέτοια τελευταία κι όχι μόνο στην Πατρίδα μας, όπου είχαμε και τη σπείρα των εγκληματιών που στερούσαν από καρκινοπαθείς τα φάρμακά τους, προκειμένου να πλουτίσουν οι ίδιοι! Κι είχαμε και τους τραπεζικούς που έγδυναν τις θυρίδες των πολιτών που εκεί είχαν ακουμπήσει πολύτιμά τους αντικείμενα και χρήματα!
Και προχτές μάθαμε και τα νέα από την ΑΕΠΙ, την Ελληνική Εταιρεία που τα δικαιώματα των δημιουργών έπρεπε να προστατεύει –αυτός ήταν ο λόγος ύπαρξής της–, μα μαθεύτηκε πως τα γένια της ευλογούσε και τις τσέπες της φούσκωνε. Πώς να αντιπαρέλθει κανείς το γεγονός πως πολλοί από αυτούς είναι άνθρωποι που έμαθαν γράμματα, αλλ’ όχι του Θεού τα πράματα, άτομα που πήραν πτυχία, αλλά με την αρετή δεν έχουν καμία σχέση και το απέδειξαν με τον χειρότερο τρόπο;
Γι’ αυτό ξέσπασα σε κλάμα βουβό μέσα στη μεγάλη αίθουσα σήμερα. Και μου ήρθε μια έντονη επιθυμία: να γινόταν να αραδιάζονταν όλοι αυτοί που ευθύνονται για τις ασκήμιες αυτές και να κοίταζαν τα παιδιά μας στα μάτια, ζητώντας από αυτά συγγνώμη για όλα τα στραβά και τ’ ανάποδα για τα οποία ευθύνονται.
Να τα κοίταζαν ίσια μες στα μάτια λέγοντάς τους να αποστρέψουν τη ματιά τους από το δικό τους παράδειγμα, που μόνο κακό θα μπορούσε να τους κάνει. Και να παραδέχονταν μπροστά τους πόσο ποταποί υπήρξαν και πόσο τιποτένιοι, αν όχι όλοι, πάντως οι περισσότεροι –τόσο που δε θα ‘πρεπε να λερώνουν το καθαρό τους βλέμμα τα παιδιά μας κοιτώντας τους…
Και να μην τολμήσει ποτέ ξανά κάποιος από αυτούς και τους παρόμοιους με αυτούς να προσπαθήσει να συγκινήσει τους όποιους ακροατές του με τη χιλιοειπωμένη –και γι’ αυτό κενή νοήματος πια– φράση «αφουγκράζομαι τα παιδιά», γιατί δεν αξίζουν ούτε τη λέξη «παιδιά» να πιάνουν στο στόμα τους τέτοια άτομα. Πόσο μάλλον να τα αφουγκράζονται κιόλας, αυτά τα πολυτιμότερα πλάσματα που κατοικούν επάνω στη γη…
ΥΓ1: Δεν ξέχασα τους πολιτικούς – η απογοήτευση που μας προκαλούν πολλοί από αυτούς που βγήκαν για να αλλάξουν τα πράγματα, αλλά, όταν στριμώχνονται στις συζητήσεις για τα στραβά που κάνουν, καταφεύγουν στο «επιχείρημα» πως κι οι άλλοι έκαναν τα ίδια, μας αφήνει άλαλους. Ή μάλλον στήλες άλατος. Και δεν είναι απογοήτευση, είναι κάτι πολύ χειρότερο, που δε θέλω να ονοματίσω…
ΥΓ2: Μπορείτε να μπείτε στη θέση των δασκάλων, τη δική μας θέση, που να βοηθήσουμε τους μαθητές μας να αγωνιστούν στη ζωή τους με αρετή και ανδρεία έχουμε χρέος και αποστολή; Πώς να καταφέρουμε να νικήσουμε την απογοήτευση, ακόμα και τη λογική μας, και να κάνουμε αυτό το μεγάλο μας χρέος, όταν βλέπουμε όλα αυτά που γύρω μας ξεθεμελιώνονται και καταρρέουν;
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 24 Μαΐου 2018, αρ. φύλλου 937
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.