5.1.20

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ-ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Σεπτέμβριος, μήνας ευγνωμοσύνης...*



Μοιάζει με παραμύθι, δεν είναι όμως. Πριν από 53 ακριβώς χρόνια ένας Ελβετός φιλόλογος φανατικός φιλέλληνας έμεινε στην Ελλάδα με την οικογένειά του για ένα χρόνο. Μετά από περιήγηση σε μνημεία και μουσεία βρέθηκαν στην Αθήνα και συγκεκριμένα στο Πέραμα. Εκεί η οικογένεια είχε την τύχη να δεθεί με τον πατέρα Γεώργιο Δημητριάδη, που τους φρόντισε όπως συνήθιζε να κάνει σε όλους όσοι είχαν ανάγκη φροντίδας. Φτωχοί ήταν οι κάτοικοι του τόπου, αλλά φιλόξενοι και γεμάτοι αγάπη κι η κόρη της οικογένειας, η Πόλα, σε όλη την κατοπινή ζωή της πίστευε ακλόνητα πως από τη διαμονή της στο Πέραμα τις είχε κερδίσει όλες τις αξίες που διαμόρφωσαν τη ζωή της.

Για 12 χρόνια η Μπάρμπαρα Πόλα εκλεγόταν στο Κοινοβούλιο της Ελβετίας. Καθώς είχε δει τον ευεργέτη τους, τον π. Γεώργιο, φυλακισμένο από τη χούντα και σε κακό χάλι, από τη θέση της στο Κοινοβούλιο της χώρας της έβαλε στόχο να αναμορφώσει τις φυλακές. Παντρεύτηκε, έκανε 4 παιδιά και θα περιμέναμε όλοι η ιστορία να τελειώσει κάπου εδώ και να είναι και πολύ καλό το τέλος της, αφού…

Αφού συνήθως οι ιστορίες που σχετίζονται με την ευεργεσία συμφωνούν με την παροιμία “Oυδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος” και συμφωνούν και με την άλλη παροιμία, αυτήν που λέει “Αν θέλεις να κάνεις κάποιον εχθρό σου, ευεργέτησέ τον”. Στην περίπτωσή μας, όμως, είχαμε μια τελείως διαφορετική εξέλιξη. Γιατί, ενώ θα μας έφτανε που η Μπάρμπαρα Πόλα αναγνωρίζει τα όσα χρωστάει στον ένα και μοναδικό χρόνο που έμεινε εδώ στην Ελλάδα, αυτή, ξεπερνώντας κάθε πρόβλεψη και προσδοκία, εμφανίζεται φέτος στο Πέραμα, μισό αιώνα και κάτι μετά, για να ανταποδώσει την αγάπη και την καλοσύνη που τη σημάδεψαν και τη διαμόρφωσαν, για να εκφράσει έμπρακτα την ευγνωμοσύνη της στον συγκεκριμένο τόπο. Το ήξερε, φαίνεται, πως η σιωπηρή ευγνωμοσύνη δεν έχει και μεγάλη αξία και, αφού συζήτησε με σημερινούς κατοίκους του Περάματος, που της είπαν ότι αυτό που θα τους πρόσφερε θα ήθελαν να είναι τέχνη για τους ίδιους τους κατοίκους, τοποθετημένη στον δημόσιο χώρο.

Έτσι, λοιπόν, ήρθε στον νου της ένας ποιητής που θεωρεί ότι το πιο σπουδαίο είναι οι αξίες, η ανθρώπινη καλοσύνη. Ο Ρόμπερτ Μοντγκόμερι, λοιπόν, βάζει τους στίχους του σε μεγάλες φωτεινές πινακίδες πάνω ή μέσα σε κτίρια, ακόμα και σε φορτηγάκια που κινούνται στις πόλεις.

Η ανταπόδοση της καλοσύνης, λοιπόν, στο Πέραμα πήρε αυτήν ακριβώς τη μορφή. Μόνο που δεν φτάνει να βγει η ποίηση έξω από τις σελίδες ενός βιβλίου, αλλά για το Πέραμα θα φτιάξει νέα έργα που να έχουν σχέση με τον πατέρα Γεώργιο! «Πρέπει να τιμάμε τους καθημερινούς ήρωες, τους ήρωες της καλοσύνης» είναι τα λόγια του ποιητή και αυτήν την εποχή η Μπάρμπαρα Πόλα και η ομάδα της συγκεντρώνουν χρήματα για να δουν το όνειρο να γίνεται πράξη.

Κι εμείς που ξέρουμε πόσο σπάνια κι ασυνήθιστη είναι η ανταπόδοση της καλοσύνης, εμείς που έχουμε ζήσει τον θρίαμβο της αχαριστίας, θέλουμε πολύ να πραγματοποιηθεί η επιθυμία της ευγνώμονος Ελβετίδας και θέλουμε ο μέχρι χτες τελείως άγνωστός μας πατήρ Γεώργιος από σύμβολο καλοσύνης να γίνει και σύμβολο της ευγνωμοσύνης που απευθύνεται στον ανιδιοτελή ευεργέτη, σ’αυτόν που έκανε το καλό από τεράστια προσωπική του ανάγκη και ρίχνοντάς το στον γιαλό, χωρίς καθόλου να περιμένει πως κάποτε ο …γιαλός θα του το επέστρεφε.

Και ποιος το ξέρει… Μπορεί η μία τέτοια περίπτωση να γίνει δυο κι οι δυο περισσότερες και τότε ίσως να αρχίσει να ξεθωριάζει η παροιμία «Εγώ σε τάισα ψωμί κι εσύ μου ‘ριξες πέτρα», που τόσο σκληρή, αλλ’ αλίμονο τόσο αληθινή είναι!... Και τότε ίσως να έχουμε πια μιαν ελπίδα πως όχι, ο άνθρωπος δεν είναι τόσο απάνθρωπος, αφού τα καταφέρνει να ανταποδίδει το καλό που κάποτε του προσφέρθηκε και ν’απαντάει στο καλό μονάχα με καλοσύνη…



(*) Άνετα θα μπορούσε να είναι έτσι, αφού στις 21 του μηνός είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ευγνωμοσύνης, ενώ στις 30 θυμόμαστε και τιμούμε τους Εθνικούς μας Ευεργέτες, καθώς: “Σύμφωνα με το Π.Δ 1/2007 (άρθρα 2 και 3) καθιερώθηκε η 30ή Σεπτεμβρίου ως Ημέρα Μνήμης των Εθνικών μας Ευεργετών.Ο εορτασμός αυτός έχει σκοπό να τονίσει ιδιαίτερα και να υπενθυμίζει ότι η πολιτεία δεν ξέχασε και τιμάει με την πρέπουσα λαμπρότητα τους Εθνικούς μας Ευεργέτες, που πολλά έπραξαν για την πρόοδο του Γένους των Ελλήνων και ολόκληρης της Ρωμιοσύνης”.


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 3 Οκτωβρίου 2019, αρ. φύλλου 1003.

5 σχόλια:

  1. Ανώνυμος5/1/20

    Άσχετο (;) αλλά ποια είναι στη φωτογραφία;
    Γιατί θυμίζει την τότε Βασίλισσα μας, τη Φρειδερίκη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος6/1/20

    Βουλωμένο γράμμα διαβάζεις.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος6/1/20

    Πλάκα με κάνεις, Ανώνυμε; Την ΟΔΟ ρώτησα, για να καταλάβω τι σχέση έχει η Φρειδερίκη με τους Ευεργέτες.
    Αν θέλετε, αγαπητή ΟΔΟΣ, απαντήστε για την επιλογή της φωτογραφίας.
    Ούτως ή άλλως εκτιμώ εν γένει την αισθητική σας, αλλά σε αυτήν την περίπτωση πειράζει που δεν κατανοώ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος6/1/20

    Έχουν δεί χειρότερα τα ματάκια μας ( όχι από την Οδό,να εξηγούμεθα..)η φραουγκέρτα σε πείραξε....;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Σ.Ε.7/1/20

    "Ο πατήρ Γεώργιος Δημητριάδης υπήρξε σύμβολο προσφοράς" λέει η λεζάντα της φωτο για την οποία τέθηκε το ερώτημα και είναι φανερό πως πρόκειται για τη βασίλισσα Φρειδερίκη, εξαιτίας της οποίας πιστεύω πως τραβήχτηκε η φωτογραφία, ευτυχώς, γιατί αλλιώς ίσως και να μην είχε αποτυπωθεί η μορφή του ξεχωριστού αυτού ιερέα. Πηγή: εφ. Καθημερινή

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ