Αγαπητή ΟΔΟΣ,
Πολύ μεγαλύτερη δημοσιότητα –απ’ ότι θα έπρεπε– δόθηκε στην ακραία «θεατρική» εμφάνιση της 16χρονης ακτιβίστριας Γκρέτα Τούνμπεργκ, από την Βόρεια Ευρώπη και πιο συγκεκριμένα από την Σουηδία, κατά το άνοιγμα των εργασιών της συνόδου για το κλίμα των Ηνωμένων Εθνών στην Νέα Υόρκη πριν από δύο εβδομάδες.
Της χειραγωγημένης εμφάνισής της, προηγήθηκε το «ηρωικό» υπερατλαντικό της ταξίδι μ’ ένα από τ’ ακριβότερα σκάφη στο είδος του, κατασκευασμένο απ’ ανθρακονήματα προερχόμενα από ανακυκλώσιμα υλικά και κινούμενο με την αιολική και την ηλιακή ενέργεια, αξίας μεγαλύτερης των 4 εκ. ευρώ. Τόσο σκληρός –γεμάτος κακουχίες–, αντισυστημικός κι αντικαπιταλιστικός είναι ο αγώνας της νεαρής σουηδέζας. Μα πάνω απ’ όλα, λαμβάνει χαρακτήρα ακτιβιστικής δράσης, για να μην ξεχνιόμαστε.
Μάλιστα, δεν ήταν λίγοι εκείνοι οι οποίοι μη έχοντας διαφορετική επιλογή μετά το επικοινωνιακό –κακού τύπου– σόου κατά την ομιλία της και μη αποδεχόμενοι όλ’ αυτήν την προσχεδιασμένη οργή στο πρόσωπο της Γκρέτα, που στιγμιαία τάχθηκαν υπέρ της ειρωνικής απάντησης του Τραμπ. Και πως θα μπορούσε κάποιος να τους μέμψει γι’ αυτήν τους την στιγμιαία τοποθέτηση.
Η Γκρέτα, δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα 16χρονο παιδί που εκφράζει την αγωνία της για την κλιματική αλλαγή, με τον πιο λάθος τρόπο που θα μπορούσε να το κάνει. Γιατί με τον λανθασμένο υπερ-προβεβλημένο κι αποκρουστικό τρόπο που το κάνει, περισσότερο απογοητεύει κι απομακρύνει όσους την παρακολουθούν, παρά καταφέρνει να συστρατεύσει μέρος της παγκόσμιας κοινωνίας, υπέρ του ακτιβιστικού της αγώνα. Ή έστω να γίνει το εφαλτήριο για την προσπάθεια διάσωσης του κλίματος με την ταυτόχρονη στροφή στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας κοκ.
Πάντως, σεβόμενος ο καθένας από εμάς τον εαυτό του και την κοινή λογική, παρατηρώντας τις φυσικές καταστροφές που εκδηλώνονται ανά τον πλανήτη και οφείλονται στην κλιματική αλλαγή, δεν μπορεί παρά να παραδεχτείς πως το γενικότερο μήνυμα της Γκρέτα, είναι στην σωστή κατεύθυνση. Ο τρόπος όμως με τον οποίο διεκδικεί μερίδιο στην συγκεκριμένη περιβαλλοντολογική επανάσταση είναι ο πλέον αποτρεπτικός και λανθασμένος.
Γιατί, τις περισσότερες φορές σημασία δεν έχει το περιεχόμενο όσων εκφράζει κάποιος –και δικαίωμά του– αλλά το ίδιο το πρόσωπο που τα λέει. Κι αυτό έχει την σημειολογία του. Εξ άλλου, επειδή μου αρέσει να φρεσκάρω την μνήμη των αναγνωστών σου αγαπητή ΟΔΟΣ, να υπενθυμίσω πως και στο παρελθόν υπήρξε η ανάλογη «Γκρέτα», με τ’ ονοματεπώνυμο Σέβερν Κάλλις-Σουζούκι. Μάλιστα, στο μακρινό 1992 κι όντας μόλις 12 ετών, είχε μιλήσει στο κλιματικό συνέδριο του ΟΗΕ που είχε πραγματοποιηθεί στο Ρίο ντε Τζανέιρο.
Με την συγκεκριμένη υπενθύμιση, επιχειρείται να γίνει αντιληπτή, η επικερδής (;) αναγκαιότητα των διαφόρων –για πολλούς αμφιλεγόμενων– ανά τον κόσμο ΜΚΟ που θα συσταθούν με «σκοπό την διάσωση του πλανήτη» κοκ. Κι επί της ουσίας, πολλοί ακτιβιστές της εποχής δεν θα έχουν καταφέρει τίποτα ουσιαστικό επί του προβλήματος, παρά μόνο την δημιουργία επικερδών «μαγαζιών», τροφοδοτούμενων από παγκόσμια ταμεία κι οργανισμούς. Ο λόγος παραμένει απλός: το κλιματικό πρόβλημα «γοητεύει» τα πλήθη που διψούν ν’ ακούν θεωρίες που δεν βρίσκουν πρακτικές λύσεις. Και συνεπώς ευνοούν την ύπαρξη τέτοιων κερδοφορέων.
Βέβαια, στην περίπτωση που επιχειρηθεί επί της ουσίας να αναλυθούν οι παράγοντες που συντελούν στην κλιματική αλλαγή, εύκολα θα καταλήξει κανείς στο συμπέρασμα πως ο κύριος υπεύθυνος είναι το ενεργειακό status και οι επιπτώσεις του στην ατμοσφαιρική ρύπανση και κατ’ επέκταση στην συμβολή του στην κλιματική αλλαγή.
Έτσι, αν οι τρεις μεγάλες βιομηχανικές χώρες του κόσμου, όπως οι ΗΠΑ, η Ινδία κι η Κίνα δεν αφουγκράζονται την παγκόσμια ανησυχία και δεν αλλάξουν τους ενεργειακούς τους πόρους, δεν πρόκειται να διασωθεί ούτε το κλίμα μα ούτε κι ο ίδιος ο πλανήτης. Και για να πεισθούν αυτές οι τρεις τουλάχιστον –οι πλέον επιβλαβείς για την ατμοσφαιρική ρύπανση κι όχι μόνο– δεν αρκούν ούτε η Γκρέτα, ούτε η Σουζούκι. Απαιτούνται άλλοι μέθοδοι κι από παγκόσμια προσπάθεια.
Αρκεί να αναλογιστείς αγαπητή ΟΔΟΣ, τι έχει συμβεί μέχρι στιγμής στην μικρή Ελλαδίτσα, από κάποιους «επαναστάτες» ακτιβιστές –ακόμα κι από την Εκκλησία– στο θέμα των ανεμογεννητριών και την δημιουργία αιολικών πάρκων, αλλά και γενικότερα της δημιουργίας ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Που; Στην Ελλάδα. Η οποία ευνοείται από τους ανέμους και μπορεί να εξυπηρετεί τις ενεργειακές της ανάγκες σε συνδυασμό με την ύπαρξη φωτοβολταϊκών πάρκων και λοιπών –ανανεώσιμων– πηγών ενέργειας. Οι οποίες φυσικά, θα αντικαταστήσουν τον βλαβερό και καναγκιουρίσιο λιγνίτη, για την χρήση του οποίου η Ελλάδα πληρώνει πρόστιμο κάθε χρόνο για περιβαλλοντολογική ρύπανση.
Εκεί ακριβώς εντοπίζεται το μεγάλο πρόβλημα, με κάποιους που δήθεν κόπτονται για το καλό του πλανήτη. Αρνούνται τις βλαβερές ατμοσφαιρικές συνέπειες από την καύση λιγνίτη, διαμαρτυρόμενοι παράλληλα από την ενδεχόμενη διακοπή κι αντικατάσταση του από τις οικολογικές ανανεώσιμες πηγές. Στο μόνο που μπορούμε να καταλήξουμε για τους κατά τω δοκούν ακτιβιστές (γιατί υπάρχουν και πολλοί ειλικρινείς ακτιβιστές), είναι πως φέρουν το «σύνδρομο» της ακατανόητης κι ακατάπαυστης αντίρρησης και του παντοτινού «όχι» σ’ όλα. Και μπράβο τους.
Ιωάννης Σκόρδας
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 10 Οκτωβρίου 2019, αρ. φύλλου 1004
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.