Ευρηματικός ο τίτλος της έκθεσης από τους εμπνευστές της, από τους οποίους περισσεύει η μετριοφροσύνη και η σεμνότητα με το να επιμένουν στην διατήρηση της ανωνυμίας τους, και να τους αντιπροσωπεύει όχι και ασφαλώς ο «Κανένας», αλλά ο μοναδικός Φίλιππος, όπου και αυτή η αμφίεσή του θυμίζει το παλιό που χάθηκε.
Αναντίρρητα η πρωτότυπη αυτή έκθεση με υλικά της κάποτε ζωής τους που έχουν καταλήξει τελικά σε ερείπια, στέλνει πολλαπλά τα δικά της μηνύματα με πάρα πολλούς αποδέκτες και περισσότερο σε αυτούς που έχουν από την θέση τους υποχρέωση για να υπάρχει ζωή στην πολιτιστική κληρονομιά του τόπου μας, όπου κατά γενική ομολογία, σε πάρα πολλές περιπτώσεις, είναι αφημένη στην τύχη της από την εγκληματική αδιαφορία τους.
Τα ερειπωμένα στην κυριολεξία εκθέματα αυτής της έκθεσης σε υποχρεώνουν, θέλοντας και μη, να αφουγκραστείς την κάποτε ζωή τους που χάθηκε αφρόντιστη. Ακόμα σε πολλά από αυτά που τα περισσότερα εκτίθενται πάνω σε σαρακοφαγωμένα ξύλα που αναδύουν μούχλα και σαπίλα, δεν απουσιάζουν περόνες - καρφιά σε πολλά μεγέθη, που με τον τρόπο που είναι τοποθετημένα σε όλες τις εικόνες, είναι πανεύκολο να συμπεράνεις πως αντιπροσωπεύουν ανθρώπους που έχουν σε κάθε μία από αυτές την δική τους ξέχωρη αποστολή και προσφορά.
Περονόκαρφα που συμβολίζουν την σταύρωση μιας κάποτε ζωής μέσα από την αδιαφορία και την εγκατάλειψη, την σταύρωση της πολιτιστικής και πολιτισμικής ζωής του τόπου.
Είναι όμως και οι ξεχαρβαλωμένες γρίλιες παραθύρων του αλλοτινού καιρού, είναι τα ρακένδυτα ενδύματα πάσης φύσεως που κάποτε ομόρφαιναν την ζωή ανθρώπινων υπάρξεων, είναι τα σκουριασμένα εργαλεία του τσαγκάρη που μπάλωνε η ακόμα και έφτιαχνε παπούτσια, είναι απομεινάρια εφημερίδων, γραφίδες και γράμματα, κουφάρια από ραδιόφωνα παμπάλαιας εποχής και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς που διαθέτει ένα νοικοκυριό, ή ένα μικρομάγαζο ακόμα και με αυτήν την ζυγαριά του, που κάποια από αυτά θα μπορούσε να διεκδικήσει μια θέση σε μουσείο.
Δεν έχει γίνει γνωστό αν ήταν ικανοποιητική η επισκεψιμότητα της έκθεσης και αν διέθεσαν λίγο από τον χρόνο τους οι άρχοντες του τόπου. Πάντως η έκθεση αυτή χτύπησε το δικό της καμπανάκι μπας και ξυπνήσει από τον ύπνο της αδιαφορίας όλους αυτούς που έχουν ιερή την υποχρέωση να προστατεύουν τον πολιτισμό του τόπου τους, γιατί όχι όμως και όλους εμάς , μηδενός εξαιρουμένου, που διαθέτει φωνή για να φωνάξει όσο πιο δυνατά μπορεί για να σωθεί ό,τι έχει απομείνει από παράδοση και πολιτισμό, αλλά και να οικοδομηθεί ό,τι λείπει εγκληματικά από αυτόν τον τόπο.
Είναι καιρός να το καταλάβουμε όλοι μας πως η ανθρώπινη ζωή σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να σωθεί από την κατάληξη. Τα καρφοπέρονα όμως με την δική μας φροντίδα μπορούν να διατηρήσουν ζωντανές βυζαντινές εκκλησίες με τα τέμπλα τους και τις σκεπές τους. Αρχοντικά με τα πατώματα και τα στηρίγματά τους, αλλά και σπίτια απλών ανθρώπων που η ξενιτειά τους υποχρέωσε να τα εγκαταλείψουν και γκρέμισαν αφρόντιστα με όση αξία και αν είχαν.
Φωτογραφία: Σπύρος Αναγνώστου
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 30 Μαρτίου 2017, αρ. φύλλου 879
Σχετικά:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.