19.2.19

ΝΙΚΟΥ ΤΣΕΜΑΝΗ: Breakwater Lodge



___________ ΤΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΦΥΛΑΚΗ ___________

Αν είχαμε μια παρόμοια φυλακή στην Ελλάδα θα είχε γίνει μήλο της έριδος ποιος θα πρωτοπάει. Οι αλβανοί έμποροι ναρκωτικών θα εξασφάλιζαν μια πρώτη θέση εκεί λαδώνοντας τους υπεύθυνους, οι πολιτικοί μας μετά τους διορισμούς, τα αυθαίρετα, την διανομή δανεικών χρημάτων και τις ευνοϊκές μεταθέσεις υπαλλήλων και στρατιωτικών θα είχαν ένα νέο πεδίο ρουσφετολογικής δράσης: την εξασφάλιση θέσεων σε VIP φυλακή όλων εκείνων των καταδικασθέντων για οικονομικά σκάνδαλα φιλικά προσκείμενων περί την εξουσία δημοσίων υπαλλήλων, κομματικών στελεχών και πρώην υπουργών. 


Η επόμενη πτήση από το Johannesburg στο Cape Town ήταν σε μία ώρα. Με είχε ενθουσιάσει η ιδέα ότι θα έφθανα τόσο κοντά στο Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας. Είχα κοιμηθεί οκτώ ολόκληρες νυχτερινές ώρες στο αεροπλάνο από Αθήνα και ήμουνα ευδιάθετος και έτοιμος για όλα. Στο αεροπλάνο σερβίρανε πρωινό. Στην πλάτη του μπροστινού καθίσματος το διαφημιστικό φυλλάδιο της South African Airways διαφήμιζε τουριστικά αξιοθέατα της χώρας. Ανάμεσα σε φωτογραφίες από λιοντάρια, ξενοδοχεία στο Kruger Park, αμπελώνες με τα γνωστά νοτιοαφρικάνικα κρασιά και πολλά άλλα το μάτι μου έπεσε σε μία καταχώρηση της αλυσίδας ξενοδοχείων Protea Hotels, θυγατρικής της Marriot. Η καταχώρηση εκτός των άλλων διαφήμιζε το Breakwaterlodge μια αγγλική φυλακή του 19ου αιώνα που είχε μετατραπεί σε ξενοδοχείο και ενταχθεί στο ξενοδοχειακό δυναμικό της αλυσίδας.

Η ιδέα να κοιμηθώ κάποτε στην φυλακή με τριγυρίζει χρόνια. Πάντα το είχα απωθημένο ότι μια ολόκληρη ζωή δεν είχα προβάλει ποτέ σοβαρή αντίσταση κατά οιασδήποτε διεφθαρμένης αρχής και ως εκ τούτου δεν είχα οδηγηθεί ούτε μια νύχτα στην φυλακή, ούτε καν στο κρατητήριο. Κάποτε είχα προκαλέσει ένα δικαστή να με στείλει στη φυλακή για κάποια αστική υπόθεση αλλά δεν μου έκανε το χατίρι και μετέτρεψε την ποινή φυλάκισης σε χάρτινο χρήμα. Έτσι αποφάσισα να επιλέξω το Breakwaterlodge να ζήσω τουλάχιστον μια βραδιά παρέα στον ίδιο χώρο με εκείνους του κατάδικους του περασμένου αιώνα, τους σκληροτράχηλους πειρατές, τους ατίθασους ολλανδούς ανθρακωρύχους και πολλούς άλλους που ποιος ξέρει ποια παράνομη για τα κοινωνικά δεδομένα της εποχής τους πράξη τους οδήγησε στον χώρο αυτό.

Μετά από δύο ώρες πτήση το αεροπλάνο προσγειώθηκε στο Κέηπ Τάουν μερικοί λένε την ωραιότερη πόλη του κόσμου. Η φύση, τα φυτά, τα χρώματα του ορίζοντα, η μυρουδιά του αέρα θυμίζουν Ελλάδα. Όλοι οι κάτοικοι της πόλης, Άγγλοι, Ολλανδοί οι λεγόμενοι Μπόερς, Ινδοί, Μαλαίσιοι, Εβραίοι, Έλληνες και πολλοί άλλοι φαίνεται σήμερα να μοιράζονται αρμονικά την ζωή στην πόλη.
Το περίφημο Table Mountain, το βουνό τραπέζι, ο Λυκαβηττός της πόλης, ήταν σκεπασμένο με το γνωστό σύννεφο που δημιουργείται πάντα εκεί όταν ο παντοκράτωρ αέρας παρασέρνει τους υδρατμούς πάνω από τα αφρισμένα κύματα του Ατλαντικού ωκεανού. Πήρα ένα λεωφορείο από το αεροδρόμιο και κατέβηκα στο περίφημο V&A – Victoria and Alfred - Waterfront το γεμάτο ζωή εμπορικό και τουριστικό παραλιακό κέντρο του Κέηπ Τάουν. Στο σημείο αυτό τον 19ο αιώνα ξεφορτώνανε από τα πλοία τους κατάδικους και τους μεταφέρανε αλυσοδεμένους ανεβαίνοντας τις πέτρινες σκάλες από την προκυμαία στη φυλακή της πόλης.


Ανέβηκα και εγώ τις πέτρινες αυτές σκάλες και βρέθηκα σε μια όμορφα διαμορφωμένη πλατεία στην κορυφή του λόφου πάνω από το λιμάνι εκεί όπου στέκεται από τον περασμένο αιώνα το κτήριο των φυλακών που θα διανυκτέρευα το βράδυ εκείνο, το ξενοδοχείο Breakwaterlodge. Η πλατεία αυτή στην κορυφή του λόφου ήταν κάποτε το προαύλιο των φυλακών. Η θέα από εκεί ήταν καταπληκτική, το Table Mountain πρόβαλε συννεφιασμένο, οι κεκλιμένες στέγες και οι καμινάδες των ιστορικών κτηρίων του λιμανιού προβάλανε στα πόδια σου έτοιμες να διηγηθούν παλιές ιστορίες. Στο βάθος του ορίζοντα ο Ατλαντικός συναντούσε τον Ινδικό ωκεανό και ζωντάνευαν μαζί το μεγαλείο της γαλάζιας απεραντοσύνης.

Το κτήριο των φυλακών ήταν πέτρινο, ένα μικρό τμήμα του ήταν πυργοειδές. Τα παράθυρα των δωματίων είχαν όλα θέα στον Ατλαντικό Ωκεανό. Υπόγεια κελιά δεν είδα. Με την ιδέα ότι οι φυλακισμένοι του 19ου αιώνα περνούσαν καθημερινά τις ώρες τους στον χώρο αυτό φλερτάριζα με την ιδέα μιας θέσης μόνιμου κατάδικου στην προνομιούχα αυτή φυλακή του Κέηπ Τάουν.

Αλήθεια σκεπτόμουνα ότι αν είχαμε μια παρόμοια φυλακή σε ένα τόσο ωραίο μέρος σαν αυτό στην Ελλάδα θα είχε γίνει μήλο της έριδος ποιος θα πρωτοπάει. Οι αλβανοί έμποροι ναρκωτικών θα εξασφάλιζαν μια πρώτη θέση εκεί λαδώνοντας τους υπεύθυνους, οι πολιτικοί μας μετά τους διορισμούς, τα αυθαίρετα, την διανομή δανεικών χρημάτων και τις ευνοϊκές μεταθέσεις υπαλλήλων και στρατιωτικών θα είχαν ένα νέο πεδίο ρουσφετολογικής δράσης: την εξασφάλιση θέσεων σε VIP φυλακή όλων εκείνων των καταδικασθέντων για οικονομικά σκάνδαλα φιλικά προσκείμενων περί την εξουσία δημοσίων υπαλλήλων, κομματικών στελεχών και πρώην υπουργών. Πολλοί μάλιστα πολίτες με σοβαρές οικονομικές δυσκολίες και αδυναμία να πληρώσουν νοίκια, ασφαλιστικές εισφορές και φόρους, θα τους συγκινούσε η ιδέα δωρεάν μόνιμης διαμονής σε μία τόσο ωραία φυλακή. Η ζήτηση θα ήταν τεράστια με ανοδική πορεία.

Η πρωτότυπη αυτή ιδέα δημιουργίας μιας VIP φυλακής με θέα τη θάλασσα στην Ελλάδα, δεδομένων των καλών καιρικών συνθηκών στην χώρα μας και της πρωτοποριακής ελληνικής νομοθεσίας που προβλέπει τακτικές άδειες εξόδου για κόσμια φερόμενους φυλακισμένους που τρώνε ήσυχα το πρωινό τους θα γινόταν διάσημη διεθνώς. Μία guest star φυλακή θα γεννιόταν για την Ευρώπη όλη. Αρκετοί φυλακισμένοι από όλες τις χώρες εντός της ζώνης του Σένγκεν υψηλής εισοδηματικής στάθμης λόγω συσσώρευσης κλοπιμαίων θα υπέβαλαν αιτήσεις μετεγκατάστασης στην Ελλάδα και μαζί με φίλους, ταμίες, συμβίες και μπράβους που θα τους ακολουθούσαν θα συνέβαλαν στην αύξηση της κατανάλωσης τροφίμων και ποτών σε σουπερ μάρκετ, καταστήματα και παραλιακά κέντρα διασκέδασης στους χώρους πέριξ των φυλακών συμβάλλοντας έτσι στην τουριστική ανάπτυξη της χώρας.

Η ιδέα θα εξελισσόταν σε απόλυτο επιχειρηματικό θρίαμβο. Θα ήταν η αρχή μιας επιτυχημένης αλυσίδας επιχειρήσεων του είδους. Εταιρείες συμβούλων και εργολάβοι θα έτρεχαν να καλύψουν την αυξανόμενη ζήτηση της αγοράς για να χτιστούν και άλλες τέτοιες επιτυχημένες παραλιακές πρότυπες φυλακές στον ελληνικό χώρο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα εξασφάλιζε τις απαραίτητες επιδοτήσεις με την ελπίδα ότι από τον ΦΠΑ στον τζίρο πέριξ των φυλακών θα είχε ελπίδες να πάρει πίσω κάποια από τα δανεικά.

Το υπουργείο Τουρισμού με ειδικότητα να παρακάμπτει κάθε είδους νομοθεσίες και διαδικασίες που προστατεύουν το περιβάλλον όταν πρόκειται για σοβαρές επενδυτικές προτάσεις εκμετάλλευσης τοπίων ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους θα ελληνοποιούσε σίγουρα με fast track διαδικασίες όλους του ξένους φυλακισμένους που θα ήταν διατεθειμένοι να επενδύσουν περισσότερα από πέντε εκατομμύρια ευρώ έκαστος για να αγοράσουν και εκμεταλλευτούν τις παραλίες γύρω από τις VIP φυλακές. Μια νέα γενιά πεντάστερων εκατομμυριούχων φυλακισμένων επενδυτών θα ξεκινούσε την οικονομική της δραστηριότητα στον ελληνικό χώρο και στα νησιά μας συμβάλλοντας έτσι στην ανάπτυξη της χώρας.

Έδωσα συγχαρητήρια στον εαυτό μου που με αυτή την πρωτοποριακή ιδέα είχα βάλει και εγώ το λιθαράκι μου στο καλάθι των ιδεών “αξιοποίησης” και πώλησης με προστιθέμενη αξία της ελληνικής παραθαλάσσιας γης. Είναι κρίμα σκεπτόμουνα το καινοτόμο αυτό ταλέντο μου να μένει εθνικά αναξιοποίητο και να μην μου έχει ανατεθεί μέχρι σήμερα ούτε μία θέση εισηγητή συμβούλου στο ελληνικό υπουργείο Τουρισμού.

Υπερήφανος και γελώντας αυτάρεσκα για τις επιχειρηματικές επιδόσεις της φαντασίας μου προχώρησα προς τον πάγκο της ρεσεψιόν του Breakwaterlodge. Ρώτησα μια κοπέλα με σεμνή ξενοδοχειακή γκρι μπλε στολή αν υπήρχε κανένα δωμάτιο-κελί ελεύθερο για μένα. Μού έδωσε ένα φαρδύ κλειδί από το δωμάτιο 14 στο ισόγειο. Οι πέτρινοι τοίχοι του δωματίου είχαν πάχη πέραν του ενός μέτρου για να αποθαρρύνουν τους επίδοξους Μοντεχρήστους. Υπολόγισα ότι θα στέγαζε τουλάχιστον τέσσερις με έξι κατάδικους. Το πορτατίφ δίπλα στο κρεβάτι ήταν εποχής και σου δημιουργούσε ενοχές ότι δεν διαβάζεις αρκετά.

Έριξα μια ματιά στη ντουλάπα και στο μπάνιο να σιγουρευτώ ότι δεν κρύβεται εκεί κανένας κατάδικος, άφησα τα πράγματα μου και βγήκα στο διάδρομο. Ο διάδρομος ευρύχωρος με μια ψηλή σιδερένια τζαμαρία στην οροφή και τις συνεχόμενες αριστερά και δεξιά σιδερένιες πόρτες των δωματίων – κελιών θύμιζε πραγματική φυλακή όπως έχουμε συνηθίσει να την βλέπουμε στα αμερικάνικα έργα. Στο τέλος του διαδρόμου είχε μια βαριά πόρτα εισόδου –εξόδου των χθεσινών φυλακισμένων και σημερινών πελατών. Βγήκα έξω στο ηλιόλουστο προαύλιο κάθισα σε ένα παγκάκι και κοιτούσα μαγνητισμένος το Table Mountain. Είχαν περάσει λιγότερες από εικοσιτέσσερις ώρες που είχα φύγει από την Αθήνα.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 8 Νοεμβρίου 2018, αρ. φύλλου 959

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ