26.2.19

Eva Strittmatter (1930-2011)



Τι τρομερή που ήταν η φλόγα
Που μέσα της μαζί καήκαμε,
Στο τέλος μένει μια κάποια λάμψη.
Το πασίγνωστο συμβαίνει και σ’ εμάς.

Ότι δεν είναι στάχτη, το τελευταίο ίχνος της φωτιάς,
Δείχνει την καθημερινότητά μας. Και πόσο ακριβή
Είν’ η μικρή θερμότητα, το έμαθα
Αυτή την πιο οδυνηρή χρονιά
Όλων των χρόνων της ζωής μου.
Όταν και πάλι τέτοιος χειμώνας θα’ ρθει
Και τόσο χιόνι επάνω μου θα πέσει,
Μονάχα η θερμότητα αυτή θε να με σώσει
Από τον θάνατο. Τι άλλο
Με κρατάει; Μένει απ’ την αγάπη μας: 
Ο ένας τον άλλον είχαμε. Γρασίδι
Επάνω μας δεν θα φυτρώσει, κανένας λίθος,
όσο η λάμψη αυτή θα φέγγει.

Όσο υπάρχει λάμψη,
Μπορεί να γίνει και φωτιά.


Το ποίημα "Αγάπη" της Eva Strittmatter, 
σε μετάφραση Χρυσούλας Πατρώνου-Παπατέρπου, 
που δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στο φύλλο 946 της 26.7.2018 


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ