25.2.19

Αγαπητή ΟΔΟΣ


11η Νοεμβρίου 2018: Σε ερειπωμένα κτήρια, σε έρημους δρόμους...

Αγαπητή ΟΔΟΣ,

Σαν κεραυνός εν αιθρία ήχησε στα αυτιά μου η είδηση για ενδεχόμενο διαχωρισμό Κράτους-Εκκλησίας. Και δεν σου κρύβω πως αντιλήφθηκα τον εαυτό μου να κρυφοχαμογελά από ικανοποίηση και μόνο στο άκουσμα της. Θα μου δινόταν η ευκαιρία να έγραφα «διθυράμβους» για τον πρωθυπουργό και την ενδεχόμενη συμφωνία του -Κράτους- με την κεφαλή της κύριας ελληνορθόδοξης Εκκλησίας, τον κ. Ιερώνυμο. Γρήγορα όμως το μειδίαμα μου μετατράπηκε σε απογοήτευση και πικρία. Που για ακόμη μια φορά, όντας πολίτης ανεπτυγμένου, προοδευτικού και Δυτικότροπου (;) κράτους, θα γνωρίζω πως μέρος των υπερφόρων που αποδίδω στην κυβέρνηση των ΣυΡιζΑνΕλ θα αποδίδεται για την πληρωμή των δημοσίων υπαλλήλων με τα ράσα και τους μεγαλόσχημους σταυρούς.

Πως για ακόμη μια φορά, σε μια προσκείμενη συνταγματική αναθεώρηση, δεν θα συμπεριληφθεί η τροποποίηση του επίμαχου άρθρου 3 που θα επέφερε τον περιβόητο διαχωρισμό Κράτους-Εκκλησίας. Τον διαχωρισμό των κοσμικών από τους κληρικούς, ως προς την χρηματοδότηση των δεύτερων από τους πρώτους. Απεναντίας αγαπητή ΟΔΟΣ, το μόνο που κατάφερε το αγαπημένο «τέκνο» του κ. Ιερώνυμου και πρωθυπουργός της Ελλάδας ήταν να προτείνει την αλλαγή του ταμείου που θα πληρώνονται οι κληρικοί. Και όχι την διακοπή της μισθολόγησης τους από τους φόρους των πολιτών.

Και οι δυο αντιπρόσωποι συμφώνησαν να συνεχίσουν να αγαπούν αλλήλους. Ο μεν αρχιεπίσκοπος κάνοντας πλάτες στον πρωθυπουργό με την δήθεν αποδέσμευση του κλήρου από την κρατική μισθοδοσία και «ελάφρυνση» του κρατικού προϋπολογισμού, δίνοντας την κυβέρνηση το δικαίωμα να υπόσχεται μέσα σε προεκλογική περίοδο την πρόσληψη 10.000 νέων δημοσίων υπαλλήλων. Και ο κ. Τσίπρας με την σειρά του ανακοίνωσε πως θα συνεχίσει να δίνει απλόχερα -νυν και αεί- την μισθοδοσία των κληρικών μέσω κρατικής χρηματοδότησης στο «ανεξάρτητο» Εκκλησιαστικό Ταμείο! Όλα έμοιαζαν να αλλάζουν, αλλά όλα θα παραμείνουν ίδια.

Προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω πως η ζωή θα κυλά χωρίς τον πολυπόθητο μισθολογικό διαχωρισμό -για αρχή- ήρθαν τα πολιτιστικά δρώμενα στην Φιλοσοφική σχολή Αθηνών. Των τραμπούκων του Ρουβίκωνα με μπουζούκια και μπαγλαμαδάκια. Ρεμπέτ ασκέρ κανονικό μ’ όλη την σημασία της φράσης. Και σαν δεν έφταναν τα τσαμπουκαλεμένα μεθύσια στην ταράτσα της Φιλοσοφικής, το σκηνικό απόλυτης μπαχαλοποίησης ήρθε να συμπληρώσει ο έλεγχος ταυτοπροσωπείας δύο αστυνομικών με πολιτικά από μέλη τάγματος εφόδου του Ρουβίκωνα.

Και εκεί που περιμένεις πως τα έχεις δει όλα, το κλίμα ανομίας και ανοχής στην παραβατικότητα, ήρθε να συμπληρώσει ο ξυλοδαρμός δύο αστυνομικών εντός της δικαστικής αίθουσας, που κατέθεταν ως μάρτυρες κατηγορίας. Από τους ίδιους (;) ή ενδεχόμενο παρακλάδι παρανόμων, κακοποιών και αντιεξουσιαστών. Είναι να αναρωτιέται κανείς αγαπητή ΟΔΟΣ. Υπάρχει περίπτωση να αλλάξει αυτό το κλίμα τρομοκρατίας και ανομίας; Προσωπικά, δεν βλέπω να αλλάζει τίποτα. Ειδικά από αυτήν την κυβερνητική κοινοπραξία που τις αποφάσεις του ΣτΕ τις αντιμετωπίζει ως «ηθική υποχρέωση». Ο ορισμός της πολιτικής μπαχαλοποίησης και της επικράτησης των παρανόμων.

Στην αντίπερα πολιτική ιδεολογία, οι «υπερπατριώτες» με τις ελληνικές σημαίες και σημαίες του Βυζαντίου, ανηφόρισαν στην γειτονική Αλβανία. Στο χωριό Βουλιαράτες. Για να διαδηλώσουν για τον τραγικό θάνατο του πρώην καταδρομέα Κων/νου Κατσίφα, ύστερα από ανταλλαγή πυροβολισμών με τους Αλβανούς αστυνομικούς. Χωρίς καλά-καλά να έχει ξεκινήσει η δικαστική έρευνα για τα αίτια που οδήγησαν στην βάναυση εκτέλεση του Κατσίφα, άρπαξαν την ευκαιρία να αναδείξουν τον πατριωτισμό και τον εθνικισμό τους. Σε υπέρμετρο βαθμό.

Και να κατηγορούν άλλους συνέλληνες που δεν πήγαν στους Βουλιαράτες ή δεν έγραψαν κάποιο υπερπατριωτικό σχόλιο ή άρθρο στο διαδίκτυο. Λες και χρειάζονται όλα αυτά τα λαϊκίστικα για να μετρηθεί η αγάπη ενός πολίτη για το έθνος του. Θαρρείς πως έχουν βγάλει τα «ελληνόμετρα» και μετράνε το πόσο Ελληναράς νιώθει ο κάθε πολίτης. Μάλιστα γνωρίζοντας το ποιόν ορισμένων εξ αυτών, που με περίσσιο θράσος και αίσθημα του υπερπατριώτη, κουνάν το δάκτυλο και θίγουν συνειδήσεις, χωρίς να τους έχει ορίσει κανείς κριτές της ελληνοφρένειας, τόλμησαν να αναδημοσιεύσουν άρθρα σου κριτικάροντας έναν-έναν τους αναγνώστες σου, μιας κι όλοι εμείς είμαστε η ΟΔΟΣ. Την επόμενη φορά να είναι πιο προσεκτικοί στην όποια στείρα κριτική κάνουν σε όλους εμάς και να τους υπενθυμίσω πως μπορούμε κι εμείς να κάνουμε κριτική, και μάλιστα γόνιμη, εποικοδομητική και με ντοκουμέντα. Και για την «γούνα» τους. Το αφήνω αυτό εδώ να υπάρχει και δεν θα ξανασχοληθώ μ’ αυτούς τους λίγους και ανυπόληπτους συμπολίτες μας και μη.

Θα ασχοληθώ όμως με την επίσκεψη του κ. Μητσοτάκη κατά τον εορτασμό της απελευθέρωσης της πόλης. Και την απελπισία που με διαπέρασε από τον τρόπο που διάλεξε το επικοινωνιακό team της Ν.Δ. να πλασάρει την επίσκεψη του αρχηγού της. Αγκαλιές, φιλιά και χαριεντίσματα πολιτών και αιρετών με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Εικόνες από το μακρινό λαϊκίστικο πολιτικό παρελθόν, εικόνες που παραπέμπουν στον ορισμό του «πολιτικάντη». Και που θα πρέπει να το αλλάξει το συντομότερο αν αναγνωρίζει και ο ίδιος πως η κοινωνία έχει ανάγκη από πολιτικές πράξεις καλυτέρευσης της καθημερινότητας του.

Ένα ακόμα γεγονός που μου προκάλεσε θλίψη όταν το είδα στο βίντεο, ήταν η στάση σώματος που είχαν δυο από τα πολλά στελέχη της Ν.Δ. Και οι πιο υψηλόβαθμοι. Η νυν βουλευτής κ. Μ.Αντωνίου και ο πρώην βουλευτής και νυν δήμαρχος κ. Α. Αγγελής. Ο ένας προσπαθούσε να κλέψει λίγες στιγμές συνύπαρξης με τον κ. Μητσοτάκη από τον άλλον. Αναζητώντας -ο καθένας από το δικό του μετερίζι και για τους προσωπικούς του λόγους- την πολιτική «αγκαλιά» του προέδρου της Ν.Δ. Για να ξεφύγουν από την πολιτική τους ανασφάλεια. Έφτασαν δε σε σημείο που ο ένας από τους δύο χρησιμοποίησε ως «μπάρα ασφαλείας» το χέρι του για να αποτρέψει πιθανό «πηγαδάκι» του άλλου με τον κ. Μητσοτάκη [σχετικά "εδώ"]

Τι ζούμε αγαπητή ΟΔΟΣ; Και μάλιστα από στελέχη ενός επερχόμενου κυβερνητικού κόμματος. Το οποίο θα πρέπει να αλλάξει πάρα πολλά, ακόμα ώστε να γίνει ένα κανονικό, φιλελεύθερο (!), προοδευτικό κόμμα του Δύσης. Ελπίζοντας βέβαια να μην παραδειγματιστούν από εκείνο του Τραμπ.

Ιωάννης Σκόρδας


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 15 Νοεμβρίου 2018, αρ. φύλλου 960

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ