23.6.20

Για τον μικρό Νικόλα


ODOS newspaper: ζωγραφιά του μικρού Νικόλα


Αγαπημένε μας Νικόλα, 

ό,τι άγγιξες χρυσάφι ατόφιο έγινε…



Είχε απομείνει μέσα στη σχολική μου τσάντα η τελευταία ζωγραφιά που έκανες μέσα στην τάξη μας. Ήταν στις 8 του περασμένου Μάρτη, που είχες έρθει στο Σχολείο για να κάνεις τον χάσκαρη μαζί με τους συμμαθητές σου. Ζωγραφίσατε όλοι χαρταετούς, κι ενώ όλοι οι άλλοι πήραν τη ζωγραφιά τους, η δική σου έμεινε στα χέρια μου. Τη ζωγράφισες με ιδιαιτέρως απαλά χρώματα —χρησιμοποίησες τις μπογιές του κολλητού σου, του Ηλία— κι είχα προσέξει εξαρχής δύο πράγματα: ένα φαρδύ ουράνιο τόξο κι ο χαρταετός σου να φεύγει ελεύθερος στον ουρανό σου.

Αυτή η ζωγραφιά σου νομίζω πως έπαιξε κάποιον σημαντικό ρόλο προχτές που έπρεπε να ανακοινώσουμε στους συμμαθητές σου την αναχώρησή σου: τους μιλούσα εγώ, τους εξηγούσε η κ. Ειρήνη, η ψυχολόγος του Νοσοκομείου μας, μα εκείνα ήταν αδύνατον να χωνέψουν αυτό που άκουγαν. Η πίεση των στιγμών μού θύμισε τη ζωγραφιά σου. Νιώσαμε πως το ουράνιο τόξο σου έφερε μια κάποια γαλήνη μέσα στην τάξη σου, μετά από τη φουρτούνα που ξέσπασε, σηκώνοντας κύματα θεόρατα που τα παιδιά δεν μπορούσαν να νικήσουν.

Την κολλήσαμε στον τοίχο και είναι βέβαιο πως οι συμμαθητές σου θα την προσέχουν σαν τα μάτια τους. Θα ‘ναι σαν να τους μιλάς, στέλνοντάς τους την ελπίδα, που τόσο πολύ χρειάζεται κάθε άνθρωπος επάνω στη γη.

Καλότατέ μας Νικόλα, θα σε θυμόμαστε όλοι μας πάντα παραμονές της 25ης Μαρτίου, που ήρθες πάλι στο Σχολείο κι έκανες δοκιμαστική παρέλαση με όλο το Σχολείο. Περπατούσες ιδιαίτερα καμαρωτός, περήφανο Ελληνόπουλο, και το ‘κανες τελείως ανεπηρέαστος από τους γύρω περισπασμούς. Σε χαρήκαμε όλοι πολύ! Σε λίγες μέρες μπήκες εκτάκτως στο νοσοκομείο κι εμείς αδυνατούσαμε να το πιστέψουμε.

Έζησες, αγαπημένε μας, ανάμεσά μας κι ό,τι άγγιξε η παρουσία σου έγινε χρυσάφι. Έβγαλες μέσα από τους ανθρώπους μια καλοσύνη και μια δύναμη που δεν ξέραμε πως υπήρχε, αφού όλοι ξεπέρασαν τα στενά οικονομικά τους περιθώρια για να σταθούν έμπρακτα και ουσιαστικά στο πλευρό σου. Μας έκανες όλους καλύτερους κι αυτό δεν το καταφέρνει κανείς εύκολα!

Και χάρισες στο χωριό μας κάποια ξεχωριστά πρόσωπα, που από δω και πέρα θα είναι τα στολίδια του κι ας μην τους επιτρέπει η βαθιά τους σεμνότητα να το παραδεχτούν: τον σεβαστότατο μπαμπά σου, ακοίμητη λαμπάδα στο πλάι σου όλον αυτόν τον δύσκολο καιρό, την ιερή σαν τα εικονίσματα που αγιογραφεί μαμά σου —κάθε φορά που σας έβλεπα ένιωθα τη ματιά σου καρφωμένη επάνω της σαν να ήταν η μάνα σου η γέφυρα που σε ένωνε με τη ζωή— δίπλα σους σταθερό αποκούμπι ο Ναούμης.

Ο μητροπολίτης μας, βαθύτατα συγκινημένος την ώρα του αποχαιρετισμού σου, είπε πως οι γονείς σου όλον αυτόν τον καιρό υπερέβαιναν εαυτούς και το ξέραμε όλοι πως έτσι ήταν στ’αλήθεια. Κι είναι αδύνατον να μην μιλήσουμε πάλι για τους απίστευτους παππούδες και γιαγιάδες σου και την αγαπημένη σου αδερφούλα, τη Μελίνα σου. Όλοι τους έχουν μπει για πάντα μες στις καρδιές μας.

Δε θα πω περισσότερα, τα πολλά λόγια περιττεύουν τέτοιες στιγμές. Θα κλείσω με μιαν εξομολόγηση —περιέχει μια σοβαρή πρόταση, που απευθύνεται σε όλους τους αθλητικούς φορείς του όμορφου χωριού μας:

Τα τελευταία δυο χρόνια έχω ένα τελευταίο όνειρο για το χωριό μας∙ ο Ναυτικός όμιλος, ο Γράμμος, ο σύλλογος αντισφαίρισης, ο πολιτιστικός σύλλογος, το Δημοτικό, αλλά και τα άλλα μας σχολεία με τους γυμναστές τους να διοργανώσουν έναν μαραθώνιο. Μας λείπει στην περιοχή μας ένας μαραθώνιος που θα γίνεται κάθε χρόνο.

Βρέθηκα ως ομιλήτρια τον περσινό Οκτώβριο στον Παρακάλαμο Ιωαννίνων, χωριό καταγωγής του Παύλου Μελά και ενθουσιάστηκα βλέποντας τους μαθητές των σχολείων του χωριού να συμμετέχουν με χαρά στον μαραθώνιο, την ημέρα των εκδηλώσεων των αφιερωμένων στον Μελά. Ονειρεύτηκα, λοιπόν, έναν μαραθώνιο κι εδώ, αλλά δεν έβρισκα το ιδανικό πρόσωπο στο οποίο να τον αφιερώναμε. Τώρα το βρήκα.

Ένας Μαραθώνιος αφιερωμένος σε σένα, Νικόλα μας, και σ’όλα τα παιδιά που μάχονται για τη ζωή τους! Να τρέξουν οι μαθητές μας —κι ίσως κι οι μεγαλύτεροι—για χάρη των μικρών μαχητών της ζωής, δείχνοντάς τους πως είναι στο πλευρό τους!

Και κλείνω απευθύνοντας πρόσκληση προς όλους όσους προανέφερα κι ίσως και σ’άλλους που ενδιαφέρονται κι ίσως μπορούν να συμβάλουν, αν συμφωνούν με τη συγκεκριμένη πρόταση, να δουλέψουμε όλοι μαζί για την υλοποίησή της. Προσωπικά πιστεύω πως αξίζει τον κόπο και θα ‘θελα να τη δω να πραγματοποιείται, δίνοντας χαρά σε παιδιά που αγωνίζονται και μάχονται, όπως έπραξες κι εσύ, παντοτινέ μας αγαπημένε!

Μαυροχώρι, 7/12/2019

Η δασκάλα σου
Σόνια Ευθυμιάδου-Παπασταύρου


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 12 Δεκεμβρίου 2019, αρ. φύλλου 1013


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ