17.6.20

ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΤΖΗΔΗΜΗΤΡΙΟΥ: Σε αναζήτηση εθνικής στρατηγικής




Οι αντιδράσεις της Αθήνας στο Μνημόνιο Τουρκίας-Λιβύης για την οριοθέτηση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) προκαλούν θυμηδία. Και οι δηλώσεις της πολιτικής ελίτ που επικαλείται σαν άλλοθι αδράνειας το Διεθνές Δίκαιο καταγγέλλοντας αενάως την “τουρκική ανομία”, παράγουν μαζική κόπωση και αδιαφορία στους πολίτες.

Μαρτυρούν συνοπτικά, την αφοπλιστική αδυναμία αντίληψης της κατάστασης και απουσία μακροπρόθεσμου στρατηγικού σχεδιασμού την ώρα που προέχει η ανάγκη να διαμορφωθεί μια στιβαρή εθνική πολιτική που δεν θα “αιφνιδιάζεται” κάθε τόσο, αλλά, θα αφήσει κατά μέρος τα κοσμοπολιτικά φληναφήματα περί “ειρηνικής συμβίωσης των λαών” και την επιλογή του κατευνασμού και θα αντιμετωπίσει την Τουρκία ως αυτό που πραγματικά είναι: μια διηνεκής απειλή για την εθνική ακεραιότητα της χώρας.

Διαφορετικά προς τι πληρώνουμε τόσες “μίζες” στην Άμυνα; Ας το κλείσουμε κοινή συναινέσει το “μαγαζί” αδέλφια κι ας συνεχίσουμε να τραβάμε χαζοχαρούμενες “σέλφι” στην διαδρομή Αράχωβα - Μύκονος, ξεφωνίζοντας ανέφελα στον προσωπικό ηλεκτρονικό μας λογαριασμό “Τέλεια! Περνάμε τέλεια!!!”... Στο μεταξύ, ας προσποιηθούμε μεταξύ μας και ότι δεν διαβάσαμε ποτέ αυτόν τον αρνησίκοσμο και σκοτεινό Κάλβο να προειδοποιεί βλοσυρά: “Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται / ζυγόν δουλείας ας έχωσι. Θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία”. Είναι δική μας η ευθύνη αυτής της απόφασης. Μην γυρεύουμε να την ξεφορτώσουμε σε ξένες πλάτες...

Ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας φλερτάροντας επικίνδυνα με τη γελοιότητα απευθύνει... αγέρωχο τελεσίγραφο στον Λίβυο Πρέσβη ότι θα τον απελάσει αν μέχρι αύριο δεν του καταθέσει τη συμφωνία με την Τουρκία. Στα διπλωματικά στέκια του αθηναϊκού κέντρου, αναρωτιούνται διασκεδάζοντας “και που να επιστρέψει ο έρμος ο Λίβυος; Σε ποια πατρίδα; Το πιθανότερο είναι να ζητήσει πολιτικό άσυλο στην Ελλάδα”!..

Θα ήταν ένδειξη ισχύος μιας “κανονικής” χώρας - όρος του νεοδημοκρατικού συρμού - το ΥΠΕΞ να απηύθυνε αυτό το τελεσίγραφο αρμοδίως, στον Τούρκο πρέσβη. Αντίμετρα υπάρχουν. Και δεν λέω, για την ώρα, να κλείσει η Εγνατία για τις τουρκικές νταλίκες. Θα ήταν λόγου χάρη ένα από αυτά —εκτός από την επέκταση των ελλαδικών χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ σε άλλες ζώνες, όπως έπραξε η Τουρκία στη Μαύρη Θάλασσα, όπου συμφώνησε εύρος χωρικών υδάτων στα 24 ν.μ.— η έγκαιρη οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας - Κύπρου.

Αλλά, είναι αδύναμοι και φοβισμένοι οι ώμοι της πολιτικής ηγεσίας να χαράξουν μια στρατηγική που θα ξεφεύγει από στιγμιαίες επινοήσεις και αυτοσχεδιασμούς και θα επιτρέπει την άσκηση εξωτερικής πολιτικής με επαγγελματικούς όρους. Η αδύναμη και κατεχόμενη Κύπρος, όπου δύο τουρκικά γεωτρύπανα και δύο ερευνητικά σκάφη βρίσκονται ήδη στην δική της ΑΟΖ, κάλεσε την μητριά Ελλάδα να προχωρήσουν σε οριοθέτηση. Η απάντηση ήταν αρνητική.

Ακολούθησε φυσιολογικά, το Μνημόνιο Τουρκίας - Λιβύης, πίσω από το οποίο τρέχουμε τώρα... Γιατί είναι κρίσιμο αυτό το παράδοξο Μνημόνιο; Επειδή αναβαθμίζει την αβάσιμη νομικά θέση της Άγκυρας ότι τα (ελληνικά) νησιά, δεν συνιστούν όπως αναγνωρίζει το Διεθνές Δίκαιο αρχιπελαγικό σύμπλεγμα, αλλά, αποτελούν γεωλογική προέκταση της ηπειρωτικής Τουρκίας και συνεπώς δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα. Με βάση αυτήν την λογική, περιελήφθησαν στο επίμαχο Μνημόνιο, τα νησιά Ρόδος, Κάρπαθος, Κάσος και Κρήτη (το νευραλγικό Καστελόριζο παραλείπεται αύτανδρο) σαν να είναι ξεκρέμαστα στον γεωλογικό χάρτη.

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ότι μετατοπίζεται σε δυσμενέστερο έδαφος η νομική βάση τής, μιας και μόνης ελληνοτουρκικής διαφοράς: από την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας —την οποία απορρίπτει διαρρήδην η Τουρκία η οποία δεν έχει υπογράψει εκτός άλλων την Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας— στην οριοθέτηση της ΑΟΖ όπου τα θαλάσσια σύνορα (ε, ναι, υπάρχουν εις πείσμα του Αλέξη Τσίπρα...) καθίστανται θολά, ευμετάβλητα και αμφισβητήσιμα. Όθεν προκύπτει διπλωματικό τετελεσμένο που προάγει την τουρκική εκδοχή ότι τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου, δεν έχουν υφαλοκρηπίδα.

Στα μεγάλα πολιτικά σαλόνια των Αθηνών, η πολιτική της “συνδιαχείρισης” του Αιγαίου με την Άγκυρα δεν είναι καινοφανής. Το -“παλαιό”, και σκόπιμη η αντίστιξη...- “Ποντίκι”, αυτή η μοναδική για το κύρος και την δημοσιογραφική της εντιμότητα εφημερίδα όπου εργάστηκα σκληρά επί 25 συναπτά έτη, είχε αποκαλύψει την μυστική συνάντηση Μητσοτάκη - Τσαγκλαγιανγκίλ από το 1979, αλλά και τις μετέπειτα προσπάθειες του Επίτιμου “με χάρτες πάνω στο τραπέζι” για μια οικονομική διευθέτηση των τουρκικών αξιώσεων.

(σ.σ.: Ειρήσθω, μέρες που είναι, ότι ο Τσαγκλαγιανγκίλ, ευφυής και πολυσχιδής προσωπικότητα του τουρκικού διπλωματικού κατεστημένου, είχε υπογράψει με την προδοτική Χούντα Νοέμβριο του 1967, την συμφωνία για την απόσυρση της Ελλαδικής Μεραρχίας που είχε στείλει αθόρυβα το 1964 ο Γεώργιος Παπανδρέου στην Κύπρο μετά τα αιματηρά επεισόδια που προκάλεσε ο Γρίβας στην Κοφίνου, έξω από τη Λάρνακα, τα οποία άνοιξαν τον δρόμο στην σημερινή κατοχή. Αυτά για τους νοσταλγούς, αλλά κυρίως για τους νεότερους...).

Τον περασμένο Μάρτιο, ακούστηκε η πρώτη “κανονιά” από τον πρώην ΥΠ ΕΞ Νίκο Κοτζιά ο οποίος είπε ότι “δεν πρέπει να είμαστε μοναχοφάηδες”, θαρρείς και ισχυρίστηκε κανείς ότι όλο το Αιγαίο είναι ελληνικό, ζητώντας “να δώσουμε μια ευκαιρία στην Τουρκία να συμμετάσχει στην οικονομική ανάταση”.

Στο ίδιο μήκος ο Γ. Κατρούγκαλος που τον διαδέχθηκε διερωτήθηκε λίγους μήνες αργότερα από την Αττάλεια: «Πως μπορεί κάποιος να αποκλείσει από αυτή την περιοχή την Τουρκία, η οποία έχει τόσα χιλιόμετρα ακτή στη Μεσόγειο;». Δεν ήταν Συριζαίϊκες “ιδεοληψίες”.
Την σκυτάλη πριν από δύο περίπου μήνες παρέλαβε ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, προϊδεάζοντας τους πολίτες ότι η εξομάλυνση των ελλαδοτουρκικών σχέσεων προϋποθέτει “επώδυνους συμβιβασμούς”.

Από την πλευρά του ο Ν. Δένδιας μιλάει κομψότερα τώρα για “συνέργειες” το είδος των οποίων, εμείς η “πλέμπα” αδυνατούμε να καταλάβουμε. Μέχρι που ήρθε πριν από λίγες ημέρες ο Θάνος Ντόκος, εξέχων αναλυτής του ΕΛΙΑΜΕΠ και αναπληρωτής σύμβουλος του νεοσυσταθέντος Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας και μίλησε —όπως επιδιώκουν χρόνια τώρα οι ΗΠΑ— για “συνεκμετάλλευση” και “ιδέες που μπορούν να συζητηθούν”. Όλα δηλαδή είναι “μπίζνες”.

Πάνω σε ποια βάση όμως; Και πως μπορεί να συμβεί αυτό χωρίς οριοθετημένη υφαλοκρηπίδα και μάλιστα την ώρα που η Τουρκία μιλάει για 18 νησιά που καταχρηστικά “κατέχει” η Ελλάδα; Η Χάγη και η προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο στην οποία στερεότυπα παραπέμπουν οι ημέτεροι πολιτικοί φωστήρες έχει αποδείξει ότι δεν κινείται απαραιτήτως με νομικά κριτήρια —λαμβάνει υπόψιν και πολιτικούς συσχετισμούς. Η πιθανότερη κατάληξη, στην υποθετική περίπτωση ότι θα μπορούσε να καμφθεί η τουρκική αδιαλλαξία και ότι θα καταλήγαμε εκεί, θα ήταν απώλεια εθνικού εδάφους. Η Τουρκία διεκδικεί ό,τι περισσότερο μπορεί- στο τραπέζι δεν βάζει τίποτε.

Το ερώτημα “και τότε τι απομένει;” είναι αρμόδια να το απαντήσει η πολιτική ηγεσία, αλλά, “φρονίμως” το αποφεύγει, επιδιδόμενη αμέριμνα σε μικροκομματικές και ψηφοθηρικές αψιμαχίες την ώρα που ο γνωστός κόσμος αλλάζει χωρίς εμάς...

Σύνοψη: Η Ελλάδα έχει “ανεπαισθήτως” μεταβληθεί σε χώρα “τύπου Φινλανδίας”. Χωρίς να κηρύξει πόλεμο, αλλά επισείοντας πειστικά την απειλή του, η Τουρκία πιέζει την δημογραφικά ξέπνοη και οικονομικά και εθνικά υπό διεθνή οικονομικό και πολιτικό έλεγχο Ελλάδα όπως και την Κύπρο για διαπραγμάτευση - πακέτο, εντάσσοντας στην ατζέντα τα ενεργειακά, το Κυπριακό και τα ελλαδοτουρκικά από το Αιγαίο έως την Θράκη.

Συναφώς ξεδιπλώνει τον στρατηγικό σχεδιασμό της στην ευρύτερη περιοχή, με ενδιαφέρον σε Συρία, Αίγυπτο, Λιβύη, όπως και την βαλκανική περίμετρο όπου διοχετεύει με θρησκευτικό προκάλυμμα το Ισλάμ, δελεαστικά ποσά, απλώνοντας μια μεγάλης περιφερειακής έκτασης μεγαλοϊδεατική επιρροή.

Με τι κατατρύχεται το εμβρόντητο Πανελλήνιο; Με την ατάλαντη διαχείριση και τα ανεκδιήγητα καμώματα της κυβέρνησης Μητσοτάκη από τα οποία, χάρη στην θηριώδη επικοινωνιακή αβάντα των συγκροτημάτων Μαρινάκη - Αλαφούζου, ελάχιστα έρχονται στο φως. Όπως η δεινή φοροεπέλαση στα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα η οποία απουσιάζει από το διατεταγμένο “δημοσιογραφικό” ρεπερτόριο. Όπως οι ρουσφετολογικοί διορισμοί στα νοσοκομεία, εξαιτίας των οποίων με άμεση εμπλοκή και του, ολότελα ανυποψίαστου για τα επείγοντα, τοπικού βουλευτή της ΝΔ, η Καστοριά βρέθηκε και πάλι στην αρνητική πλευρά της δημοσιότητας...


Υ.Γ: Είναι πειρασμός και δεν θα τον αποφύγω. Στάθηκα με δέος κάποτε σε μια δημοσιογραφική αποστολή στα Ψαρρά, μπροστά στην προτομή του φλογερού Κανάρη, όπου είναι σκαλισμένα τα λόγια της αποφασισμένης παραφοράς του “Κι αν δεν έχωμεν Πατρίδαν, θα κάμνωμεν”. Αναρωτιέμαι τι πραγματικά θα γιορτάσει αυτή η ασυνάρτητη Πατρίδα στα 200 χρόνια από την Εθνική Παλλιγγενεσία υπό την- αφιλοκερδή, όπως διαβεβαιώνει η ίδια- διεύθυνση της εθνικής "μάναντζερ" Γιάννας Αγγελοπούλου... 


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 5 Δεκεμβρίου 2019, αρ. φύλλου 1019



1 σχόλιο:

  1. Ανώνυμος17/6/20

    Να πάρει θέση ο Ζήσης που ξέρει από Στρατιωτικά θέματα. Άλλωστε ζήτησε και την Ταξιαρχία Ελικοπτέρων από Κιλκίς

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ