Έχουμε μπει πια στην τελική ευθεία. Τα χειροκροτήματα και οι φωνές των φίλων μας στις κερκίδες δυναμώνουν. Μας ενθαρρύνουν και ξεχνάμε την κούραση και τη ζέστη του Ιούνη. Τρέχουμε πλάι-πλάι· με τον ίδιο ρυθμό. Και πριν καλά-καλά το καταλάβουμε έχουμε περάσει τη γραμμή του τερματισμού! Κοιτάμε η μια την άλλη και χαμογελάμε. Είμαστε ευτυχισμένες! Κρατάμε μαζί τη σκυτάλη. Η Αλεξάνδρα κι εγώ…
Γνωριστήκαμε στην παιδική χαρά της γειτονιάς μου πριν από τρία χρόνια. Πήγαινα τότε στην τρίτη τάξη. Τα σχολεία ήταν κλειστά για τις διακοπές του Πάσχα και τα απογεύματα έβγαινα με τα ξαδερφάκια μου για παιχνίδι. Στεκόμουν δίπλα στη μεγάλη κούνια περιμένοντας τη σειρά μου ν’ ανέβω. Η Μαριέττα και η Νάνση, δυο μαθήτριες της Πέμπτης από το σχολείο μου με κοιτούσαν και γελούσαν κοροϊδευτικά. Ήξεραν καλά ότι ντρεπόμουν να τους ζητήσω να κατέβουν. Κι όσο μ’ έβλεπαν να περιμένω, τόσο πιο ψηλά ανεβαίνανε με τις κούνιες τους, για να με κάνουνε να ζηλεύω.
«Αλεξάνδρα, έλα αγάπη μου, κατέβα από την κούνια, για να κάνει και το κοριτσάκι».
Η φωνή ακούστηκε από την άλλη άκρη. Εκεί έκανε κούνια ένα κορίτσι που έμοιαζε συνομήλικό μου. Δεν το είχα ξαναδεί. Η κυρία που της μίλησε πρέπει να ήταν η μαμά της. Σιγά-σιγά η κούνια της Αλεξάνδρας σταμάτησε κι εκείνη με τη βοήθεια της μαμάς της κατέβηκε. Εγώ πήρα τη θέση της κάπως δειλά. Το κοριτσάκι τότε ήρθε από πίσω μου και άρχισε να σπρώχνει την κούνια, για να μου δώσει φόρα.
«Εμείς φίλες!» φώναζε και με κουνούσε γεμάτη χαρά.
«Σε συμπάθησε. Πώς σε λένε;»
«Αγγελίνα», απάντησα εγώ.
Η μαμά της, η κυρία Κλεονίκη, μου σύστησε την Αλεξάνδρα. Μου εξήγησε ότι πριν από λίγο καιρό η οικογένειά τους μετακόμισε στην πόλη μας. Η Αλεξάνδρα είχε την ίδια ηλικία με μένα. Είχαμε μάλιστα γεννηθεί τον ίδιο μήνα!
«Μήπως θα έρθει στο σχολείο μου; Θα γίνουμε συμμαθήτριες;» τη ρώτησα εγώ.
«Η Αλεξάνδρα θα γραφτεί σ’ ένα άλλο σχολείο. Επειδή σκέφτεται διαφορετικά από τα περισσότερα παιδάκια, οι δασκάλες της θα τη βοηθήσουν να μάθει τα γράμματα με τον δικό της τρόπο».
«Εμείς φίλες!» επαναλαμβάνει η Αλεξάνδρα και χτυπάει παλαμάκια δυνατά. Τα κορίτσια από τις διπλανές κούνιες μας κοιτάζουν παραξενεμένα. Σε λίγο βαριούνται και φεύγουν σιγοψιθυρίζοντας.
Από κείνη τη μέρα τη συναντούσα πολύ συχνά στην παιδική χαρά. Όποτε μ’ έβλεπε, έτρεχε σ’ εμένα ανοίγοντας διάπλατα τα χέρια της, σαν τις φτερούγες του κύκνου κι έπειτα συνεχίζαμε να τρέχουμε μαζί. Η Αλεξάνδρα δε ζηλεύει και δεν είναι πεισματάρα. Δείχνει την αγάπη της και χαίρεται να την αγαπούν. Όταν είναι χαρούμενη, διπλώνει τα χέρια της, αγκαλιάζει τους ώμους της και τσιρίζει δυνατά. Της μιλάω για το σχολείο μου, για τη δασκάλα μου, την κυρία Κούλα, και τους συμμαθητές μου κι εκείνη με κοιτάζει με μεγάλα έκπληκτα μάτια. Όταν ακούει κάποιο όνομα, δεν το ξεχνάει ποτέ! Και μπορεί να μη διαβάζει όπως τα άλλα παιδιά της ηλικίας μας, όμως συγκρατεί ημερομηνίες και κάνει πολύ γρήγορους υπολογισμούς με το μυαλό της. Η Αλεξάνδρα δεν ενδιαφέρεται για τα παιχνίδια του tablet, ούτε μιλάει με τις φίλες της στο skype, όπως τα άλλα κορίτσια. Ο κόσμος της είναι διαφορετικός. Την ενθουσιάζει η τούρτα σοκολάτα της γιαγιάς μου και μπορεί να το λέει ξανά και ξανά όλη τη μέρα! Και αφοσιώνεται σ’ αυτό που αγαπά. Την έχω δει να κολλάει με τις ώρες χρυσά αστεράκια και ασημόσκονες σε βαζάκια βιτρό και να μη δίνει σημασία σε κανένα γύρω της.
«Εμείς φίλες!» Έχουν περάσει τρία ολόκληρα χρόνια.«Φίλες κολλητές!» συμπληρώνω εγώ.
Σιγά-σιγά γνώρισα και τους φίλους της Αλεξάνδρας και τις δασκάλες της από το Κέντρο Ημέρας που πηγαίνει κάθε απόγευμα: τη Λίνα, την Κική, την Ηλιάννα, τον Γιώργο, τον Μιχάλη, την κυρία Στέλλα και τη κυρία Μάρθα. Μια μεγάλη παρέα. Μια παρέα αλλιώτικη. Με το χαμόγελο και την αγάπη να περισσεύουν.
Η φίλη μου με προσκαλεί πάντοτε στο Κέντρο, όταν στολίζουν και ανάβουν το χριστουγεννιάτικο δέντρο αλλά και όταν ζωγραφίζουν τις πασχαλινές κάρτες. Όλα τα παιδάκια είναι τότε τρισευτυχισμένα.
Αυτή τη φορά όμως η Αλεξάνδρα με κάλεσε σε μια άλλη γιορτή…
«Αγγελίνα, εμείς θα τρέξουμε μαζί!» Το λέει και ξεχύνεται σαν σίφουνας μέσα στο δωμάτιό της και τρέχει με όλη της τη δύναμη πάνω-κάτω.
Με τη λήξη της σχολικής χρονιάς το Κέντρο διοργανώνει αθλητικούς αγώνες. Η Αλεξάνδρα διάλεξε τη σκυταλοδρομία. Εκείνη θα κρατάει τη σκυτάλη. Εγώ θα είμαι η συνοδός της. Θα τρέξουμε μαζί. Δυο γύρους του γηπέδου. Αν η Αλεξάνδρα κουραστεί και σταματήσει, θα συνεχίσω εγώ. Μέχρι το τέρμα...
Από εκείνη τη στιγμή σκεφτόμουν συνέχεια τον αγώνα. Ζήτησα από τον προπονητή μου να με βοηθήσει να βελτιωθώ στην απόσταση των οχτακοσίων μέτρων. Ήθελα όσο τίποτε άλλο να χαρίσω την πρώτη νίκη στη φίλη μου. Έπρεπε να είμαι έτοιμη να συνεχίσω μόνη μου με τη σκυτάλη, αν η Αλεξάνδρα εγκατέλειπε από κούραση την κούρσα. Έπειτα είχα ν’ αντιμετωπίσω μια πολύ δύσκολη αντίπαλο. Η Μαρκέλλα, που ήταν συνοδός της Ηλιάννας, ήταν πολύ δυνατή στο τρέξιμο. Στους περσινούς αγώνες, στο ανώμαλο έδαφος, πάσχιζα να τη φτάσω και, όταν στο τέλος την πλησίασα, μου έκλεισε τον δρόμο. Αυτή τη φορά έπρεπε οπωσδήποτε να την κατατροπώσω.
Έτσι, τη μεγάλη μέρα του αγώνα ήμουν πανέτοιμη για μια σκληρή μάχη. Ταυτόχρονα ένιωθα αγωνία, γιατί δεν ήξερα τις άλλες αντιπάλους μου. Αλλά και η Αλεξάνδρα έχει αγωνία. Βηματίζει πέρα δώθε και κουνάει τα χέρια της νευρικά. Ο υπεύθυνος της διοργάνωσης της δίνει τη σκυτάλη. Η Αλεξάνδρα την παίρνει στο χέρι της τρέμοντας. Σε λίγο ακούγεται η σφυρίχτρα. Ξεκινάμε μαζί. Έχουμε καλό ρυθμό. Η Αλεξάνδρα γυρίζει συνέχεια το κεφάλι της και με κοιτάει. Της κάνω νόημα ότι πηγαίνουμε καλά. Έχουμε φύγει μπροστά.
Ο πρώτος γύρος τελειώνει και η Αλεξάνδρα έχει αρχίσει να χάνει τις δυνάμεις της. Ο ρυθμός της πέφτει. Είναι λαχανιασμένη. Η Μαρκέλλα μας προσπερνά κρατώντας σφιχτά τη σκυτάλη της. Είναι μόνη της. Η Ηλιάννα έχει εγκαταλείψει. Σε λίγο μας αφήνουν πίσω δύο ακόμη κορίτσια. Είναι συνοδοί και ανταγωνίζονται η μια την άλλη. Όπου να ‘ναι θα μου δώσει η Αλεξάνδρα τη σκυτάλη. Είμαι σίγουρη!
«Έλα, πουλάκι μου! Τρέξε Αλεξάνδρα! Μπορείς!». Είναι η φωνή της μαμάς της, της κυρίας Κλεονίκης, καθώς περνάμε από μπροστά της στην κερκίδα. Η Αλεξάνδρα την ακούει και χαμογελά. Ξαναβρίσκει τη δύναμή της. Είμαστε στα μισά του δεύτερου γύρου και συνεχίζουμε μαζί για τον τερματισμό. «Μπράβο!». «Έλα! Λίγο έμεινε!». Ο κόσμος στις κερκίδες χειροκροτεί και καμαρώνει τη φίλη μου. Και εγώ νιώθω τόσο περήφανη που τρέχουμε μαζί.
Λίγο προτού φτάσουμε στο τέρμα, η Αλεξάνδρα μου απλώνει το δεξί της χέρι. Αυτό με τη σκυτάλη. Θέλει να την κρατήσουμε μαζί… Ο αγώνας έχει τελειώσει και η μαμά της Αλεξάνδρας μας αγκαλιάζει κλαίγοντας από συγκίνηση. Το ίδιο και η δική μου μαμά. Σε λίγο η παρέα μεγαλώνει. Πλησιάζουν και άλλα παιδάκια του Κέντρου με τις οικογένειές τους και τους φίλους τους. Όλα μιλούν για τον αγώνα. Φωνάζουν, γελούν δυνατά και χτυπούν παλαμάκια.
«Είστε όλοι νικητές!». Η δασκάλα τους, η κυρία Στέλλα μοιράζεται τη χαρά τους. Και τότε σκέφτομαι ότι από μια στιγμή και μετά, την ώρα που τρέχαμε, έπαψε να με απασχολεί η νίκη. Και όταν τερματίσαμε, αν και δεν ήμασταν πρώτες, ένιωθα σαν να είχαμε κερδίσει τον πιο σπουδαίο αγώνα του κόσμου. Η Αλεξάνδρα τα κατάφερε. Και ήμουν κοντά της. Και επιπλέον, βλέποντας την προσπάθεια και τη θέληση εκείνων των παιδιών που οι κινήσεις τους δεν είναι τόσο εύκολες όσο σε μας τους υπόλοιπους, κατάλαβα πόσο εγωιστικό ήταν που σε κάθε μου αγώνα μέχρι τώρα ήθελα μόνο τις πρωτιές.
Έχω φυλάξει το μετάλλιο που μοιραστήκαμε με τη Αλεξάνδρα στην πιο ξεχωριστή θέση της βιβλιοθήκης μου. Και είναι το αγαπημένο μου! Πριν από λίγο καιρό, στη γιορτή μου, η «συναθλήτριά μου» μου χάρισε ένα υπέροχο δώρο: τα δύο κορίτσια στη ζωγραφιά της είμαστε εκείνη και εγώ. Η Αλεξάνδρα με τα κατάμαυρα σγουρά μαλλιά της και εγώ με τη μακριά αλογοουρά μου. Στα πρόσωπά μας λάμπει το πιο πλατύ χαμόγελο. Τα χέρια μας ενώνει η σκυτάλη, μια τεράστια σκυτάλη που απλώνεται από τη μια μέχρι την άλλη άκρη της εικόνας. Είναι ζωγραφισμένη με μια μεγάλη κόκκινη καρδιά και με πολύχρωμα λουλουδάκια γύρω-γύρω.
«Τη φτιάξαμε μαζί με την κυρία Στέλλα», μου λέει και καμαρώνει.
Κάτω κάτω, με χρυσαφιά γράμματα έχει γράψει: Η Αγγελίνα και η Αλεξάνδρα τρέχουν μαζί στη σκυταλοδρομία της Ζωής!
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 11 Μαΐου 2017, αρ. φύλλου 885
Σχετικά:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.