Ένα χριστουγεννιάτικο παραμύθι
Mια φορά κι ένα καιρό, σε μια χώρα μακρινή με μεγάλες πεδιάδες και ψηλά βουνά, ήταν κτισμένη μια όμορφη πόλη που την διέσχιζε ένα ποτάμι γάργαρο. Δυο γέφυρες ένωναν τις δύο συνοικίες της πόλης. Μία καινούρια για τ΄ αυτοκίνητα και το παλιό πέτρινο γεφύρι για τους πεζούς. Μόλις περνούσες το γεφύρι, για τη δυτική συνοικία, έβγαινες σε μια πλακόστρωτη πλατεία που στην κορφή της ήταν η μεσαιωνική εκκλησία της Παναγίας των Κρίνων, ο καθεδρικός ναός της πόλης.
Σε μια γωνία αυτής της πλατείας, υπήρχε ένα δίπατο σπίτι όπου μεγάλωνε ένα κοριτσάκι. Στο ισόγειο υπήρχε ένα μαγαζί, που χρόνια τώρα το δούλευε η οικογένεια της. Το μαγαζάκι της Μάρτας, έτσι έλεγαν τη γιαγιά της έτσι λένε κι αυτήν, ήταν το αγαπημένο των παιδιών της πόλης. Έβρισκαν σ’ αυτό τα πιο ωραία παραμύθια και τα πιο παράξενα παιχνίδια. Ανάλογα με την εποχή, η βιτρίνα του άλλαζε και στολιζόταν με τα εποχιακά είδη. Η αγαπημένη όλων, μικρών και μεγάλων, ήταν η χριστουγεννιάτικη βιτρίνα. Από τις αρχές του Νοέμβρη, η μαμά της στόλιζε ένα έλατο στη βιτρίνα και την γέμιζε με βιβλία, με μικρά φωτισμένα σπιτάκια, με τρενάκια που ταξίδευαν μέσα απ΄ τα λιλιπούτεια χωριουδάκια και καριλόν, καρυοθραύστες, νεράιδες και ξωτικά, πολλά ζαχαρωτά και πολύχρωμα στολίδια, όλα σκεπασμένα με λευκό χάρτινο χιόνι και χρυσόσκονη που φάνταζαν μαγικά. Όλοι περνούσαν μπροστά απ΄ το μαγαζί για να δούνε τη διακόσμηση που κάθε χρόνο ήταν διαφορετική. Τα επιφωνήματα θαυμασμού, ακούγονταν μέχρι μέσα κι έκαναν τη μαμά της να χαμογελάει και να μην προλαβαίνει να τυλίγει τα δώρα.
Μπροστά στο μαγαζί, απ΄τα παλιά τα χρόνια, είχε φυτρώσει μια βελανιδιά. Σ’ ένα κλαδί της, ήταν δεμένη μια κόκκινη κορδέλα. Η Μάρτα είχε ρωτήσει πολλές φορές τη μαμά της, γι’ αυτή την κορδέλα. Η απάντηση ήταν πάντα η ίδια, «έτσι ήταν». Η κορδέλα ήταν πάντα εκεί και σε κανέναν που κατοικούσε σ΄αυτή τη γειτονιά, δεν κινούσε την περιέργεια. Αυτή τη χρονιά όμως, στα κλαριά της βελανιδιάς δε φύτρωσαν φύλλα. Γέρασε, είπαν πολλοί. Κι άλλοι ότι αρρώστησε.
Όταν οι εργάτες του δήμου ήρθαν να στολίσουν για τα Χριστούγεννα την πλατεία με λαμπιόνια και λευκούς αγγέλους, είδαν τη γέρικη ξερή βελανιδιά κι αποφάσισαν να την κόψουν και στη θέση της να στολίσουν ένα μεγάλο έλατο. Η μαμά της θύμωσε μαζί τους και τηλεφώνησε στο δημαρχείο για να παραπονεθεί. Η απόφαση όμως είχε παρθεί, θα την κόψουν αύριο. Το βράδυ η Μάρτα κοιμήθηκε στενοχωρημένη. Αργά τη νύχτα, ένα πολύ δυνατό φως μπήκε απ’ το παράθυρο και την ξύπνησε. Η μαμά της δεν ήταν δίπλα. Αγουροξυπνημένη όπως ήταν, πήγε στο παράθυρο και έβγαλε ένα χαρούμενο «α». Τα κλαριά της γέρικης βελανιδιάς ήταν γεμάτα με κόκκινες κορδέλες και πολύχρωμα φώτα. Χιόνι πυκνό έπεφτε κι έντυνε τα κλαδιά της. Όλη η γειτονιά γελαστή, ήταν γύρω της, μαζί κι η μαμά της.
Εκείνη τη νύχτα, η μαμά της συγκινημένη, της διηγήθηκε την ιστορία της κόκκινης κορδέλας. Της είπε για δύο νέα παιδιά, που αγαπήθηκαν πολύ. Το κορίτσι ζούσε σ’ αυτή τη γειτονιά κι εργαζόταν σαν πωλήτρια εδώ στο μαγαζί τους. Τ΄ αγόρι κατοικούσε στην ανατολική συνοικία της πόλης. Ήταν δάσκαλος όμως στο σχολείο της δικιά τους γειτονιάς. Κάθε μέρα περνούσε μπροστά απ’ το μαγαζάκι της γωνίας για να την βλέπει. Όταν μπορούσε η κοπέλα να τον συναντήσει, κρεμούσε στο κλαρί της βελανιδιάς μια κόκκινη κορδέλα. Αυτή ήταν, το μήνυμά τους. Ήταν όμως πολύ δύσκολα εκείνα τα χρόνια, είχαν πολέμους και οι νέοι έφευγαν για να πολεμήσουν. Ο νεαρός δάσκαλος έφυγε κι αυτός, κι εκείνη του υποσχέθηκε ότι θα τον περιμένει. Κι έτσι έγινε, τον περίμενε υπομονετικά μέχρι που πέθανε και φρόντιζε να υπάρχει πάντα, η κόκκινη κορδέλα στη βελανιδιά. Δεν ήθελε να πιστέψει ότι σκοτώθηκε, απλά τον περίμενε. Η ιστορία με τα χρόνια μαθεύτηκε και οι γυναίκες αυτού του σπιτιού, οι γιαγιάδες της, έδεναν πάντα την κορδέλα.
Να μη λείπει ποτέ απ’ τη βελανιδιά. Να μη λείπει ποτέ, η αγάπη.
Την παραμονή των Χριστουγέννων, ο δήμαρχος που είχε μάθει την ιστορία, τοποθέτησε κάτω απ’ τη βελανιδιά, το ξύλινο άγαλμα ενός ζευγαριού αγκαλιασμένου, καθισμένο στο παγκάκι. Στον κορμό της στολισμένης βελανιδιάς ήταν χαραγμένα τα αρχικά των δύο νέων «ΜΑ». Ένα Μήνυμα Αγάπης ανέμιζε μαζί με τις κόκκινες κορδέλες. Στροβιλιζόταν γύρω γύρω στην πλατεία, πετούσε πάνω απ’ το ποτάμι και ταξίδευε μακριά στα πέρατα της γης.
Κι έζησαν αυτοί καλά κι η αγάπη που μόνο αυτή ξέρει να κάνει θαύματα ακόμα καλύτερα μες τις καρδιές μας.
Marilena Nik*
Καλές γιορτές, να δώσουμε και να πάρουμε πολλή αγάπη.
(*) Η αναγνώστρια της ΟΔΟΥ εξέφρασε την επιθυμία να υπογράψει με ψευδώνυμο
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 21 Δεκεμβρίου 2017, αρ. φύλλου 915
Καθηλωτική, όπως πάντα!Ακόμα μία ξεχωριστή ιστορία που μας ταξιδεύει αυτές τις γιορτινές μέρες. Καλή χρονιά σε όλους με πολύ αγάπη.
ΑπάντησηΔιαγραφή