7.7.18

Απόψε στις 22:30 απ’ ευθείας από την Μαδρίτη



Απόψε στις 22:30, απ’ ευθείας από το Βασιλικό Θέατρο της Μαδρίτης (Teatro Real), θα μεταδοθεί η Λουτσία ντι Λάμερμουρ (Lucia di Lammermoor) του Γκαετάνο Ντονιτσέττι (Gaetano Donizetti 1797- 1848)

-Λουτσία [υψίφωνος κολορατούρα]: Lisette Oropesa
-Σερ Εντγκάρντο ντι Ρέιβενσγουντ [τενόρος]: Javier Camarena
-Λόρδος Ενρίκο Άστον, λόρδος του Λάμερμουρ, αδελφός της Λουτσία [βαρύτονος]: Artur Rucinski
-Ραϊμόντο Μπίντεμπεντ, καλβινιστής πάστορας [βαθύφωνος]: Roberto Tagliavini
-Λόρδος Αρτούρο Μπάκλω , γαμπρός της Λουτσία [τενόρος]: Yijie Shi
-Αλίζα, υπηρέτρια της Λουτσία [μεσόφωνος): Marina Pinchuk
-Νορμάννο, κυνηγός, φρουρός του κάστρου του Ενρίκο [τενόρος]: Alejandro del Cerro
-Χορωδία του Teatro Real : Φρουροί και υπηρέτες, καλεσμένοι στον γάμο.

Μουσική: Gaetano Donizetti
Λιμπρέτο: Salvatore Cammarano
Διεύθυνση: Daniel Oren

Σκηνοθεσία: David Alden
Βοηθός σκηνοθέτη: Ian Rutherford
Σκηνικά: Charles Edwards
Κοστούμια: Brigitte Reiffenstuel
Φωτισμοί: Adam Silverman
Χορογραφία: Maxime Braham
Διεύθυνση χορωδίας: Andrés Máspero


Η ΟΔΟΣ λίγο πριν την έναρξη της παράστασης, θα συνδεθεί εδώ:



Λιμπρέτο στα ιταλικά, υπότιτλοι στα αγγλικά. 
Αυτόματη μετάφραση και σε άλλες γλώσσες.

* * *

Η απ’ ευθείας μετάδοση ολοκληρώθηκε, η μαγνητοσκόπηση θα είναι διαθέσιμη έως τις 7 Οκτωβρίου 2018 στις 00:59 ώρα Ελλάδος

* * * 

Η Λουτσία ντι Λάμερμουρ είναι τραγική όπερα (dramma tragico) σε τρεις πράξεις του ιταλού συνθέτη Γκαετάνο Ντονιτσέττι σε ιταλικό λιμπρέτο του Σαλβαντόρε Καμμαράνο, βασισμένο στο ιστορικό μυθιστόρημα του Γουόλτερ Σκοτ The Bride of Lammermoor («Η νύφη του Λάμερμουρ», 1819). Η υπόθεση του μυθιστορήματος, με τη σειρά της, βασίζεται σε πραγματικό περιστατικό που συνέβη το έτος 1669 στην περιοχή των Λόφων Lammermuir, στα Λόουλαντς της Σκωτίας. Η πραγματική οικογένεια ήταν οι Νταλρύμπλ.

Ο Ντονιτσέττι συνέθεσε την Λουτσία ντι Λάμερμουρ το 1835, μία εποχή κατά την οποία αρκετοί λόγοι τον οδήγησαν στο μέγιστο της φήμης του ως συνθέτη όπερας. Ο συνθέτης Τζοακίνο Ροσσίνι είχε πρόσφατα αποσυρθεί από τον χώρο, ενώ ο Βιντσέντζο Μπελίνι πέθανε λίγο πριν από την πρεμιέρα της Λουτσία, αφήνοντας τον Ντονιτσέττι ως «τη μόνη βασιλεύουσα ιδιοφυΐα της ιταλικής όπερας». Αλλά και ως προς το θέμα της όπερας, υπήρχε ένα ευρωπαϊκό ενδιαφέρον για την ιστορία και τον πολιτισμό της Σκωτίας. Το μυθιστόρημα του Σκοτ ενέπνευσε και άλλα μουσικά έργα εκτός από την όπερα του Ντονιτσέττι.



Η υπόθεση του έργου αναφέρεται στη συναισθηματικά εύθραυστη Λούσυ Άστον (Λουτσία), που βρίσκεται στη μέση μιας μακρόχρονης αμοιβαίας εχθρότητας μεταξύ της οικογένειάς της και της οικογένειας των Ρέιβενσγουντς. Το έργο διαδραματίζεται στη Σκωτία περί το 1700.

Η παγκόσμια πρεμιέρα της όπερας έγινε στις 26 Σεπτεμβρίου 1835 στο Τεάτρο ντι Σαν Κάρλο της Νάπολης. Ωστόσο, δεν «ρίζωσε» στην πόλη αυτή, καθώς μετά από 18 παραστάσεις εκεί το 1835, υπήρξαν μόλις 4 το 1836, 16 το 1837, 2 το 1838, με την ίδια συνέχεια.

Το Λονδίνο παρακολούθησε για πρώτη φορά την όπερα στις 5 Απριλίου 1838, ενώ για το Παρίσι ο Ντονιτσέττι τροποποίησε την μουσική σε μία «γαλλική εκδοχή», που πρωτοπαρουσιάσθηκε στις 6 Αυγούστου 1839, στο Théâtre de la Renaissance. Η πρώτη παράσταση της όπερας σε αμερικανικό έδαφος έγινε στη Νέα Ορλεάνη στις 28 Δεκεμβρίου 1841.





Η όπερα δεν απουσίασε ποτέ για περισσότερο από δύο συναπτά έτη από το ρεπερτόριο της Μετροπόλιταν Όπερα της Νέας Υόρκης σε όλη την περίοδο από το 1903 ως το 1972.

Μεταπολεμικά, μερικές υψίφωνοι, ιδίως η Μαρία Κάλλας (με τις παραστάσεις του 1952 στη Σκάλα του Μιλάνου και του 1954-1955 στο Βερολίνο με τον Χέρμπερτ φον Κάραγιαν) και η Τζόαν Σάδερλαντ (με τις παραστάσεις του 1959 and 1960 στο Λονδίνο), είχαν καθοριστική συμβολή στο να προσδώσουν νέα ζωή στη Λουτσία ντι Λάμερμουρ.

Η Λουτσία ντι Λάμερμουρ κατέχει την 21η θέση στον κατάλογο της Operabase με τις περισσότερο παρουσιαζόμενες όπερες παγκοσμίως από το 2008 μέχρι το 2013.


Η υπόθεση





Σκωτία, αρχές του 18ου αιώνα

Πράξη Α΄

Σκηνή 1: Οι κήποι του Κάστρου του Λάμερμουρ

Ο Νορμάννο, επικεφαλής της φρουράς του κάστρου, και άλλοι φρουροί ψάχνουν για έναν εισβολέα. Λέει στον Ενρίκο ότι πιστεύει πως ο άνδρας είναι ο Εντγκάρντο ντι Ρέιβενσγουντ και ότι έρχεται στο κάστρο για να συναντήσει την αδελφή του Ενρίκο, τη Λουτσία. Επιβεβαιώνεται ότι ο εισβολέας είναι πράγματι ο Εντγκάρντο. Ο Ενρίκο αναφέρει το μίσος του για την οικογένεια Ρέιβενσγουντ και την αποφασιστικότητά του να τερματίσει αυτή τη σχέση.




Σκηνή 2: Δίπλα σε συντριβάνι στην είσοδο του πάρκου, κοντά στο κάστρο

Η Λουτσία περιμένει τον Εντγκάρντο. Στην περίφημη άρια «Regnava nel silenzio», λέει στην υπηρέτριά της Αλίζα ότι έχει δει το φάντασμα μιας κοπέλας που είχε δολοφονηθεί στο σημείο εκείνο από ένα ζηλιάρη προγόνο των Ρέιβενσγουντ. Η Αλίζα τής απαντά ότι η εμφάνιση του φαντάσματος αποτελεί προειδοποίηση και ότι πρέπει να καταπνίξει τον έρωτά της για τον Εντγκάρντο. Ο Εντγκάρντο φθάνει και ανακοινώνει ότι για πολιτικούς λόγους θα πρέπει να αναχωρήσει αμέσως για τη Γαλλία. Ελπίζει να ειρηνεύσει με τον Ενρίκο και να παντρευτούν με τη Λουτσία. Η Λουτσία του λέει ότι αυτό είναι αδύνατο. Οι δυο τους παίρνουν όρκο και ανταλλάσσουν δαχτυλίδια αρραβώνων. Ο Εντγκάρντο φεύγει.




Πράξη Β΄

Σκηνή 1: Τα διαμερίσματα του Λόρδου Άστον στο κάστρο του Λάμερμουρ

Ο Ενρίκο θα παντρέψει τη Λουτσία με τον Αρτούρο Μπάκλω και έχουν γίνει προετοιμασίες για τον γάμο αυτό. Ο Ενρίκο ανησυχεί για την αδελφή του και για αυτό της δείχνει μία πλαστογραφημένη επιστολή που φαίνεται να αποδεικνύει ότι ο Εντγκάρντο την έχει ξεχάσει και έχει μία νέα αγαπημένη.
Ο Ενρίκο αφήνει τον δάσκαλο της Λουτσία, πάστορα Ραϊμόντο, να την μεταπείσει περαιτέρω, πως πρέπει να αποκηρύξει τον όρκο πίστεως προς τον Εντγκάρντο, για το καλό της οικογενείας, και να παντρευτεί τον Αρτούρο.





Σκηνή 2: Μία αίθουσα του κάστρου

Ο Αρτούρο φθάνει για τον γάμο. Η Λουτσία συμπεριφέρεται παράξενα, αλλά ο Ενρίκο εξηγεί ότι αυτό οφείλεται στον πρόσφατο θάνατο της μητέρας της. Ο Αρτούρο υπογράφει το συμβόλαιο του γάμου, ακολουθούμενος διστακτικά από τη Λουτσία. Σε αυτό το σημείο, εμφανίζεται ξαφνικά στην αίθουσα ο Εντγκάρντο. Ο Ραϊμόντο αποτρέπει τη μάχη, αλλά δείχνει την υπογραφή της Λουτσίας πάνω στο γαμήλιο συμβόλαιο στον Εντγκάρντο. Εκείνος την καταριέται, απαιτώντας να επιστρέψουν τα δαχτυλίδια ο ένας στον άλλο. Ρίχνει το δικό του στο πάτωμα, πριν αναγκασθεί να εγκαταλείψει το κάστρο.




Πράξη Γ΄

Σκηνή 1: Ο Βράχος του Λύκου

Ο Ενρίκο επισκέπτεται τον Εντγκάρντο για να τον προκαλέσει σε μονομαχία. Εκείνος συμφωνεί. Θα συναντηθούν αργότερα δίπλα στο νεκροταφείο των Ρέιβενσγουντ, όχι μακριά από τον Βράχο του Λύκου.

Σκηνή 2: Μία αίθουσα του κάστρου του Λάμερμουρ

Ο Ραϊμόντο διακόπτει τη γαμήλια δεξίωση για να ανακοινώσει στους προσκεκλημένους ότι η Λουτσία τρελάθηκε και σκότωσε τον Αρτούρο. Εισέρχεται η Λουτσία. Στην άρια «Il dolce suono» φαντασιώνεται ότι βρίσκεται με τον Εντγκάρντο και ότι θα παντρευτούν σύντομα. Φθάνει ο Ενρίκο και αρχικώς απειλεί τη Λουτσία, αλλά μετά μαλακώνει όταν αντιλαμβάνεται την κατάστασή της. Η Λουτσία καταρρέει και ο Ραϊμόντο ρίχνει το φταίξιμο στον Νορμάννο για την όλη τραγωδία.




Σκηνή 3: Το νεκροταφείο των Ρέιβενσγουντ

Ο Εντγκάρντο είναι αποφασισμένος να πεθάνει από το σπαθί του Ενρίκο. Πληροφορείται όμως ότι η Λουτσία πεθαίνει και στη συνέχεια ο Ραϊμόντο έρχεται για να του αναγγείλει πως είναι νεκρή. Τότε ο Εντγκάρντο μαχαιρώνει τον εαυτό του με ένα μικρό μαχαίρι, ελπίζοντας να επανενωθεί με τη Λουτσία στα ουράνια.



* * *




Παρότι είναι κυρίως γνωστή για τη «σκηνή της τρέλας» του πρωταγωνιστικού ρόλου, η Λουτσία ξεχωρίζει επίσης για μία σειρά από άλλους λόγους. Η συμβολή του Ντονιτσέττι στη διαμόρφωση των ξεχωριστών χαρακτηριστικών του ρομαντικού τενόρου υπήρξε ιδιαίτερα σημαντική. Η τελική σκηνή για τον Εντγκάρντο δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία της ιταλικής όπερας και θέτει τις βάσεις για τους ήρωες του Βέρντι. Μαζί με τη «σκηνή της τρέλας» για την πρωταγωνίστρια, αποτελεί μια από τις κορυφαίες τραγικές ενότητες της ιταλικής όπερας του 19ου αιώνα. Μάλιστα, η επιλογή να μην ολοκληρωθεί η όπερα με μια εντυπωσιακή άρια ή σκηνή για την υψίφωνο, αλλά τον θάνατο της Λουτσίας να ακολουθήσει η αγωνία και τελικά η αυτοκτονία του Εντγκάρντο, δείχνει τη μετακίνηση από τις οπερατικές συμβάσεις της «ευτυχούς κατάληξης» στη δραματική αλήθεια.





Στην τραγική κατάληξη της Λουτσίας, η δεξιοτεχνική γραφή καλείται να εκφράσει τρόμο και απόγνωση στο πλαίσιο μιας «σκηνής τρέλας», που διακρίνεται από όλες όσες είχαν προηγηθεί και παραμένει μοναδική στο είδος της. Χάρη στην πρωτοποριακή δομή της ο συνθέτης ανιχνεύει σε εντυπωσιακό βάθος την ψυχολογία της ηρωίδας. Μουσικά θέματα που επανέρχονται ως ανάμνηση της ηρωίδας αλλά και η δεξιοτεχνική φωνητική γραφή δεν διαθέτουν τίποτε το διακοσμητικό, αλλά δραματουργικά δικαιολογούνται απολύτως, καθώς εκφράζουν την ταραγμένη κατάσταση της ψυχής της. Είναι σαφές ότι η «σκηνή της τρέλας» στη Λουτσία προσέφερε στον Ντονιτσέττι την ευκαιρία να διερευνήσει τις εκφραστικές δυνατότητες της δεξιοτεχνικής γραφής για την υψίφωνο πέρα από κάθε φαντασία και με τρόπο που δεν είχε προηγούμενο.

Επιπλέον, στη Λουτσία ο Ντονιτσέττι μένει μακριά από στερεότυπα και εισάγει ενδιαφέρουσες λύσεις, όπως για παράδειγμα η διαμόρφωση των συνόλων και ιδιαιτέρως το περίφημο σεξτέτο, αλλά και η ενορχήστρωση με την υποβλητική χρήση μεμονωμένων οργάνων, όπως το κόρνο, η άρπα, το όμποε και το φλάουτο, το καθένα από τα οποία δημιουργούν διαφορετικές ατμόσφαιρες.




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ