ΚΕΡΗΣ Π. ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΗ: Η θεσμοθέτηση ειδικής μηνιαίας αποζημίωσης κράτησης ή φυλάκισης ή ομηρίας αντί της απαίτησης εφαρμογής της αρχής της ετεροδικίας των ελλήνων στρατιωτικών

Το υπουργείο Εθνικής Άμυνας κατέθεσε στη συνεδρίαση της 4-7-2018 του Ελληνικού Κοινοβουλίου τροπολογία-προσθήκη στην «Κύρωση του μνημονίου κατανόησης μεταξύ υπουργών Εθνικής Άμυνας κρατών της ΕΕ για κατευθυνόμενα πυρομαχικά... και της επιγενόμενης 1ης τροποποίησης του”.

Η τροπολογία ψηφίστηκε από το ελληνικό κοινοβούλιο και περιελάμβανε τα ακόλουθα «Στο στρατιωτικό προσωπικό, που σε καιρό ειρήνης τελεί υπό συνθήκες προσωρινής κράτησης, φυλάκισης ή ομηρίας σε χώρα του εξωτερικού, είναι δυνατή κατά παρέκκλιση κάθε άλλης διάταξης, η καταβολή ειδικής μηνιαίας αποζημίωσης εξωτερικού, για όσο χρονικό διάστημα διαρκούν οι συνθήκες αυτές. Για τη καταβολή εκδίδεται ΚΥΑ των υπουργών Εθνικής Άμυνας και Οικονομικών ύστερα από εισήγηση του ΓΕΣ και τη σύμφωνη γνώμη του Συμβουλίου Αρχηγών Γενικών Επιτελείων. Η αποζημίωση αυτή ανέρχεται στο ύψος επιδόματος εξωτερικού, που λαμβάνουν οι στρατιωτικοί του ιδίου βαθμού, που υπηρετούν στη χώρα προσωρινής κράτησης, φυλάκισης ή ομηρίας ….»

Ο έλληνας υπουργός Εθνικής Άμυνας πρότεινε στο Ελληνικό Κοινοβούλιο την ψήφιση από όλα τα κόμματα της τροπολογίας ενός βουλευτή του κόμματος των ΑΝΕΛ με σκοπό, σύμφωνα με τα Πρακτικά της συνεδρίασης ΡΜΘ, «να βοηθήσει τους συνηγόρους « των δύο στρατιωτικών «να απελευθερωθούν», δηλαδή να γίνει δεκτή η προβλεπόμενη συζήτηση στις 6-7-2018 της πέμπτης αίτησης διακοπής κράτησης ή αποφυλάκισης- απόλυσης των κρατουμένων-ομήρων ελλήνων αξιωματικών. Προσέθεσε δε με αυτή τη τροπολογία «Λέμε στο δικαστήριο ότι αυτοί οι στρατιωτικοί υπηρετούν στο εξωτερικό, στη Τουρκία, άρα έχουν μόνιμη διεύθυνση, δεν ισχύει η δικαιολογία του δικαστηρίου ότι θα τους χάσει αύριο το πρωί».

Δηλαδή ο έλληνας υπουργός Εθνικής Άμυνας με αυτή η νομοθετική παρέμβαση σε εκκρεμή δίκη των στρατιωτικών σε τουρκικό δικαστήριο αποσκοπεί με την εκδιδόμενη κοινή υπουργική απόφαση «περί καταβολής μηνιαίας Αποζημίωσης ίσης με το ύψος επιδόματος εξωτερικού των στρατιωτικών του ιδίου βαθμού, που υπηρετούν στη χώρα προσωρινής κράτησης, φυλάκισης ή ομηρίας» να θεσπίσει έμμεσα «κατοικία εκ του νόμου» για τους κρατούμενους ή ομήρους έλληνες στρατιωτικούς κατ αναλογία με τους διορισθέντες κρατικούς υπαλλήλους στο εξωτερικό, διότι κατά την ισχύουσα νομοθεσία, όσοι στρατιωτικοί-κρατικοί υπάλληλοι υπηρετούν στο εξωτερικό έχουν κατοικία το τόπο της υπηρεσίας τους.

Σύμφωνα δε με αυτή την άποψη, οι κατηγορούμενοι αξιωματικοί μπορούν να απολυθούν προσωρινά διότι «η προσωρινή κράτηση τους ή φυλάκιση ή ομηρία» παύει να είναι αναγκαία εφόσον το ελληνικό κοινοβούλιο με τη νομοθετική παρέμβαση της 4-7-2018 τους θέσπισε έμμεσα τη χώρα κράτησης - φυλάκισης - ομηρίας ως χώρα άσκησης στρατιωτικής υπηρεσίας τους, δηλαδή ως κατοικία εκ του νόμου. Με αυτό τον τρόπο υποστηρίζεται ότι αποκλείεται η μέχρι τώρα αιτιολογία του τουρκικού δικαστηρίου περί έλλειψης κατοικίας των κατηγορουμένων στρατιωτικών στο τουρκικό έδαφος και η δυνατότητα απόρριψης και της εκκρεμούς πέμπτης αιτήσεως διακοπής «της προσωρινής κράτησης» λόγω κινδύνου φυγής, που θα εκδικαζόταν στις 6-7-2018.

Όμως γεννάται το ερώτημα είναι δυνατόν σήμερα να πιστεύει βάσιμα ένας βουλευτής ή υπουργός ότι η ανάγκη παρατεταμένης «προσωρινής κράτησης τους» στηρίζεται στο γεγονός ότι υπάρχει κίνδυνος φυγής των ελλήνων στρατιωτικών ούτως ώστε να μη προσέλθουν να δικαστούν από τα «αρμόδια τουρκικά δικαστήρια» εφόσον διακοπεί η «προσωρινή κράτηση τους» όταν ρητά τα τουρκικά θεσμικά όργανα από της ημερομηνίας παράνομης σύλληψης-κράτησης των στρατιωτικών έως σήμερα δηλώνουν στα εθνικά και στα ευρωπαϊκά όργανα ότι συνεχίζουν να κρατούν τους έλληνες στρατιωτικούς με σκοπό να εξαναγκάσουν το ελληνικό κράτος να παραδώσει τους τούρκους στρατιωτικούς ως άμεση ή έμμεση προϋπόθεση-αντάλλαγμα για την διακοπή της παράνομης κράτησης τους ή για να «έχουν μία δίκαιη δίκη».

Αυτές οι επανειλημμένες μέχρι σήμερα τουρκικές δηλώσεις συνιστούν προδήλως την υποκειμενική και αντικειμενική υπόσταση του διεθνούς εγκλήματος της ομηρίας-κράτησης(hostage- taking), κατά τις διατάξεις του άρθρου 1 της διεθνούς Σύμβασης κατά της σύλληψης-κράτησης ομήρων του 1979 και τις εθνικές διατάξεις του άρθρου 322 ΠΚ όπως συμπληρώθηκε από το άρθρο 10 του Ν.410/1976 αναφέρεται στη κατάσταση ομηρίας, τα μέσα και τους τρόπους τέλεσης αυτού του αδικήματος. Επιπρόσθετα κατά τις δηλώσεις του έλληνα υπουργού εθνικής άμυνας «οι δύο στρατιωτικοί ευρίσκονται σε κατάσταση ομηρίας», «έχουμε δύο ομήρους», δηλαδή έχουμε σύλληψη και κράτηση με την άσκηση παράνομης βίας από τουρκικά κρατικά όργανα με αρπαγή στο ελληνικό έδαφος, κατά τους ισχυρισμούς ορισμένων ελλήνων στρατιωτικών είτε στο τουρκικό έδαφος, κατά τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς Τουρκίας και Ελλάδας.

Το αδίκημα της κράτησης-ομηρίας περιλαμβάνει στο εννοιολογικό του περιεχόμενο ως μέσο τέλεσης την άσκηση βίας ή απειλής βίας, το αδίκημα της αρπαγής ή απαγωγής ως τρόπους τέλεσης και τον σκοπό του εξαναγκασμού του κράτους να πράξει ή να απέχει από κάποια πράξη.

Α. Συνεπώς, σύμφωνα με τα παραπάνω, εφόσον γίνεται δεκτό από το ΥΠΕΘΑ έχουμε δύο ομήρους στη Τουρκία από 1-3-2018, γιατί το ΥΠΕΘΑ δεν επιλέγει, δια των συνηγόρων υπεράσπισης, το αίτημα εφαρμογής των ισχυόντων κανόνων, εθνικών και διεθνών, που διέπει το έγκλημα της ομηρίας-κράτησης αλλοδαπών στρατιωτικών αντί να προσφύγει σε αυτή τη πρωτόγνωρη, σε εθνικό και διεθνές νομοθετικό πλαίσιο, νομοθετική ρύθμιση ενός κυρίαρχου κράτους περί καταβολής ειδικής μηνιαίας αποζημίωσης εξωτερικού σε αλλοδαπό στρατιωτικό προσωπικό, για όσο χρονικό διάστημα διαρκούν οι συνθήκες προσωρινής κράτησης, φυλάκισης ή ομηρίας σε χώρα του εξωτερικού.

Το αμερικανικό κράτος έχει επιλέξει τη θέσπιση διαφορετικής νομοθεσίας αντιμετώπισης της παράνομης κράτησης Αμερικανών, που προβλέπει να επιβάλει κυρώσεις σε τούρκους αξιωματικούς για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε αμερικανούς πολίτες οπουδήποτε στη γη, που κρατούνται παράνομα και παρατεταμένα, με την επιβολή κυρώσεων κατά τον νόμο Global Magnitsky.

Κατά το διεθνές δίκαιο, η κράτηση- ομηρία ενός ανθρώπου συνιστά διεθνές έγκλημα μεγάλης διεθνούς σημασίας, εκδηλώσεις της τρομοκρατίας σύμφωνα με τις διεθνείς Συμβάσεις κατά της τρομοκρατίας, όπως η διεθνής Σύμβαση κατά της σύλληψης-κράτησης ομήρων του 1979, η Σύμβαση περί προλήψεως και τιμωρίας των εγκλημάτων των στρεφομένων κατά των διεθνώς προστατευομένων προσώπων του 1973 και οι σχετικές Αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας, όπως οι 579/1985 και 1566/2004 του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.

Αυτό το διεθνές έγκλημα-εκδήλωση της διεθνούς τρομοκρατίας αντιμετωπίζεται από τα κυρίαρχα κράτη μέλη του ΟΗΕ με τη προβλεπόμενη προσφυγή του ελληνικού κράτους-μέλους ΟΗΕ, κατά τη διεθνή ευθύνη του, στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, που είναι το αρμόδιο όργανο κυρίως κατά την Απόφαση του 1373(2001), στο πλαίσιο του Κεφαλαίου VΙΙ του ΧΗΕ, για την αντιτρομοκρατική δράση του ΟΗΕ και για την επίβλεψη των κρατών για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας.

Το ελληνικό κράτος απαιτείται, εάν έχει πολιτική βούληση, να καταθέσει έγγραφη διαμαρτυρία στο ανωτέρω και αίτημα σύγκλισης του Συμβουλίου Ασφαλείας για να αποφασίσει ότι οι μεν τρομοκρατικές ενέργειες της κράτησης-ομηρίας των ελλήνων στρατιωτικών, συνιστούν σοβαρή παραβίαση των αρχών και των σκοπών του Χάρτη των ΗΕ, η δε παρατεινόμενη άρνηση της Τουρκίας να ελευθερώσει τους ομήρους έλληνες αξιωματικούς θέτει σε κίνδυνο την διεθνή ειρήνη, την ασφάλεια και παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα των ελλήνων στρατιωτικών κατά την Οικουμενική Διακήρυξη Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και γενικά κατά το ανθρωπιστικό δίκαιο.

Β. Περαιτέρω σε κάθε περίπτωση είτε γίνεται είτε δεν γίνεται δεκτό ότι συντρέχει το διεθνές έγκλημα της κράτησης- ομηρίας των ελλήνων στρατιωτικών γεννώνται εύλογα τα παρακάτω ερωτήματα

Δηλαδή εάν πιστεύουν αληθινά οι έλληνες βουλευτές και ο ΥΠΕΘΑ, που ψήφισαν τη παραπάνω νομοθετική ρύθμιση, ότι οι έλληνες στρατιωτικοί

-(1) υπάγονται νόμιμα στην δικαιοδοσία τουρκικού δικαστηρίου, εφόσον κατά τον ελληνικό στρατιωτικό ποινικό νόμο 2287/1995, τον ελληνικό ποινικό κώδικα (άρθρο 8), διεθνές δίκαιο, το διεθνές ποινικό δίκαιο, τους κανόνες και τη νομολογία του Διεθνούς Δικαστηρίου Χάγης, οι έλληνες στρατιωτικοί απολαμβάνουν ετεροδικίας και υφίσταται αποκλειστική δικαιοδοσία των αρμοδίων ελληνικών στρατιωτικών δικαστηρίων για τις πράξεις, που κατά την άσκηση των καθηκόντων τους [δηλαδή εκτελούσαν φανερά εντολές των προϊσταμένων τους] τελούνται σε αλλοδαπή επικράτεια. Οι αλλοδαποί στρατιωτικοί δικάζονται από τα δικαστήρια αλλοδαπού κράτους μόνον εάν ετέλεσαν πράξεις γενοκτονίας ή παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους.

Συνεπώς το τουρκικό δικαστήριο δεν έχει δικαιοδοσία και δεν είχε αρμοδιότητα να ακροασθεί τους αλλοδαπούς-έλληνες στρατιωτικούς ούτε να αποφασίσει στις 4-3-2018 την επιβολή περιοριστικής της ελευθερίας τους ποινής και έκτοτε απέρριψε τέσσερις αιτήσεις διακοπής της παράνομης κράτησης τους.

- (2) προβλέπεται στο ισχύον διεθνές και εθνικό δίκαιο κανόνας δικαίου, που να θεμελιώνεται κατηγορία για την πράξη της παρανόμου εισόδου εν ενεργεία αλλοδαπού στρατιωτικού εν καιρώ ειρήνης σε αλλοδαπή επικράτεια κατά την εκτέλεση του καθήκοντος του;

Είναι γνωστό, ότι κατά το ισχύον διεθνές και εθνικό δίκαιο, η πράξη της παρανόμου εισόδου νοείται μόνο για τους ιδιώτες, διότι αυτοί εισέρχονται παράνομα σε αλλοδαπό έδαφος όταν δεν έχουν τα απαιτούμενα νόμιμα ταξιδιωτικά έγγραφα.

Εάν δεχθούμε ότι αυτοί οι έλληνες στρατιωτικοί εισήλθαν στο τουρκικό έδαφος η πράξη τους αυτή χαρακτηρίζεται εν καιρώ ειρήνης ως πράξη κυριαρχική παραβίασης αλλοδαπής εδαφικής κυριαρχίας. Τα δε τουρκικά κρατικά όργανα είχαν υποχρέωση, κατά το διεθνές δίκαιο, εφόσον είδαν ότι αυτοί έφεραν διακριτικά σήματα-γνωρίσματα και οπλισμό εξ αποστάσεως ορατά, να τους γνωστοποιήσουν με αναμφίβολο τρόπο ότι έχουν παραβιάσει τα όρια της εδαφικής κυριαρχίας της Τουρκίας και να τους ζητήσουν να αποχωρήσουν και σε περίπτωση αρνήσεως να τους οδηγήσουν με συνοδεία έξω από το τουρκικό έδαφος.

Είναι γνωστή σε όλους τους βουλευτές και στρατιωτικούς ότι αυτή η διεθνής πρακτική της γνωστοποίησης και της απαίτησης αποχώρησης καθώς και καταδίωξης σε περίπτωση άρνησης εφαρμόζεται συνεχώς από τους έλληνες σμηναγούς όταν οι Τούρκοι παραβιάζουν τον ελληνικό εναέριο χώρο καθώς και από τους αξιωματικούς του ελληνικού πολεμικού ναυτικού όταν οι τούρκοι αξιωματικοί παραβιάζουν την ελληνική εδαφική κυριαρχία στο Αιγαίο.

- (3) προσάγονται σε ανεξάρτητο από την εκτελεστική εξουσία και αμερόληπτο τουρκικό δικαστήριο για την συνεκτίμηση του κίνδυνου φυγής τους με την ύπαρξη πλέον «εκ του νόμου κατοικίας των ελλήνων προσωρινώς κρατουμένων ή φυλακισμένων ή ομήρων» στο τουρκικό έδαφος;

Είναι άγνωστη μέχρι σήμερα η αξιόποινη, άδικη πράξη τους (όταν το άδικο αποκλείεται όταν η πράξη αποτελεί εκπλήρωση καθήκοντος ή νόμιμης προσταγής ιεραρχικά ανώτερης αρχής) είναι μη καταλογιστή η πράξη τους (δηλαδή χωρίς υπαιτιότητα, εφόσον γίνεται δημόσια δεκτός ισχυρισμός, ότι δήθεν εξ αμέλειας ή λόγω του κακού καιρού εισήλθαν στο τουρκικό έδαφος), η οποία μέχρι σήμερα δεν γνωρίζουμε σε ποιο τουρκικό κανόνα δικαίου ρητά και ειδικά ορίζεται (δηλαδή παραβίαση ανθρώπινου δικαιώματος περί μη επιβολής ποινής για αδίκημα, που δεν προβλέπεται ρητά και ειδικά στο εθνικό και διεθνές δίκαιο).

Επίσης είναι άξιο απορίας γιατί οι στρατιωτικοί του ΓΕΣ και του Συμβουλίου Αρχηγών Γενικών Επιτελείων, δεν απαιτούν από τον υπουργό να επιλέξει την υπεράσπιση της εφαρμογής της προβλεπόμενης στον Στρατιωτικό Ποινικό Κώδικα (Ν.2287/1995) ετεροδικίας αυτών των ελλήνων στρατιωτικών -κρατικών οργάνων για τις πράξεις, που τελέστηκαν, εάν πράγματι τελέστηκαν, κατά την άσκηση των καθηκόντων τους στην αλλοδαπή – τουρκική επικράτεια.

Περαιτέρω οι Τούρκοι δικηγόροι, που έχουν εντολή να υπερασπίζονται τα δικαιώματα των ελλήνων στρατιωτικών, γιατί δεν έχουν επιλέξει μέχρι σήμερα να επικαλεσθούν το αποτελεσματικό μέσο της ετεροδικίας, που περιλαμβάνει η εθνική, διεθνής νομολογία και η ευρωπαϊκή νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου αντί της επιλογής επίκλησης της παραπάνω νομοθετικής ρύθμισης του Υπουργού, η οποία είναι ένα πρωτόγνωρο αμφιβόλου αποτελεσματικότητας μέσο υπεράσπισης των δικαιωμάτων των στρατιωτικών. Γιατί, σε κάθε περίπτωση το ελληνικό προξενείο, που τους διόρισε, δεν τους δίνει εντολή να επικαλεσθούν ενώπιον του τουρκικού δικαστηρίου την έλλειψη της δικαιοδοσίας του λόγω ετεροδικίας των ελλήνων στρατιωτικών.

Άλλωστε η νομοθετική παρέμβαση σε εκκρεμή δίκη, βάσει της νομολογίας του ΕΔΔΑ σχετικά με την εφαρμογή του άρθρου 6παρ1 ΕΣΔΑ περί του ανθρωπίνου δικαιώματος δίκαιης δίκης είναι ανεπίτρεπτη, διότι θεωρείται ότι η παρέμβαση της νομοθετικής εξουσίας έγινε για να επηρεαστεί το αποτέλεσμα σε εκκρεμή δικαστική διαδικασία.

Είναι δυνατό να πιστεύουν βάσιμα τόσο οι βουλευτές και το ΥΠΕΘΑ όσο και τα ανωτέρω μέλη του ΓΕΣ καθώς και του Συμβουλίου Αρχηγών Γενικών Επιτελείων ότι το υπό κρίση τουρκικό δικαστήριο θα ακολουθήσει αυτή τη φορά της συζήτησης της αίτησης των στρατιωτικών τη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου σχετικά με την εφαρμογή του άρθρου 5 παρ.1 της ΕΣΔΑ για το ανθρώπινο δικαίωμα των ελλήνων στρατιωτικών στη προσωπική ελευθερία, που απαιτεί

(α) να υπάρχει αρμοδιότητα της δικαστικής αρχής -δικαστηρίου να ακροασθεί τους προσαχθέντες κατηγορουμένους και η προϋπόθεση ότι η δικαστική αρχή συγκεντρώνει τις εγγυήσεις της ανεξαρτησίας έναντι της εκτελεστικής εξουσίας;

(β) να συνεκτιμάται ο κίνδυνος φυγής με τη βαρύτητα της πράξης των κατηγορουμένων, με τη κατοικία του, με το επάγγελμα του, με τα εισοδήματα του, το χαρακτήρα των κατηγορουμένων, τις οικογενειακές σχέσεις, τη χώρα που έχει διωχθεί. Δηλαδή να υπάρχει ουσιαστική και αμερόληπτη εξέταση όλων των περιστάσεων, που καθιστούν αναγκαία τη προσωρινή παράνομη κράτηση τους;

(γ) να ερευνάται και να κρίνεται εάν υπάρχει νόμιμη διαδικασία σύλληψης και νόμιμη κράτηση όχι αποκλειστικά κατά το εθνικό-τουρκικό δίκαιο αλλά και βάσει του άρθρου 5 παρ.1 της ΕΣΔΑ, που αποκλείει την αυθαίρετη καταχρηστική κράτηση; Έχει δε νομολογηθεί στο ΕΔΔΑ ότι η αρπαγή στα σύνορα και η βίαιη μεταγωγή από τις κρατικές αρχές στις φυλακές συνιστά παραβίαση του άρθρου 5 παρ 1 της ΕΣΔΑ, που αποκλείει την αυθαίρετη καταχρηστική κράτηση δηλαδή αυθαίρετες ενέργειες κρατικών οργάνων [υποχρέωση τήρησης αρχείων κράτησης] και επιβάλλει αναλογικότητα μεταξύ στέρησης ελευθερίας και κράτησης.

Οι διατάξεις του άρθρου 5 της ΕΣΔΑ, που προβλέπουν τη προστασία του δικαιώματος στη προσωπική ελευθερία και ασφάλεια, δεν επιτρέπουν να στερηθεί κάθε πρόσωπο το δικαίωμα την ελευθερία του, παρά μόνο στις προβλεπόμενες περιπτώσεις και σύμφωνα με τη νόμιμη διαδικασία.

Η τήρηση εφαρμογής των διατάξεων της ΕΣΔΑ από τα κράτη μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης όπως είναι η Τουρκία και η Ελλάδα είναι υποχρεωτική. Η τήρηση εφαρμογής των διατάξεων της ΕΣΔΑ από τα κράτη μέλη του Συμβούλιου της Ευρώπης ανατέθηκε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου(ΕΣΔΑ) στο οποίο κατά την ΕΣΔΑ είναι δυνατή η ατομική προσφυγή και παράσταση του ατόμου- κάθε θύματος παραβίασης ενός από τα προστατευόμενα ανθρώπινα δικαιώματα κατά κράτους-μέλους, του οποίου τα όργανα προσέβαλαν το δικαίωμα του και να ζητήσει τη καταδίκη του κράτους-μέλους και τη δίκαιη ικανοποίηση του.

Το ελληνικό ΥΠΕΘΑ, εάν θέλει, μπορεί ν αναλάβει λοιπόν το υψηλό κόστος αυτής της διαδικασίας προσφυγής και παράστασης των ελλήνων αξιωματικών ενώπιον των δικαστηρίων, τουρκικών και ΕΔΔΑ με δικηγόρους υπεράσπισης της προσωπικής επιλογής τους για παραβίαση των προστατευόμενων ανθρώπινων δικαιωμάτων τους κατά τουρκικού κράτους-μέλους, του οποίου τα όργανα προσβάλουν τα ανθρώπινα δικαιώματα του και με αίτημα τη καταδίκη του τουρκικού κράτους-μέλους και τη δίκαιη ικανοποίηση τους.

Από όσα παραπάνω εκθέσαμε θεωρούμε ότι το πλέον αποτελεσματικό μέσον προστασίας των δικαιωμάτων των κρατουμένων στρατιωτικών μας, είναι η απαίτηση εφαρμογής της αρχής της ετεροδικίας στους έλληνες αξιωματικούς. Ειδικές περιπτώσεις ετεροδικίας είναι οι ασυλίες και τα προνόμια για πράξεις τελεσθείσες από τις ένοπλες δυνάμεις ενός κράτους στο έδαφος άλλου κράτους.

Εν προκειμένω συντρέχουν όλες οι προϋποθέσεις εφαρμογής της ετεροδικίας-ασυλίας των ελλήνων στρατιωτικών, όπως η στρατιωτική-κρατική ιδιότητα κατηγορουμένων, άσκηση κρατικών αρμοδιοτήτων σε αλλοδαπό έδαφος- ενάσκηση πολιτειακής εξουσίας.

Οι πράξεις των ελλήνων στρατιωτικών κατά την εκτέλεση καθήκοντος είναι πράξεις κυριαρχικές, που έχει την ευθύνη το κράτος του οποίου είναι όργανα. Η θεμελίωση της ετεροδικίας των κρατών κατά το διεθνές δίκαιο θεμελιώνεται στη κυριαρχία ή ανεξαρτησία του κράτους, στην αρχή της ισότητας κυριάρχων κρατών. Έτσι προκύπτει η αδυναμία κρίσεως ίσου υπό ίσου –μεταξύ ίσων δεν υπάρχει κρίσις «par in parem non habet Judicium».

Η ετεροδικία, κατά το διεθνές δίκαιο δεν εφαρμόζεται, σε δύο μόνο περιπτώσεις, δηλαδή όταν το κυρίαρχο κράτος παραιτείται από το αίτημα εφαρμογής της και όταν είναι προτεκτοράτο. βλ Ευσταθιάδης, ΔΔ,σ.371

Συνεπώς γεννάται εύλογα το ερώτημα, ποιες από τις παραπάνω δύο περιπτώσεις- εξαιρέσεις εφαρμογής της ετεροδικίας-ασυλίας των ελλήνων στρατιωτικών.

Μήπως τα αρμόδια όργανα του ελληνικού κράτους με τη μέχρι τώρα αποδοχή τους της δικαιοδοσίας και αρμοδιότητας του τουρκικού δικαστηρίου δηλώνουν ότι παραιτούνται από την νόμιμη απαίτηση εφαρμογής της ετεροδικίας στους έλληνες στρατιωτικούς Μήπως η Ελλάδα θεωρείται μη κυρίαρχο κράτος όπως το προτεκτοράτο και για αυτό δεν μπορεί να προβάλλει την απαίτηση εφαρμογής της αρχής της ετεροδικίας;

Εν πάσει περιπτώσει είναι απαραίτητο τα ελληνικά κρατικά όργανα να απαιτήσουν την εφαρμογή της αρχής της ετεροδικίας διότι άλλως προσβάλλεται η εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων περί απαγόρευσης στέρησης της ελευθερίας από την αναρμόδια τουρκική δικαστική αρχή και περί δικαίας δίκης, κατά τη νομολογία του ΕΔΔΑ. Ειδικότερα κατά τη νομολογία του ΕΔΔΑ υπάρχει προσβολή του ανθρώπινου δικαιώματος για δίκαιη δίκη κατά τις διατάξεις του άρθρου 6 παρ 1 της ΕΣΔΑ από την μη εφαρμογή της αρχής της ετεροδικίας-ασυλίας των κυριάρχων κρατών για τους έλληνες στρατιωτικούς.

Αυτή η αρχή, κατά τη νομολογία του ΕΔΔΑ είναι αναγνωρισμένο αξίωμα του δημοσίου διεθνούς δικαίου και εξυπηρετεί νόμιμο σκοπό, κατά την οποία ένα κυρίαρχο κράτος δεν επιτρέπεται να υποβληθεί στη δικαιοδοσία άλλου κράτους για τις πράξεις του ως imperium. (βλ. υπόθεση ατομικής προσφυγής των θυμάτων της σφαγής του Διστόμου κατά της Ελλάδας και Γερμανίας, για τη διεθνή ασυλία Γερμανίας για απαιτήσεις αποζημίωσης λόγω εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας στο έδαφος άλλου κράτους προς αποτροπή διατάραξης καλών σχέσεων μεταξύ των κυριάρχων κρατών Ελλάδας και Γερμανίας)

Είναι δε άξιον απορίας ότι οι πρόσφατες ανακοινώσεις των παρακάτω αρμοδίων ελληνικών φορέων δεν συμπεριλαμβάνουν ότι υπάρχει προσβολή του ανθρώπινου δικαιώματος για δίκαιη δίκη, κατά τις διατάξεις του άρθρου 6 παρ 1 της ΕΣΔΑ, από την μη εφαρμογή της αρχής της ετεροδικίας-ασυλίας των κυριάρχων κρατών για τους έλληνες στρατιωτικούς.

Ειδικότερα η συντονιστική επιτροπή των δικηγόρων των ΔΣΑ, που συνεδρίασε στις 7-7-2018 αν και υπεστήριξε ότι «η τουρκική δικαιοσύνη δεν παρέχει τα εχέγγυα για δίκαιη δίκη θέμα, που άπτεται εφαρμογής ανθρωπίνων δικαιωμάτων» παρέλειψε να αναφερθεί στην προσβολή του ανθρωπίνου δικαιώματος περί δίκαιης δίκης από την μη εφαρμογή της αρχής της ετεροδικίας στους έλληνες στρατιωτικούς. Η δε προβλεπόμενη αποστολή ευρωπαίων δικηγόρων του Ευρωπαϊκού Δικηγορικού Συλλόγου για παράνομη κράτηση εδώ και τέσσερις μήνες οφείλει να θέσει το ζήτημα της ετεροδικίας-ασυλίας των ελλήνων στρατιωτικών.

Επίσης η Εταιρία ελλήνων δικαστικών λειτουργών για τη δημοκρατία και τις ελευθερίες αναφέρεται μεν στη ανακοίνωση της, «στην απαίτηση εφαρμογής των δικαιωμάτων του ανθρώπου κατά Οικουμενική Διακήρυξη Δικαιωμάτων Ανθρώπου, ΔΣΑΠΔ/ΟΗΕ, κατά άρθρο 5 παρ 2 Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων Ανθρώπου χωρίς να συμπεριλαμβάνει τις προϋποθέσεις της παραγράφου 1 του άρθρου 5 και η ειδική απαίτηση της έρευνας της νομίμου κράτησης από αρμόδιο δικαστήριο, της νομίμου σύλληψης.

Επιπρόσθετα η ανακοίνωση της ΝΔ για τη συνεργασία με ενώσεις αποστράτων δεν αναφέρεται στο δικαίωμα ετεροδικίας των ελλήνων κρατουμένων στρατιωτικών.
Άλλωστε ούτε το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο με το από 18-4-2018 Ψήφισμα του, που ευχήθηκε η Τουρκία να εφαρμόσει τις δια τάξεις του άρθρου 6 παρ 1 της ΕΣΔΑ περί του ανθρωπίνου δικαιώματος περί δίκαιης δίκης, παρέλειψε να αναφερθεί ότι η μη εφαρμογή της ετεροδικίας των ελλήνων στρατιωτικών προσβάλλει τις δια τάξεις του παραπάνω άρθρου.

Από όσα ανωτέρω εκθέσαμε το πλέον αποτελεσματικό μέσον βοήθειας για την άμεση επιστροφή των ελλήνων στρατιωτικών στην Ελλάδα, εάν πράγματι υπάρχει αληθινή πολιτική βούληση ενός κυρίαρχου ελληνικού κράτους, είναι η απαίτηση εφαρμογής της ετεροδικίας-ασυλίας των ελλήνων στρατιωτικών, εφόσον η ελληνική κυβέρνηση δεν είχε ποτέ μέχρι σήμερα τη πολιτική βούληση να προσφύγει στο αρμόδιο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για τέλεση από τα όργανα του τουρκικού κράτους του διεθνούς εγκλήματος της κράτησης-ομηρίας των ελλήνων στρατιωτικών εν καιρώ ειρήνης.

Είναι ένα νόμιμο και δίκαιο αίτημα υπεράσπισης της προσωπικής ελευθερίας και δίκαιης δίκης των κρατουμένων ελλήνων στρατιωτικών, που συντρέχουν όλες οι νόμιμες προϋποθέσεις εφαρμογής του τόσο κατά το εθνικό δίκαιο της Ελλάδας και των ευρωπαϊκών κρατών όσο και κατά το διεθνές δίκαιο.