19.6.17

ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΤΡΩΝΟΥ ΠΑΠΑΤΕΡΠΟΥ: Οι ζωές των άλλων




Η κυρία Ειρήνη καλός άνθρωπος ήταν. Ποτέ δεν φθονούσε κανέναν, ποτέ δεν επιζητούσε να βλάψει τους άλλους. Είχε όμως μια ανθρώπινη μεν, κακιά δε συνήθεια: Ήθελε να ξέρει τι γίνεται στα γειτονικά σπίτια, συγγενικά και μη, γνωστών και αγνώστων. Η ίδια, περασμένα τα εξήντα, μόνη της ζούσε σε μία μονοκατοικία, στο κέντρο του άλλοτε προσφυγικού οικισμού. Τώρα πια, μόνο προσφυγικός και μόνο “οικισμός” δεν μπορούσε να χαρακτηριστεί αυτός ο τόπος, ο γεμάτος πολυόροφες οικοδομές, πολύ σύγχρονες και πολυτελείς οι περισσότερες.
Χήρα από χρόνια πολλά, με παιδιά και εγγόνια σε διπλανά κτήρια, δεν εννοούσε με τίποτα να εγκαταλείψει το παλιό αλλά με όλες τις ανέσεις σπιτάκι της. Και απέναντι ακριβώς έμεναν μερικοί συγγενείς. Μ’ αυτές τις συγγένισσες, στην ηλικία της περίπου, έπινε κάθε μέρα τον καφέ στη βεράντα του σπιτιού της.
Μ’ αυτές σχολίαζε και όλα όσα συνέβαιναν στη γειτονιά και σ’ όλο το συγγενολόι. Ποιος πέθανε, ποια αρρώστησε, πού είχαν αρραβώνες, πού γάμους, πού χωρισμούς...
Ενδιαφέρονταν βέβαια και για τα νέα της πατρίδας, αυτά όμως πάντα σε δεύτερη μοίρα.
-Λοιπόν Ειρήνη μου, έμαθες για την κόρη του ταχυδρομικού που μένει στην πράσινη οικοδομή στη γωνία; Η έρμη, πέντε χρόνια παντρεμένη, παιδιά δεν μπορεί να κάνει. Και πού δεν πήγε... Στους καλύτερους γιατρούς. Αποτέλεσμα μηδέν! Αποφάσισε τώρα να κάνει εξωσωματική!
-Για φαντάσου! Και δώστου να εξηγούν τι είναι αυτό και πώς γίνεται... Ένα πρωινό ανάλυσης δεν έφτανε.
Άλλοτε πάλι η συζήτηση στρεφόταν στα παιδιά και εγγόνια. Ποιανού είχε περάσει σε ποια σχολή και με ποια σειρά. Ένα δεκαήμερο συνεχούς απασχόλησης με το θέμα.
Μόνο όταν τα δικά της εγγόνια, φοιτητές ήδη, της ζητούσαν να τους ετοιμάσει κάποιο αγαπημένο φαγητό, παρατούσε την κουβέντα και αφοσιωνόταν στη μαγειρική. Να και οι σαλάτες, να και τα φρούτα, να και τα γλυκά... Όλο το πρωινό χανόταν στην κουζίνα. Καταλάβαιναν τότε οι άλλες και δεν την ενοχλούσαν...
Ευτυχώς, κάτι τέτοιο δεν συνέβαινε καθημερινά. Γιατί, χωρίς την κυρία Ειρήνη, συνάθροιση για καφέ ήταν αδιανόητη.
Συνέβη ακριβώς τη μέρα που δεν έπρεπε. Την παραγγελία για το αγαπημένο φαγητό την είχε δώσει ο μεγάλος εγγονός.
Είχε ήδη καταταγεί στο στρατό και ήταν η πρώτη του άδεια. Ζήτησε λοιπόν από τη γιαγιά να του ετοιμάσει κεφτεδάκια με σάλτσα ντομάτα, εκείνη την καταπληκτική σάλτσα που την είχε μάθει από τη μάνα της, κι εκείνη από την δική της. Σάλτσα σμυρνιώτικη, πεντανόστιμη!
Ανασκουμπώθηκε η κυρία Ειρήνη. Στην κουζίνα από νωρίς. Έτυχε όμως την ίδια μέρα να επιστρέφει και η κόρη του ταχυδρομικού με τα “εξωσωματικά” τρίδυμα από την κλινική.
Μόλις είχε βάλει το τηγάνι στη φωτιά η γυναίκα, την φώναξαν οι συγγένισσες να βγει στην είσοδο, να δει τα νεογέννητα.
-Μια στιγμή μόνο. Θα συνεχίσεις αμέσως μετά το τηγάνισμα...
Ο πειρασμός μεγάλος, έτρεξε βιαστική στην άλλη άκρη του σπιτιού. Τέτοιο θέαμα, δεν το βλέπεις κάθε μέρα. Να ο ευτυχής μπαμπάς! Βγαίνει κρατώντας δύο καλαθάκια στα χέρια. Ακολουθεί η λεχώνα με άλλο ένα. Τους προϋπαντούν οι παππούδες με ανοιχτή την αγκαλιά. Τρέχουν οι γειτόνισσες να ευχηθούν τους γονείς, πρώτη και καλύτερη η κυρία Ειρήνη. Να δουν θέλουν τα μωρά. Μα τι μικρούλικα που είναι!..
Και τι χαριτωμένα... Τι; Πώς; Δύο αγόρια και μία αδελφούλα; Μπράβο, μπράβο, να σας ζήσουν!
Δεν σταματάει να τα χαζεύει η κυρία Ειρήνη...
Όταν άκουσε τις φωνές από το απέναντι μπαλκόνι, όταν είδε τους ενοίκους να φωνάζουν όλοι και να χειρονομούν αλαφιασμένοι, γύρισε το κεφάλι και είδε το σπίτι της τυλιγμένο στις φλόγες!  Ο εγγονός δεν έφαγε τα αγαπημένα κεφτεδάκια, η κυρία Ειρήνη ακόμη δεν μπορεί να συνέλθει από το σοκ. Κάρβουνο όλη η κουζίνα, απίστευτες ζημιές στο σπίτι... Ούτε καφέδες στη βεράντα, ούτε διάθεση για σχόλια για τις ζωές των άλλων. Τη δική της ζωή έκαψε για καλά!...

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 22 Δεκεμβρίου 2016, αρ. φύλλου 865



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ