Ήρθε η ώρα να κρεμάσω τα αιμοδοτικά μου παπούτσια... Από τα 19 μου χρόνια ως σήμερα έδωσα με όλη μου την καρδιά γύρω στις 70 φιάλες κοχλάζον αίμα. Το πώς ένιωθα κάθε φορά, το περιγράφω ταπεινά και λακωνικά στο παρακάτω μικροπόνημά μου.
Ήταν μαθήτριά μας, μόλις δεκαπέντε ετών κορίτσι, της άνοιξης μπουμπούκι! Αν και αρκετά ταλαιπωρημένη από οικονομική ανέχεια και τις καθημερινές μετακινήσεις από το χωριό προς το σχολείο, της περίσσευε το χαμόγελο και η κοινωνική διάθεση. Παραδόξως δεν έδειχνε να παραπονείται για τη ζωή, αλλά και στα όνειρα για το μέλλον δεν υστερούσε και μάλιστα με διάχυτη εξωστρέφεια. Δεν ήταν, βέβαια, από άποψη επίδοσης στην πρώτη γραμμή, αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει και πολύ τον δάσκαλο του σχολείου της κοινωνίας, ο οποίος έχει κρυμμένα στη φαρέτρα του κι άλλα κριτήρια αξιολόγησης, που ευτυχώς δεν αποτυπώνονται με άψυχους αριθμούς.
Στο μέσον της χρονιάς, η εν λόγω μαθήτρια, άρχισε να απουσιάζει συχνά από τα μαθήματα, χωρίς να πάει το μυαλό μας στο κακό. Μάθαμε όμως από συμμαθητές της ότι κάνει κάποιες μακροχρόνιες ιατρικές εξετάσεις. Αργότερα μετά από πρόσκλησή μας για την απουσία διαρκείας ήρθε στο σχολείο ο πατέρας της συντετριμμένος κι απαρηγόρητος. Στις επόμενες μέρες επρόκειτο το κορίτσι να χειρουργηθεί για σοβαρή πάθηση. Προσπαθήσαμε να του δώσουμε κουράγιο κι ελπίδες, αλλά εκείνο που δέχθηκε ευχάριστα ήταν η υπόσχεση προσφοράς μας σε αίμα.
Με ένα αυτοκίνητο λοιπόν, πήγαμε πέντε νεαροί συνάδελφοι βουβοί ως τη Θεσσαλονίκη με πλέρια όμως διάθεση αλληλεγγύης. Κάποιοι δεν είχαν ξαναδώσει αίμα και φαινόταν στο πρόσωπό τους μια αγωνία ανάμεικτη με ενδόμυχο φόβο. Αυτό φάνηκε κι από τη σειρά προθυμίας να μπούμε στην αίθουσα αιμοληψίας. Σε λίγο, εμείς οι πιο έμπειροι περιμέναμε στην αίθουσα αναμονής να βγουν και οι άλλοι.
Μόνο ένας ζωγράφος του ύψους του Λεονάρδο ντα Βίντσι θα μπορούσε τελικά να αποτυπώσει την ψυχική ευφορία στα πρόσωπα όλων μας. Πετούσαμε κυριολεκτικά! Αμέσως πήγαμε στο θάλαμο του νοσοκομείου να δούμε τη μαθήτριά μας. Δεν περίμενε τέτοια απρόσμενη επίσκεψη και καταχάρηκε για την έκπληξη. Την ενθαρρύναμε με αρκετά καλαμπούρια και όταν της είπαμε ότι δώσαμε αίμα για τις ανάγκες της εγχείρησης, έβαλε αμέσως τα κλάματα, πετάχτηκε από το κρεβάτι και μας αγκάλιασε θερμά. Ποιος ξέρει πόσα εκατομμύρια συνιστώσες συναισθήματος συνεργάστηκαν ακαριαία γι’ αυτή την αυθόρμητη ψυχική ανάταση του παιδιού. Άντε ύστερα να κρύψεις κι εσύ τέτοια συγκίνηση!
Η εγχείρηση πήγε καλά και το Σεπτέμβριο που ήλθε η καλή μας στο σχολείο να δώσει επαναληπτικές εξετάσεις, είχε ένα φωτοστέφανο χαράς. Ίσως γιατί το δικό μας αίμα κυκλοφορούσε ζεστό και ζωογόνο μέσα της, ίσως γιατί βίωσε από πρώτο χέρι το μεγαλείο της κοινωνικής αλληλεγγύης, ίσως γιατί η ζωή είναι ωραία όταν σε περιτριγυρίζουν γελαστοί και άδολοι άνθρωποι, ίσως γιατί τα προβλήματα υγείας μπορούν να ξεπεραστούν ακόμη και με τη θετική σκέψη των άλλων, ίσως γιατί το τραγούδι της ζωής είναι πιο όμορφο όταν το σιγοτραγουδάς μαζί με άλλους, ίσως… Το σίγουρο πάντως είναι ότι συντονίστηκαν εσαεί οι καρδιές μας. Τι άλλο να προσδοκά ο ταπεινός δάσκαλος;
Έκτοτε όλη η συναδελφική παρέα δώσαμε σαν εθελοντές πολλές φορές αίμα, ωστόσο τούτη η συγκυρία μάς επεφύλαξε ένα ανεπανάληπτο και ανεξίτηλο συναισθηματικό μάθημα.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 9 Μαρτίου 2017, αρ. φύλλου 876
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.