Το Σκάκι

3. Bc4 Qh4+

-Δυο μήνες πέρασαν ήδη από τη παγκόσμια πρώτη προβολή της ταινίας «Πώς να κάνουμε ένα πραξικόπημα φιάσκο», ήταν δε τόσo επιτυχημένη που η παραγωγός χώρα, η Τουρκία, γυρίζει την συνέχεια της, «Πώς “εκπαιδεύουμε” τη δημοκρατία». Συλλήψεις των αντιφρονούντων, εκπαιδευτικοί, δημοσιογράφοι, στρατιωτικοί και εκλεγμένοι δήμαρχοι στο μάτι του σουλτάνου, δίκες παρωδία, κλείσιμο εφημερίδων και μια έντονη αγωνία για το μέλλον της ευρύτερης περιοχής. Το ζοφερό παρελθόν σε επανάληψη, οι εικόνες από τον βομβαρδισμό του κοινοβουλίου θύμισαν τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ 1933 στη Γερμανία, η αρχή της δικτατορίας ενός ναζιστή, του Χίτλερ, και ο πρόεδρος της γείτονος χώρας αυτόν θυμίζει, έτσι τον παρουσίασε και το γερμανικό περιοδικό Spiegel στο εξώφυλλο του. «Το τόλμημα της μνήμης» συλλογικό βιβλίο από συγγραφείς της νοτιοανατολικής Ευρώπης μεταξύ αυτών η τουρκάλα συγγραφέας Ασλί Ερντογάν (καμμία συγγένεια με τον γνωστό) φυλακισμένη εδώ κι ένα μήνα για τα φιλοκουρδικά κείμενα που δημοσίευε.

-«Υπάρχει κάτι όμορφο στο να βλέπεις τους φτωχούς να αποδέχονται τη μοίρα τους, να υποφέρουν όπως στα Πάθη του Χριστού», «Η μεγαλύτερη απειλή για την ειρήνη σήμερα είναι ο χαμός του αθώου αγέννητου παιδιού. Αν μια μητέρα μπορεί να δολοφονήσει το ίδιο της το παιδί, τι θα σταματήσει εσάς κι εμένα από το να σκοτώσουμε ο ένας τον άλλον;» Λόγια της “αγίας” Τερέζας των φτωχών που στα ταμεία των ιδρυμάτων της έμπαιναν δισεκατομμύρια δωρεών ακόμα και από δικτάτορες και τελικά κανείς δεν ήξερε, εκτός από την ίδια, που πήγαιναν όλα αυτά. Η έρευνα καναδών ακαδημαϊκών και το βιβλίο του Κρίστοφερ Χίτσενς «Μητέρα Τερέζα. Θεωρία και πράξη» δείχνουν ότι κάθε άλλο παρά αγία υπήρξε αυτή η γυναίκα, οι “άγιοι” του Βατικανού, πού είδαν την αγιοσύνη της; Οι δωρεές και μετά θάνατο, συνεχίζουν να εισρέουν στα ταμεία των ιδρυμάτων της.

-Αφού πήγαν στα πανηγύρια του καλοκαιριού, συνέχισαν με τις δηλώσεις για τους πρόσφυγες, και να φωτογραφίες και να κάμερες, ήρθαν και οι αγιασμοί των σχολείων, έτρεξαν μην χάσουν την φωτογραφία, μνημόσυνα, επετείους, εκθέσεις, στη καταστροφή από τις πλημμύρες, λόγια συμπόνιας και να πάλι οι φωτογραφίες, κάτι σαν αποδεικτικά στοιχεία, εγώ ήμουνα εκεί, εσύ ήσουνα; Στο τέλος της μέρας έκαναν κι ένα τσιγαράκι παρέα, αρκετά κοντραρίστηκαν, αύριο πάλι. Κούραση που έχει και το “φωτογραφίζομαι”, σκληρή δουλειά.

-Όταν δε κάποιος την χάσει αυτή τη δουλειά, φοράει τη παλαιστινιακή μαντήλα, να φαίνεται επαναστάτης, περισσότερο για να το πιστέψει ο ίδιος, και γράφει στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης (πολύ ευπρεπώς η λέξη), και γράφει και δηλώνει, γι αυτό, για εκείνο, σε λίγους μήνες, πάλι εκλογές θα έχουμε. Καταλαβαίνει αυτά που μας δηλώνει; “Άραγε να ‘μαι κάποιος άλλος που προσπαθεί να ονειρευτεί [...]”.

-Χρόνια τώρα ανησυχούσαμε, κάτι λείπει στη μικρή μας πόλη, κι αγωνιούσαμε, βρε τι μας λείπει; Μόλις το μάθαμε ότι ήρθαν, το καταλάβαμε! Πάρε το ποδήλατο που σε περιμένει στη γωνία και πάμε γυρολιμνιά. Ουφ! τέλος η αγωνία.

-Πέρα μακριά κάποιο στερνό σφύριγμα του τρένου που φεύγει, τίποτ’ άλλο.

 Καληνύχτα Ελλάδα
 ὀπου και να ‘σαι

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 22 Σεπτεμβρίου 2016, αρ. φύλλου 852