ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ΜΙΧΑΗΛ: Στο φως

ΝΟΣΤΟΣ 
ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΝΥΠΟΜΟΝΕΙΣ ΝΑ ΧΩΘΕΙΣ ΣΤΗ ΛΑΚΟΥΒΑ ΤΟΥ ΚΑΝΑΠΕ ΣΟΥ, ΝΑ ΜΥΡΙΣΕΙΣ ΤΟ ΜΑΞΙΛΑΡΙ ΣΟΥ, ΝΑ ΠΑΤΗΣΕΙΣ ΤΟ ΧΑΛΙ ΣΟΥ. ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΙΘΑΚΗ, ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ.

Το καλοκαίρι, λίγο πριν φύγω ξανά στο Λονδίνο για δουλειά, η θεατρική ομάδα του Σπαμένου Ροδιού μου πρότεινε να ξανασυνεργαστούμε και μάλιστα μου ζήτησαν να βρω κάποιο κείμενο για να ανεβάσουμε. Είπα «ναι» στη συνεργασία, αλλά «όχι» στο κείμενο. Έχοντας ήδη απορρίψει συμβατικές φόρμες αναπαράστασης στην προηγούμενη συνεργασία μας στον «Άγιο Ζαμπλακά», πάνω στο κείμενο του Γ. Γκολομπία, και μάλιστα με τόσο αναπάντεχα θετική ανταπόκριση από το κοινό της Καστοριάς, μπορούσαμε να πάμε μόνο μπροστά. Αυτή ήταν για μένα μια ευκαιρία να τολμήσουμε ακόμα περισσότερα.

Όπως τότε, έτσι και τώρα είναι έντονη η σύνδεση της παράστασης με τον τόπο της Καστοριάς. Τους τελευταίους μήνες δουλέψαμε με την ομάδα σκαλίζοντας μέσα μας εικόνες και λέξεις, μιλώντας με σύμβολα, σε μία πορεία που εφορμά από την προσωπική μας εμπειρία για να καταλήξει στο καθολικό και στο πανανθρώπινο.
Μας απασχόλησε έντονα η έννοια του τόπου, ως πραγματικής συλλογικότητας στο χώρο και στο χρόνο αλλά και ως φαντασιακή κατασκευή ή ως τοπίο επιθυμιών και οικειότητας. Η ομάδα ανταποκρίθηκε με κείμενα και εικόνες υψηλής ποιητικής στάθμης.

ΤΟΠΟΣ 
ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΑΤΩ, ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΩ ΟΤΙ ΧΑΝΩ, ΧΑΝΩ ΜΕΣΑ ΣΕ ΤΟΠΟΥΣ ΟΠΟΥ ΚΑΤΟΙΚΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥΛΙΑ, ΠΟΥΛΙΑ ΚΕΛΑΗΔΙΖΟΝΤΑΣ ΗΔΙΖΟΝΤΑΣ ΖΩΝΤΑΣ ΝΤΑΣ ΑΣ Σ. ΤΟ Σ ΤΟ ΤΕΛΙΚΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΑΛΛΟ ΠΟΥ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΣΦΥΡΙΧΤΡΑ.

Σύντομα αναδείχθηκαν θέματα όπως η φυγή (πραγματική ή συμβολική), τα όρια του ιδιωτικού και του δημόσιου, όλα αυτά που κρατάμε μέσα μας και μας πνίγουν, αυτά που μας φοβίζουν, οι μάχες με τον εαυτό μας και τους οικείους μας, η ανάγκη μας για συντροφικότητα αλλά και για ελευθερία, η επιθυμία μας κάποια στιγμή να αγγίξουμε κάτι ψηλότερο στη ζωή που μας μένει. Η λίμνη έγινε για μας ένα ισχυρό σύμβολο για τον εσωτερικό μας κόσμο.

Έτσι συνεχίσαμε να αυτοσχεδιάζουμε, να παίζουμε, να γράφουμε, να ζωγραφίζουμε και να συνδεόμαστε ο ένας με τον άλλον ολοένα και πιο βαθιά, μέχρι που καταφέραμε να συνθέσουμε με κάποιον τρόπο όλες αυτές τις εμπειρίες σε μια παράσταση ώστε να μπορέσουμε να τις μοιραστούμε μαζί σας.

ΤΟΠΟΣ
ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο, ΤΙ ΑΓΑΠΑΩ ΚΑΙ Ο, ΤΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ ΜΟΝΟ Ο, ΤΙ ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΑΩ ΠΟΥΘΕΝΑ ΜΕΝΩ ΕΔΩ ΟΜΩΣ ΤΑΞΙΔΕΥΩ ΟΠΟΥ ΘΕΛΩ ΤΟΠΟΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΑΝΩ Ο, ΤΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΛΕΩ Ο, ΤΙ ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΩ Ο, ΤΙ ΜΟΥ ΕΡΘΕΙ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΝΑ ΜΙΛΑΩ ΝΑ ΦΩΝΑΖΩ ΜΟΝΟ ΟΠΩΣ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΘΑ ΠΝΙΓΩ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΩ ΘΑ ΠΝΙΓΩ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΩ ΘΑ ΠΝΙΓΩ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΩ ΚΑΝΩ Ο, ΤΙ ΘΕΛΩ ΚΑΝΩ Ο,ΤΙ ΘΕΛΩ ΚΑΝΩ ΜΟΝΟ Ο, ΤΙ ΘΕΛΩ ΕΓΩ

Κλείνοντας, θα ήθελα να μοιραστώ την επιθυμία της ομάδας να αφιερώσουμε την παράσταση αυτή στη μνήμη ενός ανθρώπου που υπήρξε για όλους μας ΤΟΠΟΣ, στη Νένη Τσαδήλα.

* * *

Τα κείμενα σε κεφαλαία ανήκουν στην ομάδα. Λόγω της φύσης της η παράσταση δε θα ταξιδέψει και θα παιχτεί αποκλειστικά στο χώρο για τον οποίο σχεδιάστηκε, στην Καστοριά.
Ημερομηνίες παραστάσεων: 25 Μαρτίου - 9 Απριλίου 2017
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή στις 21:00
Χώρος: 10οδημοτικό σχολείο Καστοριάς (Χλόη)
Είσοδος με οικονομική ενίσχυση στο σύλλογο: 9€, 7€ (ομαδικά άνω των 4 ατόμων), 5€ (άνεργοι, φοιτητές, μαθητές)
Μέγιστος αριθμός θεατών σε κάθε παράσταση: 60. Η κράτηση θέσης είναι απαραίτητη. Πληροφορίες – κρατήσεις: 6936750757.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 23 Μαρτίου 2017, αρ. φύλλου 878.

Επιλογή σχετικών αναρτήσεων:

• ΟΔΟΣ: Θεατρικό “τέμπο” για μερικούς θανάτους;
• ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ΜΙΧΑΗΛ: Τα πράγματα και οι άνθρωποι μεγαλώνουν με την απόσταση. Που ανήκει αυτός που έχει φύγει;
• ΟΔΟΣ: Μία «φθυσιολογική» «ιστογία»
• ΟΔΟΣ: Άσκοπος μόχθος
• ΟΔΟΣ: Under control σε μία πόλη out of control
• ΟΔΟΣ: Brio
• ΟΔΟΣ: Το καστοριανό πείραμα
• ΟΔΟΣ: Μνήμες με άρωμα Μπέργκμαν
• ΟΔΟΣ: Μία «ακινησία» που γέμιζε
• ΟΔΟΣ: Για τα αυτιστικά παιδιά, εννοείται.
• ΟΔΟΣ: Οπτασίες μιας άλλης πόλης
• ΟΔΟΣ: Δημιουργικός ανταγωνισμός
• ΟΔΟΣ: Σε μοναχικό μαύρο φόντο
• ΝΙΝΑΣ ΡΑΠΗ: Κάθε τέλος και αρχή