ΣΥΝΝΕΦΑ ξεπόρτισαν πίσω απ’την κορφἠ, στεφάνωσαν τον θρόνο του, το αεράκι μύριζε τη βροχή, τα πουλιά πετούσαν χαμηλά. Έδεσε τα σχοινιά πιο σφιχτά, άνοιξε τη πόρτα της σκηνής του και κάθισε κοιτάζοντας τα σύννεφα να ταξιδεύουν. Έφευγαν μακριά αλλάζοντας σχήματα, τον κορόιδευαν, ελεύθερα και παιχνιδιάρικα τραβούσαν νοτιοανατολικά. Πάλι αυτές οι λέξεις να τον βασανίζουν... νοτιοανατολικά...
Έκλεισε τα μάτια, να πετούσε ψηλά, θα έπιανε ένα σύννεφο και θα ταξίδευε... κι άλλη λέξη, να την ξεχάσει... ταξίδια. Πρέπει να βρει λέξεις που θα αντικαθιστούν τις απαγορευμένες... νοτιοανατολικά, θα το λέει - σιρόκο. Το μυαλό του άρχισε να παίζει το παιχνίδι των λέξεων... άρχισε και να του αρέσει... ταξίδι, τι του ταιριάζει; Έκανε σχέδια στο χώμα και σκεφτόταν... ταξίδι – τρεχάλα - χαμογέλασε, τρεχάλα. Πόσες λέξεις να αλλάξει; Όλες. Ο ήλιος κρύφτηκε στα σύννεφα, σκοτεινιάζει κι ο αέρας δυναμώνει, όπου να’ναι θα έρθει η καταιγίδα. Ας έρθει, να τα καθαρίσει όλα, να τον κάνει να ξεχάσει, να γίνει κάτι μαγικό κι όλες οι λέξεις που τον πονάνε, να αλλάξουν, να τις ξεπλύνει και να φαίνονται καινούριες. Να ακούγονται χωρίς τη φωνή της. Χοντρές στάλες έπεσαν στο πρόσωπό του, του άρεσε. Να βραχεί μέχρι το κόκκαλο. Ξάπλωσε χάμω κι άκουγε τη βροχή και τον αέρα να τραγουδάνε. Γιατί να έρθει εδώ πάνω, και τώρα μόνος του, να περιμένει - τί; Ήλπιζε ότι θα έρθει αυτή... νόμιζε ότι αυτό που σκέφτηκε να κάνει αυτός, θα το σκεφτόταν κι αυτή. Αυτή, έγινε - αυτή. Ποιά αυτή; Τα σύννεφα, αυτή... τα πουλιά, αυτή... ο ουρανός, αυτή...η βροχή, αυτή... το βουνό, αυτή...οι λέξεις, αυτή... ο έρωτας, όχι, μη το πεις... όχι...μέχρι το κόκκαλο. Λάθος του, μεγάλο λάθος, αφού δεν έχει ξεχάσει, τι θέλει σ’αυτό το μέρος. Σιωπή...
ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ξεπρόβαλλε μέσα απ’τα μαύρα σύννεφα, όλα άστραφταν κάτω απ’το φως του. Μετά την καταιγίδα μια ασημένια σιωπή. Κοίταξε έξω, ο θρόνος μεγαλοπρεπής. Βγήκε στη βεράντα και τυλίχτηκε στη ζακέτα της , ψύχρα, φθινοπωριάζει. Στα αυτιά της αυτό το τραγούδι, όχι, δεν θα το σκεφτεί, θα το διώξει... μακριά… βορειοδυτικά...όχι αυτή η λέξη. Πόσες λέξεις και πόσα τραγούδια να μην ακούει, για να μην τον σκέφτεται. Πόσα; Όλα. Λάθος της , μεγάλο λάθος, αφού δεν έχει ξεχάσει, τι θέλει σ’αυτό το μέρος, σ’αυτό το ίδιο δωμάτιο που ήταν μαζί του. Ήλπιζε ότι θα τον βρει εδώ, να την περιμένει. Νόμιζε - τί; Όταν η αγάπη χάνεται, πού πάει; Η αγάπη χάνεται; Φύσα αεράκι, φύσα, διώξ ’τα όλα, μακριά, μακριά...ψηλά...
ΚΙΣΜΕΤ, της άρεσε αυτή η λέξη, του το είχε πει... αυτή η αγάπη είναι το πεπρωμένο μας... γέλασαν αγκαλιασμένοι... ήταν μαζί, επιτέλους, στο μέρος που είχαν ονειρευτεί να συναντηθούν, ο θρόνος τους περίμενε. «Δεν χάσαμε τις συντεταγμένες» του είπε, την έσφιξε πάνω του γελώντας. Η φθινοπωρινή πανσέληνος τους τύλιξε με τη μαγεία της... «Είσαι το γέλιο μου» της χάιδεψε τα χείλια... «Είσαι τα φτερἀ μου» του ψιθύρισε... Πάντα...
Marilena Nik*
Γι’ αυτούς που περνώντας απ’τα Κορέστεια, σκόνταψαν στον έρωτα...
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 29 Σεπτεμβρίου 2016, αρ. φύλλου 853
Η αναγνώστρια της ΟΔΟΥ εξέφρασε την επιθυμία να υπογράψει με ψευδώνυμο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.