Λόγος & Αντίλογος

Είπαν!... Ακροβολισμοί.

Α. Σε συνέντευξη στην ΕΤ ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης κ. Μπουτάρης δήλωσε ότι δεν θα παραστεί στην μαθητική παρέλαση. Είναι κατά των παρελάσεων αυτών, αλλά με ποιο νόημα; Των παρελάσεων που δεν γίνονται όπως πρέπει. Και εξήγησε:
Στην δική του εποχή (1960), τόνισε, γινόταν σωστή προετοιμασία και παρήλαυναν οι μαθητές ευσταλείς, γιατί το ζούσαν αυτό, το ότι συμμετείχαν. Σήμερα οι μαθητές παρελαύνουν πλαδαρά, σχεδόν ασύνταχτα. Έπρεπε να τονίσει την ουσία της υποθέσεως. Η παρέλαση επιβάλλεται να γίνεται οργανούμενη, κατά τον καλύτερο τρόπο. Το άκουσμα των εθνικών τραγουδιών «πάνω κει στης Πίνδου τις κορφές, Μακεδονία ξακουστή, κλπ », θα αγγίξει κάποιες χορδές, κύριε δήμαρχε, και θα τονώσει το εθνικό φρόνημα, για να συνειδητοποιούν και τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας ότι πριν από εμάς κάποιοι –ήρωες αληθινοί- εκεί επάνω στις κορυφές και στις πλαγιές της Πίνδου και του Γράμμου αντιστάθηκαν με αυταπάρνηση και αγώνες αιματηρούς και αντέκρουσαν εχθρούς, που επιβουλεύονται την ελευθερία και την ανεξαρτησία μας. Να θυμούμαστε όλοι, και εμείς και τα παιδιά, ότι πάνω από όλα είναι η πατρίδα η Ελλάς με το ένδοξό όνομά της στο διάβα της τρισχιλιετούς ιστορίας της. Να αφήσουν επομένως μερικοί τις εξυπνάδες ότι οι παρελάσεις ήταν έμπνευση των δικτατόρων. Μας αφήνει τούτο παγερά αδιάφορους. Δεν θέλουμε καμιά δικτατορία. Στην περίοδο δημοκρατίας οι παρελάσεις έχουν νόημα και περιεχόμενο.

Β. Εθνική επέτειος η 28η Οκτωβρίου 1940 (όπως άλλωστε και η 25η Μαρτίου 1821) με βαρυσήμαντο νόημα. Στο κάλεσμα της πατρίδος προσέτρεξαν ομοθυμαδόν, σαν ένας άνθρωπος, ενωμένοι οι Έλληνες, στο Μέτωπο, για να αντιμετωπίσουν αποφασιστικά, με τόλμη και πολεμική αρετή, την ιταμή πρόκληση του Μουσολίνι και των λεγεώνων του, που απειλούσε με κατάληψη του πατρίου εδάφους. Η αμετάθετη απόφαση να πολεμήσουν μέχρις εσχάτων όλοι οι Έλληνες εξέφραζε το ιστορικό «Όχι» του αξίου ηγέτη Ιωάννη Μεταξά και με το «Όχι» αυτό έπαιρνε σάρκα και οστά στο Μέτωπο, γινόταν ιδέα, γινόταν τοτέμ της φυλής και αναδείκνυε τους Έλληνες γενναίους πολεμιστές, γιατί είχαν στην ψυχή τους, στο πνεύμα τους, τα ωραία πατριωτικά ιδανικά: αγωνίσου για τα παιδιά και την οικογένεια, για την τιμή της πατρίδος, που επιχειρούν οι φασίστες να την προσβάλουν, αγωνίσου για την ελευθερία, που τώρα απειλείται. Πολέμησαν οι Έλληνες παππούδες και πατέρες μας το 1940-41 ομοθυμαδόν… Όσο και αν επαναλαμβάνεται η φράση αυτή (και άλλες νοηματικά συναφείς), ποτέ δεν καταντάει τετριμμένη, γιατί το νόημά της αληθές, γνήσιο και ακέραιο, είναι διαρκές και πάντα επίκαιρο, είναι αυτό που κινεί και συνεγείρει τον νου και την καρδιά του Έλληνα.

Γ. Με την εφημερίδα «Εστία» της Κυριακής προ 20 ημερών πήρα το βιβλίο «Ιστορική αλήθεια και προπαγάνδα» εκδοτικού οίκου «Ήλεκτρον». Το βιβλίο 240 σελίδων είναι αξιόλογο, κατατοπιστικό και πληροφοριακό, καθ’ ότι ενημερώνεται ο αναγνώστης για το 1940-41 από αυθεντικές μαρτυρίες και αυτούσιες πηγές. Για την αντικειμενική δηλαδή ενημέρωση για τα γεγονότα της κρίσιμης εποχής παρατίθενται έγγραφα, δηλώσεις πολιτικών και στρατιωτικών, προσώπων δηλαδή Ταγών της περιόδου εκείνης, που ήσαν με την δράση τους και την μεγάλη ευθύνη πάνω τους στο προσκήνιο, τηλεγραφήματα, συνεντεύξεις και διάλογοι- στιχομυθίες – σε συμβούλια. Δεν διαβάζω πρώτη φορά για τις περιόδους της νεώτερης ιστορίας μας, για την δεκαετία του ’30 και του ’40. Έτσι ο αναγνώστης παρακολουθεί με αμεσότητα τα φοβερά και κρίσιμα γεγονότα, δηλαδή αυτά που επακολούθησαν με το υπερήφανο ιστορικό «Όχι» του ελληνισμού της 28ης Οκτωβρίου 1940, μετά τις περιφανείς νίκες του στρατού μας κατά των Ιταλών, ιδίως την κρισιμότατη περίοδο του Απριλίου 1941, με την εμφάνιση και επίθεση του Χίτλερ και των Γερμανών κατά της Ελλάδας. Τα γεγονότα συνταρακτικά καθ’ εαυτά, είναι γνωστά, ως και τα πρόσωπα. Ο εθνικός ηγέτης Ιω. Μεταξάς, Γεώργιος ο Β’, ο επίσης γενναίος Αλ. Κορυζής, οι στρατιωτικοί: αρχιστράτηγος Αλ. Παπάγος, ο στρατηγός Τσολάκογλου, ανώτατοι αξιωματικοί: Π. Δεμέστιχας, Πιτσίκας, Γ, Μπάκος, Κατσιμήτρος, Μπακόπουλος, Μπουτσικάρης και πολλοί άλλοι, όλοι χρυσά ονόματα, γραμμένα στην πινακοθήκη του μυαλού και των συναισθημάτων μας, ένδοξοι μαχητές, υπέροχοι ταγοί του στρατού, που στάθηκαν όρθιοι και αποφασιστικοί μέχρις εσχάτων, όπως τους υπαγόρευε το ηθικό χρέος και η εθνική τους συνείδηση, αληθινά παλικάρια όλοι τους, αγωνίσθηκαν με το αίμα τους για το έθνος και την πατρίδα. Υπέστησαν τα πάντα στο Μέτωπο, αλλά δε λύγιζαν.

Και όμως, αυτούς τους πραγματικούς ήρωες φανατισμένοι τινές τους συκοφάντησαν. Το βιβλίο αποκαλύπτει: Η προπαγάνδα του τότε ΚΚΕ και οι αριστεροί κονδυλοφόροι εκείνες τις ημέρες, αλλά και τα μετέπειτα χρόνια, τι αποτρόπαια και αντεθνικά, τι ψεύδη υποκριτικά δεν είπαν και δεν έγραψαν! Ο μοναρχοφασίστας μεταξάς (!), που με το «Όχι» του έγινε σύμβολο αντιστάσεως και διαιώνιο σύμβολο εθνικής αξιοπρέπειας και ελευθερίας! Οι κομμουνιστές είχαν βέβαια πρόβλημα μαζί του. Ας πρόσεχαν! Με το ίδιο εμπαθές πνεύμα η Αριστερά χαρακτηρίζει προδοτικές τις κατοχικές ελληνικές κυβερνήσεις, προδότη τον Γ. Τσολάκογλου, τον γενναίο και συνετό στρατηγό! Όταν η κατάσταση με την επίθεση των Γερμανών έφτασε στο μη περαιτέρω, ο γενναίος αυτός ανώτατος αξιωματικός εκεί επάνω στην Ήπειρο, με ψυχραιμία ακαταμάχητη και σωφροσύνη, με έξοχη διπλωματία, υποχρεώθηκε εκ των πραγμάτων και της δεινής θέσεως των ελληνικών στρατευμάτων να υπογράψει την συνθηκολόγηση με τους Γερμανούς (όχι αιχμαλωσία στους Ιταλούς). Δανείζομαι την επιχειρηματολογία του βιβλίου: Αν ένας που σκοτώνει έναν Γερμανό μοτοσικλετιστή εξ ενέδρας είναι μια φορά αντιστασιακός, εκατοντάκις, προσθέτει ο γράφων, πώς δεν είναι αντιστασιακός ο υπερήφανος και ευφυής Έλλην Στρατηγός, που με τους όρους της Συνθήκης έσωσε την τιμή και την ζωή 300.000 στρατιωτών, τους έσωσε από την ομηρία, να μη παραδοθούν ως αιχμάλωτοι στην Ιταλία και Γερμανία, σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως. (Ειρήσθω εν παρόδω ότι έχω γνωριμίες και συζητώ με συγχρόνους αριστερούς, οι οποίοι -πολλοί εξ αυτών- κατακρίνουν και δεν συμφωνούν με την στάση τότε του Ζαχαριάδη, κλπ. κλπ). Ελπίζω ότι και το σύγχρονο ΚΚΕ του κ. Κουτσούμπα δεν θα ήθελε να είναι σήμερα φανατισμένο όπως τότε.

Ο Γλωσσαμύντωρ

Λάζαρος Γ. Νικηφορίδης

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 9 Νοεμβρίου 2017, αρ. φύλλου 909