Στο κύριο άρθρο της εφημερίδας της περασμένης εβδομάδας με τίτλο «Κατά φαντασία πραγματικότητες», έγινε σκωπτικός σχολιασμός για τις φαντασιώσεις της Καστοριάς σε πολιτικό επίπεδο, σε επίπεδο αιρετών. Όμως και σε ιδιωτικό επίπεδο, έστω και συλλογικού χαρακτήρα, η πόλη καταγράφει μεγάλες επιτυχίες.
Ο Βασίλειος Δόϊκος, καθηγητής της μουσικής και εξέχων Καστοριανός του 20ου αιώνα, άφησε στην πόλη το αποτύπωμά του λίγο πριν και πολύ μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Φυσικά οι κληρονόμοι του, είναι οι απόγονοί του. Οι απόλυτοι δικαιούχοι. Κανείς, δεν μπορεί να υπεισέλθει στα νομικά δικαιώματά τους.
 |
| ΟΔΟΣ: Κατά φαντασία πραγματικότητες |
Πέρα όμως από την νομική διαχείριση της σημαντικής ανάμνησής του, υπάρχει και η κοινωνική μεταχείρισή της. Για την μνήμη ενός Καστοριανού, που εκτός από την σπουδαία προσφορά του στην μουσική καλλιέργεια, την παιδεία και αναβάθμιση της Καστοριάς, είχε και έντονη κοινωνική δράση. Ήταν μουσικός, ιδεολόγος, μαχητικός. Καστοριανός μιας άλλης εποχής.
Όσοι είχαν την τύχη να τον έχουν καθηγητή της μουσικής, θυμούνται την προσήλωσή του στην ποιότητα. Και την αυστηρότητά του. Η κλασσική μουσική ήταν το πεδίο του, αλλά και σε κάθε άλλο μουσικό κλάδο, - μέχρι την δημοτική μουσική, η λεπτότητα και ο εξευγενισμός της προσέγγισης που επιχειρούσε στο επίπεδο της διασκευής υπήρξε παροιμιώδης.
Ο Βασίλειος Δόϊκος ήταν παντού. Ακόμη και στην Μητρόπολη, με τις χορωδίες του. Το δέος από την πολυφωνική χορωδιακή απόδοση της θείας λειτουργίας, ήταν πάντα το αποτέλεσμα της παρουσίας του στην εκκλησία.
Σήμερα, σε εποχή αισθητικής τραχύτητας, η απουσία του είναι ακόμη πιο έντονη. Συνεπώς, η χρήση του ονοματεπωνύμου του μεγάλου Καστοριανού από σωματείο της περιοχής, που αποτελείται από πρόσωπα χωρίς εξακριβωμένη συγγενική σχέση με το σπουδαίο, για την Καστοριά, έργο του Βασιλείου Δόϊκου, είναι τολμηρή απόφαση. Υποκείμενη όμως σε κριτική.
Ώστε η διασπορά σε διάφορα blogs βιντεοσκοπημένων αποσπασμάτων από το τρικούβερτο γλέντι σωματείου μετά λαϊκών ασμάτων ("εδώ"), ιδίως βαρέος τύπου Zεϊμπέκη, μάγκα, καραμπουζουκλή, καψούρη, του κοινού νταλκά μέχρι και τσιφτετελίων, να δίνει το δικαίωμα σε κάποιους να υποστηρίζουν ότι προκαλούν τριγμούς.
Μπορεί ο καθένας να διασκεδάζει με την ψυχή του όσο θέλει και όπως θέλει. Με την παρουσία ή όχι υψηλών παρακαθημένων και με δημόσια χρηματοδότηση. Να τα μαγνητοσκοπεί και να το προβάλλει όπου θέλει.
Αλλά με το όνομα και στο όνομα του Βασιλείου Δόϊκου, πόσο μπορεί; Μήπως να ξανασκεφθούν την επωνυμία τους;
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 30 Νοεμβρίου 2017, αρ. φύλλου 912
Σχετικά:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.